Ik moest opeens bevallen zonder dat ik wist dat ik zwanger was

Ik was negentien, zat net in het eerste jaar van mijn studie en had een doorsnee studentenleven. Ik woonde in een studentenhuis, ging uit, had een vriend, en was druk met met school en mijn sociale leven. Ik at niet extreem gezond, maar ook niet ongezond. Ik probeerde wel wat gezonder te leven, omdat ik merkte dat ik dikker werd.

Op een ochtend kreeg ik behoorlijke buikpijn. Ik was thuis en belde de eerste hulp, waar ik samen met mijn vriend meteen naartoe kon gaan. Ik was bang dat ik iets verkeerds had gegeten. In het ziekenhuis begonnen ze me meteen te onderzoeken. Na een uur vroeg de arts of ik zwanger zou kunnen zijn. In eerste instantie dacht ik dat hij bedoelde dat ik net een paar maanden zwanger was - twee of drie maanden, misschien. Toen legde hij uit dat hij bedoelde dat ik nú moest bevallen, en dat de pijn die ik voelde weeën waren. Ik dacht: die arme man heeft vast een lange nachtdienst gehad, misschien gaat het niet helemaal goed met hem. Ik ontkende alles. Maar toen we een echo gingen maken, zagen we inderdaad een baby.

Ik raakte in paniek. Ook iedereen om me heen raakte in paniek. Het ziekenhuis was er niet op voorbereid. Alle verpleegsters renden rond en er moest heel snel een ruimte klaargemaakt worden. Ik had geen idee wat ik moest doen, of wat er van me verwacht werd. Ik leunde maar een beetje op de artsen. Ik hoopte gewoon dat zij me konden vertellen wat ik in hemelsnaam moest doen. Ik had op dat moment bijna zeven centimeter ontsluiting. Bij tien centimeter beval je. Eigenlijk was het toen vooral wachten totdat het zou beginnen. Ik kreeg een kamertje en kon de familie op de hoogte stellen. Ik moest ze vertellen dat ze opa, oma en tante werden.

Mijn moeder dacht dat ik een grapje maakte. Ze waren in shock. Ze moesten helemaal vanuit Limburg komen, dus ze waren vooral aan het haasten om in Utrecht te kunnen zijn. Uiteindelijk werd het nog best een gezellige familiebijeenkomst. De bevalling ging snel. Ik denk dat het totaal een uurtje geduurd heeft. Het deed veel pijn, maar het leek geenszins op de verhalen die ik erover heb gehoord. Het viel eigenlijk wel mee.

Toen had ik ineens een dochtertje. Maar nog geen naam. Je hebt drie dagen om een naam door te geven bij de gemeente. Ik had het geluk dat er een feestdag en een zondag tussen zat, waardoor ik twee extra dagen had om een naam te bedenken. Maar na een tijdje wil je ook gewoon een naam hebben. Je wil iemand natuurlijk benoemen op een manier die menselijker is dan alleen ‘baby’ of ‘zij’. Het heeft uiteindelijk twee dagen geduurd voordat we een naam hadden. Bibian, heet ze.

Omdat ik niet wist dat ik zwanger was, heb ik natuurlijk gewoon alcohol gedronken en niet geleefd als een zwangere vrouw. Ik dronk bijvoorbeeld weleens whiskey en at vaak sushi, terwijl rauw vlees of vis wordt afgeraden als je zwanger bent. Achteraf is dat jammer, maar het zij zo. De eerste dagen na mijn bevalling bestonden vooral uit onderzoeken die gedaan werden bij Bibian, omdat ik natuurlijk geen controle heb gehad tijdens de zwangerschap. Toen kwamen ze erachter dat mijn dochtertje een hartafwijking had. Ze heeft een paar weken na haar geboorte een hartoperatie gehad. Die maand was echt een hel. Maar het ging niet om mij. Op dat moment was ik totaal niet bezig met mezelf, of met het feit dat ik compleet ontredderd was. Ik was alleen maar bezig met volhouden en dacht: oké, hoe gaan we haar zo snel mogelijk beter maken? Nu gaat het heel goed met haar.

Mijn leven is natuurlijk ineens drastisch veranderd. Gelukkig was de bevalling net tegen het einde van het schooljaar. Ik ging vrij snel weer naar school en kon alles in de zomer herkansen en herhalen. De eerste maand leefde ik vooral in het ziekenhuis, en daarna zat ik thuis, ging ik verhuizen en woonde ik opeens samen met mijn gezin. Toen kreeg ik een blindedarmontsteking. Dat was een complicatie van de zwangerschap. Later kwam ik er ook nog achter dat mijn toenmalige vriend, de vader van mijn dochter, vreemdging terwijl ik in het ziekenhuis lag. Dus toen zat ik alleen, met mijn dochter, in mijn nieuwe huis. Het was één grote, doffe ellende. Ik moest lang bijkomen en wennen. Ik ontweek mijn buren, die ik waarschijnlijk nachtenlang wakker hield door Bibian*. Ik wenste mijn ex allerlei slechte dingen toe. Het echte besef dat ik een kindje had kwam denk ik pas maanden later.

Na de geboorte hebben we best wat media-aandacht gehad. De radio pikte mijn verhaal op. Daarna wilde Iedereen ons kleding sturen. Dat was heel fijn. Daardoor heb ik me een tijd lang niet druk hoeven maken over kleding en baby-attributen. Geld had ik namelijk niet echt. Ik woonde zelf in een studentenkamer, dus ik moest een nieuw huis vinden. We hebben via de media een oproep gedaan voor een woning. Een woonvereniging in Utrecht heeft ons toen een woning aangeboden en daar woon ik nu nog steeds. Het is hier erg leuk en kindvriendelijk.

Achteraf hoor ik vooral van vrouwen die zelf zwanger zijn, of zijn geweest: “Het kan niet zo zijn dat je niets hebt gemerkt. Je merkt en ziet echt wel dat je zwanger bent.” Bij mij was dat gewoon niet zo. Blijkbaar zat mijn dochter achter mijn buikspieren, waardoor ik geen buik kreeg. Ik was wel wat aangekomen en dat kwam natuurlijk omdat ik zwanger was, maar daar heb ik toen nooit over nagedacht. Mijn buik werd namelijk niet groter. Ik groeide een beetje uit mijn voegen van het eten. Ik was gewoon dik. Andere klachten zoals misselijkheid heb ik nooit gehad. Ik had af en toe buikpijn, maarja, dat heeft iedereen weleens. Ik was iets onredelijker dan mijn omgeving van me gewend was, maar als kunstenaar met rap-ambities ben ik sowieso niet de allerstabielste.

Ik had wel een kinderwens, maar in de verre toekomst. Het is nooit mijn droom geweest om tienermoeder te worden. Ik had een hormoonspiraaltje en werd daardoor al lang niet meer ongesteld. Het komt niet heel vaak voor dat je zwanger wordt terwijl je een spiraaltje hebt. Misschien ben ik gewoon heel erg vruchtbaar. Honderd procent beschermd ben je natuurlijk nooit.

Ik ben nu tweeëntwintig, Bibian is bijna twee jaar oud en het gaat hartstikke goed met ons. Ik heb de vader van Bibian niet meer gezien en gesproken sinds ik hem uit huis heb gezet. Ik vind het voor mijn dochter heel erg. Maar ik krijg veel hulp van mijn ouders. Mijn dochter is een paar dagen per week bij mijn ouders en ik zie haar in het weekend. Op die manier kan ik toch naar school, en werken. Liever nog even op deze manier, dan dat ik nu stop met school en mijn diploma niet kan halen. Dat is niet hoe ik mijn leven wil leiden. Ik vind het moeilijk dat ik haar niet de hele week kan zien, maar ik doe voor nu gewoon even wat het beste is voor ons allebei.

-

*Update 16 april: op nadrukkelijk verzoek van de geïnterviewde is haar naam (en die van de baby) gefingeerd.