Ik ging naar zeven Belgische clubs op één avond

Het is zaterdagnamiddag en ik lig op mijn sofa te creperen. Mijn kater is echt vreselijk en nog minder welkom dan anders. Over zes uur moet ik beginnen aan een feestodyssee genaamd Full Circle: een event waarbij één genereus ticket toegang geeft tot zeven bekende Antwerpse clubs. (En ja, ze liggen in een cirkel). Helaas ben ik door een omkering van prioriteiten gisterenavond al pijnlijk hard doorgezakt. Dafalgan of geen dafalgan, vraag ik me voor de zoveelste keer af. Pijnstillers zijn echter nogal een slechte combinatie met alcohol, en no way dat ik die zeven clubs nuchter ga afschuimen.

Wanneer het bijna tien uur wordt, schraap ik mijn moed, outfit en een totebag (beter dan zeven keer vestiaire betalen) bijeen. Waarom dit plan? Omdat niemand vanavond effectief zeven clubs zal bezoeken en ik het systeem wil fucken. Maar ook omdat ik te weinig naar goeie clubs ga en die achterstand nu in één avond kan inhalen. Mijn fotograaf stuurt me dat hij al op de eerste locatie is. Wanneer ik mijn fiets losmaak, besef ik hoe stroef mijn slot werkt. Dat wordt veertien keer klooien.

Het derde verdiep van het Museum Aan de Stroom lijkt op een netwerkevent: keurig personeel, mensen die beleefd van hun pintje of wijn nippen en rustige achtergrondmuziek. Drinken op de dansvloer in de museumzaal is verboden, want kunstwerken enzo.

In de kleine zaal vol barokke dansorgels maken mensen zich al dan niet bewust belachelijk tijdens een silent disco. Het enige wat nog meer bizar is dan meedoen aan een silent disco is kijken naar een silent disco. Zeker omdat het hier zo licht is. Na een tijdje gaan een aantal discogangers meezingen met nummers als ‘Call on me’ of ‘Still D.R.E.’ - uiteraard tegelijkertijd. Ik heb niet het gevoel dat ik op een echt feestje ben. Dit lijkt meer op een gebeuren dat in elkaar werd gestoken door aliens die ooit mensen in een club zagen dansen, maar geen idee hebben wat dat eigenlijk inhoudt.

Iemand vertelt me dat Meatpack - waar ik straks nog zal belanden - soms ook silent disco’s organiseert: “Als er dan mensen coke doen in de wc's is dat heel luid hoorbaar. Dan heb je security die op de deur staat te kloppen, maar die snuivers horen er natuurlijk niets van omdat ze hun headphones ophebben.”

Ik vraag een groep jonge kerels die hun truien over hun schouders hebben geknoopt waar ze vanavond zoal naartoe gaan en of ze geen zin hebben om met mij het onderste uit de kan te halen? “Nee, ik moet morgen werken, ik ga niet zoveel clubs doen”, verklaart één van hen. Ik moet dus alleen verder. Tijd om naar op zoek te gaan naar een echt feestje.

Echt feestje: not found. Ondanks de bijna volledig luchtledige zaal knalt de muziek vollenbak door wat sommigen de beste geluidsinstallatie in Antwerpen noemen. Een betreurenswaardige DJ staat met een onverwoestbare ‘Still getting payed’-face nonchalant te draaien in de booth.

Na een uitstapje naar de al even lege rokersruimte komen er twee jongens via de trap de kelder in. Bij aanblik van de fenomenaal lege dansvloer ontglipt een van hen meteen een luide “wattefooook!” Ze komen uit Brussel en hadden hier niet echt op gerekend. Ze vertellen dat ze later nog naar Café d’Anvers willen gaan voor “die DJ van Tomorrowland.” Wanneer ik vraag of ze mee de zeven clubs wil doen, trekt een van hen een gezicht alsof hij net stront heeft geroken. “Ik ga niet zuipen en daarna nog beginnen rondlopen, man. Trouwens: jij gaat zoooo lang in de rij moeten staan!”

Ik maak me uit m’n voeten, en zie op straat om 23u51 al de eerste crasher: een meisje dat met haar hoofd op haar knieën ligt te bekomen, met naast haar een vriendin voor wie de avond nu al om zeep is.

Hier is het duizend keer zo druk als in Vaag. Mijn jas is amper uit of ik word aangesproken door een kerel in een proper hemdje en trui: “Verkoopt gij iets? Pillen?” Ik moet hem teleurstellen.

Een opvallend sterke wierrookgeur geeft de duistere zaal waarin vooral gespierde dudes en meisjes in jurkjes en skinny jeans dansen een onwennige hippievibe. Technoboys met strakke kapsels produceren hier een bijna eindeloze stroom Instagram Stories in selfiemodus, terwijl een andere liefhebber transformeert tot ‘Die Ene Kerel Die De Hele Liveset Filmt Met Zijn Smartphone’. Om 0u46 spot ik de eerste volledig uit de bocht gevlogen pillensmijter: fel aan het dansen met een gezicht als een verzuurde bever.

Een Belg en zijn vriendin uit Barcelona waren net als ik eerder in het MAS en willen straks minstens nog naar Vaag en Ampere. Da’s 4/7! Waarom dan niet meteen all the way gaan? “We overwegen ook nog Meatpack te doen. Maar ik heb m’n fiets uitgeleend aan een maat, we moeten dus alles te voet doen.” Dat is een buis voor voorbereiding.

De N°1 is een Antwerpse frituur die vooral bekend staat voor zijn boertige medewerkers en het bewust niet aanbieden van Bickyburgers noch puntzakken. Maar dat is allemaal even vergeten en vergeven nu eigenares Maria DJ Rene Opsedee (die een strictly no-vinyl set aflevert) haar zegen gaf om de eetzaal onveilig te maken met eighties disconummers.

“Ge moogt tegenwoordig nix nimeer,” vindt Maria, want de politie is al twee keer langs geweest, ook al had ze alle buren op voorhand verwittigd dat er voor een keer tot twee uur een beetje lawaai zou zijn. Een vrouw van in de veertig vraagt Maria om een pintje met de aanzet: “Mag ik iets kopen als danseres van hiernaast?” Ze vertelt me dat je in haar jonge tijd pas op je drieëntwintigste voor het eerst XTC deed. “En dat was niet gemakkelijk te vinden. Nu zie ik mannekes van achttien al overdosen.” Iets later is ze de set van Rene aan het livestreamen via haar smartphone, ook al is er buiten haar niemand die danst in de eetzaal.

DJ Rene steekt enthousiast (gratis) curryworsten weg en draait bedreven verder. “Ge kunt geen wespen krijgen zonder eerst limonade te maken,” weet hij te vertellen. Het is de eerste frituur waar hij draait, maar “zeker niet de laatste.”

Hoewel het al twee uur is, is het in Meatpack niet écht druk. Mensen maken gebruik van de extra plek om net wat onnozeler te dansen met hun vrienden, en de sfeer is eerder intiem. De eclectische set van de Leuvense AliA gaat vlotjes van jazz over Japanse disco naar snelle techno en weer terug.

De rokersruimte is geen aparte ruimte, maar een paar zetels achteraan een grote hangar die ook de ingang is. Vooraan staat een kampvuurtje, en alle rokers zijn het eens dat dat beter hier zou moeten staan. Een kerel met een petje vertelt dat hij hierna nog naar de Pekfabriek wil gaan, net zoal wij. Wanneer ik over mijn plan vertel, zegt een van zijn maten: “Ik vroeg me al af wie er zot genoeg was om alle zeven clubs te doen.” Wanneer ik vraag of ze niet mee willen doen, zegt nog iemand anders: “Ik wil misschien nog Ampere of De Studio doen. Maar als het ergens chill is, blijf je toch gewoon?” Nope.

“Kom, Sean Paul!” roept een vertrekkend meisje dat haar jas en sjaal al aanhad naar een vriendin, waarna ze weer richting dansvloer verdwijnen. “Ik hou zelfs niet van hip hop, maar dit is wel plezant,” zegt een relaxte kerel met rasta’s tegen mij. Het publiek hier is iets ouder dan in de vorige clubs, en fuck wat is het hier warm. Ik neem plaats achter de DJ om nog toch nog wat lucht te krijgen.

“Doe je dansje, drink je drankje, het is je feestje!” Met die ietwat Hollands klinkende leuze die typisch is voor Hush Hush, kondigde het collectief het hiphopfeestje van vanavond aan. Ik zie iemand in een legerbroek en het nieuwe Willy Vanderpere x VIER collab T-shirt, dat amper twee weken uit is. Qua vibe is dit zowat het beste van de nacht, maar mijn plezier wordt al snel verstoord door iemand die meldt dat het feest in De Studio maar tot half vier duurt en niet tot vijf. Halsoverkop verlaat ik de fabriek op de tonen van Migos, om door de gietende regen de vier kilometer richting De Studio te sprinten.

Ik kom zeiknat aan en wil de buitenwipper voorbij wandelen om binnen te gaan. Hij houdt me tegen en meldt doodleuk: “Sorry, niemand komt er nog in. Da’s hier over een half uurtje gedaan.” Na een kort gesprek over het belang van deze plek voor mijn artikel dat hem geen zak interesseert, mag ik toch nog binnen. Daar herhaalt dit verhaal zich bij de bonnetjes: kassa gesloten. Weer moet ik bedelen. Weer lukt het.

Op de dansvloer zwaaien zatte handen door de lucht. Net voordat de fuck-off-schijnwerpers aan gaan om iedereen verblind naar buiten te kegelen, speelt de DJ, die een geweldig Naive/Evian-logo T-shirt draagt, de nineties danceklassieker ‘Free’ van Ultra Nate, wat tot spontane euforie leidt bij de slapgedanste gezichten in het publiek.

En dan is het voorbij. Een organisator meldt nog trots dat alle zeven venues uitverkocht waren. Deze keer genoeg mensen die me willen vergezellen naar Ampere, maar niemand – ook het obligatoire schaamteloos muilende koppel niet - die daar even snel als ik kan of wil geraken. Want dankzij mijn zeven fietstochten tussen de clubs en de bijhorende regenbuien ben ik nog steeds klaarwakker.

Ik heb het gehaald. En omdat de zes andere clubs om vijf uur hun deuren sloten, ben ik eindelijk niet de enige die net toekomt. Binnen vertelt een kerel die in de derde klasse bij Hoogstraten voetbalt me hoe hij vergeleken met anderhalf jaar geleden amper nog drugs kan vinden wanneer hij uitgaat. “Mensen doen tegenwoordig minder drugs,” verklaart hij. Ik kijk om me heen en vraag me af in welke realiteit hij leeft.

Op de trap naar de rokersruimte zegt een puffende feestvierder trots dat hij hier gratis is binnengeraakt met een blauw bandje dat hij vandaag had gekregen als drummer op een jazzconcert in Hasselt. Ik hoor iemand anders zeggen dat hij naar nog een ander feest wil gaan, in Bar Venetië: “Misschien vind ik daar drugs die wel werken.” Dan vraagt een veertiger vrij luid zonder zich echt tot iemand te richten: “Heeft er iemand bollen bij?!” Wanneer niemand reageert, roept hij: “Nee? Kutfeest!"

Krijg elke zaterdag onze beste verhalen in je inbox: schrijf je nu in voor onze wekelijkse newsletter.

Volg VICE België razendsnel op Instagram, Twitter en Facebook.