Sorry, maar die man cave in het Wijnegem Shopping Center is geweldig

Wil je elke week de beste verhalen van VICE België? Schrijf je in voor onze newsletter.

Het winkelcentrum van Wijnegem heeft, om het begin van de wintersolden te vieren, een mannenopvang geopend. Dat is geen dag te vroeg. Winkelen is namelijk iets waar elke man behalve Jani Kazaltzis fysiek noch mentaal toe in staat is. Het is biologisch bepaald dat mannen zich niet langer dan twintig minuten met een rechte rug en opgeheven kin door een winkelstraat of shopping mall kunnen verplaatsen. Het leed dat mannen wordt aangedaan door hen toch op koopjesjacht te sturen of langs etalages te slepen is een van de meest grove en wijdverspreide vormen van menselijk leed. Het maakt me als goede Vlaming dan ook trots dat deze schande in Wijnegem eindelijk wordt uitgewist. Niet in het minst omdat ik opgroeide naast - en vaak zelfs in - ‘het shopping’.

Als over mijn saaie jongensjaren ooit een even saaie film als Boyhood wordt gedraaid, dan zou het Wijnegem Shopping Center kans maken op een Oscar voor Beste Bijrol. Het waren jaren van cola drinken, PlayStation spelen en wedstrijdjes om ter eerst tot op de dakparking van het winkelcentrum fietsen. Op de plek waar sinds vorige week opvang wordt geboden aan mannen die het hard nodig hebben, veranderde ik van een vrolijk jongetje naar een zoekende puber. Toen ik er oud genoeg voor was, deed ik vakantiewerk in de sportwinkel United Brands, afdeling Nike. Heel de dag hoorden we er dezelfde cd waarop ter hoogte van ‘Where is the love’ van The Black Eyed Peas een hapering zat die ik na een tijdje kon meezingen. ‘s Middags at ik op het dak mijn boterhammen/smos kaas/pizza van de Sbarro op met uitzicht over de weien en woonwijken van Wijnegem. Nu het 2019 is en ik net als elke andere man gedesoriënteerd ben, keerde ik terug naar mijn roots, in de hoop weer thuis te komen in The Hub, naar eigen zeggen de grootste man cave ter wereld.

Net zoals toen ik er vakantiewerk deed, herken ik in alle gangen van het winkelcentrum de mannen van wie de energielevels en levenslust op donkerrood staan. Allen slenteren ze moedeloos achter hun vrouw aan in plaats van vitale mannendingen te doen als houthakken, aan de auto sleutelen of avondeten schieten. En dat nadat ze zich op kantoor al een week hebben lopen inhouden uit schrik per ongeluk met de penis in een vrouwelijke collega te vallen en zo te worden ontslagen op basis van een #MeToo. Net als die mannen heb ook ik mijn vriendin en voordien mijn moeder al door de marmeren gangen van dit winkelparadijs gevolgd. En zo weet ik dat je op de schaal van tergend lang wachten verschillende gradaties van kwaad naar erger hebt: een gevangenisstraf uitzitten op Robbeneiland, bellen met de klantendienst van Telenet, als man voor een winkel wachten terwijl je vrouw binnen je geld is aan het uitgeven.

Maar dan is daar The Hub. Wat een racistische Facebookgroep is voor leden van Schild & Vrienden of een Tarantino-film voor tenenfetisjisten, dat is The Hub voor de winkelende man: thuiskomen. Het begint al bij het bordje aan de ingang. Geen toegang onder de zestien. Dit is geen kinderopvang, dit is een mannenopvang! Om ons extra welkom te doen voelen is het logo alvast gebaseerd op dat van Pornhub. Binnen in de mancave ruikt het naar een barbeque in een Axe-fabriek. Je zou bijna een stijve krijgen van zoveel mannelijkheid.

Aan de bar kun je een reeks cocktails van twaalf euro bestellen, maar ik kies voor een stevig mannelijk bier. Het is tenslotte al middag. Aangezien ‘Mannen weten waarom’ al bezet is, heeft Duvel de catchphrase ‘Shopping never tasted this good’ op de faux bakstenen muur laten kladden. Een tinnen plaat met pictogrammen vertelt dan weer dat mannen in bloot bovenlijf niet worden bediend, terwijl voor vrouwen geldt: ‘No shirt, free drinking.’ Dat is weer zo’n typisch voorbeeld van mannelijke vrijgevigheid. Het moet toch fantastisch zijn voor een arm vrouwtje dat niet voldoende geld heeft om kleren te kopen, dat ze hier in The Hub wel in haar waarde wordt gelaten en gratis drank krijgt. Het is exact voor dit soort noodgevallen dat er Cherry Chouffe op de kaart staat.

Ik zet me naast een collega-man die nog voor twee uur ‘s middags drie Duvels zal hebben besteld en klink op onze hervonden/herwonnen vrijheid. Met mijn voeten op tafel lees ik de sportbijlage van Het Laatste Nieuws en werp af en toe een blik op de basketbalwedstrijd op de gigantische door Philips gesponsorde televisie naast me. Moest ik er het geld of de beperkte financiële geletterdheid voor hebben, ik had mijn vrouw al opdragen er een te gaan kopen.

Een bekend probleem onder mannen is dat ze omwille van het huishoudelijk juk hun vrienden verliezen. Ook daarvoor biedt The Hub een oplossing. Zo heb ik er met Flor al snel een nieuw maatje bij. Voordien ging hij telkens naar de Lunch Garden terwijl zijn wederhelft haar ronde maakte. Nu kunnen we aan de biljarttafel samen met onze ballen en stok spelen. Aan de muur hangt een reeks ingekaderde vintage foto's van een man die een vrouw leert biljarten. Op de laatste zegt hij tegen haar: ‘Ik heb het spel U nu geleerd. Een kusje niet geweerd.’ Helaas geen vrouwen hier die ik het spel kan leren. Enkel Flor.

Ik zet mijn glas bier neer op een olievat van Total om even te bekomen van zoveel man zijn. Dat olievat is hier waarschijnlijk net als de jerrycan en de houten kratten vergeten door mannen die in The Hub kwamen uitblazen van hun mannenjobs in de haven of de bouw. Boven de jerrycan hangt een bordje van Homer Simpson die ‘Woo Hoo’ zegt en dat is exact hoe ik me voel. Dan zie ik een vrouw van gezegende leeftijd en met een dikke winterjas die schoorvoetend en zoekend van voor naar achter door de zaak wandelt. Waarschijnlijk haar vent kwijt.

In de verste hoek wordt de PlayStation benut door drie zelfverzekerde jonge mannen met hetzelfde opgeschoren kapsel en hetzelfde dertig procent Basic Fit/zeventig procent Bicky Burger-lichaam. Op het krat naast me ligt behalve de Humo en De Tijd ook de bekende biljartkrant De Ballen, met op de voorpagina een verslag van de KNBB Kling Masters. Had ik een pijp, ik had ze nu bovengehaald.

Alsof mijn gedachten aan de geluidsinstallatie zijn gekoppeld zingt Portugal. The Man “Ooh Woo, I’m a rebel just for kicks now” op de radio. Zo is het helemaal. Niets kan me nog overkomen nu ik weer een echte man ben. Eigenlijk zou ik zo nog een nieuwe pan en een nieuwe broek moeten halen, maar ik kan niet ver genoeg meer vooruit denken om The Hub te verlaten en deze dringende aankopen te doen. Weer buiten, in de wildernis, zal ik wel overleven op mijn licht doorzopen mannelijke instinct. Eerst nog even genieten van weer thuis zijn, want sorry, die man cave, die is geweldig.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.