Deze Arte Antwerp x VICE collectie steunt Belgische creatieven

De ‘Arte Antwerp x VICE for Creatives’ collectie is nog tot vrijdag 24 april middernacht te koop via de webshop van Arte Antwerp.

De gevolgen van de coronacrisis zijn zwaar en sparen (bijna) niemand. Ook voor de culturele sector heeft de pandemie drastische gevolgen. Uit de een recente bevraging van State of the Arts bleek dat 400 artiesten en cultuurwerkers uit alle hoeken van de sector al een verlies van ongeveer 1,75 miljoen euro hebben opgelopen, oftewel 4.400 euro per persoon.

Om de lokale creatieve scene te ondersteunen, besloot VICE daarom samen met de Antwerpse ontwerper Bertony Da Silva en zijn merk Arte Antwerp een T-shirtcollectie te lanceren die het werk van zeven Belgische artiesten tentoonstelt, en hen financieel ondersteunt.

Het gaat om vijf fotografen wiens werk we eerder al publiceerden op VICE: Antoine Grenez, Jules Emile Devoldere, Maria Luiza Malu Grymonprez, Stig De Block en Daniil Lavrovski. Daarbij komt het het grafisch ontwerp duo Vincent Vrints et Naomi Kolsteren van studio Vrints-Kolsteren, en het werk van fotograaf Jef Claes, die al vaker heeft samenwerkt met Arte Antwerp. Wij spraken al deze creatieven over welke impact de lockdown had en heeft op hun werk en hun inkomsten.

Alle opbrengsten van de hele ‘Arte Antwerp x VICE for Creatives’ collectie zullen integraal naar deze artiesten gaan. Het zal geen 50 miljard euro zijn en we helpen hiermee helaas niet iedereen, maar toch zijn we blij om op deze manier ons steentje te kunnen bijdragen.

“Zeven jaar geleden ben ik echt met fotografie aan de slag gegaan, toen ik aan de Ecole de Recherche Graphique (ERG) ging studeren. Maar ik was als kind altijd al met de camera's van mijn ouders aan het spelen.

Vandaag leef ik van fotografie: ik doe een paar kleine niches die me een vast inkomen garanderen. Het is niet het soort werk dat veel creativiteit vereist, en het is maar een klein deel van mijn fotografisch werk, maar daardoor kan ik wel de rest betalen.

Door de thuisquarantaine werd het grootste deel van mijn opdrachten geannuleerd of in ieder geval uitgesteld tot na de crisis. Ik heb wel nog een paar klanten die me bellen voor studiosessies waarbij ik alleen ben met een aantal voorwerpen die ik voor ze moet fotograferen. Zo kan ik het hoofd nog boven water houden in deze tijden.

Deze situatie heeft volgens mij ook een goede kant: verveling. Je beseft niet hoe belangrijk verveling is als je creatief wil zijn. Voor de lockdown had ik een drukke agenda, nu vul ik mijn dagen met oude projecten die ik ergens uit het oog was verloren, of herontdek door rond te neuzen in mijn archief. Het geeft me ook de kans om me wat in theoretisch onderzoek te verdiepen, en eens een boek in de zon te lezen. Wanneer je plots volledig op jezelf bent en je wil creatief bezig zijn, begin je te experimenteren en dat kan leiden tot interessante resultaten die je normaal niet zou krijgen.”

“Ik maak foto’s sinds ik in het derde middelbaar aan de academie met een audiovisuele vorming ben begonnen. Daarna heb ik mijn master Fotografie aan het KASK gedaan: in september 2019 ben ik afgestudeerd.

Momenteel kan ik niet rondkomen van mijn inkomsten uit de fotografie. Toen ik afgestudeerd was, heb ik heel lang gezocht naar een job, maar het is heel moeilijk om van je kunst te leven. Veel jonge creatievelingen hebben daarom twee jobs: ik ook. Dus werk ik nu in een supermarkt. Die job maakt me niet super gelukkig, maar ik woon wel op een fantastische plek in Gent, waar ik lekker mijn ding kan doen. Nu ga ik even sparen voor toekomstige projecten, reizen en tattoos. Ik ben een beetje op zoek naar wat ik wil doen: ik kan me niet focussen op één iets, ik wil mezelf op meerdere vlakken ontwikkelen en creatief zijn. Sowieso wil ik iets met dans en fotografie doen, maar wat exact? Dat weet ik nog niet zeker.

Voor de lockdown kreeg ik af en toe projecten, meestal op feestjes, omdat dat past bij mijn reeks ‘Bum Bum/Party Animal’. Maar nu kan dat natuurlijk niet. Het positieve daaraan is dat ik op dit moment meer tijd heb om te werken en wat kan sparen om daarna mijn dromen waar te maken. De tijd dat ik niet werk, ben ik vooral veel bezig met dans – vogueing – en creatief zijn. Ik kan nu werken aan mijn portfolio en website, maar ook de kiné oefeningen doen die ik hiervoor altijd uitstelde.

Na mijn master had ik afstand genomen van fotografie omdat dat voor mij gelijk stond aan school en druk. Nu besef ik dat ik toch automatisch terugkeer naar fotografie omdat het mijn manier is om met nieuwe situaties om te gaan. Zo heb ik een fotodagboek op Instagram over de Corona tijden, dat zich voornamelijk afspeelt in het huis waar ik woon met mijn geweldige huisgenoten.”

“Ik zou hier een clichéverhaal kunnen vertellen en zeggen dat ik als kind altijd degene was die de foto's nam in mijn familie, maar eigenlijk ben ik er pas echt ingestapt toen ik twintig was en Grafisch Ontwerp studeerde. Dan ben ik van opleiding veranderd en nu doe ik mijn master Fotografie aan het LUCA in Schaarbeek.

Ik verdien mijn geld ook met fotografie. Ik zit bij twee bureaus die zich voornamelijk richten op events, dus ik maak foto's van evenementen, conferenties,… Dat soort werk is niet echt mijn ding, dus ik doe het steeds minder vaak. Waar ik echt van hou, is documentaire fotografie. Mijn projecten hebben altijd een sociale en menselijke dimensie. Ik ben gefascineerd door mensen en hun interacties in het openbaar, minderheidsgroepen en andere culturele fenomenen. Ik wil dus graag meer redactioneel werk doen.

Sinds het begin van de lockdown heb ik minder werk, dat is zeker. Meestal contacteren mensen me rond deze tijd voor festivals, maar dat is dit jaar anders. Anderzijds kan ik me nu wel concentreren op mijn masterdiploma. Het probleem is alleen dat ik niet naar school kan gaan, en dus geen atelier heb. Ik zit in mijn laatste jaar, dus ik moet mijn werk voor de jury presenteren en een hele tentoonstelling voorbereiden. Maar alles wordt nu uitgesteld en ik heb ook geen toegang tot de tentoonstellingszaal. Maar kijk, we moeten creatief zijn: ik maak modellen en bereid me zo goed mogelijk voor. Mijn jury zal plaatsvinden in juni achter gesloten deuren, en de graduation show wordt uitgesteld tot september, voorlopig toch…

Op vlak van creativiteit heb ik nu ook tijd om aan meer persoonlijke projecten te werken. Ik maak heel wat fietstochten in het bos – tot nu toe mag dat nog – ik maak wandelingen met genoeg social distance, en ik bezoek mijn maatjes door van op afstand aan hun voordeur te passeren. En ik documenteer dat allemaal. Het ding is dat ik mijn filmrolletjes momenteel niet kan laten ontwikkelen. Kleurontwikkeling zelf doen is best risky omdat de temperatuur van je chemicaliën constant moet blijven tijdens het hele proces. Maar ondertussen begin ik de donkere kamer wel te missen, dus dat geeft mij zin om het toch zelf te proberen.

Naast mijn masterdiploma en dit persoonlijke project zou ik, als de lockdown voorbij is, graag teruggaan naar de Oostkust van de VS. Mijn skatevrienden uit Baltimore wilden ook naar België komen, maar dat is dus eveneens uitgesteld. Ik ga in ieder geval zo snel mogelijk terug voor een maand of twee, zodat ik ook New York en Florida kan bezoeken.

Sinds vorig jaar werk ik aan een boek over de tijd die ik in de VS heb doorgebracht. Het heet "Looking for shark teeth", want toen ik in Florida mijn vriendin bezocht, bracht ik veel tijd door op het strand. Het is daar heel normaal om haaientanden te vinden, maar ik heb er nooit één gevonden. Dus werd dat een obsessie. Totdat een maatje me vertelde over (Shark Tooth Beach in St. Augustine en ik er daar eindelijk één vond. Ik hou van dat verhaal, omdat ik het vergelijk met mijn creatieve proces. Er zit iets meditatiefs in mijn foto’s: je gaat op je eigen tempo en soms gebeurt er even niets, en dan weer wel. Dat boek zou ik graag aan het eind van de lockdown willen uitgeven.”

“Zover ik me kan herinneren, zijn we altijd al creatief geweest. We doen al grafisch ontwerp sinds de middelbare school en daarna hebben we in het hoger illustratie gestudeerd, maar we hebben altijd een band gehouden met grafisch ontwerp.

Na onze studies zijn we direct aan de slag gegaan als grafisch ontwerper. Naast onze studentenjobs, is dat dus altijd ons werk geweest. Vincent zat vijf jaar lang bij Studio Dumbar, een grafisch ontwerpbureau in Nederland dat met grote klanten werkt, zoals de politie of de spoorwegen – iets helemaal anders dan wat we nu doen dus.

Tijdens onze studies hadden we samen een self-publishing collectief. We werkten niet voor klanten, we waren volledig vrij. We zijn eigenlijk altijd blijven samenwerken, zelfs toen Naomi in Berlijn ging wonen. Vier jaar geleden besloten we dan verder te gaan in onze samenwerking en een eigen studio op te richten.

We doen vooral opdrachten voor de cultuur- en modesector, dus het grootste deel van onze klanten ligt stil. Van de ene dag op de andere stopte alles. We werken samen met Arte, maar het ritme is afgenomen. We hebben ook meer redactionele projecten, waaronder een tijdschrift voor hedendaagse kunst, maar de laatste publicatie daarvan is ook niet verschenen. Gelukkig kunnen we nog werken aan boeken, want mensen lezen nog steeds.

De quarantaine is ook makkelijk voor ons omdat we een koppel zijn, dus toch al bij elkaar wonen. We werken nog steeds af en toe op kantoor. Het doet deugd om niet constant alleen maar thuis te zitten.

Financieel is het moeilijk, maar we proberen onze tijd verstandig te gebruiken en verder te doen met persoonlijke projecten die we aan de kant hadden geschoven hebben of waar nooit iets van gekomen was. We werken samen aan Vrints-Kolsteren Editions en denken erover om die na de lockdown te publiceren.”

“Ik maak al foto’s sinds mijn zestiende. Na mijn studies Fotografie heb ik een paar jaar als assistent gewerkt en sinds 2016 werk ik als zelfstandige fotograaf. Fotografie is altijd mijn job geweest en ik leef volledig van die inkomsten.

Door de lockdown werden jobs waar andere mensen bij zijn uitgesteld of afgelast, en dat zijn helaas de meeste jobs. Fotografie is een erg menselijk iets – werken op een set is onmogelijk zonder persoonlijk contact. Daarnaast zijn er enkele praktische zaken die verder werken moeilijk maken, zoals het fotolab dat nu gesloten is. Om te kunnen blijven werken, ontwikkel ik voor het eerst in jaren weer zelf kleurenfilm. Maar los van wat product-only fotografie en wat vrij werk, staat alles on hold.

Toch heb ik een dubbel gevoel bij heel deze situatie. De lockdown brengt tijd met zich mee die voor dit alles niet bestond: je gaat meer nadenken over de manier waarop je werkt en welke invulling je geeft aan je tijd. Professioneel is het bijvoorbeeld interessant om beelden te maken voor een merk zonder een model te gebruiken. De situatie dwingt je om beetje anders te werken en creatief te zijn met wat wel nog kan.

Toch kan ik deze extra tijd niet helemaal invullen zoals ik zou willen, door de restricties. De projecten waaraan ik zou willen verderwerken, houden namelijk verplaatsingen of reizen in, om nog maar te zwijgen van het contact met mensen dat gewoon nodig is om iets te realiseren. Vrij werk of editorials in het buitenland die twee maanden geleden makkelijk te doen waren, zijn nu compleet ondenkbaar. Dat is een beetje frustrerend, maar langs de andere kant besef ik maar al te goed dat mijn plannen nu niet belangrijk zijn.

Ik focus me dus op voorbereiding en het bedenken van concepten, en doe wat wel kan, zoals foto’s maken in de stad tijdens wandelingen. De rest volgt dan later wel. Het lijkt me goed om een beetje gas terug te nemen en te reflecteren over werk, tijdsindeling en over wat de ‘normale’ gang van zaken was, om goed te starten wanneer de wereld straks weer een beetje meer open gaat.”

“Ik ben toch al even bezig met fotografie. Als ik begin te rekenen vanaf het moment dat ik mijn eerste DSLR kocht, kom ik op 10 jaar denk ik. Maar in realiteit zal dat wel een beetje langer zijn, aangezien ik voordat ik mijn eerste eigen camera kocht, altijd mijn mama haar camera meenam om foto's te maken van mijn vrienden.

Ondertussen is fotografie mijn enige bron van inkomen geworden, dus zijn de gevolgen van de lockdown voor mij redelijk rampzalig. Door de maatregelen zijn zo goed als al mijn opdrachten geannuleerd of verplaatst en krijg ik dus bijna geen inkomsten.

Dat was wel even schrikken. Zeker in mijn geval, als je in februari een rustige maand hebt gehad met weinig jobs en er op rekent dat de ingeplande jobs het voor je gaan redden. Het wegvallen van al dat werk is dus allesbehalve leuk.

Al zijn er ook wel positieve kanten: er is meer tijd ontstaan om werk te doen dat ik wegens ‘tijdsgebrek’ aan de kant schoof of uitstelde. Ik vind het zalig om nu even wat trager te leven, meer tijd voor mezelf te nemen en wat te rusten. Nu heb ik ook eindelijk eens tijd om mijn harde schijven te sorteren, mijn portfolio te updaten en lang vergeten negatieven in te scannen. Door in lockdown te zitten met mijn vriendin die ook fotograaf is, ben ik meer kritisch gaan nadenken over waar mijn werk voor staat en waar ik als fotograaf naartoe wil. Het leven gaat soms zodanig snel vooruit dat je zonder na te denken op autopiloot vliegt: voor je het weet gaan er maanden, soms wel jaren voorbij, zonder dat je iets creëert voor jezelf of stilstaat over waar je eigenlijk naartoe gaat. Zelfreflectie brengt een pak twijfels met zich mee, maar het is cruciaal om te groeien.”

“Ongeveer 10 jaar geleden heb ik mijn eerste beelden gemaakt met een camera van mijn vader. Kort na mijn master in grafisch ontwerp besefte ik dat fotografie mijn way to go was om me uit te drukken. Zo’n drie à vier jaar geleden is dat wat in een stroomversnelling geraakt, en sinds twee jaar ben ik full time zelfstandig aan het werk.

Nu schiet ik voor internationale en lokale brands en magazines en daarnaast verkoop ik mijn vrij werk in gelimiteerde edities. Zo kan ik dus rondkomen met fotografie. Maar op een week tijd is mijn hele spring/summer seizoen in rook opgegaan. Campagnes, seizoenseditorials, meetings,… Alles is gecanceld of staat on hold. Heel concreet betekent dit dat ik zo goed als de helft van mijn jaaromzet kwijt ben. Dat is zacht uitgedrukt een financieel drama.

Maar terwijl mijn bankrekening keldert, stijgt mijn humeur aanzienlijk. Ik ben nog nooit zo stressvrij geweest de afgelopen twee jaar. Stilte voor de storm, I guess. Daarnaast heb ik zoals velen onder ons onverwachts een zee van tijd waar ik goed gebruik van maak. Ik heb – finally – mijn website geüpdatet. Uitzonderlijk en tijdelijk kan je online mijn cataloog opvragen, iets wat ik voorheen nog niet deed. Noodzaak creëert hier dus echt opportuniteit. Daarnaast heb ik een to-do lijst die ik aan het afvinken ben zodat ik 100% ready ben zodra ik terug aan de slag kan.

Dit zou normaal ook het jaar zijn waarin mijn debuut docu zou uitkomen, waar ik sinds 2018 intens aan heb zitten werken. Dat is dus al zeker verzet naar 2021 of 2022. Dat is het main thing momenteel. Daarnaast doe ik soms nog grafisch werk. We zijn net gestart met de tweede collectie voor een rapper uit New York die tegen Spring-Summer 2021 in de winkels zou moeten liggen.

Ik hoop op een inhaalbeweging vanuit de sector: merken die ondanks het verlies toch geloven in een consistente samenwerking, en daarnaast ook beeldmateriaal nodig hebben om hun product te ondersteunen. Uiteindelijk is (bijna) iedereen hier slachtoffer van en dat geeft mij vreemd genoeg goede hoop in de zin dat er een oplossing zal uitkomen. Ik blijf positief denken. Dat werkt voor mij het beste op lange termijn.”

De ‘Arte Antwerp x VICE for Creatives’ collectie is nu te koop via de webshop van Arte Antwerp.

Krijg elke week een mail met de 10 beste verhalen en fotoreeksen van VICE België, en volg ons op Instagram en Facebook.