Ik leefde een paar dagen op mannenproducten om te zien of ik er meer man door zou worden

Daar ligt hij dan, met een zelfverzekerde glimlach begraven onder een stapel vrouwen, nadat hij net in de kleedkamer van de sportschool een klodder gezichtscrème speciaal voor mannen op zijn kaken heeft gesmeerd. Twee minuten later zien we hem weer, terwijl hij middenin een woeste bosbrand marinade op de ribben van een koe smeert; hij knuffelt met bloedgeile fans op een rode loper, nadat hij een nieuw merk gel in zijn haren heeft gesmeerd; met zijn kolossale handen hamert hij op een stuk ijzer in een dampende schuur, met bier als verkoeling.

Het is de Ideale Man. De vleeswording van alle mannelijke clichés. Gecreëerd – of in elk geval miljoenen malen schaamteloos herkauwd – door de reclamewereld. Bij vrijwel ieder product dat specifiek op mannen mikt is hij er: de heteroseksuele spierbundel die, gehuld in een wit handdoekje, uitlegt wat voor scheerschuim en cola mannen het beste kunnen kopen, om de ultieme mannelijke identiteit te bereiken.

Maar is identiteitsvorming echt zo simpel als een druk op de knop van een bus mannendeodorant? Ikzelf sta als vrouw aan de tegenovergestelde kant van het marketingspel. Mijn shampoo is een lichtgele fles van l'Oréal en er liggen van die muntgroene Venus-scheermesjes in mijn douche. Toegegeven: ik voel me best een vrouw, maar ik weet niet zeker of dat door deze spullen komt.

Daarom bedacht ik een plan: ik zou een paar dagen ­– van maandag tot en met woensdag – uitsluitend op mannenproducten leven. Ik zou mijn badkamer vullen met mannendeo, mannenshampoo en mannenhandcrème. Ik zou alleen maar mannenscheermesjes gebruiken. Ik zou mijn honger weg eten met gebarbecuede speklappen en het wegspoelen met Jupiler (mannen weten waarom!) of Cola Zero.

Zou een totale onderdompeling in de wereld van mannenmarketing me beter doen begrijpen hoe het is om een man te zijn? Zou ik voetbal meer gaan waarderen? Zou het stoken van vuurtjes minder lastig zijn? Zou mijn neiging om soms weleens een emotie te tonen vervangen worden door een niet te onderdrukken drang om met mijn blote handen vis te gaan vangen? Tijd voor een experiment.

VOORBEREIDING

Het is helemaal niet moeilijk om in de supermarkt de mannelijke schoonheidsproducten te vinden. Ze staan allemaal in één rek en zijn te herkennen aan hun verpakkingen, die allemaal saai zijn een gelijkaardige strakke vormgeving hebben: duistere kleuren - zwart, donker blauw of donker grijs - met simplistische lettertypes en af en toe een foto van een gladde man met een nogal smeulende blik erop. De flessen zijn over het algemeen zwaar en moeilijk in één hand te dragen - een beetje zoals ik me kan inbeelden dat mannen willen dat hun penis is.

Dit is wat ik allemaal kocht:

MAANDAG

Echte mannen eten wanstaltig veel vlees, aldus de reclamewereld. Daarom begon ik de dag met drie eieren, honderdvijftig gram spek en twee runderworstjes. Met elke zoute, vlezige hap die door mijn keelgat gleed, dacht ik: nu gaat het gebeuren. Nu kan er elk moment een ontiegelijke oerkracht door mijn aderen gaan gieren. In plaats daarvan voelde ik me een beetje misselijk.

Omdat mannelijkheid er vooral letterlijk ingemasseerd moet worden, ging ik daarna de douche in. Ik voelde mijn biceps op en neer bewegen terwijl ik douchegel uit de dikke, logge fles duwde. Het is waar, mannenshampoo maakt mensen sterker.

Terwijl ik begon te ruiken naar elke man die ik ooit heb ontmoet, bouwde ik met mannenshampoo een hanenkam op mijn hoofd. Dat is misschien niet wat een oerman zou doen, maar het was wel vermakelijk. Er was ook veel meer schuim dan normaal, waardoor ik onmiddellijk begreep waarom mannen zo vaak plassen tijdens het douchen. Het vergt denk ik wel wat oefening om schuim richting de douchegoot te pissen, of er een tekeningetje in te maken, want ik moest mijn hele onderkant een tweede keer inzepen.

Daarna liep ik naakt terug naar mijn kamer. Dat hoorde ik doelbewust en vol zelfvertrouwen te doen, met schijt aan de wereld, met een triest bungelende pik. Ik dacht dat dat wel zou lukken. Ik dacht dat dit de magie zou zijn van mannenproducten: dat je in de douchekabine, waar niemand je kan zien, al het kleine jongensplezier eruit kunt gooien om dan op het moment dat je eruit komt te veranderen in een zelfverzekerd, avontuurlijk, volwassen persoon. Ik geef toe dat er een bepaalde roekeloosheid en vrijheid door mijn ledematen stroomde terwijl ik daar zo liep, in mijn evakostuum door de woonkamer. Maar dat werd nog steeds sterk overschaduwd door het feit dat ik op de eerste verdieping woon en in plaats van gordijnen alleen maar van die oude lamellen heb waarvan sommige naar beneden gedonderd zijn.

Ik sloeg een handdoek om me heen, stak mijn mannengeurkaars aan, en terwijl ik de geur van cederhout zo diep mogelijk inhaleerde, kamde ik de knopen uit mijn haar. Dat waren er veel meer dan anders. De pijn was vreselijk. Ik besefte dat dit waarschijnlijk zo'n moment is waarop mannen hun verdriet leren begraven. Dit is het moment waarop mannen hun oogleden trainen om tranen binnen te houden. Dit is waar ze voor zichzelf herhalen als een mantra: "Wat je niet doodt, maakt je alleen maar sterker."

DINSDAG

Ik spoot een paar wolken Axe onder mijn oksels, smeerde wat Samurai-handcrème op die precies als de deodorant rook – zoals mijn dertienjarige neefje – en liep naar het park, klaar om enkele openbare fitnesstoestellen te verwoesten met mijn spieren. Mannen doen hier altijd van alles, maar het is heel moeilijk om te weten wat precies, omdat de toestellen allemaal erg lijken op postmoderne kunstwerken. Ter motivatie goot ik twee blikjes Cola Zero naar binnen. Daarna ging ik op een van de apparaten liggen, wachtend totdat de blikjes vloeibare mannengeest in werking zouden treden. Totdat het drankje mij het licht zou laten zien. Totdat het onmogelijke mogelijk zou worden, mijn lichaam op dat van een uit de voegen gebarsten gladiator zou gaan lijken, en ik 007 zou kunnen gaan op die ijzeren bitch.

Er gebeurde niets, dus ik spoot nog wat Axe over me heen en liep ik terug naar huis. Ik vroeg me af hoeveel van dit spul ik nog zou moeten gebruiken voordat iemand me eindelijk zou gaan bespringen.

's Middags schoor ik mijn hele lijf. Ik had gedacht dat ik aftershave nodig zou hebben, of van die vleeskleurige plakkertjes die mannen in films altijd op scheerwondjes kleven, of dat mijn huid achteraf rauw en stoppelig zou zijn, maar alles verliep prima. Ik had zin om me daar ongelofelijk woest om te maken, omdat ik door deze slinkse marketingtruc van het patriarchaat al veertien jaar lang vrouwenmesjes en scheerschuim koop die driedubbel zo duur zijn als wat ik net voor de mannelijke tegenhangers neergelegd heb. Alleen kon dat niet, omdat ik vandaag Cola Zero dronk en rambofilmpjes keek en daardoor mede-lid was van datzelfde patriarchaat.

In de plaats daarvan beantwoordde ik wat appjes, precies zoals ik van mannen bij wie ik in het verleden mijn hart uitgestort heb, heb geleerd hoe dat moet:

WOENSDAG

Ik sliep de hele nacht met mijn geurkaars aan. Toen ik wakker werd, leek het alsof de verdampte was via mijn longen in mijn borst was gekropen. Ik stond aan de top van het patriarchaat.

Ik at spek met worst terwijl ik de uitslagen van de voetbalwedstrijd van de dag ervoor bekeek op mijn telefoon. Noord-Ierland won met 4-1 van Azerbeidzjan, maar dat deed me vrij weinig. Ik dronk een kop mannenthee, spoot wat eau de toilette in mijn nek, smeerde nog wat handcrème op en probeerde het daarna opnieuw. Nog steeds niks. Geen greintje interesse. Alleen voor het woord 'Azerbeidzjan' – dat blijft een fantastisch woord. Waar ligt Azerbeidzjan ook alweer? Misschien wil ik er ooit heen, een moddervulkaan beklimmen of zo, de cultuur leren kennen. Op reis gaan is leuk. De gedachte daaraan maakte in mij allerlei emoties los. Emoties die ik nu moest begraven onder een muur van eau de toilette die ruikt naar de jas van een oude man die al zijn geld verkwist in casino's.

Ik besloot dat, als ik wilde dat de mannenproducten optimaal zouden werken, ik ze een duwtje in de rug moest geven. Daarom spendeerde ik een uurtje in mijn mancave, een hoekje van het huis waar mannen heen gaan om, in afwezigheid van vrouwen, hun mannelijkheid uit te oefenen door dingen te doen die mannen interessant vinden. Ik bekeek er wat plaatjes van grote motoren, blinkende auto's en de laatste trendy gadgets, zoals een haardroger in de vorm van een revolver en een draagbare barbecue die eruitziet als een speaker. Dat was niet oninteressant, maar nu ook weer niet alsof ik er een spontane erectie van kreeg. Elk kwartier dronk ik een pils waarvan beweerd wordt dat mannen weten waarom het gedronken moet worden. Drie bier later kon ik die vraag nog steeds niet beantwoorden, maar het youtubefilmpje 'houthakken doe je zo' werd er wel leuker door.

Ik probeerde vlees te grillen boven een zelfgestookt vuurtje in mijn tuin. Het mislukte. Mijn kleren stonken naar zwartgeblakerde, maar toch halfrauwe worsten. Ik camoufleerde de geur met meer Axe, vette mijn kaken in met dagcrème en smeerde een laagje gel op mijn kruin. Ik ging op de bovenste verdieping van mijn appartementsgebouw staan en tuurde naar beneden. Ik had nog steeds hoogtevrees. Daarna liet ik een pizza bezorgen en dronk ik meer bier.

Om weg te lopen van mijn emoties ging ik naar de sportsbar, om spareribs te eten. Ik had vreselijk veel zin in water, maar bestelde toch bier. Van de rugbymatch op tv werd ik niet enthousiast, maar ik joelde wel mee wanneer andere mensen joelden. Ik tekende ook wat piemels op een servet. Grote, geaderde, dappere, trotse piemels – als metafoor voor de mannelijkheid die ik ooit hoopte te bereiken.

Toen ik op weg naar huis mijn broek naar beneden trok en op straat op mijn linker schoen plaste, was dat de pisdruppel die mijn emmer vol mislukkingen deed overlopen. Ik voelde me allerminst dapper, of krachtig, of succesvol. Ondanks alle crèmepjes, sprays, drank en voedsel waarmee ik mijn lijf had volgestopt, en het feit dat ik me dagenlang gedragen had als een vleesgeworden speelpop van gendermarketingstrategisten, was ik mijlenver verwijderd van de man op mijn shampoofles.

Ben ik door deze producten te gebruiken dichter bij de mannenkern gekomen? Niet echt. Ik ben dichter bij de fragiliteit van mannelijkheid gekomen, en dat is precies waar mannenbranding op drijft: een verlangen naar iets onbereikbaars. Zolang dat verlangen er is, zullen die producten gekocht blijven worden in een poging een soort onbestaande en totaal onrealistische mannelijkheid te bevestigen.

Het probleem is dat al die zogenaamde mannenproducten (behalve de eau de toilette, die eau de toilette was echt vreselijk) voor vrouwen ook prima werken. Ik had geen rode puntjes onder mijn oksels, ik ging niet meer zweten dan anders, en mijn huid was allesbehalve uitgedroogd of vettig. Ergens is dat ook hoopgevend. Het wil zeggen dat de kloof die productbranding tussen mannen en vrouwen slaat, gedicht kan worden als we er zelf iets aan doen. Als mannen met zweetoksels bijvoorbeeld mijn Dove-roller niet meer weigeren uit angst om naar bloemen te ruiken, en ze gewoon de lichtgrijze Cola Light meenemen naar de sportschool. En als vrouwen collectief en zonder schroom scheerschuim voor mannen op hun benen gaan smeren, en hun rozenparfum af en toe eens verruilen voor een geurtje dat anders tot in de eeuwigheid een genderlabel zal blijven dragen.