Hoe je in 2018 van je verslavingen afkomt

“New year, new me” is een van die leugens die we onszelf voorhouden, net als “mijn ouders deden gewoon hun best” of “je kunt prima met een joggingbroek aan naar buiten.” Ik kan het weten, want meestal duurt het tot ongeveer 9 januari voor ik tot aan mijn nek in een bak ijs zit, toeterlam ben van de Jack Daniels, terwijl ik mijn sportschoolabonnement brandend door een papierversnipperaar duw. Maar ik heb geleerd dat het niet onmogelijk is om van een verslaving af te komen. In 2009 woog ik 108 kilo, was ik verslaafd aan alcohol en cocaïne, en woonde ik bij mijn moeder in de kelder. Ik ging er totaal vanuit dat mijn verslavingen me voor mijn dertigste mijn leven zouden kosten. En dat gebeurde ook bijna. In 2015 zoop ik mezelf bijna elke dag klem en had ik na twee jaar clean te zijn geweest een terugval in mijn cokeverslaving. Ik rookte elke dag wiet. Ik gebruikte ook pijnstillers, mdma, paddo’s en – als je nagaat waar dealers hun shit allemaal mee versnijden – waarschijnlijk behoorlijk wat accuzuur. Tussendoor dronk ik vijf koppen koffie en rookte ik een pakje per dag, om op de been te blijven. Voeg daar een McDonald’s-Menu en een overdadige portie porno aan toe, en je hebt mijn doorsnee dag in die tijd. In december van dat jaar kreeg ik voor de tweede keer een alvleesklierontsteking, ongeveer een week voor mijn 29e verjaardag. Sinds die dag, nu twee jaar geleden, heb ik geen glas meer gedronken. En na een paar korte terugvallen heb ik nu al meer dan een jaar geen drugs gebruikt. Negen maanden geleden begon ik een podcast, Alex Wood Quits Everything, waarin ik ook stopte met wiet, caffeïne, nagelbijten, sigaretten, rood vlees, zuivel, porno, credit cards en roddelen. De laatste drie dingen waar ik voor mijn podcast mee wil stoppen zijn suiker, social media en het gebruik van mijn smartphone. Ik ben er door mijn ervaringen en door interviews met voedings-, drugs-, winkel-, porno-, gok- en sigarettenverslaafden achter gekomen dat ieders weg naar het opgeven van een verslaving anders loopt. Het advies dat ik te bieden heb is enkel wat heeft gewerkt voor mij, maar ik hoop dat er iemand is die dit leest, en er iets aan heeft. De eerste verslaving die ik opgaf was die aan cocaïne. Ik was 22 jaar. Ik gebruikte al een paar jaar coke op recreatieve basis (wat een hilarische term is voor drugsgebruik – het klinkt een beetje alsof ik in een leesclub zat waarin we cocaïne snoven ofzo). Ik was gevraagd om op te treden op een comedyfestival in Montreal – een droom die uitkwam. Dat zette me ertoe om eindelijk iets van mijn leven te maken en de last van mijn schouders… oké, dat is niet hoe het ging. Het enige waar het me toe aanzette was om mijn coke te basen in plaats van te snuiven. In de maanden die volgden, gaf ik al het geld dat ik had uit aan coke. Toen bleek opeens dat cocaïne helemaal niet goedkoop is. Binnen de kortste keren had ik duizend euro schuld bij mijn dealer. Op een avond moest ik op het podium overgeven vanwege ontwenningsverschijnselen, en een week later gutste het bloed opeens uit mijn neus, vlak voor ik op moest. Het voelde een beetje als de laatste 25 minuten van die film Blow, als Johnny Depp bij zijn moeder zou wonen en nooit een meisje zou hebben. Ik stopte in één keer. Ik leende geld van een vriend om mijn dealer terug te betalen, omdat ik best gehecht was aan mijn niet-gebroken benen. Ik kwam meer dan een maand niet uit mijn moeders kelder en huilde mezelf elke nacht in slaap. Ik overwoog zelfmoord. Ik voelde die hele tijd niets anders dan leegte en depressie. Tot ik op een dag gered werd door Miley Cyrus. Ik kwam net uit de douche, toen ik een fantastische gitaarriff uit de kamer hoorde komen waar ik de tv aan had laten staan. Ik voelde me er meteen goed door. Met alleen een handdoek om rende ik de kamer in om te zien welke engelen me dit geschenk hadden gebracht. Toen ik Miley Cyrus Party in the USA zag zingen barstte ik in lachen uit. Het was de eerste keer in een maand dat ik lachte. Toen ik besefte dat ik met alleen een handdoek om hysterisch stond te lachen om een video van Miley Cyrus, moest ik alleen maar harder lachen. Dat was de eerste keer dat ik het gevoel had dat het misschien wel goed zou komen. Ik zou willen dat het iemand was die wat cooler is, Kanye of Lou Reed ofzo, maar het is zoals het is. Ik gebruikte sinds die dag twee jaar geen cocaïne, voor ik een zomer lang terugviel. In 2015 kreeg ik weer een terugval, in een stripclub in Montreal. Dat jaar, 2015, was er een om snel te vergeten, voor zover ik het me kan herinneren. Ik viel terug op cocaïne. Ik gebruikte zoveel mdma dat ik housemuziek ging waarderen. Ik at meer paddo’s dan Super Mario. En ik at zoveel pizza dat de pizzatent om de hoek een pizza naar me vernoemde (eerlijk gezegd ben ik daar nog steeds best trots op). Ik had destijds mijn pik in een broodrooster gestopt als ik had gedacht dat ik daarmee m’n ex zou vergeten. Ik hield het bij porno. Ik was een puinhoop. In mei van dat jaar werd er een alvleesklierontsteking bij me geconstateerd. Ik kreeg een antibioticakuur van een maand, en moest zeker een jaar stoppen met drinken. Ik dacht dat mijn nul jaar aan medische ervaring wel opwogen tegen de opleiding van mijn dokter, dus stopte ik maar een maandje met drinken. In december van dat jaar was de ontsteking terug. Een tripje naar de eerste hulp en ernstige ontwenningsverschijnselen vanwege mijn drankverslaving zorgden ervoor dat ik begon te beseffen dat ik me hier echt iets van moest gaan aantrekken (en dat ik een schone onderbroek moest aantrekken, want ik had mezelf ondergepist). Toen ik eenmaal besloot om voorgoed te stoppen met drank en drugs, was mijn eerste stap om gemotiveerd te raken. Mijn belangrijkste motivatie was mijn gezondheid, ik wilde mijn leven verbeteren. Ik was het zat om constant brak en blut te zijn en mijn familie teleur te stellen. Ik besefte dat mijn hele leven draaide om mijn verslavingen. Elke beslissing die ik nam was gebaseerd op hoe makkelijk ik aan mijn fix kon komen. Ik werd niet geboren met mijn verslavingen. Ik heb mezelf geconditioneerd. Dus ik dacht dat als ik mezelf zo had gemaakt, ik mezelf er ook vanaf kon helpen. Je moet er ook in geloven dat je het kan. Ik keek zelf naar personen die me inspireerden om me te motiveren. Denk aan Terry Fox: hij liep 143 dagen achter elkaar elke dag een marathon – met kanker, op één been. Aanvankelijk kreeg hij niet de donaties of aandacht waarop hij gehoopt had. Maar hij bleef rennen. Hij wordt nu herinnerd als een held, die bijna 450 miljoen euro heeft opgehaald in de strijd tegen kanker. Hij was een mens, net als jij en ik. Als hij dat kan doen, kan jij best stoppen met iets dat je sloopt. Nu ik eindelijk positief dacht, was het tijd om die motivatie om te zetten in actie. Het eerste dat ik deed was het vertellen aan mijn familie en vrienden. Voor een control freak als ikzelf, was het belangrijk om te erkennen dat ik dit niet in m’n eentje kon. Ik had hun hulp nodig. Controle is ook een concept dat ik beter moest leren begrijpen en waarderen. Ik moest leren hoe ik mezelf en mijn reacties op onverwachte gebeurtenissen onder controle kon krijgen. 1 januari 2016 was een belangrijke dag voor me. Ik had twaalf dagen niet gedronken. Ik had het trillen, het delirium tremens, mijn verjaardag, kerst en nieuwjaar overleefd zonder te drinken. Toen raakte ik mijn portemonnee kwijt in de metro. Ik was woedend en nam mezelf voor het eerste glas drank te drinken dat ik te pakken kon krijgen. Toen kreeg ik een openbaring, dat als ik dronken zou zijn, ik daar mijn portemonnee niet mee terug zou krijgen. Ik zou gewoon een dronken gast zonder portemonnee zijn. Dat was een belangrijk punt in mijn herstel, eentje waar ik nog vaak aan terugdenk. Drinken, high worden, te veel eten of roken zouden mijn problemen niet oplossen. Die dingen kunnen de pijn voor even verzachten, maar de volgende dag had ik dezelfde problemen, én een kater. Ik ben de enige die mijn problemen kan laten verdwijnen. Ik wist het toen nog niet, maar ik leerde langzaam hoe ik het bandje af moest draaien. Het bandje afdraaien houdt in dat als je verlangt naar iets slechts waar je mee wil stoppen, je niet moet blijven hangen in dat verlangen. Je moet doorgaan met denken hoe je je zou voelen nadat je het gedaan hebt. Ik leerde dit te doen toen ik voor het eerst stopte met coke. Ik realiseerde me dat als ik zin in coke had, ik alleen maar dacht: het zou zo goed voelen om nu high te zijn. Ik zwom tegen een golf van slechte gedachten in, totdat ik op een dag dacht: maar wat zou er eigenlijk gebeuren nadat ik high ben geworden? Natuurlijk, het zou goed voelen om high te zijn, maar het zou ook betekenen dat ik geld had uitgegeven terwijl ik al voor duizend piek bij mijn dealer in het krijt stond. De high zou bovendien niet lang duren. En daarna zou ik me alleen maar schuldig en depressief voelen.

Door alles dat ik had geleerd over verslaving kreeg ik vorig jaar een idee: ik moest stoppen met al mijn negatieve verslavingen en daar een podcast over maken. Stoppen met porno is de verslaving waar mensen me het meest naar vragen. Als mensen vroegen of ik verslaafd aan porno was, en ik ja zei, kon ik aan hun gezichten zien dat ze dingen dachten als: deze gast rukt waarschijnlijk op allerlei ongepaste tijdstippen en plaatsen. Het hielp, gek genoeg. Seks is er veel beter door geworden. Ik voel me ook meer verbonden met mijn bedpartners, ik zie ze niet meer als een stoute bibliothecaresse die toevallig ook datet met mijn vader. Ik masturbeer nu misschien een of twee keer per week – veel normaler dan hoe vaak ik het vroeger deed. Door te stoppen met zuivel en rood vlees besefte ik dat eten ook een drug kan zijn. Ik gebruik het om dingen te vieren, het verzacht de pijn, ik eet als ik me verveel, en ik geef er eten aan uit dat ik beter aan andere dingen kan uitgeven. Seizoen vier van Narco’s kan ook in een pizzeria worden opgenomen, en ik zou er net zo geboeid naar kijken. Ik ben er ook achter gekomen dat veganisten zichzelf helemaal niet voor de gek houden als ze het hebben over gerechten die net zo lekker zijn als dingen met vlees. Ik vond die verhalen altijd even geloofwaardig als die van Nigeriaanse prinsen die om je creditcardgegevens vroegen om je een hele hoop geld over te maken. Maar mijn vrienden maakte gisteren kip met roomsaus zonder zuivel, en het was de beste kip die ik ooit heb gegeten. E-mail me je creditcardgegevens, en ik geef je het recept. Het laatste dat ik besefte is dat ik niet bang moest zijn om te falen. Terugvallen in oude gewoontes hoort bij verslavingen. Het is het belangrijkste om je momenten van zwaktes niet al je harde werk te laten uitwissen. Als je ergens naartoe rijdt, en je mist een afslag, ga je uiteindelijk ook gewoon door naar je bestemming. “Ik heb een verkeerde afslag genomen, dus stop ik de auto, flikker ik de sleutels uit het raam, trek ik mijn kleren uit, en kak op de achterbank, want voortaan woon ik hier.” Dat klinkt belachelijk, en dat is het ook. Bekijk je verslaving op dezelfde manier. Ik kwam sterker terug na elke terugval. Sinds ik nuchter ben, voel ik me fysiek en mentaal beter dan ooit. Ik heb mijn creditcardschuld afbetaald, en heb voor het eerst sinds mijn pennyrekening een spaarrekening. Ik ben verliefd, en het is met afstand de beste relatie die ik ooit heb gehad. Ik kan beter luisteren, en ben een betere vriend, broer en zoon. Ik heb mijn carrière nieuw leven ingeblazen, en ben afgelopen zomer weer gevraagd om op te treden op dat ene comedyfestival. Stoppen met je verslavingen kan soms makkelijk zijn en soms onmogelijk lijken. Bij mij is het vaker mislukt dan geslaagd. Ik schrijf dit bijvoorbeeld terwijl ik al drie dagen geen suiker heb gegeten, en door de afkickverschijnselen ben ik een klein beetje boos. Ik weet dat het moeilijk is, maar ook jij kan dit jaar stoppen met je verslaving. Als het te moeilijk blijkt, of je valt steeds terug, blijf dan in jezelf geloven. Je bent sterker dan je denkt, je moet gewoon diep gaan om het eruit te halen. En als niets meer helpt, zet dan gewoon een nummer van Miley Cyrus op.