Hoe het is om op te groeien met gigantische tieten

Het was zomer en de kleren die ik droeg verschilden weinig van die van m’n vriendinnen: bloemenjurkjes, skinny jeans en spaghettitopjes – gewoon, wat er op dat moment in de H&M hing en minder dan een tientje kostte. Alleen: ik had cup E en was een meter zestig, waardoor mijn puberale borsten een prominent onderdeel van mijn uiterlijk werden. “Je weet wel, met die dikke tieten,” zei iemand een keer tegen een vriendin van me, om duidelijk te maken dat ze mij bedoelde.

Die dag ging ik naar huis om een andere outfit aan te trekken. Ik dacht er niet aan om te protesteren en eigenlijk was ik niet eens echt boos op de leerkracht die me wegstuurde. Het gevoel dat overheerste, was pure schaamte. Ik wist niet waarom, maar ik wist wel dat mijn borsten in de ogen van leerkrachten obsceen en misschien zelfs een beetje vies waren, en dat ikzelf dus ook een beetje vies en onzuiver was, omdat ik zo schaamteloos met mijn borsten liep te zwieren op een onschuldige plek als de school. Dat ik een sloerie was die eigenlijk gewoon elke man wilde versieren die ze tegenkwam met haar grote vleesmeloenen. Dat ik daar eigenlijk niet mocht zijn.

Op mijn negende vormden er zich twee kleine heuveltjes op m’n borst. Ik vond dat niet echt bijzonder: op dat moment fantaseerde ik vooral over de toelatingsbrief van Zweinstein en een eigen radiostation beginnen met enkel muziek gemaakt met m’n keyboard. Ik had geen interesse in mijn borsten, ook al wist ik van de tienerblaadjes die ik toen las dat borsten echt de shit waren. Maar ik dacht er niet aan om daar aangeraakt te worden, mezelf sexy te kleden of om ze te aan de wereld te tonen. Ik vond ze hooguit irritant, omdat ik mijn oude badpakken niet meer paste en ik plots beha’s moest passen in winkels met opdringerige winkelmedewerkers die het oké vonden om ongevraagd in m’n pashokje te komen en een mening te geven over m’n lichaam.

Ook toen ik rond mijn dertiende uiteindelijk twee handjes vol kreeg, vond ik het allemaal nog steeds niet boeiend. Maar de mensen om me heen vonden dat blijkbaar wel. Mede-leerlingen maakten er grapjes over, en voor dertienjarige jongens is het woord ‘tieten’ het hoogtepunt van comedy. Een vriendin zei tegen me dat dikke borsten enkel tellen als je een platte buik hebt, en een groepje oudere meisjes op m’n school vroeg me of m’n borsten nep waren. Op een festival vroeg een groepje jongens of ze erin mochten knijpen, terwijl hun handen al in m’n topje gleden. Rond die tijd begon ik ook te menstrueren en mijn borsten werden – volledig tegen m’n zin in – alsmaar groter.

Alhoewel ik nooit echt bezig was met mijn lichaam of hoe ik eruitzag, werd ik me steeds bewuster van hoe mijn lichaam in rap tempo volwassen en voller werd, en hoe ik plots in de ogen van anderen veranderde van dertienjarig kind naar een rijpe, seksuele vrouw. Ik had op dat moment nog niet eens gezoend, dat leek me maar vies.

Veertienjarigen zijn erg goed in het maken van domme opmerkingen, maar volwassenen kunnen er ook wat van. Op mijn dertiende zei een volwassen vrouw tegen me dat ik er sletterig uitzag. Een docent zei, nadat ik een verkeerd antwoord had gegeven, dat ik ‘meer brein, minder tiet’ moest zijn. Weer een ander zei dat ik later hangtieten zou krijgen. En de moeder van een vriendin vond het geen fijn idee dat ik met haar dochter omging, omdat ik eruitzag als iemand die al met jongens bezig was.

Terwijl de kinderen van mijn leeftijd vooral onbeholpen waren, sprak er van volwassen vaak bijna haat en walging uit voor hoe ik eruitzag. Alsof het niet hoorde, alsof mijn grote borsten ook iets zeiden over wie ik was: een onreine, duivelse verleidster die met haar dikke tieten de gedachten van de arme, onschuldige medeleerlingen kwam vervuilen. Zo gemakkelijk als de woorden van mijn medestudenten van me afgleden, des te dieper sneden die van volwassenen. Ik begon mijn eigen lichaam smerig te vinden, maar bovenal was ik bang voor de signalen die ik gaf: als ik er zo volwassen uitzie en kleine topjes draag, denken mannen misschien dat ik seks met ze wil? Geseksualiseerd worden door volwassenen op een moment dat ik helemaal nog niet toe was aan seks, zorgde ervoor dat ik op jonge leeftijd hyperbewust werd van seksualiteit. Toen ik op m’n zeventiende voor het eerst seks had, deed ik het de eerste maanden met zoveel mogelijk kleren aan. Mijn beha ging nooit af. Ik had een bloedhekel gekregen aan die twee ronde ondingen op m’n lijf.

Tegen de tijd dat ik ging studeren en op kamers ging, begon mijn lichaam zich weer aan te passen. Uiteindelijk verloor ik een hoop kilo’s, en het eerste dat kleiner werd, waren mijn borsten. Het plan om op m’n achttiende mijn borsten te laten verkleinen kon in de ijskast, en ik was euforisch toen ik voor het eerst mijn gigantische, peperdure beha’s mocht ruilen voor kleine behaatjes en bandjesloze bandeaus. Alhoewel ik nu in mijn ogen hele middelmatige, normale borsten heb, zie ik ze soms nog steeds als overlast. Ik ben voorzichtig met de kleren die ik draag, ik vind het doodeng wanneer iemand me voor het eerst naakt ziet en zelfs schrijven over m’n borsten, en er dus de aandacht op vestigen, vind ik erg ongemakkelijk. Toch waren mijn grote borsten als tiener ook niet meer dan dat: twee vleeshompen die door een combinatie van genen, hormonen en een liefde voor snoep op mijn lichaam groeiden. Je zult altijd zure volwassenen hebben die overal seks in zien. Als ze vanaf nu hun bek maar houden over mijn lijf.