Deze 58-jarige vechter is nog lang niet klaar met knokken

Veel mensen hebben er bewondering voor dat Gianluigi Buffon (41) nog steeds als keeper onder de lat staat. Dat is ook best knap, maar sinds mijn bezoek aan Enfusion in februari plaats ik die prestaties toch in een ander perspectief. In Eindhoven zag ik een oude man vol tatoeages zijn tegenstander Chico Martinez (50) ontiegelijk hard knock-out trappen met een highkick. De man klom in de touwen en schreeuwde het uit alsof hij net zijn eerste partij had gewonnen.

Ik heb het over William Beekwilder (58), een voormalig vechter uit Den Bosch die jongens als Ilias Bulaid en Robin van Roosmalen heeft getraind. Beekwilder was eigenlijk al twintig jaar gestopt met knokken, maar liet zich eerder dit jaar toch verleiden om op zijn oude dag de ring in te gaan. En als het aan hem ligt, was dit ook zeker niet de laatste keer. Ik zocht hem op bij zijn sportschool Fight Club Den Bosch, en vroeg hem hoe het voor hem was om op deze leeftijd nog een comeback te maken.

VICE: Ha William, heb je last van een midlifecrisis?
William Beekwilder: Haha, mijn vrouw heeft inderdaad weleens gezegd dat ik in een midlifecrisis zit, maar dat is onzin. Ik zag er afgelopen februari gewoon een sportieve uitdaging in. Om die partij te kunnen vechten heb ik ook flink moeten afvallen, dus ik voelde me eigen ook gewoon lekker.

Hoelang had je niet geknokt?
Mijn laatste partij was op mijn 39ste, dus ik had een pauze van twintig jaar achter de rug. In de tussentijd had ik alleen getraind en lesgegeven. Ik was ondertussen wel een beetje zwaar aan het worden. Ik had Chico eerder een veteranenpartij zien vechten en toen had ik voor de gein tegen wat vrienden gezegd: “Dat stelt niks voor joh, dat kan ik ook wel.” Voor ik het wist was het geregeld en kon ik een partij tegen hem draaien in Eindhoven. Toen kon ik flink aan de bak.

Hoe zwaar was je?
Ik weet nog goed dat ik in augustus werd gebeld tijdens mijn vakantie in Turkije. De organisatie vroeg of de partij wel zou doorgaan. Op dat moment woog ik bijna 100 kilo – die vakantie was een en al feest – maar ik moest op 85 kilo zitten. Ik had dus nog een goed half jaar om die kilo’s kwijt te raken.

Hoe heb je dat geflikt?
Ik heb zeker vijf of zes dagen per week keihard getraind. Zondags ging ik lopen in de duinen en ik heb ook met een neef allerlei survivaltrainingen gedaan. Dan ging ik ‘s avonds om half tien nog allerlei obstakels beklimmen. Ik was echt compleet doorgeslagen. Uiteindelijk ben ik twintig kilo kwijtgeraakt, maar het vraagt op mijn leeftijd echt wat van je lichaam. Ik had in de eerste maanden last aan mijn benen, rug en nek. In december was ik eigenlijk pas blessurevrij en kon ik echt lekker trainen.

Waarom wilde je nog zo graag knokken?
Gewoon, omdat ik het leuk vond. En ik wilde ondanks die blessures per se de ring in. Ik wilde ook een statement maken naar de jeugd, die zeggen tegenwoordig zo snel geblesseerd af. Ze vechten al niet meer als ze een nagel hebben gescheurd. Het zijn ook allemaal internetvechters: als hun tegenstander bekend wordt, gaan ze gelijk online opzoeken wie het is en vergelijkingen maken. “Hij heeft al zes partijen meer gedraaid dan ik,” hoor je dan. Wij keken daar vroeger nooit naar.

Hoe ging dat in jouw tijd?
Wij keken nergens naar, joh. Rond mijn 22ste draaide ik mijn allereerste partij in Rotterdam. Kwamen wij daar als Brabantse boeren de kleedkamer binnen, en bleken we tegen allemaal ervaren zwarte jongens te moeten vechten. Ik won die partij en hoorde achteraf dat mijn tegenstander al honderd partijen taekwondo had gevochten. Dat interesseerde verder niemand, het was gewoon knokken. Dat zijn geweldige herinneringen. Maar goed, ik heb zoveel dingen meegemaakt.

Zoals?
Vooral mijn laatste partij in Bosnië zal ik nooit meer vergeten. Het was daar een gekkenhuis. Het was een half jaar na de oorlog en ze zaten met wapens langs de ring. We werden ook door oorlogsmisdadigers uitgenodigd om in het cafe bier te komen drinken. Die hoefden daar maar met hun vingers te knippen en mensen maakten plaats voor ons. Na mijn gevecht brachten die gasten me ook in een tankwagen naar mijn hotel. De spanning van de oorlog was echt overal nog voelbaar.

Waar voelde je dat aan?
Ik zag de kogelgaten overal nog in de muren zitten. Ik weet ook nog dat we een keer gingen wandelen in de middag, en te horen kregen dat we een bepaald stuk beter konden vermijden. Maar daar kwamen we juist net vandaan. Bleek het er nog vol met landmijnen te liggen.

Twintig jaar later stapte je weer de ring in. Hoe was het om op deze leeftijd nog te knokken?
Er zaten duizenden mensen in de zaal en ik had zelf bijna vijfhonderd kaarten verkocht. Dat is leuk, maar die mensen verwachtten ook allemaal iets van me. Vooraf vroegen mensen me nog: “William zou je dit wel doen? Die Chico is topfit en bijna tien jaar jonger dan jij.” Dat maakte me niks uit. Als ik vecht, wil ik niet tegen een of andere pannenkoek vechten. Dan gaan we ook echt knokken.

Dat knokken lukte nog aardig, je trapte hem knock-out met een highkick.
Hij had het kunnen weten, want vroeger heb ik veel wedstrijden gewonnen op die linkse hoge trap. Op trainingen heb ik daar ook veel mensen mee neergehaald, die linkse is echt gevaarlijk.

Is die highkick nog steeds zo soepel als vroeger?
Blijkbaar wel, want hij zat er nog goed hard op. Toen ik hem raakte, voelde ik al dat hij niet meer zou opstaan. Daarna dacht ik: hey shit, hier had ik over gedroomd, maar het lukt ook nog. De ontlading was enorm. Ik klom de touwen in, het voelde net als een film. Na de partij was ik nog bij mijn tegenstander in de kleedkamer, dat zag er niet goed uit. Ik zei nog sorry, maar dacht ook: liever jij dan ik.

Ga je nu nog een keer de ring in?
Eigenlijk zou er eind september nog een gala zijn van Enfusion in Arnhem, maar dan in een kooi. Chico wilde revanche op MMA en ik zag dat ook wel zitten. Mijn laatste vier MMA-partijen heb ik binnen een halve minuut met een knock-out gewonnen, dus dat durfde ik wel aan. Helaas ging het niet door, en nu wil hij in februari. Ik weet nog niet of ik dat ga doen, want dan moet ik weer een heel jaar wedstrijdfit blijven. Ik ga dus eerst nog even kijken of mijn lichaam dat nog wil.

En als er eerder iemand belt?
Ik wil dolgraag nog een keer vechten. Ik vind het wel leuk.

Mogen tegenstanders van alle leeftijden zich melden?
Ik moet ook wel een beetje aan mijn gezondheid denken. Ik train nog wel veel met jonge gasten, daar heb ik geen moeite mee. Zij hebben het lastiger met mij, omdat ik gewoon niet stop. Maar een partij is natuurlijk een ander verhaal. De volgende moet wel een beetje mijn leeftijd hebben. Het moet er niet eentje van veertig zijn, dat is onzin natuurlijk. Op die leeftijd was ikzelf pas net gestopt, dus dan vraag je om problemen. Maar ik zou het leuk vinden als er iemand komt. Als er een promotor is die interesse heeft, laat maar komme.