Ik belde aan bij vreemden in Londen en vroeg of ik mocht blijven slapen

Je huis is heilig. Wie jouw huis mag betreden en wie je buiten in de kou laat staan is de laatste sociaal geaccepteerde vorm van discriminatie. Wat eigenlijk best logisch is, aangezien het jouw huis is en dus jouw PS3-controller of tablet die je kwijtraakt als je net de verkeerde persoon binnenlaat.

Met de opkomst van apps en sites als Airbnb, Couchsurfing, Tinder en Grindr is de kans dat er weleens een onbekende in je kamer komt groter geworden dan ooit. Maar heeft de opkomst van deze services ervoor gezorgd dat onderdak bieden aan mensen die we amper kennen steeds meer geaccepteerd wordt, of laten we eigenlijk alleen maar meer vreemden binnen omdat het ons meestal of seks, of geld oplevert?

Om daar achter te komen dwaalde ik vijf nachten lang door Londense buurten en klopte bij mensen aan, in de hoop dat er open gedaan zou worden en ik zou mogen binnenkomen.

Het idee was vrij simpel, maar ik dacht wel dat ik een overtuigend achtergrondverhaal nodig had om de kans dat ik zonder pardon weggestuurd werd te verkleinen. Bijvoorbeeld: "Hoi, ik ben een journalist en zoek uit of de mensen in deze buurt gastvrij zijn of verschrikkelijk egoïstisch. Welke van de twee ben jij?"

Uiteindelijk besloot ik te zeggen dat ik op vakantie was in Londen (ik kom oorspronkelijk uit Australië en heb ook een Australisch accent) en dat ik in het huis van een familievriend zou logeren, die ik verder niet erg goed ken. Hij was niet komen opdagen, en ik kon pas de volgende ochtend bij mijn geld komen – een hotel was dus geen optie. Het echte verhaal zouden ze te horen krijgen wanneer ze me binnenlieten.

Dit is hoe mijn week ging.

Woensdag – Whitechapel

Geklopt op: 37 deuren
Gevoerd: Vijf gesprekken van meer dan vijf minuten
Weer: Motregen en over het algemeen vrij shit

Whitechapel was lastig. Afwijzingen volgden elkaar snel op, waardoor ik begon te twijfelen over het verloop van de rest van mijn experiment. Na een tijdje lukte het me om een praatje aan te knopen met een vrouw die zelf geen slaapplek voor me had, maar me wel vriendelijk doorverwees naar het huis drie deuren verder. "Het is een studentenhuis," zei ze.

Een man die Jack heette deed open. We waren ongeveer dezelfde leeftijd, en hij leek begaan te zijn met mijn fictieve problemen. Hij zei dat ik nog maar even verder moest zoeken, maar dat ik na een uur terug mocht komen als ik nog niks had gevonden, met de vage belofte dat ze dan iets voor me zouden regelen. Ik besloot in de tussentijd wat te eten en liep terug naar het huis.

Dit keer deed Jacks huisgenoot de deur open. Ik vroeg of Jack thuis was en of deze jongen al van ons eerdere gesprek af wist. Jack was niet thuis en van een gesprek wist hij niks. Ik probeerde hem over te halen met twintig pond (die ik hem de volgende ochtend zou betalen), maar hij weigerde.

Na een paar keiharde afwijzingen belde ik aan bij de 28-jarige Xavi uit Barcelona, die me na twee minuten al binnenliet. Hij bood me meteen sigaretten, eten, schone kleren, hasj en bier aan. We brachten de nacht al rokend, drinkend en pratend over onze vaderlanden door. Het was top.

"Je belde aan en je zag er oké uit, maar wel alsof je je zorgen maakte. En toen vertelde je me dat je geen plek had om te slapen vannacht. Daarom besloot ik je maar binnen te laten. Ik ging ervanuit dat je erg gestrest was en aangezien ik toch niks te doen heb vanavond, besloot ik je maar erin te laten," vertelde hij. "Ik dacht: laten we er een leuke avond van maken en gewoon relaxen."

Xavi is een van de tofste mensen die ik ooit heb ontmoet, en we werden binnen no-time dikke vrienden. We praatten over zijn baan bij de vismarkt, zijn leven in Londen en zijn vriendin, die in Duitsland studeert. Xavi was vastbesloten om deze ervaring zo positief mogelijk te maken. Ik denk dat het feit dat hij ook ver weg was van zijn thuisland en van zijn vriendin deels verklaart waarom hij mijn gezelschap erg waardeerde, en medelijden met me had.

"Ik heb ook weleens in jouw schoenen gestaan en ik kom zelf ook niet hier vandaan. Ik kan me voorstellen hoe jij je gevoeld moet hebben," vertelde hij. "En aangezien ik niet zoveel spullen heb valt er hier weinig te stelen, dus daar maakte ik me niet zo'n zorgen over."

Donderdag – Shoreditch

Geklopt op: 42 deuren
Gevoerd: Drie gesprekken van meer dan drie minuten
Weer: Nog steeds regenachtig en koud

Een groot probleem in Shoreditch is dat er bijna geen voordeuren aan de straatkanten zijn; alleen trappenhuizen en portieken. Vragen of je mag blijven slapen door een intercom werkt sowieso niet, tenzij je toevallig aanbelt bij een psychopaat die jouw opperhuid best wil gebruiken om zijn muur mee te behangen. Niet echt ideaal.

Ik klopte op elke deur die ik kon vinden. Eén vrouw riep door de brievenbus dat ze de politie ging bellen. Een ander zei dat ze me echt wel wilde helpen, maar dat dit lastig was omdat ze vanuit huis werkte. Ik knikte, en zei toen dat dit eigenlijk een perfecte situatie was – ze was thuis en ik zocht een thuis. Midden in mijn zin stopte ik. Dit was geen discussie. Ze was een vrouw die alleen woonde en begrijpelijk niet wilde dat een of andere rare Australiër die ze nog nooit eerder had ontmoet bij haar zou logeren.

Nadat ik tevergeefs bij een hele rij deuren had aangebeld langs Shepherdess Walk begon het te regenen. Gelukkig werd de volgende deur geopend door Victoria, een docent en een alleenstaande moeder van drie tieners. Ze nodigde me uit voor een kopje vanillethee. Ik voelde me een beetje bezwaard dat ik mezelf aan hen opdrong, maar deed het alsnog.

Ik voerde een vriendelijk gesprek met Victoria en probeerde zo normaal mogelijk over te komen. Ik hoorde de mobieltjes van haar dochters een paar keer afgaan, en het gezicht van hun moeder begon langzaam te betrekken. Ik voelde me een ongewenste indringer en schaamde me een beetje.

Toen ik haar vroeg waarom ze zo vriendelijk was, antwoordde Victoria: "Ik vond dat ik op zijn minst moest vragen wat je situatie was voordat ik je afwees. Ik kon meteen zien dat je geen seriemoordenaar was, dus vroeg ik de meiden om hun vrienden te bellen en een slaapplek voor je te regelen. Ik heb ook twee vrienden gebeld, maar die namen niet op."

"We konden niks vinden, en ik wist niet zo goed hoe ik dat tegen je moest zeggen – het laatste dat ik wilde was je weer de regen in sturen. De meiden begonnen me berichtjes te sturen dat ik je gewoon bij ons op de grond moest laten slapen. Ik dacht er eerder aan om je in mijn auto te laten slapen, of je naar mijn nicht te brengen en te zeggen dat je een collega van me bent. Ik lieg liever niet tegen haar, maar het was wel een optie die ik overwoog.

Ik stelde voor dat ik op een deken tussen de radiator en de achterdeur zou slapen. Victoria maakte een bed voor me klaar en ik bedankte haar. Die familie herstelde mijn geloof in de mensheid.

Zaterdag – Brixton

Geklopt op: 1 deur
Weer: Mild en droog

Mijn tocht door Brixton was van korte duur – ik zwierf in totaal slechts zeven minuten over straat.

Het eerste huis waar ik naartoe ging was van een 28-jarige systeemmanager die liever niet wilde dat zijn echte naam online staat – dus laten we hem Bill Peterson noemen, een aardig klinkende naam voor een aardige man.

"Ik zag je rondlopen en dacht: wie is deze gast? Ik dacht dat je hier was om herrie te schoppen," vertelde hij me. "Je leek moe, overstuur en emotioneel. Nadat ik je verhaal hoorde en zag hoe je eruitzag veranderde de situatie vrijwel meteen."

Ik wil natuurlijk niet ondankbaar lijken voor Bills geweldige gastvrijheid, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat ik er zo verschrikkelijk uit zag.

Ik vroeg hem of hij in de eerste instantie niet twijfelde of hij me wel binnen moest laten. "Ja, sowieso," zei hij. "Er zijn een aantal mensen die regelmatig crack roken in de portiek. Een week geleden is ons raam nog ingeslagen, dus ik ben zeker voorzichtiger."

Bill moest een paar uurtjes weg, dus zei hij dat ik rond middernacht terug kon komen als ik op zijn bank wilde slapen. Toen we allebei weer terug waren, bleven we tot half vier 's ochtends wakker om te praten over politiek en vertelde hij me over Chinese spionage in globale netwerkservers. Voordat we gingen slapen draaide hij de deur op het nachtslot. "Voor het geval je ervandoor probeert te gaan met de tv."

Zondag – Golders Green

Geklopt: 49 deuren
Weer: Koud maar over het algemeen niet al te slecht

Golders Green zou sowieso een taaie kluif worden. Het was zondag, een dag waarop mensen zich opmaken voor het begin van de werkweek en geen zin hebben om vreemde mannen in hun huis te ontvangen. Het is ook een buurt met veel gezinnen, dus ik verwachtte niet dat ik veel van de mensen waarbij ik tot nu toe het meeste succes had gehad – vrijgezelle mannen van mijn leeftijd – zou tegenkomen. Gelukkig had de buurt wel veel voordeuren.

Ik werkte drie straten af zonder succes, tot ik het huis van een Japanse familie bereikte. De deur werd opengedaan door een twaalfjarige jongetje en zijn moeder. De moeder leek niet zo goed te weten wat ze met de situatie aan moest, en zei dat ze me geen onderdak kon bieden.

Terwijl ik bij de buren aanklopte hoorde ik achter me de jongen aan komen rennen.

"Meneer, heeft u honger?"

"Nee, hoor. Maar toch bedankt, ik waardeer het heel erg."

"Nee, je moet iets eten. Mijn moeder heeft heel veel eten voor je."

"Bedankt, maar het is goed zo."

Hij pakte mijn arm vast en marcheerde terug naar zijn voordeur.

"Wacht hier."

Na twee minuten kwam de jongen terug met een boodschappentas vol eten. Dit is het soort vrijgevigheid en vriendelijkheid die ik hoopte te vinden. Ik legde uit waar ik mee bezig was, gaf het eten terug en bedankte de jongen en zijn moeder nogmaals.

Ik zocht nu al bijna drie uur naar onderdak, en stond op het punt om Golders Green de rug toe te keren. Bij mijn laatste poging belde ik aan bij een man die niet bepaald blij was dat hij gestoord werd op een zondagavond. Hij liet me niet binnen, maar bood me wel veertig pond aan voor een hotelkamer. Blijkbaar wonen er toch een nog genoeg barmhartige mensen in Golders Green.

Ik vroeg hem waarom hij iemand die hij nog nooit heeft ontmoet zo een paar tientjes toestopt.

"Ik heb een zoon die even oud is als jij. Als hij in jouw situatie zat in een vreemd land zou ik het ook fijn vinden als iemand hem zou helpen," legde hij uit. "Het feit dat je uit Australië komt hielp wel – als je gewoon een lokaal accent had stond je er alleen voor."

Dinsdag – Knightsbridge

Geklopt: 18 deuren
Weer: Koud, winderig en kut

Op de laatste dag was ik deze uitdaging helemaal zat. Mijn knokkels waren blauw, mijn zelfvertrouwen schortte hier en daar en het schuldgevoel over al dat gejok begon zijn tol te eisen.

Ik was er zeker van dat niemand in Knightsbrigde me zou helpen. De rijke stinkerds die hier wonen staan niet bepaald bekend om hun liefdadige inborst. Een hoop gebouwen leken op ambassades, en ik bedacht me dat het waarschijnlijk voor geen enkel land van nationaal belang zou zijn om een bebaarde man op de bank te laten crashen.

Ik liep twintig minuten rond, op zoek naar voordeuren. De paar deuren die ik tegenkwam bleven dicht. Ik bleef doorgaan, maar niemand deed open. Om eerlijk te zijn was ik best opgelucht.

De straten waren leeg. Na een uur gaf ik het op, ik was er klaar mee.

---

Als deze vijf nachten me iets geleerd hebben is het wel dat Londen vol vriendelijke mensen zit, en dat alle praatjes over onbeschofte en onvriendelijke Londenaren bullshit zijn.

Natuurlijk hebben veel mensen me afgewezen, maar degenen die me binnenlieten wil ik graag nog een bedanken. Het is fantastisch om te weten dat mensen zoals jullie bestaan.