Ik stuurde dubbelgangers naar mijn tv-optredens en iedereen trapte erin

Ik wil dit niet meer doen. Ik heb mezelf net op de Franse televisie zien vertellen over die keer dat ik mijn schuur omtoverde tot, volgens Tripadvisor, het beste restaurant van Londen, en dit is echt de laatste keer dat ik mezelf dit aan doe. Net als Jared Leto, of Julianne Moore, of al die andere acteurs die verkondigen dat ze het niet aankunnen om hun eigen films te zien, heb ik het helemaal gehad met mezelf.

Ik herken deze Oobah niet eens; de echte Oobah. Ik heb hem al een tijdje geleden geleden losgelaten. De versie van mezelf die ik nu gewend ben, en die ik de afgelopen jaren heel zorgvuldig online heb gecreëerd, is honderd keer beter dan mijn echte ik. En ik ben niet de enige die dit doet – we doen het allemaal. Of je nou die klootzakkige kant van jezelf laat zien, die grimmige grappen over angstoornissen tweet; of je alter-ego, die heel goed gaat op een wanhopige sexy selfie voor Instagram; het is steeds normaler om jezelf online op verschillende manieren voor te doen.

Nu ik alle pers over me heen krijg vanwege mijn foprestaurant, is dit misschien wel de uitgelezen kans om ook andere versies van mezelf op journalisten te sturen. Waarom zou ik in elk interview mijn carrière weer op het spel zetten, als ik gewoon iemand met een beter praatje en een lekkerder accent voor mij in de plaats op tv kan laten verschijnen? Een hoogopgeleid iemand die ervoor kan zorgen dat ik op de radio super slim klink? Ik wil de eerste persoon ooit worden met een echte avatar – verschillende versies van mezelf die mij op allerlei manieren kunnen vertegenwoordigen zoals ik wil dat het publiek mij ziet. Ja, fuck it, ik huur gewoon een heel leger van lookalikes in en stuur hen, in plaats van mezelf, naar alle persmomenten.

Ik weet wat je denkt: het gaat je nooit lukken om omroepen, journalisten en producers om de tuin leiden en te doen denken dat ze mij voor zich hebben. Ik begrijp wat je bedoelt. Toch kan ik genoeg redenen bedenken waarom dit wel zou kunnen werken. Of ik nou bij de Braziliaanse Globo TV zat of een uur lang werd geïnterviewd voor een Japanse tv-documentaire, elke interviewer vroeg me dezelfde vragen over 'the shed'. Ik werd zelf niet echt geïnterviewd; wat ik heb gedaan heeft indruk gemaakt, maar ikzelf niet.

Zes weken lang trek ik me terug om te zien of deze superversies van mezelf het beter doen dan ik.

Ok, eerst een paar eisen:

1: Ze moeten gebleekt haar hebben
2: Ze moeten op TV kunnen liegen
3: Ze moeten ervoor zorgen dat ik heel leuk lijk

's Ochtends zijn de journalisten van Rip Off Britain op BBC ONE – een show over mensen die worden opgelicht – onderweg naar m’n schuurtje. Ze komen me interviewen voor een aflevering over de duistere wereld van online neprecensies. Maar ze komen mij niet echt interviewen; ze komen voor de neppe, betere, mij. Tom.

Tom Rhys Harries is een acteur uit Wales die blijkbaar op me lijkt – als ik er niet uit zou zien alsof een peuter al mijn uiterlijke kenmerken op m'm gezicht heeft gekliederd.

Ik heb Tom goed voorbereid op hoe dit soort interviews vaak gaan, maar als ik wil dat dit ook maar een kleine kans van slagen heeft moet ik op alle kleine details letten. Dus op de grote dag tover ik de schuur om, van oud:

naar nieuw.

Van grijs:

naar blauw:

Als ik daarmee klaar ben, nemen we het interview een aantal keer door totdat de filmcrew er is.

Mijn telefoon gaat. Ze zijn er. Ik vind het super spannend en trek me terug op mijn positie. Ik schreeuw nog wat laatste opdrachten naar Tom terwijl hij het pad afloopt om de journalisten te begroeten. En dan, uit complete stilte, hoor ik wat gemompel dichterbij komen…

… en wat bescheiden gelach! We hebben de eerste test doorstaan. Nu komt het interview.

Maakt het wat uit dat de man die me interviewt de video over de 'shed' die ochtend nog heeft gezien? Dat Toms gezicht totaal anders is dan dat van mij? Nee! Dit is nogal bizar en ik moet dit met m'n eigen ogen zien.

Opmerkelijk. Na een uur gaan ze weg.

Nu als laatste test: de uitzending.

Vol verwachting kijk ik uit naar de grote dag. Als de show begint en ze het over de 'shed' hebben ben ik sprakeloos, opgewonden. Ik kan niet wachten op het moment dat Toms gezicht op het scherm verschijnt – maar dat gebeurt niet. Het interview is helemaal uit het acht minuten durende clipje geknipt. Shit. Ze moeten dus toch iets door hebben gehad. Als ik wil dat dit gaat werken, moet ik wat kleiner beginnen; ik moet slimmer zijn.

Het probleem met het interview van Tom was, vertelde de BBC me later, dat mijn (zijn) inzichten over nepnieuws niet diep genoeg waren. Dus doe ik er nog een criterium voor nep-Oobahs bij:

4: Ze moeten alles over me weten en zich aanpassen aan de situatie.

Zoals deze, waar BBC Radio 5 Live mee kwam. Het radiostation is bezig met een speciale uitzending over neprecensies en wil me interviewen over de 'shed' en over de moraliteit van neppe recensies zijn. De man die deze klus gaat klaren:

Slimme Oobah, AKA Peter Yeung (die, nadat hij me hierbij hielp, zelf nogal bekend werd met iets dat toch wel bizar veel lijkt op wat ik met de 'shed' heb gedaan)

Tuurlijk, hij lijkt totaal niet op me, maar het is toch een telefonisch interview, dus wat maakt het uit – het gaat allemaal om de herseninhoud. En omdat Peter een expert op het gebied van sociale antropologie is ,zou je denken dat dat wel snor zit.

Om zeven uur 's ochtends zet ik de radio op 5, om een droom uit te horen komen: ik, die nogal intelligente dingen op de radio verkondig.

Ik luister, al dansend door de kamer, naar hoe ik voor het eerst in m'n leven heel slim klink. Maar als ik mezelf over Cambridge Analytica hoor praten, en een aantal stevige argumenten in het gesprek gooi, word ik er ineens een beetje naar van. De moeder van een vriend van me stuurt me een berichtje met 'deftig hoor'. Dit ben ik echt overduidelijk niet, toch?

En deze zorg gaat niet weg totdat ik de volgende dag een e-mail krijg. En dan nog een. En tegen het middaguur heeft Slimme Oobah z'n eigen perstour langs alle radio stations in Engeland gedaan, waarbij de mensen mijn zeer intellectuele 'ik' leren kennen. En dat, lieve mensen, is alles wat ik wil.

Behalve super sexy zijn. Ik wil ook als heel erg sexy gezien worden.

Terwijl Slimme Oobah lekker z'n ding aan het doen is, word ik gevraagd om op WION te verschijnen, een van de grootste engelstalige televisiezenders van India. Nu radioluisteraars mij als een zeer intellectueel iemand zien, heb ik op tv nu alle kans om te zijn waar ik altijd van gedroomd heb:

Sexy.

Gelukkig heeft Barney – dit knappe, bijna twee meter lange, voormalige model met gebleekt haar die ik op Instagram vond – mijn werk gezien en er zelfs van genoten en hij staat klaar om me te helpen.

Binnen een uur zie ik hem, met m'n handen in m'n haar, struikelen over z'n woorden op de Indiase tv. De man die hem interviewt ziet er wat verward uit – maar er is een lichtpuntje: het is wel eens leuk om mezelf als klokkenluider te zien.

Na de uitzending komen de notificaties binnen gerold:

Een heleboel nieuwe likes van mijn fans op Facebook; ik word benaderd voor zakelijke dingetjes in India. Ondanks z'n warrige verhaal, heeft Sexy Oobah met z'n charme, een golf aan nieuwe mogelijkheden gecreëerd. Wederom een succes!

De volgende show is een van de meest populaire tv-shows van Bulgarije. Het is de klassieke ontbijt-tv – een beetje kletsen – en ik heb de perfecte man voor deze klus. Weet je Tom nog, die acteur van eerder? Ik weet dat het de eerste keer niet helemaal vlekkeloos verliep, maar we hebben ons lesje sindsdien wel geleerd.

Als we tijdens dit interview tegen problemen aanlopen…

… hebben we een noodplan.

Klinkt als een niet geheel waterdicht en misschien zelfs een heel slecht plan, toch? Kijk en huiver:

Maakt het wat uit dat Charming Oobah een zonnebril draagt? Nou, na dit item gingen de kijkcijfers volgens de zender door het dak. Weer! Een! Hit!

Nadat we wat momentum in Azië, Oost-Europa en thuis, in Engeland, hebben opgebouwd was het een kwestie van tijd voordat het volgende continent ons wilde interviewen. Alleen had ik dit verzoek niet verwacht: een aanvraag van de grootste ochtendshow in Australië.

Dit is echt mega groot. Ik wil niet alleen miljoenen Australiërs om de tuin te leiden, maar ik probeer ook de zender om de tuin te leiden met hetzelfde team, in dezelfde studio waar ik een aantal maanden daarvoor werd geïnterviewd. Ik moet iemand vinden die bijna perfect is.

Ik moet m'n broer hebben, Pete. En hij moet een makeover krijgen.

Ik leer hem exact wat ik wil dat hij gaat zeggen en ik stuur hem erheen.

Dus, is het mogelijk om, tijdens de meeste bekeken Australische televisieshow, met superscherp HD-beeld, een studio ervan te overtuigen dat ik deze man ben terwijl hij maar een klein beetje op me lijkt?

Ja dat kan.

Het haar is natuurlijk een fijne toevoeging, maar ik zou toch zeggen dat het bij deze door de tuinbroek komt. Een tuinbroek met een blote bast zijn gewoon wat verwarrend; het hele beeld geeft je hersenen een kleine kortsluiting.

De presentatoren waren zo afgeleid dat ik precies kon zeggen wat ik wilde:

– "Ik ben heel erg geïnteresseerd, zeker hierbij, in verschillende identiteiten."
– "Ik ben niet eens meer dezelfde persoon die ik vorig jaar was."

Een gigantisch succes.

Ik ben al zes weken niet als mezelf in de media verschenen. Mijn dubbelgangers sturen voelt als een twee natuur, iets waar ik niet eens meer over nadenk, totdat ik een berichtje krijg waar ik de rillingen van krijg.

BBC Radio 2 primetime. Meer dan zeven miljoen luisteraars, waaronder misschien wel schoolvrienden, ex-vriendinnen, toekomstige werkgevers, en andere mensen die ik in de toekomst misschien wanhopig zal willen imponeren. Ik moet een dubbelganger sturen.

Er is alleen een probleem: deze omroep is de enige die me tot nu toe dwarsboomde – de BBC.

Als ik wil dat dit gaat werken moet ik de beste Oobah ooit vinden. Iemand die me bij de BBC ook door de strenge beveiligingspoorten, metaaldetectoren en foto's ter identificatie van mijn identiteit kan loodsen. Dus stuur ik een foto van mezelf naar elke casting director in de stad en aan het einde van de week heb ik een berg nep-Oobahs:

Ik roep de eerste naam van de lijst:

En vanaf dat moment neem ik alles met ze door:

Ik stel ze vragen over 'the shed'.

Ze doen alsof ze mij zijn, die bij de BBC aankomt en ik speel de producer die ze er dan van beschuldigt dat ze niet de echte Oobah Butler zijn:

Na uren van nauwkeurige ondervragingen zet ik de kandidaten op een rijtje.

En stel ik mezelf de vraag: wat wil ik het allerliefst in m'n leven?

Hot. Ik wil heel sexy zijn.

Met maar een paar uur tot het volgende interview, gaan we aan de slag.

Ik stel hem vragen over de specifieke kenmerken van neprecensies; de opening van 'the shed'; en hoeveel broers Oobah heeft, en wat hun namen zijn – alles.

We spelen ook tafeltennis

Een paar straten voor het kantoor van de BBC, geef ik hem mijn telefoon en m'n identiteitskaart, en Sexy Oobah stapt uit de taxi. Ik heb geen controle meer over de situatie.

Ik zit op de achterbank van een taxi – met m'n knieën opgetrokken en m'n kaken op elkaar geklemd – terwijl de BBC Radio 2 aanstaat en we rondjes door de dierentuin in Londen rijden. Ik voel iets in m'n zak trillen. Het is Hot Oobah. Ik krijg een berichtje dat ze 'wat problemen' bij de beveiliging hebben. Ik vraag de taxichauffeur om even te stoppen terwijl ik word onderbroken door de stem van Vanessa Felts, presentatrice bij de BBC.

"Als je denkt dat je alles wel in een show hebt gehoord over nep nieuws, hou je vast, want je hebt nog nooit zoveel neps gehoord als dat je vanmiddag gaat horen. Oobah Butler…"

Het is gelukt.

Het was een taaie klus: dat een groep mensen die een gezicht hebben dat een beetje op dat van mij lijkt, zich anderhalve maand als mij voor hebben kunnen doen. En met succes!

Maar het lukte. Het is zelfs zo goed gelukt dat ik een hele rits aan nieuwe volgers en fans heb weten op te pikken. Ik heb een mini-radiotour kunnen doen, een Bulgaarse tv-show de hoogste kijkcijfers ooit geven, en een paar mensen ervan weten te overtuigen dat ik super aantrekkelijk ben. En wat het meest bijzondere is dat ik misschien wel het belangrijkste eerbetoon van m'n leven binnen heb weten te halen: genomineerd worden voor de Content Creator van het Jaar.

Tijdens de de DRUM Online Media Awards, loopt de presentator door de nominaties heen, stopt even en pakt dan de microfoon.

"Wat de jury zei," begint hij, "is dat de winnaar een enorme bron van inspiratie voor ons allemaal is. Deze creator, zoals de jury heb beschrijft, is een echt talent. En de prijs gaat naar…"

"Oobah Butler!"

Ik kan het niet geloven! Het is me gewoon gelukt!

Of —

Als je met 'mij' een man uit Noorwegen met de naam Joakim bedoelt, dan ja: het is me gelukt!

Joakim loopt het podium op en houdt de prijs heroïsch in de lucht, alsof hij Didier Deschamps is die de wereldbeker omhoog houdt.

Als ik Joakim deze prijs zie winnen, waar m'n ouders zonder twijfel, de rest van m'n leven super trots op zullen zijn, voel ik iets wat ik niet aan had zien komen: trots.

Ik weet dat dat raar is; dat ik eigenlijk fysiek niets heb gedaan om dit te winnen. Maar ik heb wel alle versies van mezelf aan meerdere tests onderworpen om zo de beste versie van mezelf te vinden. Deze moedige, jonge, hoogblonde mannen hebben mij de perfecte persoonlijkheid gegeven en m'n reputatie verbeterd, iets wat ik nooit alleen had kunnen doen.

Wat ik hiervan heb geleerd? Dat dit levensechte avatar-ding een baanbrekende uitkomst is die iedereen een keer zou moeten proberen. Daarom heb ik een app ontwikkeld die precies dat doet.

Hij heet Oobah.com, en hieronder zie je de trailer:

Wil je je persoonlijkheid optimaliseren? Boek dan nu een Oobah.

(P.S. Dit is echt, dus vul het formulier in op www.oobah.com en we vinden een betere versie van jezelf voor je, ASAP!)

@oobahs / @CBethell_Photo / @Jake_Photo

Dit artikel verscheen eerder op VICE UK.

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief: http://bit.ly/vicenieuwsbrief