tyshawn jones is de nieuwe superster van de skatewereld

Dit artikel verscheen eerder in i-D's The Post Truth Truth Issue, no. 357, Herfst 2019. Bestel het nummer hier.

Tyshawn Jones bevindt zich op zijn twintigste op een kantelpunt in zijn carrière. Hij is uitgegroeid van veelbelovend opdondertje tot een volwaardige ster. Zijn deel in Blessed, de skatefilm van Supreme die in 2018 verscheen, blies iedereen weg. De enorme rails, zijn lines middenin het verkeer, de akkefietjes met agenten en beveiligers, en de legendarische ollie over het metrostation. Thrasher riep hem uit tot Skater Of The Year, de meest prestigieuze prijs in de skatewereld. Daarnaast is hij het gezicht van Supreme, en heeft hij afgelopen jaar een eigen restaurant geopend in de Bronx. Op de dag dat ik hem spreek komt zijn eigen Adidas-schoen uit. Geen vuiltje aan de lucht.

Als ik hem spreek zit hij in z’n auto, die geparkeerd staat voor zijn flat in New York, samen met William Strobeck, de regisseur van Blessed. “Ik heb veel gedreven mensen gezien, maar ik ken niemand zoals jij. Toen we Blessed filmden belde je me om vier uur ‘s ochtends wakker om de trap van Madison Square Garden te skaten. Je toewijding doet me denken aan Michael Jordan. Wat motiveert je zo?” Tyshawn is even van z’n apropos door Williams complimenten. Hij lijkt verzonken in gedachten. “Mijn motivatie komt vanuit het leven dat ik wil leiden. Ik wil voor mijn familie kunnen zorgen, voor m’n moeder. Ik wil een huis kopen, een mooie auto. Voor m’n mensen zorgen. Hoe harder ik werk, des te sneller ik daar ben."

“Ik ben niet opgegroeid met geld,” vervolgt hij. “Als je ouders geld hadden, interesseert het jou waarschijnlijk niet. Als je rijk bent, of uit een rijk gezin komt wil je alleen maar tof doen en niet werken… ik weet niet hoe ik het uit moet leggen maar ik heb het gevoel dat ik geboren ben om mijn familie te helpen. Wie gaat er anders voor m’n moeder zorgen? Wie gaat er voor m’n kinderen zorgen wanneer ik ze krijg? Ik wil de fakkel doorgeven, en voor de rest van m’n leven goed zitten. Een kettingreactie in gang zetten.”

Tyshawn heeft een ouderwetse American Dream voor ogen. Een jonge jongen uit The Bronx die zijn talent inzet voor een beter leven. Hij kwam met skateboarden in aanraking door de videogame Skate, waarna zijn oudere broer begon te skaten. “Ik volgde hem overal naartoe,” vertelt Tyshawn. “Ik wilde zoals hij zijn, zo simpel was het. Omdat hij begon met skaten wilde ik het ook. Ee tijdje later, in de brugklas, vroegen ze me wat ik met m’n leven ging doen, en school boeide me niet, want ik wou pro worden en daar heb je geen diploma’s bij nodig.”

Hij klinkt afwisselend verlegen en soms juist erg zeker van zichzelf. Het lijkt alsof de faam die bij zijn nieuwe leven komt kijken hem niet zoveel doet. “Misschien dat als ik al mijn doelen behaal, dat mijn motivatie dan verdwijnt. Ik heb al veel bereikt, maar nog niet alles.” William vraagt hem of hij nog steeds niet tevreden is na het winnen van Skater Of The Year. “Nee. Zodra ik tevreden ben en achterover ga leunen gaat het mis. Ik probeer te vergeten dat ik die prijs heb gewonnen.”

Tyshawn brak door toen hij nog een iel jochie was in de clip Buddy, samen met Jason Dill, de legendarische Supreme-skater. In de video, die net als Blessed door William is geregisseerd, zie je Jason en Tyshawn tussen het skaten door hangen met wat daklozen. In een scène vertelt een dakloze aan Jason dat hij zo nu en dan crack rookt. “Hey, dat deed ik vroeger ook hoor. Dat maakt niks uit,” bekent Jason.

Met Tyshawns nollieflip vanaf de New Yorkse rechtbank werd duidelijk hoeveel hij in zich had. Hij heeft van kinds af aan zijn stempel op deze iconische skatespot gedrukt, en aan het eind van Blessed zie je hem de rechtbank weer skaten, met een staande ovatie bij de première als gevolg.

Vervolgens kwam Cherry, de eerste lange Supreme-film. In een hartverwarmende scene zie je Tyshawn, nog voordat hij de baard in de keel heeft, opkijken naar teamrijder Dylan Rieder, die twee jaar later aan leukemie kwam te overlijden. Met Cherry werd duidelijk dat de piepjonge lichting nieuwe Supreme-skaters de toekomst had. Tyshawn, Na-Kel Smith, Kevin Bradley, Sage Elsesser en Sean Pablo vormden een nieuwe generatie aanstormende talenten. “Ik was 14 of zo tijdens Cherry. Ik stond er niet bij stil dat ik in een belangrijke Supreme-film kwam, ik deed gewoon m’n ding, en was erop gebrand om pro te worden. Ik denk er niet zoveel bij na, ik doe wat ik van plan ben en dan willen mensen het er achteraf over hebben. Mensen zeggen dingen als “Je hebt het gedaan! Dat was gestoord!”, maar zo kijk ik er niet naar. Ik blijf niet hangen in het verleden. Ik heb altijd het gevoel dat het niet zoveel voorstelt, ik wil alleen maar beter worden.” Als ik hem vraag wat voor advies hij zichzelf toen had gegeven, zegt hij: “Niets. Eigenlijk wist ik alles toen al.” Tyshawns grenzeloze manier van skaten heeft bij vlagen bijna iets poëtisch. Hij is de eerste skater uit New York die verkozen werd tot Skater Of The Year. In New York draait het allemaal om ruwe en hectische straatspots. Als skater word je er gedwongen om tussen de regels, vrachtwagens en agenten door te slalommen. “Tyshawn gaat zich door niemand af laten remmen,” vertelde William vorig jaar nadat Blessed uitkwam. “Als iemand een weg blokkeert, schuift hij de blokkade aan de kant. Bel je de politie? ‘Ze krijgen me toch niet te pakken,’ zo ziet hij het. Het maakt hem niks uit. Er is zoveel gedoe op straat, maar hij trekt zich er niks van aan.”

Misschien is de vraag niet of Tyshawn de Michael Jordan van het skaten is, maar of hij dat überhaupt moet willen zijn. Tyshawn is Tyshawn. Een extreem gedreven skater die als een van de weinigen niet drinkt en geen drugs gebruikt, die veel geld wil verdienen en een huis voor zijn moeder wil kopen. “Wat ga je doen met al het geld dat je gaat verdienen met je schoen?,” vraagt William. “Ik ga wat investeren,” antwoordt hij. “Je moet je geld aan het werk zetten. Iedereen in mijn familie is een hustler, zelfs mijn oma.”

“Toch heb je je ziel nog niet aan de duivel verkocht. Je hebt nog geen eigen energy drink,” zegt William. Tyshawns telefoon gaat, en onderbreekt het gesprek.

“Je hebt de sickste sponsors. Supreme, Fucking Awesome, Adidas. Als je een sponsor mocht kiezen, maakt niet uit wat voor categorie, wat zou het dan zijn?” “Lamborghini”, zegt Tyshawn, zonder erover na te hoeven denken. Hij moet gaan, want er moeten nog dingen geregeld worden voor de onthulling van zijn schoen later die avond.

“Heb je nog iets toe te voegen?” vraagt William. “Nee man, we zijn klaar hier. Thanks, yo! Het volgende interview dat we doen is voor Forbes.” “Die plek op de Forbes lijst gaat er snel komen,” zegt William. “Peace.”

Fotografie Mario Sorrenti
Styling Alastair McKimm

Haar Bob Recine for Rodin
Make-up Kanako Takase at Streeters
Nagelstylist Honey at Exposure NY using Dior
Fotografie assistent Lars Beaulieu, Kotaro Kawashima, Javier Villegas and Chad Meyer
Styling assistent Madison Matusich, Milton Dixon III and Yasmin Regisford
Haar assistent Kabuto Okuzawa and Kazuhide Katahira
Make-up assistent Kuma
Productie Katie Fash
Productie assistent Layla Néméjanksi and Adam Gowan
Creative en casting consultant Ruba Abu-Nimah
Casting director Samuel Ellis Scheinman for DMCASTING