De Belgische Louise fotografeert haar vrienden die dronken in slaap vielen

Of je het nu wilt of niet, er komt een tijd waarop je niet meer om zes uur ‘s ochtends kunt gaan slapen zonder er de volgende ochtend de gevolgen van te moeten ondergaan. En behalve een kater, de occasionele onverklaarbare schaafwonde en vuile lakens, zijn foto’s het enige wat je zult overhouden aan al die wilde avonden uit. Tenminste, als een van je vrienden ‘s nachts nog helder genoeg was om een aantal keren z’n smartphone of camera boven te halen om jullie nachtelijke avonturen vast te leggen.

Louise Lorentz, een 24-jarige fotograaf uit Luik, is die ene vriend. Ze publiceerde onlangs de reeks Sleeping Beauties, vol foto’s van haar zoetjes slapende vrienden die aan het bekomen zijn van nachten vol gefeest. Het resultaat zijn eerlijke portretten van haar vrienden, en tegelijk een manier om deze prachtige, maar helaas tijdelijke periode van ons leven vast te leggen.

Wij spraken Louise om erachter te komen hoe nuchter ze zelf nog was toen ze deze foto's maakte, en wat haar vrienden er eigenlijk van vinden om op deze manier vereeuwigd te worden.

VICE: Hey Louise. Hoe ben je met dit project begonnen?
Louise Lorentz: Ik ga veel feesten, en dus besloot ik op een bepaald moment om systematisch foto's te maken van mijn vrienden die overal en in alle omstandigheden in slaap vielen. Gewoon omdat ik daar altijd enorm om moest lachen. Die kleine klootzakjes slagen er trouwens altijd in om er zelfs passed out nog mooi uit te zien!

Al snel had ik een heleboel van dit soort foto’s, en ik vond ze eigenlijk wel iets hebben, dus besloot ik er een reeks van te maken. Het is ook gewoon een geweldige manier om die kleine momenten van plezier in onze levens bij te houden.

Hoe reageren je vrienden wanneer ze hun slaapkoppen op je foto’s zien opduiken?
Dat hangt ervan af… Sommigen vinden het grappig, anderen vinden het niet echt leuk om geconfronteerd te worden met een foto van zichzelf in zo’n toestand. Vaak vragen ze zich af hoe ze daar waren beland, en beseffen ze pas bij het zien van de foto’s hoe faded ze toen waren. Maar het leukste aan het bekijken van deze foto's zijn al de anekdotes die we dan onvermijdelijk weer bovenhalen en die avonden zo opnieuw beleven.

Wat was de gekste avond die jullie hebben meegemaakt?
Er zijn er zoveel… praktisch onmogelijk om er eentje te kiezen! Ik zal in het slaapthema blijven: vier of vijf jaar geleden waren we op FCKNYE in Molenbeek, en we raakten ‘s nachts een van onze vrienden kwijt. Hij weet nog steeds niet hoe of waarom, maar toen hij 's morgens wakker werd, zat hij opgesloten in een van de hutjes waar ze drankbonnetjes verkochten.

Wat is je favoriete foto uit deze reeks?
Hmm, ook een moeilijke vraag… Ik zou zeggen, die met de vier mannen die op hun luchtmatrassen praktisch op elkaar gestapeld liggen te slapen. Het is een fascinerende en tegelijk hilarische foto, die laat zien hoe alcohol al onze comfortvereisten volledig laat verdwijnen. Er zit ook gewoon een soort magie in dat moment: Wie is er juist in slaap aan het vallen? En waar? In welke houding? En met wie? Waaraan zou hij op dat moment aan het denken zijn?

Wat was het moeilijkste aan het maken van deze foto's?
Wel, ik ben zelf helemaal pottoe wanneer ik die taferelen fotografeer, dus de grootste uitdaging is dan vooral een scherp beeld maken!

Ik had eigenlijk vrij marginale foto’s verwacht – het internet staat vol foto’s van ladderzatte mensen die gestoorde dingen aan het doen zijn – maar jouw beelden hebben eigenlijk wel iets schattigs.
We hebben inderdaad allemaal wel de neiging om alleen maar foto’s van onze vrienden te maken wanneer ze de raarste, domste of gevaarlijkste dingen doen. Zo heb ik er ook heel veel. Maar ik vond het interessanter om stil te staan bij het contrast tussen die momenten van dronken waanzin en de rust die mijn foto’s uitstralen. De beelden uit mijn reeks zijn heel vredig, en zoals je zegt, best schattig. Het zijn trouwens vaak mensen die al vroeg in de avond pieken, kort daarna opgeven en in slaap vallen, die in mijn reeks Sleeping Beauties belandden.

De foto’s hebben iets universeels – iedereen heeft z'n nacht wel eens zo weten eindigen – maar wat betekenen ze voor jou persoonlijk?
De reeks gaat eigenlijk over een belangrijke fase uit ons leven, waarin we feesten en proberen zoveel mogelijk te genieten. Ik besef wel dat die tijd van feest en zorgeloosheid niet eeuwig zal duren. We gaan natuurlijk nooit helemaal ophouden met feesten, maar dingen als werk, kopzorgen en andere verplichtingen zullen stilaan steeds meer tijd eisen. Dat vind ik op zich ook niet zo erg. Maar ik ben heel blij dat ik al die speciale momenten nog heel lang in mijn kleine hoofdje en in mijn grote fotoalbums zal kunnen bewaren.

Waarom kies je er eigenlijk voor om het jezelf zo moeilijk te maken en analoog te fotograferen?
Met een digitale camera kun je honderden foto's van één avond maken. Al die perfecte en praktisch identieke beelden verwateren de schoonheid van het moment: plotseling gaat alles verloren, we vergeten onszelf. Met analoge foto’s slaag ik er veel beter in om de authenticiteit en spontaniteit van het moment vast te leggen. En ik hou ook van het verrassingseffect dat je krijgt wanneer je foto’s ontwikkeld zijn en je ze voor het eerst bekijkt. Die ontwikkelde foto's zijn me ook heel dierbaar. Ik classificeer ze daarna allemaal heel nauwgezet in grote fotoalbums, waar ik later eindeloos vaak door blader met mijn vrienden.

Het is ergens ook best symbolisch dat al de foto’s met een wegwerpcamera werden gemaakt, niet?
Ze zijn niet allemaal genomen met een wegwerpcamera hoor, soms gebruikte ik ook een Olympus mju-II. Dat zijn wel allebei camera’s die vanzelf scherp stellen. Niet onbelangrijk, aangezien ik zoals gezegd zelf meestal niet al te nuchter ben wanneer ik de foto's maakte. Anders zou ik alleen maar wazige beelden hebben, letterlijk dan.

Leg je met Sleeping Beauties bewust enkel je vrienden vast, of zou je het project nog willen uitbreiden en er ook andere mensen bij betrekken?
Goh, ik wil de grenzen van mijn projecten altijd wel verleggen, maar voor in dit geval ligt dat wat moeilijk… Niet iedereen ziet het zitten om zichzelf in zo'n toestand voor altijd te laten vastleggen, en deel uit te maken van dit soort reeks.

Je andere projecten gaan vooral om het vastleggen van alledaagse situaties. Zie je je werk als een soort dagboek?
Ja, en ik heb nog steeds ideeën in overvloed! Zo ben ik onlangs begonnen met een project genaamd Waste, met foto's van al het afval dat de steden waar ik kom vervuilt. Dat is voor mij een manier om te laten zien dat wij mensen eigenlijk toch een beetje ranzig zijn!

Meer foto's van Louise vind je hieronder en op haar Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Krijg elke zaterdag een overzicht van onze beste fotoreeksen en verhalen: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram.