Deze man bestudeert mensen die zich seksueel aangetrokken voelen tot dieren

Noot van de redactie: Een Gizmodo-artikel heeft onthuld dat Dr. Damian Sendler een serie-oplichter is die tegen VICE en andere mediabedrijven heeft gelogen over zichzelf en zijn werk. Lees het Gizmodo-stuk hier.

-

Seks met dieren is, om logische redenen, een zeldzaam taboeonderwerp van online fora.

Dankzij het internet kunnen we genuanceerde discussies voeren over een uitgebreide variatie aan fetisjes, wederzijdse instemming en het spectrum van seksualiteit, maar de drang om dieren te willen neuken is iets dat wel erg ver gaat – zelfs voor de wetenschappelijke gemeenschap.

Dr. Damian Sendler, een forensisch seksuoloog en onderzoeker, is een van de weinige mensen op deze aardbol die dat probeert te veranderen. Sendler neemt al een aantal jaar het voortouw in het bestuderen van ongebruikelijke parafilieën – seksuele gevoelens voor dingen die de meeste mensen niet aantrekkelijk vinden. In de artikelen die hij eerder publiceerde beschrijft hij wat er gebeurt als iemand doodgaat tijdens wurgseks, fistfucken of tijdens seks met dieren. In zijn nieuwste artikel, die hij deelt met VICE nog voordat het wordt gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Deviant Behaviour, bestudeert Sendler hoe zoöfielen praten over hun toestand op een van de weinige plekken waar ze vrij kunnen spreken: de online fora.

In zijn paper, getiteld “Waarom mensen die seks hebben met dieren geloven dat dit hun seksuele geaardheid is – een gefundeerde theoretische studie van de online gemeenschap van zoöfielen,” beschrijft Sendler hoe zoöfielen hun seksualiteit proberen te begrijpen. Ze halen de genetica aan om hun seksuele gevoelens te verklaren, discussiëren of je het echt een geaardheid kunt noemen, praten over de wetten en moraliteit rond seks met dieren, en vergelijken hun dierenliefde met de liefde tussen twee mensen. Hij probeert te begrijpen hoe deze gemeenschap zichzelf ziet, zodat ze in de toekomst geholpen kunnen worden door een behandelaar. Het is niet makkelijk om het artikel te lezen, vooral als de zoöfielen het hebben over hoe ze weten dat de dieren instemmen met seks.

“Mijn hond geeft een gek blafje en probeert dan altijd mijn voeten of hoofd te likken, gaat dan op zijn rug liggen, en blijft gek blaffen totdat ik reageer,” schreef een van de gebruikers die de naam Nmyass gebruikt. “Als ik dan inderdaad reageer, springt hij bovenop me en begint me als een gek te neuken, of hij draait zich om, zodat ik hetzelfde bij hem kan doen.”

Ook in de academische wereld bestaat een taboe op dit onderwerp. Sendler wordt tegengewerkt door andere clinici en onderzoekers die zijn onderwerpen “abnormaal” noemen – iets wat hij continu probeert tegen te spreken. Sendler gelooft dat het zijn plicht is als arts om mensen te helpen die aan dit soort ziektes leiden, omdat er maar zo weinig van hen bestaan, vertelt hij VICE.

“Wat ik tegen deze mensen wil zeggen: voor PTSS of depressie kunnen we al genoeg hulp bieden, maar niemand zoekt naar een behandeling voor jullie aandoening. Dat zouden we wel moeten doen.” zegt Sendler tegen VICE. “Waarom zou ik onderzoek doen naar depressie als er iedere dag al honderden artikelen geplaatst worden over dit onderwerp?”

VICE sprak met Sendler over seks met dieren, deze online gemeenschappen en hoe het is om zo’n controversieel onderwerp te bestuderen.

VICE: wat is de belangrijkste boodschap van je meest recente studie?
Sendler: de studie bekijkt de gesprekken van zoöfielen in retrospectief, en kijkt naar de bedenkingen die zij hebben bij seks met dieren, en de wederzijdse instemming. Het laat zien hoe deze mensen bepalen of de dieren het willen, waarom ze denken dat het oké is, en het onderzoekt in hoeverre je zoöfilie een geaardheid kan noemen.

In de discussies wordt gewezen op de manier waarop homoseksualiteit vroeger werd gezien, en hoe dat na jaren eindelijk vrijkomt van het stigma. Dus alle mensen met gestigmatiseerde seksuele gevoelens vragen zich hetzelfde af: als homo’s en lesbiennes kunnen trouwen en een normaal leven leiden, waarom kan ik dat dan niet?

Dit zijn de typische vragen en argumenten die ik probeer te onderzoeken.

Uit je studie blijkt ook dat zoöfielen wederzijdse instemming belangrijk lijken te vinden, en dat het een veelbesproken onderwerp is op de fora.
Klopt. Ze halen vaak aan dat als je dieren slecht behandelt, ze van je weg zullen rennen – dat is bekend uit biologisch onderzoek. Ik denk dat zoöfielen hiermee de instemming van het dier op hun eigen manier proberen te verklaren. Wat ze eigenlijk zeggen is: ‘als we seks hebben met onze honden of katten, en ze rennen niet weg als we het nog een keer proberen, dan vinden ze het vast oké. En als ze me speeltjes en andere dingen komen brengen, betekent dat misschien dat ze er ook mee instemmen. Misschien is dat een teken?’

Wat valt je op aan de online gemeenschappen van zoöfielen?
Een van de interessante dingen is dat deze mensen jarenlang online contact met elkaar hebben, maar op geen enkele manier de behoefte lijken te hebben om elkaar in het echt te ontmoeten. Ik denk dat het te maken heeft met het stigma of de angst dat ze wettelijk vervolgd worden. Bij pedofielen zie je het ook: ze kennen elkaar allemaal virtueel, maar ze zullen elkaar nooit in persoon ontmoeten. Ze betuigen steun met berichten, vieren elkaars verjaardag en behandelen elkaar als vrienden, maar alles gebeurt alleen online.

Stel je dus voor wat er zou gebeuren als iemand deze virtuele omgeving zou opheffen. Voor hen is er dan helemaal geen ruimte meer om met elkaar te communiceren. We proberen een manier te vinden om deze mensen te helpen door ze te onderzoeken in hun meest vertrouwde omgeving, zoals deze fora. Op die manier proberen we te testen of we ze misschien hulp kunnen bieden.

Het klinkt alsof deze gemeenschappen levens kunnen redden (als we even advocaat van de duivel spelen).
Absoluut. Stel je voor dat je verlangens en overtuigingen zo pathologisch zijn dat je er nooit met iemand over kan praten. De virtuele gemeenschap wordt je thuis. Ik bedenk me hoe het 20 of 30 jaar geleden geweest moet zijn, toen zo’n plek nog niet bestond.

We kijken hoe jonge mensen over hun ongebruikelijke seksualiteit praten, maar ook hoe de ouderen uit de gemeenschap dat zonder internet doen. We zien dat naarmate de zoöfielen ouder worden, ze op zoek gaan naar mensen zoals zij en verhuizen naar een gemeenschap met gelijkgestemden. Dit is bijvoorbeeld waarom in de VS een gemeenschap bestaat op het platteland waar deze mensen samenkomen met andere zoöfielen. Ze wonen op stukken boerenland, waar geen politie komt, en leven een tevreden leven. Niet alleen seksueel zijn ze tevreden, maar ook mentaal, omdat ze niet alleen zijn.

In een sectie van je paper noem je dat dit onderzoek clinici in de toekomst kan helpen om zoöfilie beter te begrijpen. Denk je dat er te weinig onderzoek is naar het onderwerp, en dat we niet genoeg weten om deze mensen te kunnen helpen?
Op dit moment is er niet zo veel bekend over zoöfilie, er zijn weinig studies naar gedaan – 15 jaar geleden waren er een paar, maar sindsdien zijn er maar weinig bijgekomen. Tot nu toe zijn de meeste mensen die we bestudeerd hebben gevallen met een klinische diagnose. Het zijn mensen die zelf naar hulp hebben gezocht, of zijn opgepakt en beschuldigd van misdaad. Als je zoöfilie bestudeert is het moeilijk om aan proefpersonen te komen, en een steekproef met alleen klinische gevallen is eenzijdig. Daarom gebruiken wij de online fora om ze te bestuderen. Ik dacht ‘ach, mensen met hun rare fetisjen gaan het internet toch gebruiken, het is anoniem, het is gratis en op elk moment te gebruiken.’ Als ik mensen naar mijn kliniek haal, moeten ze eerst een stapel papierwerk invullen, en worden ze ook echt bestempeld als patiënt. Op het internet kunnen we raar, ongebruikelijk gedrag bestuderen in de meest natuurlijke context.

Hoe denk je dat het behandeld zou moeten worden?
Ik denk dat iedereen die het gevoel heeft dat hij niet zichzelf kan zijn, in het bijzonder vanwege zijn seksuele gevoelens, hulp moet zoeken. Er komen natuurlijk wel problemen bij kijken, want als je toegeeft aan die seksuele verlangens, kun je vervolgd worden. Ik denk dat weinig patiënten komen opdagen voor een behandeling omdat ze bang zijn om gestraft te worden. Als mensen anoniem kunnen blijven, zal je zien dat ze meer hulp gaan zoeken.

Als ze naar mij toekomen voor hulp, stel ik ze simpele vragen zoals ‘zorgt jouw zoöfilie voor problemen op werk of in relaties met mensen?’ Als het antwoord ja is, dan adviseer ik ze om hulp te zoeken. Als het vooral om fantasieën gaat, hoeven ze misschien niet behandeld te worden.

Waarom denk je dat het belangrijk is om dit soort gedrag te onderzoeken?
Het probleem met onderzoekers, en mensen in het algemeen is dat ze bang zijn om zich te wagen aan controversiële en complexe onderwerpen. Een van de redenen is misschien dat we niet de middelen hebben om het te bestuderen, en we daarom online discussiefora moeten gebruiken, maar ik wil ook graag vertellen hoe het mensen kan helpen, zoals onderzoek naar homoseksualiteit ook heeft geholpen om erkenning te geven, en (deels) te bevrijden van een stigma dat eeuwenlang heeft bestaan.

Ik denk niet per se dat mijn onderzoek het stigma van zoöfilie doet wegnemen, maar het kan wel laten zien dat het niet alleen de stereotype mensen zijn die ongebruikelijke seksuele verlangens hebben. We weten dat tieners op allerlei manieren experimenteren om de grenzen van hun seksueel plezier te ontdekken. Ik wil tegen mensen zeggen dat ik slechts een deel van dat controversiële seksuele gedrag laat zien, en dat het vooral bedoeld is om hulp te kunnen bieden. Het is misschien controversieel, maar ik wil graag dat mensen er meer over leren.