Toen ik 13 was stripte ik regelmatig voor de webcam

Toen ik laatst met mijn vader aan de telefoon hing hadden we het over sexting. Hij vroeg met walging in zijn stem of ik had gehoord dat een 14-jarige jongen uit Engeland een strafblad had gekregen, nadat hij via Snapchat naaktfoto's van zichzelf had gestuurd naar een meisje van zijn leeftijd.

"Dat is toch verschrikkelijk? Zijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn," zei mijn vader, terwijl hij zich voorstelde hoe de foto van die jongen eerst de hele school rond was gegaan, voordat uiteindelijk de politie werd ingelicht. Terwijl mijn vader zat te foeteren klopte mijn hart in mijn keel.

We praatten over de anonieme jongen; over zijn leven, zijn gevoelens en de schade die hij heeft opgelopen voor de rest van zijn leven. We praatten ook over mij, want ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt.

Sexting roept, in het geval er minderjarigen bij betrokken zijn, al snel paniek onder ouders op. Toch is het concept van sexting totaal niet nieuw – het heeft alleen een nieuwe vorm. Voor Snapchat bestond er BBM, voor BBM was er MMS, en voor MMS kon je iemand via een grote afstand opgeilen via de webcam.

Met een webcam maakte je behoorlijk de blits, in de tijd dat je de hele dag met je vriendjes op MSN zat te chatten. Ik had er ook een. Op mijn dertiende verjaardag sjokten mijn ouders in het winkelcentrum achter me aan, terwijl ik mijn eerste eigen computer uitkoos. Ik had geen eisen, behalve dat er een webcam op zat. Mijn ouders wisten niet beter, al begrepen ze totaal niet wat er zo boeiend was aan zo'n ding.

Mijn seksuele ontdekkingstocht was al lang begonnen toen de webcam zijn intrede deed. Het begon toen ik zeven jaar was. Ik verstopte me in de toiletten van mijn basisschool, waar overigens alleen meisjes op zaten. Daar leerde ik zoenen met mijn klasgenootjes. Ik was niet veel ouder dan negen, toen ik op een porno-pop-up klikte en realiseerde dat masturberen ook vergezeld kon gaan met video's en plaatjes.

Toen ik op mijn elfde naar een school ging waar ook jongens op zaten, werd ik voor het eerst nagefloten: mannen in auto's riepen me na dat ik een "lekker kontje" had. Ik was me bewust van mijn eigen seksuele verlangens, maar ook van die van anderen. Dat bewustzijn gaf me een vrijbrief om mijn eigen seksualiteit te ontdekken op vroege leeftijd. Althans, zo voelde het.

Om het simpel uit te leggen – en voor mij was het heel simpel – toen ik 13 jaar was had ik op MSN een afspraak met vijf of zes jongens uit mijn schooljaar. Als ik na school thuiskwam, logde ik bijna altijd direct in op MSN. Ik lulde dan wat met de mensen die online waren, maar zodra één van de jongens uit de groep inlogde, stopte ik alle andere gesprekken.

Meestal vroegen ze me te strippen, soms halfnaakt, soms helemaal naakt. Dat deed ik dan. Na ongeveer tien minuten stopte ons gesprek en ging ik verder naar een andere jongen. Eén jongen vroeg me wel eens om te masturberen voor hem, maar dat weigerde ik.

Na een jaar gelukkig cammen, stond van de één op andere dag mijn leven op zijn kop. Eén van de jongens had het aan zijn moeder verteld, of ze was er zelf achter gekomen – dat weet ik niet. Ondanks dat de meesten van mijn mannelijke klasgenoten al lang afwisten van mijn activiteiten, zorgde deze openbaring buiten die cirkel ervoor dat het opeens als iets totaal onacceptabels gezien werd.

Toen ik op de eerste schooldag van mijn derde jaar op de middelbare school het gebouw binnenliep, wist ik dat iedereen er vanaf wist. Mijn ouders wisten ervan, de andere kinderen wisten het, en ik ben er vrij zeker van dat alle leraren van mijn kleine schooltje het ook wisten. Toen ik op een dag thuiskwam lag er een handgeschreven brief van mijn beste vrienden op me te wachten. Ze legden precies uit waarom hetgeen ik had gedaan ranzig was en dat ze daarom niet langer met mij konden omgaan.

Los van een uitbrander van mijn ouders – die bestond uit een combinatie van woede, walging en teleurstelling – hadden we het er verder nauwelijks over. Ongeacht dat zowel mijn leraren als mijn leeftijdsgenootjes het erover eens waren dat wat ik gedaan had verkeerd en slecht was, werd me geen enkele vorm van hulp, begeleiding, of steun aangeboden. Thuis werd mijn dagboek afgepakt om te kijken of er bewijs van nog meer seksueel wangedrag in stond; ik moest me houden aan een strikte avondklok en ik stond constant onder toezicht.

Ik begon me te realiseren dat er met twee maten gemeten werd, toen ik merkte dat de jongens geen straf kregen op school. Van hun klasgenootjes kregen ze schouderklopjes. Tegelijkertijd was ik een slet.

Ik begon met zelfbeschadiging en begon mijn eigen lichaam te haten, wat later, in mijn late tienerjaren, zou leiden tot een eetstoornis. Ik was een zelfverzekerd en vroegrijp kind, maar plotseling begon ik aan mezelf te twijfelen. Ik wist niet of het oké was wat ik had gedaan; ik wist ook niet of de seksuele gevoelens die ik had wel oké waren. Van de jongens om me heen werd verwacht dat ze seksuele gevoelens hadden, maar mijn verlangens waren onacceptabel.

Ik verloor in korte tijd al mijn eigenwaarde.

In de dagen waarin in camde, had ik vrede met mezelf. Ik wilde seksueel zijn. Ik koos er zelf voor om me bezig te houden met een seksuele activiteit. Voor mij was het strippen voor een webcam niet een doordachte keuze, maar een keuze die mijn wil bevestigde. Het cammen zelf heeft nooit iets in mezelf veranderd – het was de reactie die erop volgde die mijn zelfbeeld kapot maakte.

Misschien is mijn geval een uitzondering. Het is moeilijk om goed onderzoek te doen naar de stiekeme seksuele activiteiten van kinderen – zeker als je wil weten welke activiteiten tegen iemands wil ingaan, en welke dingen iemand uit zichzelf doet. Volgens de wet creëerde en verspreidde ik onbewust kinderporno. Het webcammen gaf me niet alleen een beter begrip van mezelf op het gebied van seksuele voorkeuren – het gaf me ook zelfvertrouwen. Ik werd er op meerdere manieren opgewonden van. De echte schade zou pas een jaar later komen.

"Iedereen heeft het recht zijn seksualiteit te uiten, zolang dit geen schade berokkent aan iemand anders, of aan de samenleving," zei dr. Fiona Grey van Rape Crisis South Londen. "In ons werk met jonge mensen zien we dat 'sexting' in de realiteit vrijwel nooit een vrije uiting is, maar veel vaker in de context van dwang en druk plaatsvindt."

Zowel ik, met mijn dertien jaar oud, als de jongens aan de andere kant van de webcam, waren nog te jong om officieel als toerekeningsvatbaar te worden erkend. Dat ik er volledig achterstond doet daar niks aan af. In Groot-Brittannië gaat de wet ervan uit dat kinderen geen weloverwogen keuze kunnen maken als het neerkomt op seksueel gedrag, en er zijn vervolgens geen instellingen en organisaties die trek hebben in het behandelen van dergelijke zaken.

Net als de 14-jarige jongen uit Engeland was ook ik me totaal niet bewust van de potentiële consequenties van mijn acties. Zoals dr. Grey het zegt: "Geef een les op een school over verspreiding van seksueel getinte foto's, vertel over de wet, en jongeren zullen voor altijd op hun hoede zijn, omdat ze niet aangeklaagd willen worden voor de distributie of het creëren van kinderporno." Toen ik haar vroeg of ze het idee had dat kinderen respect voor de privacy van iemand anders konden worden bijgebracht, zodat er een 'veiligere' omgeving gecreëerd kan worden waarin sexting kan plaatsvinden, antwoordde ze: "Het recht van privacy is niet het punt. Seksueel getinte foto's worden gebruikt als een soort 'valuta' in de levens van jonge mensen, waarbij jongens aangemoedigd worden om foto's van meisjes te delen die ze ontvangen hebben, zodat ze hun mannelijkheid en heteroseksualiteit kunnen aantonen."

Hoe moeilijk het ook te geloven is voor de wetgevende macht en de leerkrachten, strippen voor de camera was mijn keuze. Ik sta daar nog steeds achter. Hadden mijn klasgenoten geleerd dat ze discreet moeten omgaan met seksueel getinte digitale communicatie, in plaats van dat ze het helemaal niet moeten doen (wat in feite een onmogelijke eis is), dan was de schade die mij is aangedaan beperkt gebleven.

Jeugdige seksualiteit is een ongelofelijk taboe. Jonge meisjes worden overspoeld met beelden en boodschappen in de media, waar het vrouwelijke lichaam tegelijkertijd opgehemeld als veroordeeld wordt. De echte ervaringen van kinderen worden ondertussen in de doofpot gestopt. Ik kan niet beoordelen hoeveel mijn dertienjarige seksualiteit was beïnvloed door deze signalen – of in hoeverre het gewoonweg een onderdeel was van een natuurlijke ontdekkingstocht – maar ik weet wel dat ik tevreden was met mezelf, voordat ik me gedwongen door mijn omgeving anders ging voelen.

Een paar weken geleden las ik een ander verhaal, over een zeventienjarige jongen uit North Carolina die zijn zestienjarige vriendinnetje seksueel getinte berichtjes had gestuurd. Dit resulteerde in een aanklacht voor seksuele uitbuiting van een minderjarige. Deze gevallen blijven voorkomen, zonder dat er goed wordt gekeken naar of dit wel terecht is. Leeftijd en zelfbeschikking zijn belangrijk om kinderen te beschermen tegen pedofilie en verkrachtingen, maar in deze sexting-zaken kunnen ze uiteindelijk meer schade toebrengen aan het kind, dan dat het ergens aan bijdraagt.

Een mensenrechtenadvocaat, die liever anoniem wil blijven, vertelde me dat de wet altijd achterloopt op de seksualiteit onder tieners. "Het is een gebied waar tienerlevens en hun experimenten haaks staan op de intenties van de wetgeving," zei hij. "Het lastige voor de wetgevende macht is: hoe kan je een wet maken die kinderen beschermt tegen misbruik en uitbuiting en tegelijkertijd aansluit op het gedrag van de tieners?"

Wettelijk gezien kan er weinig veranderd worden in de manier waarop dit soort zaken behandeld worden. "Het zou heel gevaarlijk zijn om te experimenteren in het toestaan van bepaalde seksgerelateerde uitingen onder tieners, want dat zou misbruik in de hand kunnen werken." De advocaat vertelde verder dat "discussies over dit onderwerp bijna altijd eindigen in het argument dat iedere versoepeling pedofilie zal uitlokken."

Maar je kan tieners niet laten stoppen met experimenteren, of het nou via sexting of via de webcam gebeurt. Daarom zouden we ons moeten focussen op het helpen van kinderen om er veiliger mee om te gaan. We zouden ze meer moeten ondersteunen als ze ervoor kiezen om hun seksualiteit op dit soort manieren te onderzoeken, zowel on- als offline.

Ik ben blij dat wat ik deed op mijn dertiende er uiteindelijk niet voor heeft gezorgd dat ik een aantekening op mijn strafblad heb. Maar ik ben niet blij met de manier waarop ik ben behandeld. Geen kind zou de consequenties moeten voelen die ik voelde, laat staan een strafblad te krijgen.