Kaal worden is sowieso vervelend, maar als jonge vrouw is het een ramp

Het klinkt misschien vreselijk, maar om eerlijk te zijn ben ik als vrouw altijd behoorlijk aantrekkelijk geweest, en lachte het leven me toe. Niet dat mijn uiterlijk me nou echt alles heeft gebracht waar ik van droomde – ik bedoel eerder dat ik er gewoon aan gewend ben dat mensen me nakijken. En dus stortte mijn wereld in toen ik ineens een van de eigenschappen die me mooi maakten kwijtraakte.

Het ging ook helemaal niet geleidelijk of zo. Ik merkte op een gegeven moment dat ik de laatste paar weken meer haaruitval had dan normaal, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Ik had andere zorgen. Zoals een kamer vinden, nadat mijn vriend ervan doorging en ik in een appartement achterbleef dat ik in mijn eentje niet kon betalen.

Op een dag wist ik zeker dat het toch echt een serieus probleem was. Ik werd laat wakker en moest me ongelofelijk haasten als ik nog op tijd op m'n werk wilde zijn. Ik stapte snel onder de douche en daarna rende ik naar de wasbak om mijn haar te kammen. Toen ik begon te kammen vielen er direct enorm veel haarlokken uit. Het voelde als een nachtmerrie. Ik kamde door, in de hoop dat het bij die eerste paar lokken zou blijven, maar binnen tien minuten lag de hele wasbak vol haar. Ik pakte het vast met mijn handen, en maakte er een grote bal van. Ik keek er een tijdje naar, niet wetend wat er in godsnaam aan de hand was. Ik rook er zelfs even aan.

Terwijl ik mijn hart in mijn keel voelde kloppen, liep ik naar de spiegel om te kijken hoe ernstig het was. Ik streek mijn haar met beide handen naar achter en zag dat één kant van m'n schedel bijna helemaal kaal was. 'Hoe kan het maar aan één kant uitvallen?' dacht ik. 'Wat is er dan met de andere kant? Dit soort dingen gebeuren toch symmetrisch? Zo werkt de natuur toch?'

Ik kwam paniekerig en huilend aan op m'n werk. Hopend dat het een soort hallucinatie was geweest, trok ik opnieuw mijn haar naar achter en vroeg aan een goeie collega:

"Aan welke kant ben ik kaal?" Ik zal nooit vergeten hoe ze me aankeek.

"Nou, de linkerkant. Wat is er gebeurd?" zei ze.

Ik had geen idee.

Dagen van frustratie en stress volgden. Binnen een paar weken waren van mijn ooit zo luxueus dikke pony nog maar een paar haartjes over. Mijn kruin begon ook haar los te laten. Niets leek te werken – niet de voedingsstoffen die de apotheker me had aanbevolen, noch de speciale shampoo. Daarom besloot ik medische hulp te zoeken.

In het kantoor van de dokter deed ik hetzelfde wat ik had gedaan bij andere mensen die ik vertrouw; mijn haar naar achter trekken, en dan met een sombere blik zeggen: "Het is weg, kijk maar bij de kruin."

"Ben je erg gestrest?"

"Eh, ja. Ik ben de laatste tijd best nerveus," zei ik.

Ik begon meteen te vertellen over mijn vriendje, en dat hij me na vijf jaar had verlaten. Vanaf dat moment was mijn leven niet echt een pretje geweest.

De dokter keek me aan met een blik waar een hoop medelijden uit sprak. Een vrouw die kaal wordt, in de bloei van haar leven, dat is een ramp. Hij zei dat we mijn hormonen konden checken en dat we erachter zouden komen wat er aan de hand was. Niets om je zorgen over te maken, zei hij.

Uit de tests bleek geen sprake van bovenmatige androgynhoeveelheden (mannelijke hormonen), dus voor alopecia androgenetica hoefde ik niet behandeld te worden. Dat zou echt kut geweest zijn, want dat zou betekend hebben dat mijn haar nooit meer terug zou groeien. Ze konden geen andere reden bedenken voor mijn haarverlies. Als het stress was, dan was het iets tijdelijks zijn waar ik gewoon even een tijdje mee moest leren leven.

Als je hoort dat je haar door stress van je hoofd vliegt, raak je natuurlijk alleen nog maar gestrester. Het is een vicieuze cirkel waar je gek van wordt. Je probeert jezelf te kalmeren, en je voor te houden dat het allemaal een nachtmerrie is, die elk moment kan stoppen. Maar als je haarballen vindt op je kussen/in de douche/op de bank/in de wasbak/in elke fucking hoek van je huis, dan slaap je 's nachts echt niet meer lekker.

Het voelde als het allerergste wat me had kunnen overkomen. Mijn kaalheid werd een obsessie; ik dacht aan niks anders meer. Ik was depressief en huilde de hele dag. Ik ging niet meer uit en wilde met niemand praten. Ik sleet mijn dagen achter mij computer, en deed eindeloos onderzoek naar kaalheid. Als ik even geen onderzoek aan het doen was chatte ik met andere vrouwen die hetzelfde probleem hadden. Ik was wanhopig op zoek naar een wondermiddel.

Vier maanden na die fatale ochtend had ik meer dan de helft van mijn haar verloren. De linkerkant van mijn haargrens bleef maar uitdunnen. De haren op mijn kruin waren weg, en er zat nu een soort krater met een diameter van ongeveer zes centimeter.

Ik probeerde duizenden tactieken om mijn haar op zo'n manier in model te brengen dat alle kale gedeeltes werden afgedekt: zijscheidingen, paardenstaarten, strategisch gebruik van haarspeldjes. Ik begon ook een behandeling gebaseerd op Minoxidil, en propte me vol met vitamines. Ik probeerde zo gezond mogelijk te eten, ging mediteren en waagde me zelfs aan psychotherapie. Toen mijn psycholoog tijdens de eerste afspraak zei dat ik moest accepteren wat me overkwam, wist ik niet hoe ik moest reageren.

"Sluit je ogen en denk aan het feit dat dit probleem misschien wel nooit opgelost zal worden. Maak ruimte voor hoe dat gegeven je laat voelen. Sta jezelf toe die emotie te voelen." Wat de fuck probeerde deze vrouw me te zeggen?

Ik bleef huilen als een kind dat z'n ouders heeft verloren. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Tot dat moment had ik me niet bedacht dat deze horror misschien wel voor altijd voort zou duren. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik huilde zo veel dat ik op een gegeven moment niet eens meer kon huilen. Ik was leeg. Het voelde alsof niets de moeite waard was en ik nooit meer gelukkig zou zijn en dat maakte me bang. Ik maakte me zorgen over of ik niet gek zou worden.

Ik kan niet zeggen wanneer dingen precies veranderde, maar op een dag besloot ik dat er niets anders opzat: ik moest mijn leven gewoon weer op orde krijgen. Ik wist niet of mijn kaalheid vanzelf voorbij zou gaan, maar ik wist wel dat ik zo niet door kon gaan.

Ik ben al acht maanden half kaal en ik ga niet liegen, het voelt nog steeds verschrikkelijk. Wel gaat het steeds beter; mijn haar groeit terug – al is het nog verre van het dikke haar dat ik ooit had. Ik heb betere methodes gevonden om de kale plekken te bedekken en hoe ik seks kan hebben zonder iemand de schrik van hun leven te bezorgen. Ik denk dat ik het probleem geaccepteerd heb, zoals die gemene rotpsycholoog het wilde. Of ik wel weer vrolijk ben? Nee: kaal worden is en blijft een vreselijke nachtmerrie.