Lieve verhalen van homo’s die sperma doneren aan lesbische koppels

Het is een regeling die in de afgelopen tien jaar bijna een cliché is geworden: homoseksuele mannen die sperma doneren aan lesbische stellen, zodat die op een biologische manier kinderen kunnen krijgen.

Queer as Folk, een van de meest invloedrijke televisieseries voor queers, besteedde al veel aandacht aan dit fenomeen, en het is bestudeerd door verschillende wetenschappers. Sommige van de kinderen noemen hun vader "donorpapa", anderen noemen hun biologische vader gewoon bij hun naam. Hoe dan ook, de levens van deze mannen veranderen voorgoed, toen ze eenmaal hun sperma hadden gegeven aan een vrouw die daardoor uiteindelijk een kind baarde.

Hoe ziet het leven eruit voor homo's die sperma doneren aan lesbische stellen? Het is moeilijk om daar een eenduidig antwoord op te geven, aangezien er zoveel verschillende afspraken worden gemaakt, bijvoorbeeld over of en hoe vaak zij de kinderen mogen zien. Elke situatie is anders.

Je leest in de krant weleens wat over ruzies tussen moeders en hun donoren over alimentatie of de voogdij, maar meestal leidt de creatie van een biologisch nageslacht tot een unieke, harmonieuze relatie. Zo'n relatie behoort tot de voorhoede van ons moderne idee over 'familie', en komt tegenwoordig steeds vaker voor. Hieronder vertellen vijf homoseksuele mannen hun persoonlijke verhalen over het doneren van sperma aan lesbische koppels.

Ongeveer een jaar voordat ik 'ja' zei, begon ik te twijfelen. Wilde ik geen familie, of vond ik dat ik er geen verdien? Oudere homoseksuele mannen, die aids hebben overleefd, kunnen amper geloven dat ze überhaupt nog leven. Het idee van een kind was iets waar ik eerlijk gezegd nog nooit aan had gedacht.

Ik ontdekte dat er in de klinieken een soort onderliggende homofobie heerste. Je kunt bijvoorbeeld alleen doneren als je seksueel actieve partners bent, dus moesten we doen alsof we dat waren. Verder hebben ze er alleen maar heteroseksuele porno. Uiteindelijk besloten we om de inseminatie gewoon maar thuis te doen, met als bijkomend voordeel dat ik er een lekker potje gayporno bij kon pakken.

Ons kind is nu vier jaar. Ik ben niet continu in de buurt, want ze wonen niet in New York, waar ik woon. Maar er is echt een duidelijke binding tussen ons, we lijken op elkaar. Op dit moment zeg ik bewust nog niet dat ik haar vader ben, maar misschien kan dat later, wanneer ze begrijpt wat de situatie is. Nu ben ik gewoon Mike. Haar moeder vertelde me laatst dat ze tegen haar heeft gezegd dat ik "heb geholpen." Dat is misschien wel de eerste stap.

Ik voel me constant schuldig dat ik niet vaak genoeg bij hen ben, maar ik ben altijd aan het werk. Ik heb over mijn donoravonturen geschreven in het e-book Spermhood: Diary of a Donor, dat ik ook heb bewerkt tot een theatershow waarmee ik nu aan het touren ben. Ik stel mezelf gerust door te denken dat wanneer ze ouder is en haar eigen kont kan afvegen, ze altijd welkom is en bij me terecht kan, als ze daar behoefte aan heeft.

Mijn beste vriendin heeft een lesbische zus. Die zus en ik kwamen ongeveer tegelijk uit de kast. Ik ging destijds naar Bijbelschool en daar werd mijn beste vriendin verteld dat ze haar zus moest negeren. Inmiddels is die zus nu de moeder van mijn kind.

Zo'n twaalf jaar na mijn studententijd vroegen ze of ik donor wilde zijn voor de zus van mijn vriendin en haar vrouw. Ik heb geen moment getwijfeld. Ik was net klaar met mijn dienst in het leger in Hawaii, en mijn vriendin nodigde me uit om een paar maanden in San Francisco te komen wonen voor de donatie.

Ik heb lang getwijfeld of ik zelf ooit kinderen zou willen opvoeden, en ik wist hoeveel liefde de familie van mijn vriendin dat kind kon geven, en hoe slim ze waren. We waren het er allemaal over eens dat ik deel moest uitmaken van haar leven. Daar waren zij erg opgelucht over, want ze vonden het belangrijk voor het kind om te weten wie haar vader is.

Ze wordt binnenkort vijf en sinds dit jaar begint ze vragen te stellen. Ze proberen het haar in niet al te veel woorden uit te leggen, maar ze is erg slim. "Dus oom Clint is mijn vader," zegt ze dan. Zij zijn dan ook eerlijk tegen haar. We laten het allemaal heel natuurlijk gebeuren.

Ik heb mijn huidige man ontmoet terwijl zij zwanger was. Ik zei tegen hem: "Hey, er is iets dat je moet weten. Ik ben een gezin aan het stichten." Hij heeft me echt ontzettend gesteund tijdens het hele gebeuren. Toen we mijn dochter voor het eerst te zien kregen was ze drie maanden oud. Het was liefde op het eerste gezicht. We zijn vorig jaar getrouwd en mijn dochter was een bloemenmeisje. Haar moeders waren ook bij de ceremonie aanwezig. We zijn een echte familie.

Het is soms best moeilijk want we wonen erg ver van elkaar vandaan. We proberen elkaar in elk geval elke twee à drie maanden te zien. Elke keer als ze dan weggaat, breekt er iets in me. Maar waar ze ook gaat, ze weet dat er intens veel van haar gehouden wordt. Ze is het blijste kind ooit.

We ontmoetten elkaar in 1999, toen ik bezig was met modellenwerk. Zij schoof aan bij een lunchafspraak in Los Angeles en het klikte meteen tussen ons. Tijdens die lunch zei ze al "Als ik ooit besluit een kind te nemen, wil ik graag dat-ie van jou is." Soms moeten dingen gewoon zo zijn.

Jaren later werd deze discussie veel serieuzer. "Laten we het doen voordat ik 35 ben," zei ze. Ze vertelde me een week voordat ik naar New York zou verhuizen dat ze het met iemand anders had geprobeerd, maar dat het niet was gelukt. Het leek voor haar nu of nooit. Ik heb geen twee keer nagedacht, doneerde aan de spermabank en een jaar later was het zover.

We dachten in eerste instantie dat de baby af en toe naar New York kon komen en dat ik op die manier zelf kon bepalen hoezeer ik deel van het leven van het kind zou uitmaken. Maar toen ik terug naar Los Angeles ging voor de babyshower wist ik meteen dat ik een veel actievere rol moest gaan spelen, en dus verhuisde ik terug. Uiteindelijk zijn we samen gaan wonen. We hebben een mooi huis met drie slaapkamers en twee alleenstaande ouders die samen een kind opvoeden.

Ik ben het product van een onenightstand, en ik heb mijn vader, buiten een paar nogal explosieve momenten, nooit gekend. Tijdens de zwangerschap praatte ik met een oude vriend en hij vertelde me: "Je hebt twee opties: je bent een oom, of je bent een vader. Als je de oom bent blijf je in New York wonen en leef je daar je egoïstische leventje, of je gaat terug en voedt het kind op." Hoe dichter bij de bevalling we kwamen, hoe meer ik voelde dat ik er voor de baby moest zijn, wat er ook gebeurde.

Toen mijn dochter geboren werd, woonde ik nog met twee huisgenoten en had ik nog geen levensplan. Wie had ooit gedacht dat dit gezin precies is wat ik nodig had.

Ik ken de moeders al heel lang - eentje was zo'n tien jaar geleden mijn kamergenoot, nadat ik uit het leger kwam. We zijn samen naar de verpleegschool gegaan en uiteindelijk ook allemaal naar Atlanta verhuisd. Daar waren ze waarschijnlijk een van de eerste duizend homohuwelijken in de staat Georgia. Vorig jaar hebben ze besloten dat ze klaar waren om kinderen te krijgen.

Ik had weleens gezegd, een beetje voor de grap, dat als ze ooit gekleurde kinderen willen hebben, ik de ideale man was. Ik had toen nooit gedacht dat het echt zou gebeuren. Nadat de oorspronkelijke donor had afgezegd vroegen ze mij, en ik stemde in. We hebben het twee maanden geprobeerd en nu hebben we een tweeling.

Ik kan me geen betere situatie bedenken. Ik ben op dit moment nog niet klaar om een kind in m'n eentje op te voeden omdat ik niet in een relatie zit, maar het is heel leuk om vrienden die daar wel klaar voor zijn te helpen. Ik wist dat ze geweldige ouders zouden zijn. Daarnaast ben ik er vrijwel altijd. Ik dacht dat dat wel een leuke aanvulling was op ons gezinnetje.

Onze verschillende etniciteiten worden weleens aangekaart. Ik heb alle vragen al gehoord, zoals "Hoe vind je het dan dat deze meisjes worden opgevoed door twee blanke vrouwen?" We proberen deze vragen zo beleefd en duidelijk mogelijk te beantwoorden, maar uiteindelijk zal niet iedereen het begrijpen. De meeste problemen die mensen denken dat we hebben, zijn er helemaal niet.

Voor sommige mensen was het shockerend, omdat ze nog nooit zo'n soort modern type familie hebben gezien. Het belangrijkste is dat de meisjes opgroeien in een grote familie met enorm veel liefde om hen heen. Ik denk dat de rest, zoals de zorgen van andere mensen, niet belangrijk is.

Ik heb drie keer gedoneerd en ik heb drie kinderen. De eerste was in 1974 toen ik 24 was. Een lesbisch stel dat ik al kende vroeg of ik de vader van hun kind wilde zijn. Ze wilden niet een soort co-ouderschap, maar ik mocht wel deel uitmaken van het leven van het kind. Uiteindelijk heeft het geweldig uitgepakt. Mijn dochter is nu 42, getrouwd met een man en ze heeft twee kinderen.

Ergens begin jaren tachtig vroeg een andere lesbische vriendin van me, die wist dat ik een donorvader was, of ik geen andere homo's kende die hetzelfde wilden doen. Toen zei ik dat ik het misschien wel wilde doen. Ze kreeg ook een dochter. Zij was zelf advocaat, dus ze heeft toen een contract opgesteld met dezelfde afspraken die ik had met de moeders van mijn eerste kind, omdat we niet wisten wat de wetgeving precies was op dit gebied.

De derde keer was een jaar later met een redelijk goede vriendin. Zij hoopte op een co-ouderschap met mij. We woonden ontzettend ver uit elkaar. Ik wilde haar graag helpen met het krijgen van een kind, maar ik wilde er niet een opvoeden. Ik was nog steeds veel bezig met mijn carrière en verschillende relaties en ik wist dat ik niet klaar was voor zo'n stap. Uiteindelijk wilde ze toch een kind van me en kreeg ze een zoon die nu 32 is. Mijn andere dochter is 33. Er waren geen dokters bij betrokken en de bevruchtingen zijn allemaal thuis gebeurd. Mijn eerste kind werd geboren voordat hiv was uitgebroken, maar bij de andere twee was er geen mogelijkheid om het te testen dus moesten we erop vertrouwen dat ik veilig was. Dat waren hele enge momenten.

Ik ben ontzettend blij dat ik een band heb met mijn kinderen. Mijn ouders waren ook door het dolle, want zij hadden geen andere kleinkinderen. Het was voor ons allemaal een beetje een verrassing omdat we dit nooit meer hadden verwacht.

Mijn kinderen waren ook enthousiast toen ze hoorden dat ze halfbroer en -zus(sen) hadden. Het maakte hen ook uniek binnen hun eigen families. Eigenlijk is het voor iedereen het meest natuurlijke wat er bestaat. Zij beschouwen allemaal de twee vrouwen als hun echte ouders, maar ze zijn ook erg trots om mij voor te stellen met "Dit is mijn vader." Het is een compleet nieuwe definitie van het vaderschap.