In Londen nemen fietskoeriers het tegen elkaar op in illegale straatraces

Voor sommige mensen is een fiets meer dan alleen een vervoersmiddel. Voor fietskoeriers – je kent het type: petje op, oordopjes in, strakke korte broek – is hun ijzeren ros een levenskeuze, en hun werk vormt zowel de basis voor hun identiteit als de sleutel tot een gemeenschap van fietskoeriers van over de hele wereld.

In hun werk worden ze blootgesteld aan een aantal van de ergste excessen van het kapitalisme. Het betaalt slecht, je bent een slachtoffer van de kluseconomie en het is fysiek zwaar en gevaarlijk werk, zeker in landen waar er geen fietspaden door de stad lopen. En door het verkeer heen sjezen om tijdsgevoelige documenten, bloed, organen, of wat dan ook met extreme tijdsdruk te bezorgen, is sowieso natuurlijk een stuk gevaarlijker dan wat een gemiddelde creative bij een reclamebureau doorgaans meemaakt.

Gedeeld risico leidt tot een gevoel van solidariteit, dus het is niet verrassend dat er veel kameraadschap bestaat in de koeriersgemeenschap. Wanneer koeriers samenkomen uit dat kameraadschap zich vaak in een groot zuipfestijn. Het andere favoriete tijdverdrijf van de gemeenschap is straatracen. Het is een kans om technieken te demonstreren die ze met de jaren hebben aangescherpt. En aan het einde wordt er natuurlijk nog meer gezopen.

Dit jaar is Brussel gastheer voor de European Cycle Messenger Championships, het hoogtepunt van de kalender van iedere fietskoerier. Fietsers van over de hele wereld doen eraan mee, en op weg ernaartoe komen honderden van hen door Londen heen, waar ze tijd hebben voor een korte race.

Jake en Natalie* zijn twee koeriers uit de Verenigde Staten die tijdelijk bij mij thuis slapen. Sinds hun aankomst hebben ze het gebruik van de termen “breh” en “dude” met een factor 300 verhoogt. Naast dat, en de aanwezigheid van twee grote bezorgtassen, verandert er verder niet zoveel. Mijn gasten zijn even geboeid door Love Island als ik, en klagen met liefde mee over het weer.

“Houdt het ooit op met fucking regenen?” vragen ze.

Gelukkig gebeurt dat inderdaad, en staan we de volgende dag in een zonnig Londens park, omringd door meer dan vijftig koeriers. Ik val nogal uit de toon, maar Natalie heeft beloofd voor me in te staan.

“Stel de verkeerde persoon een vraag en ze slaan je in elkaar,” waarschuwt ze me van tevoren. “Veel koeriers hebben sowieso al een hekel aan mij,” gaat ze verder, wat me direct het gevoel geeft dat ik de situatie helemaal verkeerd had ingeschat. “Dat komt doordat ik nog nieuw ben,” legt ze uit. “Ik werk pas drie jaar en heb nog nooit papieren bezorgd, dus ik ben geen échte ‘messenger’.”

Het komt op mij over als een nogal arbitrair onderscheid, maar blijkbaar is het iets belangrijks. Je bent pas een messenger als je papieren vervoert: juridische documenten en zo. Als je pakketjes of eten bezorgt ben je een gewone koerier of een ‘foodie’.

Deze ontmoetingen zijn bedoeld als veilige plekken waar seksisme, racisme en transfobie niet worden getolereerd. Koeriers uit allerlei plaatsen van over de hele wereld, van Riga tot Rio de Janeiro, kletsen bij met oude vrienden. Overal zie je de gebruikelijke leuzen – anti-intolerantie en anti-politie – op tassen en stickers. Er worden maaltijden geserveerd en wiet en drank doorgegeven.

De race vandaag is een ‘alleycat’: een race die begint met honderd meter naar je fiets toe sprinten, waar racers een programma vinden met de locatie van een aantal checkpoints en de finish. Er is geen vaste route, dus de fietsers moeten vertrouwen op de vaardigheden die ze in hun carrière hebben opgedaan. Ze fietsen door rood, tegen het verkeer in, en nemen iedere gok die ze kunnen wagen om de beste tijd te halen.

Er kleven natuurlijk risico’s aan. Gearresteerd worden, bijvoorbeeld. Evenementen als deze race zijn goed georganiseerd, maar technisch gezien wel illegaal. De politie probeert altijd races de kop in te drukken, omdat ze ze als een gevaar voor fietsers, motorrijders en voetgangers zien. De racers beweren dat ze weten wat ze doen. “We zijn niet dom – we hebben ervaring en nemen alleen risico’s als we weten dat het kan,” aldus een veteraan.

Toch zijn blessures vrij gewoon. Natalies benen zitten onder de blauwe plekken en littekens, van keren dat ze onhandig afstapte of van aanvaringen met auto’s. Jake heeft opvallend minder letsel. “Het zijn meestal de auto’s die meer schade hebben,” zegt hij.

Ook sterfgevallen komen helaas voor. Niet eens zozeer in de races, maar gewoon op normale werkdagen voor de koeriers. Er zijn veel grote steden in de wereld waarin je met je leven gokt als je op de fiets stapt, en als je werk bestaat uit tien uur per dag fietsen, vergroot je de kans op een ongeluk met een flinke factor. Als iemand anders niet oplet achter het stuur, maakt het niet uit hoe goed je kan fietsen. In een gemeenschap die zo hecht is als deze, komt een sterfgeval hard aan.

Eerder dit jaar overleed de populaire fietskoerier Aurilla ‘Gorilla’ Lawrence. Het gebeurde een paar dagen voor de Monstertrack Alleycat, de grootste race van New York. Ze werd aangereden door een vrachtwagenchauffeur in Williamsburg. “Het was fucked up,” zegt Natalie. “Iedereen was er zo door geraakt. Ik heb haar zelf nooit ontmoet, maar mensen zeggen dat ik op haar lijk. En dat ik voorzichtig moet zijn.”

Dat zal ze vandaag doen, een soort van. Natalie fietst mee met de trage ploeg. De enige maatregel die zij nemen is dat ze niet door rood rijden, zoals de meeste racers wel doen. “Fietsen in Londen is eng, man,” verklaart ze. “Je moet ofwel geen angst hebben, of gewoon zoveel zuipen dat je je angst vergeet.”

Natalie kiest voor het laatste.

De langzame ploeg heeft namelijk nog een ander doel: de andere racers kunnen naar hen toekomen als ze iets nodig hebben. “Water? Alsjeblieft. Wat coke? O, nee, ik heb alleen pep bij me. Je wilt mijn sokken? Tuurlijk, hier.”

Het is niet de eerste keer dat Natalie als “aller-fucking-laatste” eindigt, maar dat komt niet doordat ze langzaam was. Nadat ze een paar checkpoints gehad heeft, krijgt ze een idee. Ze gaat ze naar de dichtstbijzijnde winkel om dezelfde soort stift te kopen die de organisatoren van de race gebruiken. Met hulp van een mederacer vervalst ze de handtekeningen voor ieder checkpoint en duikt ze vervolgens de kroeg in.

Natuurlijk weet iedereen dat overdag drinken er helaas voor zorgt dat de tijd gekke dingen doet. Tegen de tijd dat ze terug bij de ontmoetingsplek is, is haar hele plan voor niks geweest.

Niet dat ze het erg vindt, het ging haar nooit om het winnen. Dat geldt voor meer deelnemers, trouwens: “Het gaat mij om de vrijheid die ik voel als ik op de fiets zit,” vertelt een racer uit Canada me, “om de spanning.” Een andere deelnemer zegt dat het “erom gaat dat we vieren wat we doen”. Misschien is dat gewoon wat de verliezers zichzelf wijsmaken. Ze blijven er in ieder geval niet te lang bij stilstaan.

Kort na het einde van de race trekken mijn compagnons en een groepje van hun vrienden zich terug in een steegje om de festiviteiten af te trappen met een beetje coke en pep. Er moet wel gezegd worden dat niet alle koeriers zo decadent zijn; veel van hen zijn geheelonthouders, en er zijn er ook genoeg die hun grenzen gewoon kennen.

Die nacht gaan mijn gasten naar een krakersrave ergens in de buurt van Brick Lane. Maar er is altijd ook nog een ander feestje, een andere after om naartoe te gaan. En hoewel ze van een ander continent komen, lijkt het alsof Jake en Natalie mijn stad nu al beter kennen dan ik. Ze halen er in ieder geval een stuk meer uit.

Ik zie Jake en Natalie pas 24 uur later weer terug, wanneer ze compleet doorgesjeesd op mijn stoep staan, net op tijd voor Love Island. Ze hebben niet geslapen. Hoe lang zouden ze dit leven volhouden? Uiteindelijk moet iets het opgeven – hun knieën of rug, waarschijnlijk.

“Wij kennen een gast van in de zeventig die het nog steeds doet. Hij is echt een legende. En bij de race was er een man die kinderen heeft die ouder zijn dan wij,” vertellen Jake en Natalie me. “Maar goed, we weten het zelf ook niet echt.”

Jake gaat volgend jaar beginnen met een opleiding tot lasser. Maar Natalie is nog jong, en ze verdient genoeg geld met haar werk als koerier. Daarnaast zit ze zo diep in de gemeenschap dat het haar hele wereld is geworden. Ze hoeft nog niet na te denken over haar toekomst, wat volgens mij verder ook niet echt iets voor haar is.

*Namen zijn gefingeerd.

@bd_cook / minotrap.com