Tatjana vertelt hoe het was om als dik meisje te beginnen met daten en seks

Iets meer dan een jaar geleden publiceerden we een interview met fotograaf en schrijver Tatjana Almuli, naar aanleiding van een instagrampost. Daarin trok ze van leer tegen de “doodvermoeiende stereotypen over dikke mensen”, en vertelde ze over de worsteling met haar eigen lijf én de body-positivity-beweging. Ook zij wilde positiever denken over haar eigen lijf, maar tegelijkertijd bleef ze ernaar streven om af te vallen – iets wat haaks lijkt te staan op het idee dat je ‘goed bent zoals je bent’.

Na haar post werd Tatjana benaderd door verschillende uitgeverijen, en nu is er een boek. In Knap voor een dik meisje - het gewicht van gewicht beschrijft ze hoe het is om op te groeien in een wereld waarin dun-zijn zijn de norm is, wat er gebeurde nadat ze mee had gedaan met het reality-programma Obese, en hoe het was om als dikke vrouw de datingmarkt op te gaan. Het boek is vanaf vandaag te koop, en hieronder lees je alvast een aantal pagina’s.

Het hele boek koop je bij je boekhandel, of via deze link.

Mijn eerste kus kreeg ik pas op mijn zeventiende, veel later dan al mijn vriendinnen. Niet dat zij dat weten, tegen hen lieg ik dat ik al lang heb gezoend met een denkbeeldige jongen uit mijn straat. Ik beschrijf hem tot aan de laatste verzonnen sproet, alles om de illusie te wekken dat ik hetzelfde ben als zij en dat jongens mij wel degelijk knap en leuk genoeg vinden om mee te zoenen.

De waarheid is dat mijn eerste tongzoen plaatsvindt in een ordinaire kroeg op het Rembrandtplein. Het is na tweeën en ik dans met een veel oudere man die ik niet per se aantrekkelijk of bijzonder vind, maar, zo redeneer ik: ik mag blij zijn dat er íémand met me wil zoenen. Ik draag die avond een glanzend rode lipstick, na de zoenpartij zijn mijn gezicht en witte blouse besmeurd met rode vegen. Het kan me niet schelen, eindelijk heb ik gezoend en nog wel met een wildvreemde tijdens het uitgaan: mijn leven kan beginnen.

Maar dat valt vies tegen, de jaren daarna blijft het stil en als vanzelfsprekend wijt ik dat aan mijn lichaam. Ik vind mezelf lelijk en het lijkt me niet meer dan logisch dat anderen dat ook vinden. Op de middelbare school heb ik met lede ogen aangezien hoe mijn vriendinnen stap na stap zetten in hun seksuele ontwikkeling. Van hand- en spandiensten in de kleedhokjes van het buitenzwembad, tot ongemakkelijke maar vanzelfsprekende gesprekken met ouders over anticonceptie, eerste echte relaties en seks tijdens de menstruatie: ik hoorde de verhalen nieuwsgierig, maar ook afgunstig aan. Ik verlang ook naar iemand die mijn lijf aanraakt, die zegt dat ik mooi ben, aantrekkelijk of in ieder geval goed genoeg om mee te neuken.

Nu ik alleen woon, breekt een periode van voorzichtig experimenteren aan. Omdat ik in het echte leven nog steeds geen mannen ontmoet die interesse tonen, probeer ik het online. Rond mijn negentiende begin ik te chatten met mannen via verschillende internetfora. De mannen die mij ‘liken’ en een gesprek aangaan, complimenteren me met mijn lichaam. Maar het blijft niet bij onschuldige vleierij. Ze schrijven dat ze zin hebben om hard in mijn billen te knijpen, mijn buik te kneden en hun piemel tussen mijn borsten te leggen: alle gesprekken draaien meteen om seks.

Ik spreek niet met hen af, maar zelfs door alleen met ze te chatten voel ik me gebruikt. Het is alsof mijn dikke lijf iets is wat ze willen uitproberen omdat het anders is dan ze gewend zijn. Of ze lijken bij uitstek op zoek zijn naar een dik lichaam om hun seksuele fantasieën op los te laten. Als ik gesprekken afkap, reageren sommige mannen beledigd en schrijven dat ik blij mag zijn dat ze überhaupt interesse tonen, want dikke vrouwen hebben het nu eenmaal niet voor het uitzoeken. Sommige mannen schrijven dat ze gewoon op dikke vrouwen vallen, daar is toch niets mis mee? Ergens voel ik me ook gevleid, want voor het eerst voel ik me soms begeerlijk.

Daarbij vind ik sommigen van hen aantrekkelijk, zo ook David. Met hem raak ik aan de praat via Hyves. We hebben gezamenlijke kennissen en ik heb hem jaren eerder ooit ontmoet op een feestje. Op zijn foto’s ziet hij er goed uit: rossig haar, stoppelige wangen. Een vrolijke mond en heldergroene ogen. Hij speelt in een band die ik goed vind. Dat hij vijftien jaar ouder is, vind ik geen probleem. Om vier uur ’s nachts stuurt hij een eerste bericht – ik lees het pas de volgende dag en mijn wangen kleuren rood: hey jij, ik zag je foto ineens en ik vind je mond heel geil. Mag ik dat zeggen? Ah fuck, ik zeg het gewoon. Zou je lippenstift er wel af willen likken… Ik antwoord: was je loesoe in de sky? In beschonken staat is mijn mond sowieso geil ;-).

Mijn reactie blijkt een sein om al gauw schunniger te worden, na een paar grapjes en doorstuurliedjes begint hij over mijn ‘lekkere vlees’. En hoe hij mijn enorme lijf wil vastbinden, me strak zou inrijgen en me dan overal zou bijten. Ik reageer lafjes: een ‘haha’ en blozende emoji. Ook op latere berichten waarin hij opmerkingen maakt over mijn dikke billen die hij uit elkaar zou willen trekken. Ik stem nooit in met zijn plannen, maar wijs hem ook niet af. Ik wil dat een man als hij me daadwerkelijk leuk kan vinden, me beter wil leren kennen. Maar hij is duidelijk niet uit op een serieuze date of relatie en dat weet ik eigenlijk al vanaf ons eerste onlinegesprek. Hij vraagt nooit naar iets wezenlijks, onze chats gaan altijd alleen over lijfelijkheden en seks.

Toch spreek ik een keer met hem af. Een nacht nadat ik weer met mijn vriendinnen ben uitgegaan. De avond is gegaan zoals de meeste avonden gaan: op de dansvloer voel ik me goed totdat zij met een knappe man dansen en iedereen vol medelijden naar mij kijkt omdat ik als enige alleen sta. Althans, zo ervaar ik dat. Het is halfdrie als ik met een bezweet hoofd en pijnlijke voeten naar buiten loop. Mijn telefoon piept net op het moment dat ik mijn fiets van het slot haal en zijn foto verschijnt boven aan mijn openstaande chats: Hey leukerd, waar ben jij nu? Ik denk een seconde na en typ: Op weg naar jou? Hij stuurt me een kusje en zijn adres en ik trap zo snel als ik kan naar zijn huis, zodat ik geen tijd heb om te twijfelen. Ik heb aandacht nodig, een zachte adem in mijn nek. Het maakt me niet uit van wie.

Zijn huis is klein, het stinkt er naar gebakken spek, zijn adem ruikt naar chemicaliën en zijn handen zijn kleiner dan ik had verwacht. Hij kust me zonder overgave, zijn tong blijft als een lap vlees in zijn mond rusten. Hij duwt me op zijn bed dat gevaarlijk kraakt en ik denk alleen: god, laat me hem niet pletten en laat dit bed niet breken. Hij is ruw, hij vingert me met drie vingers nog voor ik mijn panty en onderbroek uit heb. We ruiken allebei sterk naar zweet, hij bijt in mijn hals en borsten. Terwijl hij op me ligt en zichzelf bij me naar binnen duwt, denk ik hetzelfde als ik drie jaar eerder dacht na mijn eerste kus: als ik ben ontmaagd, begint mijn leven pas echt. Nadat hij is klaargekomen valt hij in slaap. Ik kleed me snel aan en fiets naar huis. Daar aangekomen blokkeer ik hem op Hyves en verwijder zijn nummer. Ik weet nu dat ik niet gebruikt wil worden voor een fetisj of fantasie van hem of een van de andere mannen die ik online spreek. Ik wacht wel tot ik iemand in het echte leven ontmoet. En dat gebeurt op mijn twintigste.

Ik ben ingehuurd als fotograaf op een kunstenaarsfeestje en Gregor is degene van wie ik die avond de meeste foto’s maak: zijn gespeelde nonchalance, hoe hij zich rustig door de ruimte beweegt, zijn lange lijf gehuld in een verwassen jeans met witte verfspetters en een grijze opgestroopte hoody. Hij praat laag en bijna onverstaanbaar. Onze blikken blijven elkaar kruisen. Als we naast elkaar aan tafel zitten raakt zijn hand telkens mijn knie. Aan het einde van de avond geeft hij zijn telefoonnummer en als afscheid krijg ik een aai door mijn haren en een klap op mijn billen.

Hoe dit afloopt lees je in Knap voor een dik meisje - het gewicht van gewicht, dat je vanaf vandaag kunt kopen.