Verhalen over dieren die aan de drugs zitten hebben mensen altijd al gefascineerd. Neem bijvoorbeeld het legendarische verhaal over eekhoorns die samen aan de crack zaten; de pluizige vriendjes joegen de inwoners van Brixton de stuipen op het lijf, nadat ze de voorraad van een dealer jatten en oppeuzelden. Of de Moldavische kat die cannabis gevangenissen binnen smokkelde. Of de chimpansee die de longen uit zijn lijf rookte.
Vorige week doken er twee soortgelijke verhalen op – beiden over honden en cocaïne. Eerst een onderzoek naar de gewelddadige dood van Mario Perivoitos, die verscheurd werd door Major, zijn eigen Staffordshire-bullterriër, nadat de hond een voorraad crack had ingeslikt. Twee dagen later werd bekend dat windhond Clonbrien Hero, Iers kampioen van de hondenraces, de afgelopen twee maanden drie keer positief getest werd op cocaïne.
Niemand kan met zekerheid zeggen hoe de crack in het lichaam van Major de bullterriër terecht is gekomen. Volgens een toxicoloog heeft de hond de drugs "waarschijnlijk opgegeten." Maar een windhond die positief wordt getest op drugs komt niet zomaar uit de lucht vallen, ook al heeft zijn trainer nog zulke mooie verhalen over mensen die het dier "misschien wel over zijn hoofd geaaid hebben" na met cocaïne besmet geld aan te hebben geraakt.
De trainer in kwestie, wiens hond Clonbrien Hero heet, ontkent ook maar iets verkeerd te hebben gedaan, maar de zaak herinnert ons wel aan het feit dat de hondenrace-industrie – die in een handjevol landen in de ban gedaan is – wel vaker fouten heeft gemaakt op het gebied van doping en dierenwelzijn.
Ondanks de komst van strenge drugstesten en nieuwe regels omtrent dierenwelzijn, wordt de hondenrace-industrie in het Verenigd Koninkrijk en Ierland – twee plekken waar hondenraces nog relatief vaak plaatsvinden – nog steeds niet zelden beschuldigd van louche praktijken.
In Ierland zijn er dit jaar, naast de eerder genoemde Clonbrien Hero, drie honden positief getest op cocaïne – bij races in Longford, Limerick en Cork. Twee honden werden dit jaar positief getest op amfetamine, bij races in Lifford en Shelbourne. Eén windhond, die Alive Alive Mayo heet, werd tussen mei en juni vijf keer positief getest op steroïden. Zijn kennelvriendjes Gods Own Mayo en Hartbeating Mayo werden ook positief getest op steroïden.
Positieve testen in het Verenigd Koninkrijk – waar de interesse in hondenraces inmiddels zo afgenomen is dat alle tracks in Londen nu gesloten zijn – zijn zeldzaam. Het verantwoordelijke bestuur van de sport, de GBGB, en de Ierse equivalent, de Irish Greyhound Board (IGB), heeft het dopinggebruik al doen dalen door meer drugstesten uit te voeren. Toch werden er – ondanks het feit dat de GBGB zegt dat 99 procent van de windhonden negatief getest werd op drugs – tussen 2012 en 2016 zeker 261 honden positief getest. Honden worden dus nog steeds gedrogeerd.
In de afgelopen drie jaar werden racende windhonden positief getest op allerlei kalmeringsmiddelen, steroïden en pepmiddelen om de prestaties van de hond te verbeteren, of juist te verslechteren. Zo werd er positief getest op cocaïne, barbituraten, ketamine, viagra, cannabis, bètablokkers, ritalin en morfine. Ook werd er gebruik gemaakt van novocaïne, cafeïne, malariapillen, antihistamines en medicijnen tegen menselijk haarverlies.
Door het gebruik van doping kunnen hondeneigenaren en trainers op sluwe wijze invloed uitoefenen op de uitkomsten van weddenschappen. Door hun honden illegaal te drogeren, kunnen ze de controle houden over de prestaties van hun hond en uitslagen. Soms worden honden verdoofd tijdens een race, zodat hun kansen op winst tijdens de finale worden vergroot. Tijdens de finale rennen honden dan zonder verdovingsmiddel of krijgen ze stimulerende middelen of steroïden toegediend, om zo hun prestaties te verbeteren. Hun baasjes kunnen op deze manier groot geld verdienen.
Als trainers betrapt worden, krijgen ze vaak maar een kleine boete en mogen daarna weer meedoen aan de races, ondanks het feit dat ze de gezondheid van hun hond in gevaar hebben gebracht. John Mullins, trainer en eigenaar van een kennel in Suffolk, bezit windhonden die in 2005, 2012 en 2014 positief getest werden op cocaïne en amfetamine. Toch wordt Mullins door de Greyhound Board of Great Britain (GBGB) geprezen en geniet hij "veel aanzien binnen de industrie."
In 2014 deed de BBC undercover onderzoek en stuitte daarbij op Chris Mosdall, een trainer die de prestaties van zijn honden saboteerde door hen te injecteren met antihistamines, waardoor hij kon sjoemelen met de uitslagen van weddenschappen. Mosdall kreeg een celstraf van vier maanden. In 2014 werd een windhond van trainer Michael Field, voormalig directeur van de Irish Greyhound Board, postief getestop de stimulerende middelen ephedrine en phenylpropanolamine, nadat zijn hond won tijdens een Ierse hazenjachtderby.
De autoriteiten hebben grip op het dopinggebruik binnen het officiële circuit, maar er wordt weinig gedaan aan de drogering van honden tijdens de onofficiële hondenraces in het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Tijdens deze evenementen zijn er geen dierenartsen aanwezig en worden er geen drugstesten uitgevoerd. In 2011 kreeg trainer Anthony Fowler een levenslang verbod op het bezitten van honden opgelegd, nadat hij een hond viagra gaf zodat hij "zijn poten onder zijn lijf zou rennen". Vervolgens gaf hij het dier gekookte cannabis, om hem weer af te remmen. Vorig jaar december onthulde een Schotse krant bewijzen te hebben van grootschalige drogering van honden binnen de onofficiële racehondenindustrie.
Windhonden volpompen met krachtige drugs is niet alleen een Brits en Iers probleem. In het Australische New South Wales werden binnen een tijd van acht maanden twintig trainers betrapt op het drogeren van hun honden. In Amerika, waar de sport in veertig staten niet meer toegestaan is, vinden de meeste races in Florida plaats. Afgelopen juni verloor een trainer zijn vergunning, nadat twaalf van zijn windhonden positief getest werden op cocaïne. Een maand eerder verloor Malcolm McAllister – een veteraan en een patriarch binnen de industrie – zijn vergunning nadat vijf van zijn honden na een race positief getest werden op cocaïne.
Naast het dopingprobleem heeft de hondenrace-industrie nog een ander probleem; het lijkt bijna onmogelijk om iets te doen aan het bevooroordeelde beeld dat veel mensen van hondenracen hebben, zeker in in vergelijking met paardenracen, ook wel de "sport der koningen." Maar de reputatie wordt er niet bepaald beter op wanneer de industrie continu connecties blijkt te hebben met de georganiseerde drugscriminaliteit. In 2013 werden twee windhondtrainers, Robert en Thomas Hall, veroordeeld tot 19 jaar celstraf, nadat hun cocaïne- en cannabishandel werd opgedoekt. Vier jaar eerder werd windhondentrainer Brain Stirling uit Newcastle schuldig bevonden aan het drogeren van zijn hond in 2007. Hij kreeg een celstraf van 10 jaar, wegens het runnen van een cocaïne- en amfetaminehandel.
In Ierland werd gangster Christy Keane gearresteerd op verdenking van de diefstal van de hond Clares Rocket, een racekampioen ter waarde van 1 miljoen euro. De hond werd meegenomen uit de kennels van Graham Holland, die ook trainer is van Clonbrien Hero. Er werd uiteindelijk geen aanklacht ingediend en Keane werd vrijgelaten. In mei starte de IGB een onderzoek naar fraude binnen de racehondenindustrie, na een verdachte golf van weddenschappen op hondenraces in het Mullinger-stadion in County Westmeath.
Toch heeft de sport grotere problemen dan alleen het dopinggebruik en de link met de criminele onderwereld. Volgens dierenwelzijnsorganisaties wordt er elk jaar een groot aantal gezonde windhonden gedood, omdat ze hun baasjes geen geld meer op zouden leveren. In 2007 kreeg bouwhandelaar David Smith een boete nadat hij honderden gezonde windhonden doodde en begroef. De honden werden bij hem gedumpt door hun baasjes, omdat ze te langzaam waren om deel te nemen aan wedstrijden. Smith doodde en begroef ze voor 11 euro per hond, op het landgoed vlakbij zijn huis in County Durham. Dierenwelzijnsorganisatie The Dogs Trust schat dat er jaarlijks ongeveer 3.500 windhonden niet geregistreerd worden in het Verenigd Koninkrijk.
"Elk jaar worden er duizenden windhonden gefokt om te racen. De honden die niet presteren worden gedood als ze nog jong zijn; anderen worden onder vreselijke omstandigheden in leven gehouden," vertelt Rita James van Caged, een actiegroep die tegen de uitbuiting van windhonden strijdt. "Daarnaast zijn er veel gewonde of oude windhonden die zomaar verdwijnen, neergeschoten worden of gedumpt worden in een rivier. Er zijn te veel honden die worden verwaarloosd. Daarom willen we een ban op deze sport."
Als deze prachtige dieren – waarvan we zoveel zeggen te houden – hun hele leven lang goed verzorgd worden en niet gedrogeerd worden tijdens wedstrijden, kan deze ogenschijnlijk gedoemde sport wellicht alsnog met enige waardigheid overleven.
Advertentie