Hoe het is om zes zelfmoordpogingen te overleven

Krijg elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen gemaild: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Toen ik 9 jaar oud was, ben ik meerdere keren seksueel misbruikt geweest. Dat geheim heb ik lang met me meegedragen. Omdat je zoiets niet zomaar op tafel kan gooien, zo tussen de soep en de patatten, en zeker niet als je Marokkaanse roots hebt. Sommige familieleden dachten zelfs dat ik bezeten was, want depressie bestaat zogezegd niet bij ons.

Toen ik seksueel misbruikt werd, wist ik helemaal niet wat dat was. Ik begreep het niet en ik nam het hem ook niet kwalijk. Ik dacht dat hij mij gewoon beschermde, dat hij voor mij zorgde. Pas toen ik 14 à 15 jaar was, besefte ik wat er met me was gebeurd. Dat had een serieuze invloed op mijn contact met vrienden en jongens: daten ging bijvoorbeeld echt niet. Ik begon enorm aan mezelf te twijfelen en van zelfvertrouwen was er gewoon geen sprake.

Als kind besef je vaak niet dat je depressief bent. Je kan het gevoel gewoon niet plaatsen, omdat je niet weet wat een depressie eigenlijk inhoudt. Ik besefte pas op mijn zestiende hoe depressief ik was, toen ik de zelfmoordbrief van mijn goede vriendin las en er mijn eigen gevoelens ook in herkende. Zij pleegde zelfmoord door voor een trein te springen. Later heb ik dat zelf ook geprobeerd. Ik heb uiteindelijk meerdere zelfmoordpogingen ondernomen. Ze gingen van kwaad naar erger en elke poging mislukte.

Ik heb toen lang op de treinsporen gezeten, maar de trein is nooit gekomen. Zelfs mijn eigen zelfmoord kon ik niet tot een succes brengen. Vier keer heb ik op de treinsporen gezeten en telkens ging het mis. Door op die manier te sterven, laat je heel veel schulden na voor je familie en dat wou ik eigenlijk absoluut niet doen. Maar daar denk je op het moment zelf niet over na: je wilt er gewoon niet meer zijn en dat gevoel overheerst alles.

Op mijn achttiende ben ik weggelopen van huis omdat de situatie ondraaglijk voor me werd. Toen ik twee weken later opnieuw thuis kwam, heb ik mijn moeder ingelicht over het seksueel misbruik. Ik legde haar uit dat dat de hoofdoorzaak van mijn depressie was. Vervolgens kreeg ik te maken met de gedachte dat ik mijn geheim wel had bekend, maar zij mij misschien niet zouden geloven, en dat maakte me gek. Ik had iets ontketend.

Mijn familie had het er in het begin heel moeilijk mee. Ze konden niet begrijpen hoe zoiets had kunnen gebeuren, waarom ze het niet hadden kunnen voorkomen, waarom ze er niets van hadden gemerkt.

Ik had het gevoel dat ik met mijn verhaal zo veel pijn had veroorzaakt bij mijn naasten. Daardoor kreeg ik schuldgevoelens, en die begonnen de bovenhand te nemen. Dat heeft geleid tot een volgende zelfmoordpoging, die ik thuis deed, en waarna ik in de psychiatrie ben beland.

Tussen de verschillende opnames deed ik uiteindelijk mijn zwaarste zelfmoordpoging, kort nadat de persoon die mij seksueel had misbruikt, was overleden. Ik maakte op voorhand een planning zodat ik goed zou weten hoe ik het ging doen. Eerst heb ik een afscheidsbrief geschreven, die een stuk was uit een boek dat ik toen aan het schrijven was, en dat aan de basis lag van het boek dat ik in 2016 heb gepubliceerd.

Vervolgens heb ik mijn kleren opgeruimd en alles weggesmeten, zelfs mijn tekeningen. Mijn slaapkamer was kraaknet. Ik dumpte al mijn shit, ik weet zelf niet meer waar. Dat kwam later zelfs nog op het nieuws, dat iemand ergens allemaal afval had achtergelaten. Dat deed ik omdat ik geen enkele herinnering thuis wou achterlaten. Ik wou echt weg zijn.

Ik heb zelfs nog naar mijn stageplaats gebeld om te laten weten dat ik niet meer ging komen, dat ik stopte. Mijn volgende stap was naar de huisdokter gaan en daar om kalmeringspillen vragen. Hij schreef me een heel zware variant voor, samen met maagbeschermers en een medicijn tegen braken. Ik heb ze allemaal in één keer ingenomen en ben dan naar het kanaal gereden. Daar heb ik de handrem uitgezet en zo ben ik in het kanaal gestort. Ik weet niets meer van dat moment, behalve dat ik net ervoor nog in de auto wat had zitten tekenen. Ik tekende altijd heel zware shit.

Om daarna weer wakker te worden met het besef dat het weer niet gelukt was, was echt verschrikkelijk. Elke keer dat een poging mislukte, voelde ik zo'n zware teleurstelling in mezelf. Ik wist niet meer hoe ik verder moest. Die drang om er niet meer te willen zijn, ging nooit weg. Die werd alleen maar feller. Ik besef wel dat dat heel egoïstisch was van mij. Maar ondertussen ben ik blij dat al die pogingen gewoon pogingen zijn gebleven. Anders had ik mijn vrienden en familie te veel pijn gedaan. Moest een boot mij niet op het water hebben zien dobberen, dan had ik het niet overleefd. Ik mag eigenlijk echt van geluk spreken, besef ik nu.

Ik heb uiteindelijk lang in de psychiatrie gezeten en ik heb veel gepraat met psychologen, maar uiteindelijk hielp dat niet zoals het zou moeten. Iemand die nooit in je schoenen heeft gestaan, kan je ook niet echt helpen, vind ik. Ik heb het gevoel dat ze een label met een diagnose op je voorhoofd plakken, en je verslag in het mapje ‘seksueel misbruik’ steken. Ik probeer er niet slecht over te praten, maar dat is gewoon de realiteit. Wat me wel heeft geholpen in de psychiatrie, was het feit dat ik daar samen zat met andere mensen die iets gelijkaardigs hadden meegemaakt. In die praatgroepen vond voor mij pas de echte healing plaats. Omdat iedereen elkaars pijn daar echt begreep.

Nu ik het allemaal achter me gelaten heb, kan ik echt zeggen dat ik gelukkig ben. Het is eindelijk gedaan met al die shit. Er zijn wel nog wonden die nog niet fatsoenlijk hebben kunnen helen, en daardoor zal ik nooit 100% gelukkig zijn, maar wie is dat wel? Ik ben nu ook getrouwd met iemand die ik helemaal vertrouw en die enorm veel geduld met me heeft. Je moet er wel voor werken. Het gaat niet allemaal weg in één-twee-drie. Als ik kon teruggaan in de tijd, zou ik mezelf de raad geven om er met iemand over te praten. Praat er met je familie over. Ik weet dat het heel cliché klinkt, maar toch klopt het wel: praten helpt! Want uiteindelijk zijn er altijd veel meer mensen rondom je die om je geven dan je zelf had verwacht.

Denk jij aan zelfdoding? Of ken jij iemand die aan zelfdoding denkt? Wie met vragen zit, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.

Volg VICE België ook op Instagram.