Ik kreeg een kind terwijl ik er totaal niet klaar voor was

Elf jaar geleden lag ik bij de dokter. Ik tilde mijn shirt op zodat ze mijn buik met een warme gel kon insmeren. Mijn buik was nog plat – zonder striae of vetrolletjes die niet meer weggaan, hoe vaak ik ook hardloop, hoeveel buikspieroefeningen ik ook doe.

Ik was 23, en ik deed waar ik zin in had. Ik excuseerde me niet voor mijn drankgebruik, werkloosheid of zelfdestructieve gewoontes. Ik wilde geen kinderen en ik was ook niet onder de indruk toen ik het hartje van de baby voor het eerst hoorde kloppen.

Toen de dokter vriendelijk vroeg of mijn partner en ik zwanger wensten te raken, probeerde ik zo eerlijk mogelijk antwoord te geven. Dat leek me iets wat een goede moeder zou doen. "Niet echt," reageerde ik. Maar toen grijnsde breed: “Je bent toch wel blij?" Ik knikte, onzeker over mijn gevoelens. Natuurlijk vertelde ik mensen dat ik blij was, maar ik stond nogal argwanend tegenover veel dingen, waaronder blijdschap. Bovendien, wist ik veel wat het betekende om een kind te krijgen.

Mijn studententijd bestond uit vier jaar lang het absolute minimum doen en heel goed worden in bierpong. Ik had geen idee wat ik met mijn leven wilde, en ik had geen spaargeld. Mijn ouders betaalden mijn zorgverzekering. Biologisch gezien was mijn lichaam misschien klaar om te baren, maar dat was het dan ook wel. Toen mijn buik begon op te zwellen begon ik me steeds meer als een oplichter te voelen.

Niemand in mijn sociale omgeving speelde überhaupt met het idee van kinderen krijgen. Als ik niet per ongeluk zwanger was geworden, had het misschien nog tien jaar geduurd voordat ik het had overwogen. De gemiddelde leeftijd waarop vrouwen hun eerste kind krijgen stijgt al jaren: dertig jaar terug was de gemiddelde leeftijd nog 24,5 jaar, en in 2017 was dat ruim 29 jaar. De meeste vrouwen in mijn omgeving vonden het ook beter om te wachten.

Hans-Peter Kohler, professor in de demografie aan de universiteit van Pennsylvania, zegt dat deze culturele verschuiving plaatsvindt in landen met hoge gemiddelde inkomens, vanwege meer en beter onderwijs, een hogere participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt, en de achteruitgang van het traditionele model met de man als kostwinner. Ook de staat van de huizenmarkt kan een rol spelen, zegt Kohler.

Wachten met kinderen nemen kan ook financieel voordelig zijn, aangezien het moeilijker dan ooit is om een goedbetaalde baan te vinden. Zelfs mensen met een universitair diploma kunnen nog moeite hebben met het vinden van een baan die genoeg opbrengt. Mensen van in de twintig veranderen tegenwoordig vaker van baan dan hun ouders’ generatie, en zelfs mensen die al een carrière uitgestippeld hebben kunnen soms na hun vervolgopleiding niet direct aan de bak. Slechtbetaalde baantjes of onbetaalde stages om ervaring op te doen zijn vaak vereist om een goede baan te kunnen strikken.

In de acht maanden die volgden begon ik langzaam maar zeker de fysieke en emotionele tol van het moederschap te begrijpen. De ergste misselijkheid die ik ooit heb gehad overviel me als een onstuitbare kracht. Ik verdween in een cocon van zelfhaat en ellende. Zwangerschap, zoals ik me het had voorgesteld, hoorde niet zo'n marteling te zijn.

Mijn toestand leek een waarschuwing te zijn dat ik helemaal niet klaar was om moeder te zijn, met alle ongemakken en veranderingen van dien. Oudere moeders verzekerden me dat hun zwangerschap hen het grootste geluk had gebracht dat ze ooit gekend hadden, en dat het alle martelingen en pijn waard zou zijn. Ik wilde het zo graag geloven. Ik stelde me voor dat het een soort mystieke reis zou zijn, een soort hemelse bubbel die me zou beschermen tegen toekomstige ontevredenheid. Ik hield mezelf voor dat er iets zou gebeuren dat de hel die ik doormaakte goed zou maken.

Maar toen mijn dochter geboren werd was ik nog steeds niet overtuigd. Ik kwam erachter dat mensen zelden eerlijk zijn over het moederschap, en nu wist ik waarom. Het idee dat ik zou overlopen van liefde en geluk klonk als de grootste leugen om bestwil. Ik hield zielsveel van mijn baby, maar het leek alsof ik de enige persoon ter wereld was die niet helemaal wist of moederschap wel iets voor haar was. Ik werd overweldigd door de oneindige verantwoordelijkheden. Constant 's nachts wakker worden om de baby te voeden zorgde ervoor dat ik de hele dag moe was, en niet aan het huishouden toekwam. De stapel vieze kleren nam epische proporties aan.

Ik was elke dag thuis om bij de baby te zijn, en werkte ‘s avonds en in het weekend om het inkomen van mijn partner aan te vullen. Ik had geen tijd voor mezelf. Ik zag mijn vrienden amper en als ik ze al zag, kon ik me steeds minder met hen identificeren. Kohler zegt dat veel vrouwen een connectie nodig hebben met gelijkgestemden – vrouwen die ook jong moeder werden en hetzelfde hadden meegemaakt. Ook dat kan een reden zijn dat vrouwen wachten met kinderen krijgen, zegt hij.

Ik vocht tegen mijn gedwongen moederschap. Ik wilde dat mijn leven langzamer zou gaan, maar dat tegelijkertijd de uren sneller zouden verlopen. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om mijn oude leven terug te hebben, vol sigaretten, lange nachten, luie zaterdagen, en niet weten wat de toekomst zou zijn. Elke nacht bij het naar bed gaan leek mijn hart uit te maat te kloppen – angst had mijn hele lichaam overgenomen. Hoe harder ik vocht, hoe meer het moederschap me leek in te sluiten. Het weigerde me los te laten. En uiteindelijk kwam ik op een punt dat ik wist dat ik een keuze had: of ik zou blijven rouwen om wat ik kwijt was geraakt, of ik zou me aanpassen aan mijn situatie.

Ongeacht leeftijd of ervaring, is het een bewuste keuze om jezelf opnieuw uit te vinden. Het gebeurt je ergens in de eerste dagen van postnatale depressie, wanneer de moedermelk langs je ribben lekt, en het gebeurt de eerste keer dat je je stem moet verheffen en je je kind een klein beetje ziet breken (en je jezelf haat). Ongeacht hoe je moeder bent geworden, of je nou onvoorbereid, dronken of naïef was: je gaat er volledig voor. Misschien is deze metamorfose niet voor iedereen zo volledig, maar voor mij was het alsof ik leerde opstaan met een rotsblok op mijn rug, en begon te lopen.

Nu, elf jaar jaar later, weet ik dat het ouderschap iedere minuut van pijn, angst, boosheid of schuldgevoelens waard is. Het heeft me geleerd om weerstand te bieden – hoe ik mezelf moest oprapen als ik faalde, hoe ik meer lief kon hebben en een versie van mezelf kon zijn die ik nooit achter mezelf had gezocht.

Als ik met andere moeders praat, waarvan de meesten veel later kinderen kregen dan ik, zeggen ze altijd dat het ouderschap het allemaal waard is. Ik knik dan instemmend. Ik ben het met ze eens. Maar ik vraag mezelf ook vaak stilletjes af: waren zij bereid om te veranderen? Wat ik meemaakte, hoe ik mezelf opnieuw moest uitvinden toen me deze taak werd opgelegd, gebeurde niet zomaar, of plotseling. Ik heb maar zelden een dag waarop ik niet voel dat ik nog steeds in dat proces zit. Maar dat hoort bij het moederschap: je wordt afgebroken tot niets, en weer opnieuw in elkaar gezet. Beter, sterker en bekwamer – zelfs als je niet klaar was om te veranderen.