Ik at een McDonald’s-maaltijd van olympische proporties om te zien of ik dood zou gaan

Op naar de Olympische Spelen. Ga voor goud! Doe je best! Meedoen is belangrijker dan winnen! Spring over die metalen lat! Gooi die zware steen! Ren sneller dan die andere vent, ook al maakt het niets uit omdat Usain Bolt al met een voorsprong van 12 seconden heeft gewonnen en nu al lang op een foto staat waarop hij aan het dabben is met Willem-Alexander. Er is iets inspirerends aan de Olympische Spelen, waar de fitste mensen van de wereld zichzelf pushen tot de absolute grens van het menselijk uithoudingsvermogen. Dat bracht me op het idee om mijn lichaam ook te pushen tot de absolute limiet van het menselijk uithoudingsvermogen. Niet door te rennen of springen, maar door een hele hoop McNuggets in mijn lichaam te proppen en te hopen dat ik niet dood zou gaan.

Kijk, olympische atleten leven als monniken: een leven van onthouding, op tijd gaan slapen en cryonisch herstel, van eiwitshakes en vitamines, steeds maar weer. En dan krijgen ze een bronzen medaille, zijn hun Olympische Spelen voorbij, realiseren ze zich dat de afgelopen vier jaar voor niks zijn geweest en, in het geval van de Australische atleet Sawan Serasinghe, bestellen ze een enorme berg eten van McDonald's omdat ze eindelijk onder het juk van het olympisch strafregime vandaan komen en de vrijheid willen vieren met een hoop hamburgers. Dit. Dit was het soort Olympische triomf dat ik kon evenaren.

Voor de duidelijkheid: je ziet hier zes grote friet, veertig kipnuggets, twee kipburgers, twee hamburgers, zes brownies, een Big Mac, een aardbeienmilkshake en een flesje water, oftewel 8000 calorieën, voor als je je alleen maar kan relateren aan voedsel in termen van aantallen, jij nerd. Wat een maaltijd, wat een vent. Hoewel hij de afgelopen vier jaar waarschijnlijk alleen maar bloemkool en rauwe kipfilet heeft gegeten, maakt deze maaltijd die 48 maanden van ingetogenheid niet echt goed, toch? Ik bedoel, dit is eigenlijk gewoon de maaltijd die je eet als je een kater hebt, toch?

Maar het zette me aan het denken: wat zou er gebeuren als een gemiddelde man deze onmatige maaltijd van Olympische proporties zou eten? Wat zou er gebeuren als ik, de meest gemiddelde van alle mannen, zou besluiten om deze 8000 calorieën van McDonald's tot me te nemen – niet als beloning voor een soort van onthouding, omdat het enige waarvan ik mij heb onthouden de daadwerkelijke oefeningen zijn waarvoor deze maaltijd als beloning dient, maar omdat ik gewoon graag wilde zien wat 8000 calorieën lichamelijk en geestelijk met me zouden doen. Je kunt de uitkomst misschien al wel raden.

Ten eerste, zoals nu eenmaal de bedoeling is met de Olympische Spelen, moest ik rekken en strekken. Vooral mijn hamstring voelde een beetje krampachtig van alle weken, maanden en jaren die ik had doorgebracht met zitten, dus warmde ik hem even goed op voordat ik weer op mijn luie reet moest zitten en een uur lang moest eten.

Hier ben ik, in de startblokken van McDonald's, die ook weleens 'de rij' worden genoemd. Ik sta stijf van de zenuwen, maar ben ook een beetje opgewonden. Over een paar minuten begin ik aan de grootste wedstrijd van mijn leven. Alles heeft zich opgebouwd tot dit moment, sinds ongeveer deze ochtend toen ik het idee kreeg om in een keer 8000 calorieën naar binnen te werken, dus je kunt je voorstellen hoe blij ik ben dat ik eindelijk mijn kans krijg om te schitteren op het grote podium – McDonald's.

Daar gaan we, sportfans. De Klassieker, het koningsnummer, de gast die teveel eet tegen beter weten in, je weet wel, al die sporttermen voor een grote wedstrijd, en ze zijn er niet groter dan deze stapel voedsel die letterlijk zo enorm is dat ik er nauwelijks overheen kan kijken. Die blik die je in mijn ogen ziet? Nee, het is geen vrees, angst of een brandend verlangen om terug te keren naar een normale kantoorbaan waar ze me dit mezelf niet aan lieten doen voor een paar clicks – nee, die blik is pure en onversneden PASSIE OM TE WINNEN en DE BESTE TE ZIJN.

Een foto ter waarde van €48,99. Zes grote friet, veertig kipnuggets met een lading dipsaus, een hamburger en drie quarterpounders, (ik had twee hamburgers en twee quarterpounders besteld, maar het meisje achter de kassa verstond het verkeerd en ik was te beschaamd om haar te verbeteren) twee broodjes kip, een Big Mac, een aardbeienmilkshake en, omdat ze geen brownies hadden, twee chocolademuffins, want fucking hell jongens, geef me een ten minste een kans om in ieder geval de dertig te halen. Oh ja, ik nam ook een flesje water, want ik stond op het punt om meer zout in te nemen dan een strooiwagen in Alaska.

Ken je prioriteiten, amateurs. Patat, vooral als je zes grote porties hebt, is bedoeld als specerij voor alle burgers. Eigenlijk zouden alle aardappels moeten worden gebruikt om de belabberde knapperigheid van een broodje te bevorderen. Patat op een broodje ham-kaas? Ja. Patat op een broodje patat? Ja, dat is waarom ze het een fucking broodje patat noemen en niet gewoon een broodje, jij heiden. En zo, om het eetproces te versnellen, stouwde ik een boel friet in mijn hamburgers en nam ik het ervan. Dit is hoe Olympiërs eten.

Ik was begonnen me een weg te banen door de zee van McNuggets, en besloot dat het tijd was om aan de Big Mac te beginnen. Ik moet zeggen dat ik me aardig goed voelde in dit stadium. Het eten van McDonald's is eigenlijk net zoiets als het snuiven van cocaïne. Je doet een beetje en in eerste instantie voel je je verdomde goed, uitbundig en bijna opgelucht, op een vreemde manier, waarschijnlijk omdat je eraan verslaafd bent en dat ene kleine beetje voor eeuwig je hersenen heeft veranderd. Maar na een tijdje komt alles tot rust en begin je je hol en leeg te voelen, en vraag je jezelf af waarom je in godsnaam bijna vijftig euro aan een karrevracht voedsel/ drugs hebt uitgegeven. Is het mogelijk om bang te worden voor McNuggets? Ik denk dat ik aardig bang aan het worden was voor McNuggets.

Na twintig minuten had ik drie porties friet op, was ik halverwege een kipburger, had ik wat nuggets gegeten en waren een hamburger, een Big Mac en een quarterpounder verdwenen. Ja, er zat overal salsa rond mijn mond, maar godverdomme wat voelde ik me op dat moment trots. Nog maar twee muffins, ongeveer 25 nuggets, twee quarterpounders, een kipburger, een milkshake en een flesje water te gaan voordat ik mijn gouden medaille voor een verschrikkelijk leven kreeg.

Ik weet niet of je ooit hebt geprobeerd om veertig kipnuggets te eten, maar laat me je vertellen dat je er nogal introspectief van wordt. Hier zit ik dan, rustig na te denken over de aard van de nugget. De kleine, bescheiden McNugget. Met zijn zachte, broodachtige buitenlaag, zijn interieur van gladde witte kip en vorm die oh zo uitnodigend is om onder te dompelen in de verscheidenheid aan sauzen die voor mij, een bescheiden fastfoodatleet, beschikbaar zijn. Ik vraag me af wat deze nugget tegen me zou zeggen als hij kon praten. Ik vraag me af wat voor dingen hij heeft gezien, wat voor wonderen van McDonald's hij heeft meegemaakt op zijn reis naar hier. Ik weet het niet, maar ik denk dat ik zo langzamerhand gek begin te worden van dit bombardement aan voedsel met een waanzinnig cholesterolgehalte.

Misschien is het tijd om af te koelen. Misschien is het tijd om te ontspannen, tot rust te komen en gewoon te relaxen met de jubelende smaken van een aardbeienmilkshake. En omdat mijn keel zout voelde , nam ik er ook nog wat verfrissend water bij, want hoewel deze uitdaging niet om tijd gaat, voelde ik dat de volheid van mijn maag naarmate de tijd verstrijkt steeds heftigere vormen begint aan te nemen, als het altijd maar uitdijende universum. Ik moest snel handelen als ik dit allemaal nog naar binnen wilde stouwen, zoals een ware Olympiër dat zou doen.

GEEN TIJD TE VERLIEZEN, MUFFINS MOETEN WORDEN GEGETEN.

Ik wil graag van deze gelegenheid gebruikmaken om me te verontschuldigen tegenover al mijn fans. Ik heb mijn uiterste best gedaan, maar dat was deze keer gewoon niet genoeg. Mijn tegenstander was te groot, te sterk en te zout. Ik kan niet uitleggen wat ik op dit moment voel. Spijt, ja, zeker, ik voel me alsof ik iedereen heb teleurgesteld. Schaamte? Nou, niet zozeer, want ik heb alles gegeven, maar het was gewoon niet goed genoeg en ik neem mijn hoed af voor mijn tegenstander, want die heeft een geweldig gevecht geleverd en heeft nog een prachtige carrière voor zich. Ik denk dat het overweldigende gevoel dat ik nu heb die rare sensatie is, wanneer je heel veel McDonald's hebt gegeten en je je tegelijkertijd vol en toch ook zeer hol en ziek voelt.

MAAR STOP DE PERSEN IEDEREEN, IK HEB TOCH EEN GOUDEN MEDAILLE (gele ballon) GEKREGEN! MISSCHIEN WAREN DIE 6018 CALORIEËN (Big Mac = 508 cal, Quarterpounder = 518 x 2 = 1036 cal, Hamburger = 250 cal, Kipburger = 388 cal, 20 Kipnuggets = 863 cal, Grote Friet = 444 x 5 = 2220 cal, Chocolademuffin = 515 cal, Aardbeienmilkshake = 488 cal) HET UITEINDELIJK TOCH WAARD!

Yes… het zoete gevoel van… overwinning… Ik…. voel me geweldig, opgetogen…. gouden medaille, gele ballon… olympische gedachte die door mijn aderen giert… friet, nuggets, muffins… koud…. trillend, zo alleen nu…. laat me achter… Mijn leven heeft geen nut meer… ga gewoon weg, zonder mij… alleen ik en mijn medaille… Ik, mijn medaille en de olympische gedachte, wachtend op de eeuwige slaap.