Ik at een week zoals Jezus

Ik ben een vrij gemiddeld persoon, wat betekent dat ik voornamelijk troep eet. Een collega gaf me laatst de tip dat ik wat dat betreft nog een hoop kon leren van Jezus – vooral zijn “gezonde dieet, waar geen bewerkt voedsel in zit”. Ik besloot zijn raad op te volgen, en een week als de zoon van God te leven.

Zoals wel meer Italianen kom ik uit een katholiek gezin. Mijn moeder geeft les op een zondagsschool en mijn vader zingt in het koor. Op de zondagsschool hebben we veel verhalen uit de Bijbel gehoord, waar allemaal vrolijke onderwerpen in worden behandeld als slavernij, broedermoord en polygamie. En wat ik daar ook hoorde was dat Jezus niet alleen een Verlosser was, maar ook een keukenprins.

In het Evangelie is veel aandacht voor de relatie tussen Jezus en voedsel. In het Evangelie van Marcus (7:19) staat bijvoorbeeld dat Jezus al het voedsel rein verklaarde – hij zei dus dat het bij nader inzien toch wél oké was om dingen te eten die volgens het Oude Testament verboden waren, zoals varkensvlees, schaaldieren en konijn. Dankzij het Nieuwe Testament weten we ook dat Jezus een rebel was die lunchte met belastinginners, zondaars en sekswerkers. En we weten dat hij in staat was om duizenden monden te vullen met slechts twee vissen en vijf stukken brood, een indrukwekkende prestatie.

Om mezelf voor te bereiden op deze beproeving, las ik een Italiaans kookboek met bijbelse recepten, die ofwel “uitvoerig beschreven” of simpelweg “genoemd” staan in het heilige boek. Toen ik de ingrediënten eenmaal had ingeslagen, realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk nog nooit zulke gezonde boodschappen had gedaan.

In de week dat ik at als Jezus, heb ik elke dag hetzelfde ontbeten en at ik ‘s avonds wat ik over had van de lunch – in Italië de hoofdmaaltijd. En ja, voordat je het vraagt: ik at zoals Jezus, dus zonder bestek.

Ontbijt: melk of yoghurt, gedroogde vijgen of druiven, granaatappelsap en honing.

Op de eerste ochtend ontbeet ik op mijn balkon, in het licht van de Vader. Het voelde alsof mijn ontbijt van bovenaf was gezegend.

Of nou ja, hoe langer ik daar zat met mijn gedroogde fruit, hoe meer ik me begon te voelen als de zoveelste wellness-volgeling. Ik nipte van mijn granaatappelsap, dat in het boek omschreven wordt als “symbool voor vruchtbaarheid en overvloed”, maar voor mij vooral neerkwam op een drankje waar suiker noch levensvreugde in zat.

Lunch: geroosterde vis (bij voorkeur uit een meer).

Jezus had er een handje van om dingen te vermenigvuldigen, waaronder vis. Na zijn verrijzenis vroeg hij zijn discipelen om wat voedsel, en waren ze weliswaar eerst een beetje bang omdat ze dachten dat hij een geest was, gaven ze hem daarna “een stuk geroosterde vis en zagen [ze] dat Hij het opat”.

Nu hou ik enorm veel van vis, maar het is wel heel duur en zorgt ervoor dat je hele woning meurt, zeker als je in een schoenendoos woont zoals ik. Meestal heb ik hooguit tonijn uit blik in huis, maar voor de Heer was ik bereid om daar een keer bovenuit te stijgen.

Hoewel ik helemaal niet zo vaak kook, was het geen gigantische uitdaging om wat citroenschijfjes in een vooraf schoongemaakte zeebaars te schuiven en deze wat te kruiden en op de grillplaat te leggen. De graten vormden echter een grote bedreiging voor mijn sterfelijke lichaam.

Kalfsstoof met wijn, prei, pompoen en platbrood

Volgens het boek The Food and Feasts of Jesus speelde het “dagelijks brood” een zeer belangrijke rol in het Midden-Oosterse dieet van de eerste eeuw na Christus – en op veel plekken eigenlijk nog steeds. Voor christenen is brood ook een metafoor geworden voor spirituele voeding. En voor mij is het daarnaast ook de vervanging van bestek.

Hier zie je hoe ik het brood breek, net als Jezus:

Het stoofpotje van Jezus

De kalfsstoof, die mijn collega Camilla perfect had klaargemaakt, brengt ons op een wat delicater punt. Er zijn mensen die beweren dat Jezus vegetariër was, en walgde van het idee om dieren te doden. “Jezus leefde in een culturele context waar helemaal geen vegetarisme bestond, maar in het koninkrijk van God zal iedereen een vegetarisch dieet volgen,” schreef Oude Testament-deskundige Gianfranco Nicora in een artikel voor het Italiaanse Instituut voor Bio-ethiek aan de Universiteit van Genua.

De enige zekerheid is dat het stoofpotje van Camilla erg lekker was.

Het bittere kruid.

Over de derde dag maakte ik me een klein beetje zorgen. Het was tijd voor het bittere kruid, wat gegeten werd bij het Laatste Avondmaal en Pesach. Volgens het recept moet ik witlof blancheren en daar kappertjes, olijven en pistache aan toevoegen. Het eindresultaat zag er eigenlijk niet eens zo gek uit:

De salade van Jezus

Het probleem was wel dat mijn collega’s een beetje klaar waren met mijn bestekloze experiment. Niemand wilde meer met me lunchen :(

Geitenricotta met gebakken uien

Voor dit recept ging ik terug naar het Oude Testament, een tijd waarin de Joden door de woestijn sjokten nadat ze uit Egypte waren ontsnapt. Van een wandeling krijg je natuurlijk trek.

Terwijl ik de uien sneed moest ik huilen, en niet omdat je dat wel vaker krijgt bij uien, of omdat ik in retrospectief zoveel met deze woestijngangers te doen had – ik moest dit opeten:

De geitenricotta met ui van Jezus

Bulgursalade.

Het kookboek noemt dit een herinterpretatie van “geroosterd tarwe”, een “oude soort popcorn die verkregen werd door korrels te bakken op gloeiend hete stenen”. Mijn versie bestond uit gekookte bulgur met olijven, geroosterde amandelen en kaas.

Ik had graag willen zeggen dat ik deze enorme hoeveelheid bulgur niet in zijn volledigheid heb opgegeten, maar dan zou ik liegen.

Vasten.

Als het Jezus lukt om veertig dagen en veertig nachten te vasten, zou ik dat toch ook wel één dag moeten kunnen. Het ding is alleen dat ik op werk behoorlijk wat voedseljournalisten om me heen heb zitten. Om mezelf af te zonderen van alle verleidingen die daarbij komen kijken, belde ik mijn favoriete zondagsschooldocent op: mijn moeder.

Ze onderwierp me aan een monoloog over hoe de duivel probeerde om Jezus ervan te overtuigen om wat stenen in brood te transformeren zodat zijn spirituele detox zou mislukken. Dat was bemoedigend, maar ook wel een beetje eng.

Linzensoep.

Waar ik vandaan kom, betekent “iets weggeven voor een kom linzensoep” dat je voor de gek bent gehouden. Dat verhaal komt uit het Oude Testament, toen Jacob zijn broer Esau ervan overtuigde om zijn eerstgeborenheid te ruilen voor een bord linzen. Daarna moest Jacob wegrennen omdat Esau hem probeerde te vermoorden. Lang verhaal kort: ik had echt geen zin in deze linzen. Ze smaakten naar niks.

De resultaten van mijn experiment: ik ben in één week 2,6 kilo afgevallen, heb meer gebeden (om God te vragen of het wel een goed idee was) en ben per ongeluk een paar keer dronken geworden omdat ik iets te veel wijn op had. Ik had ook meer energie, en was minder winderig. Bedankt Jezus, nu snap ik waarom je er zo goed uitziet op al die schilderijen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Italië.