De man die al zes jaar kaas schildert

Mike Geno schildert kaas. Romige stukken brie; vette gevlekte blauwe kaas; brokken feta met stukjes peper. “Mijn hele leven bestaat uit dikke verf en voedsel om je vingers bij af te likken,” vertelt hij. Het beginpunt van zijn reis door de wereld van kaas begon met zijn afstudeerproject uit 2001, waarmee hij zich afzette tegen de traditionele stillevens met fruit en bloemen. “Ik vond dat nogal saai en daardoor heb ik stillevens heel lang links laten liggen.” Om de saaiheid te doorbreken – en als een manier om zichzelf als kunstenaar wat minder serieus te nemen – stortte Mike zich volledig op kitsch. Hij schilderde speelgoed en badeendjes, totdat hij zijn oog liet vallen op een stuk vlees.

Mike weet nog dat hij een collega-schilder vertelde dat hij zo veel honger had dat hij zijn tanden in een steak wilde zetten zoals kinderen op badeendjes kunnen knagen. Hij kocht een t-bonesteak en rende terug naar zijn atelier om snel alle details over te nemen. Uiteindelijk had hij een schilderij van het stuk vlees en tevens een kostelijk maal. Hij hing het schilderij op tussen zijn speelgoedschilderijen en merkte dat de kijker daar erg goed op reageerde. “Mijn collega’s en mentors kwamen de hele tijd terug op dit ene werk. Dankzij hen ben ik erachter gekomen dat mijn schilderijen beter werden als ik een band had met hetgeen dat ik schilderde.”

Toen werd hij 40, en kreeg hij een cadeaubon voor een chique kaaswinkel. “Ik besloot eens gek te doen en alle 25 dollars aan één stukje kaas uit te geven.” Het werd een stuk Gorwydd Caerphilly – een halfzachte schimmelkaas van koeienmelk. Op dat moment was Mike even gestopt met schilderen, omdat hij zijn kunst door de economische crisis aan de straatstenen niet kwijt kon. Dit peperdure stukje kaas zorgde ervoor dat hij weer aan het schilderen sloeg. “Toen ik dat puntje zag liggen kon ik alleen maar denken: mijn god, ik moet dit schilderen voordat ik het ga opeten,” herinnert hij zich.

Mike schildert meer etenswaar – bijvoorbeeld donuts en sushi – maar de afgelopen zes jaar is hij vooral in de weer geweest met kaas. “Stukken kaas zijn voor mij de perfecte modellen; de textuur past goed bij de manier waarop ik verf aanbreng. En door zo veel kaas te schilderen, ben ik deze delicatessen ook meer als een vorm van kunst gaan zien.”

Mike maakt zijn kaasschilderijen in zijn atelier in Philadelphia. Hij moet wel snel werken, want hij schildert op basis van de echte stukken kaas, niet een foto daarvan. “Zo krijg ik het beste resultaat, omdat de geur me ook helpt om tot de essentie van de kaas te komen. En er is dan de motivatie dat ik het kan eten zodra ik klaar ben. Dat helpt.”

Inmiddels heeft Mike bijna driehonderd kazen geportretteerd – en ze ook allemaal opgegeten. Hij ordent zijn werk in een interactieve kaaskaart op zijn website, waar je bij ieder werk een verhaaltje krijgt over “de persoonlijkheid van de kaas, zijn geschiedenis, zijn herkomst en alle mensen die bij het stuk kaas betrokken zijn. Bij de Manzano Blue Moon lees je bijvoorbeeld:

Ik wilde het als een puntje naast de hele kaas schilderen. Alleen kon ik het niet weerstaan om er wat van te proeven. Toen ik zag hoe rijp het was, met een flinke hoeveelheid geitenkaas die bijna direct begon te lopen, wist ik dat ik snel moest zijn. Toen het tijd was voor een korte pauze, besloot ik om het puntje dat ik uit de hele kaas had gesneden op te eten. Het was zo licht, zacht en romig en echt de beste geitenkaas die ik ooit gehad heb. Past bijzonder goed bij een sappig appeltje.

Hoewel Mike altijd al de esthetiek van eten waardeerde, heeft kaas een bijzonder plekje in zijn hart. “Ik krijg zo veel liefde uit de kaasgemeenschap – kaasmakers, kaasverkopers, melkboeren en kaasliefhebbers – dat het voor mij niet meer zomaar een kaasje schilderen is. Ik weet hoeveel tijd en werk er in het maken van kaas gaat zitten, en hoeveel mensen ervan afhankelijk zijn.”

Dit artikel verscheen eerder op Munchies USA.