Van de Efteling tot een Antwerps kerkhof, dit zijn de chillste vakantiejobs

Er is een periode in je leven waarin weinig geld verdienen voor een hersenloze of supervermoeiende job eigenlijk wel aantrekkelijk lijkt: je studententijd, en dan zeker de zomervakantie. Who cares dat je een paar weken naar frieten ruikt door je werk in de McDo? Of je bij de Zara nachtmerries krijgt van het slagveld aan kleren dat klanten tijdens de solden achterlaten? Er zijn ergere dingen in de wereld, maar het kan ook zoveel beter. Sommigen onder ons zijn erin geslaagd zomerjobs te vinden die beter betalen of interessanter zijn dan rekken vullen in de plaatselijke Colruyt (al is het daar momenteel wel aangenaam koel). Om je te leren hoe je het volgende zomer grootser aanpakt, hebben we een aantal mensen gesproken met jaloersmakend chille zomerjobs.

Ik was 18 en had net m’n middelbaar diploma gehaald toen ik in een vuurtoren ging werken. Een oude vriend van mijn moeder die in de haven werkte, had me gezegd dat ze een bewaker zochten voor de zomer. Ik heb het geluk gehad dat er niemand anders had gesolliciteerd. Sterker nog, de vuurtoren ging geautomatiseerd worden, dus ik was waarschijnlijk de allerlaatste bewaker ooit. Het was een aparte job: het enige wat ik moest doen, was tijdens de nacht controleren of het licht van de vuurtoren wel werkte. Ik had een soort privéstrandje helemaal voor mezelf, en in de toren was er ook gewoon elektriciteit. Twee keer per week legde er een boot aan met eten. Het was echt een soort diepzinnige ervaring, zelfs als het op het einde een beetje op een gevangenis begon te lijken. Ik liep veel rond, en soms keek ik TV. Maar zodra het onweerde, was er geen ontvangst meer. Daarom deed ik ook veel aan sport, om de tijd te doden. Eén keer was er een grote storm, en sinds er geen dijk was voor de vuurtoren, kwamen er toen gigantische golven op het gebouw af. Ik begon dan maar te zingen om mezelf gerust te stellen. Ik wist wel dat de vuurtoren niet in elkaar kon zakken, maar het geluid van de zee tegen het cement… dat bleef me echt achtervolgen. Uiteindelijk heb ik in twee maanden 2.000 euro verdiend, plus gratis eten en verblijf, en heb ik er een redelijk getraind lichaam aan overgehouden, dat bovendien perfect gebruind was. Laten we zeggen dat er wel slechtere zomerjobjes zijn.

Sinds mijn zestiende ben ik best wel into poker. Toen bleek dat ik mijn vierde hogeschoolopleiding niet zou gaan halen, ging ik op zoek naar een plan B. Of eigenlijk E. Ik kwam een vacature als pokerreporter tegen en greep meteen mijn kans. Met succes: vorig jaar in mei mocht ik beginnen verslag uit te brengen over pokertoernooien. Op dat moment was ik 22. Vervolgens begon ik aan een vijfde studie als redactiemedewerker. De pokerjob was meteen een praktijkervaring, en ik kon hem laten meetellen als een soort stage. Deze zomer mocht ik voor twee maanden naar Las Vegas om daar te bloggen over de World Series of Poker. Deze zomer heb ik nog een trip naar Boekarest op de agenda staan en binnenkort werk ik in Rotterdam. Als het lukt, werk ik in de herfstvakantie ook nog in het Tsjechische Rozvadov. Een beetje de wereld rondreizen en verslag doen van op pokertoernooien, heerlijk toch?

Ik smoor veel. In mijn stad smoort iedereen eigenlijk wel veel. Mijn broer had een artikel gelezen over wiet die enkel CBD bevatte, en dus legaal was. Kort daarna heeft hij een wietshop geopend. Het was mijn taak om klanten te adviseren, en hen uiteindelijk ook de wiet te verkopen. Dat was zalig, want ik mocht praten over iets waarover ik heel veel wist. Ik heb er heel de zomer gewerkt om mijn broer een handje te helpen, en ook om wat geld te verdienen. De gratis paf was natuurlijk ook welkom, haha. Ik mocht gewoon smoren tijdens het werken, dat kon echt geen kwaad. Integendeel, het was eerder een soort reclame naar de klanten toe. De winkel is nu best succesvol, maar aangezien hij nog niet lang bestaat, vraag ik niet zo veel geld voor mijn werk, deels ook om het mijn broer niet te moeilijk te maken. Maar het blijft wel heel nice om de eerste legale wietverkoopster van heel je stad te zijn, niet?

Tijdens mijn eerste twee jaren bij de Antwerpse groendienst werd ik op het kerkhof geplaatst. Zodra het te warm was of het regende, of eigenlijk het grootste gedeelte van de tijd, hoefden we niet te werken. Zo heb ik betaald kunnen studeren voor mijn herexamens, maar ook vaak rustig de krant gelezen met een tas koffie, spelletjes gespeeld en onnozel gedaan met mijn collega’s. Op vrijdag werd er ook nog eens voor ons gekookt. Soms werd een graf opnieuw open gegraven, om een lijk uit de kist te halen of om een net overleden vrouw bij haar man te leggen. Het was wel bizar om zien hoe ze dat deden, want je hoeft maar een teen beet te nemen en zo’n skelet valt uit elkaar. Ze staken dus een riek in de borstkas van het lijk om te voorkomen dat het uiteen viel. Ik moest er dan voor zorgen dat er geen bezoekers in de buurt kwamen, want dat zicht moest hen wel bespaard blijven.

Vorige zomer werkte ik voor een belangrijke overheidsinstelling, en in feite werd mijn werk al gedaan door een gesloten deur: het gebouw was niet publiek toegankelijk. Ik zat de hele dag op een stoel in een controlecabine met zicht op die befaamde deur. Er was een andere kerel die ik elke dag afloste. Ik moest er dus gewoon zijn zodat er iemand was - just in case. In het geval van wat? Ik weet het zelf niet, maar ik denk dat het ermee te maken heeft dat ze problemen wilden voorkomen met de verzekering en veiligheid: wat als er iets gebeurt, terwijl iemand het had kunnen voorkomen? Indien er toch ooit iets zou gebeuren; een terroristische aanval, een aardbeving, een gigantische meteoriet… dan was mijn enige taak: op een knopje drukken om de politie te verwittigen. Geweldig. Maar goed, er gebeurde dus nooit iets. Ik was 21, het was midden in de maand augustus - een tijd dat er echt amper gewerkt wordt - en ik werkte van 8 uur tot 15 uur. Het gebouw lag op twee stappen van het strand, dat was heel handig. En… ik heb tientallen films gekeken tijdens mijn werk, haha. Ik werkte half-time en verdiende 800 euro. Het was echt de definitie van easy money.

Toen ik een advertentie op Facebook tegenkwam van de Efteling heb ik direct gereageerd. Ik moest en zou in dé Efteling werken. Het was een jeugddroom die uitkomt. Op basis van je skills kan je op verschillende plekken in het park een functie krijgen. Mijn werk is best gevarieerd: ik werk in de bediening, bij de merchandise, en ook als grafisch vormgever op kantoor. Het leukste is dat mensen echt even een dagje weg zijn als ze hier komen, en wij ze verwonderen met de magie van het park. Mijn uren zijn flexibel en het salaris ligt hoger dan gemiddeld in de horeca. En als bonus zijn er regelmatig extraatjes voor het personeel, zoals feestjes of een tripje naar Londen.

Universiteitsstudenten wilden voor hun onderzoeken het gedrag van mensen observeren, en het had altijd te maken met eten. Ik heb meer dan dertig experimenten met hen gedaan, dus blijkbaar ben ik een goed proefpersoon. Het waren vaak heel random dingen, maar zolang ik er geld voor kreeg, maakte mij dat niet uit. Voor elke test kreeg ik tussen de 6 en 160 euro. Zo heb ik een week lang allemaal spaghettimaaltijden gegeten, en na elke maaltijd moest ik dan een aantal vragen beantwoorden. Het weirdste onderzoek vond plaats in een lege, volledig witte kamer. Ik kreeg elektroden op mijn schedel geplakt en er waren luidsprekers waardoor mensen me uitscheldden. Ik moest dan blijven zitten, naar hen luisteren en Chocapics eten. Het was echt strange, maar ik kreeg er wel 115 euro voor. Ik ben trouwens nog steeds ingeschreven voor dit soort testjes, en bij elke nieuwe test ben ik superbenieuwd naar wat het die keer weer zal zijn. Dat ik daar ook nog geld voor krijg, is echt een droom.

Mijn grappigste vakantiejob had ik drie of vier jaar geleden. Het was meteen ook de meest simpele, zinloze bullshitjob van heel mijn leven. Als ik er nu zo aan terugdenk, voel ik me bijna slecht dat ik er geld voor kreeg. Het zat zo: er werd gewerkt aan een nieuw gebouw in een klein dorpje dichtbij waar ik woonde. Het is hier een beetje afgelegen, op de boerenbuiten, en er is dus maar één weg om daar te geraken. Zodra er een probleem was op de weg of met de logistiek, kon het gemakkelijk uren duren tot dat opgelost geraakte. En in de zomer viel de elektriciteit ook vaak uit. Die zomer waren ze net de elektriciteitsleidingen aan het leggen en al die shit. Om zeker te zijn dat de elektriciteit nog wel werkte, moesten om de twee uur alle schakelaars één voor één aangezet worden om zeker te zijn dat ze wel werkten. Dat aan- en uitzetten, dat was mijn job voor drie weken die zomer, en het heeft me 900 euro opgeleverd.

Een aantal jaar geleden ontmoette ik de eigenaren van een hostel, en daarna kwam ik er steeds vaker. Uiteindelijk hebben ze mij een vakantiejob aangeboden. Ik was 19, studeerde aan de filmacademie en had geld nodig. Ze betaalden goed, ik kon mijn studie bekostigen en hield nog een leuk zakcentje over. Maar het beste van al was het contact met de toeristen. Zo was er een groot terras waar we chillden, elkaar ontmoetten en beer-pong speelden. Daar leerde ik de vreemdste talen en maakte ik vrienden van over de hele wereld. Nu heb ik dus logeeradressen van Oekraïne tot in Brazilië, en kan ik zelf de toerist gaan uithangen.

Iedereen kent het cliché van stagiairs die niets anders mogen doen dan koffies zetten. Maar soms is het nog erger dan dat, weet ik uit eigen ervaring. Ik was 17 en deed stage bij L’Équipe, de grootste sportkrant van Frankrijk. Tijdens mijn stage was het Roland Garros, dus alles draaide rond tennis, ook bij ons op de redactie. Ik vond het heel spannend om er te mogen werken, en dacht dat er best wel een kans was dat ik een match zou mogen verslaan of iemand zou mogen interviewen. Nope! Heel het toernooi lang had ik maar één taak: de scores updaten op onze website. Punt per punt. Ik heb dat gedaan voor echt élke match: van de kwalificaties tot de finales, de wedstrijden van de mannen én vrouwen, enkel én dubbel … en daar heb ik 500 euro voor gekregen. Het was gemakkelijk verdiend geld, maar daarna had ik niet meer bepaald veel zin om sportjournalist te worden.