Ik probeerde in vijf dagen zoveel mogelijk mensen om te kopen

M’n bejaarde buurman gaf me laatst een advies dat m’n leven veranderde. In een steegje vlakbij ons flatgebouw staan sinds kort campagnevoerders van drie verschillende politieke partijen. Iedere ochtend klampen ze iedereen aan die voorbij komt. Omdat ik het best lastig vind om om te gaan met deze confrontatie, vroeg ik mijn buurman, meneer Rupp, hoe hij deze onwelkome gasten bestrijdt.

“Het is simpel,” blafte hij me toe. “De eerste keer dat ze hier waren gaf ik ze allemaal 20 euro, zodat ze nooit tegen me zouden praten. Sindsdien hebben laten ze me met rust.”

Voordat hij dit tegen mij verteld had, was dit idee nog nooit in me opgekomen. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe logischer ik het vond. Volgens de ranglijst van Transparency International staat Oostenrijk op de zestiende plaats van de corruptie-index – hoewel we het niet zo slecht doen, is Oostenrijk niet geheel corruptievrij.

Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat ik geen internationaal onderzoek nodig heb om me te vertellen wat ik eigenlijk al weet. Toen ik opgroeide heb ik mijn familie al vaak – en goed – mensen zien omkopen. Bouwvakkers bijvoorbeeld, zodat ze hun werk eerder af hadden. En in een poging om sneller bediend te worden, betaalden ze meer in een restaurant.

Ik volgde het advies van mijn buurman op en trad in de voetsporen van mijn familie. Ik liep de volgende morgen door het steegje en bood iedere campagnevoerder 20 euro, zodat ze mij in ruil daarvoor niet meer zouden lastigvallen. Het liep als een trein. Het motiveerde me, dus besloot ik een aantal dagen gebruik te maken van de corrupte wereld en te kijken hoe ver omkoping me zou brengen.

Ik spreek om 13:00 uur af in een restaurant met mijn vriend Dominik. Ik heb heel veel zin in een English breakfast, maar op het menu zie ik dat ze maar tot 11:00 uur ontbijt serveren. Ik heb nooit echt begrepen waarom restaurants dit doen, ontbijt is altijd het lekkerst en zou de hele dag geserveerd moeten worden. Ik kan me ook niet voorstellen dat de ingrediënten van een English breakfast op magische wijze verdwijnen als de klok 11 slaat.

Mijn omkopingsplan is van start gegaan. Ik raap mijn moed bijeen en vraag het meisje van de bediening vriendelijk of ik, ondanks de deadline, een Engels ontbijtje kan krijgen. Terwijl ik mijn cash voorzichtig tevoorschijn haal, zegt ze: “Ja hoor. Geen probleem.” En ze loopt de keuken in.

Klote. Ik wilde haar net gaan verleiden met het geld. Om de regels te breken, hoef je het blijkbaar alleen maar even vriendelijk te vragen. Als mijn ontbijtje later geserveerd wordt, blijkt het ook nog eens zeer teleurstellend te smaken.

Ik probeer het later nog een keer bij het postkantoor. Dit keer met iets meer ballen. “Als ik je 20 euro geef, kan je er dan voor zorgen dat mijn pakketje iets sneller geleverd wordt?” Ik fluister, want ik heb een goede reden om voorzichtig te zijn. In Oostenrijk kan je voor vijf jaar de cel in gaan als je gepakt wordt voor omkoping.

De medewerker reageert positief, maar niet op de manier waarop ik had gehoopt. “Natuurlijk, maar een spoedverzending kost slechts 15 euro.”

Kom op, serieus?

De volgende dag ga ik naar een opnamestudio om mijn audioboek in te spreken. Na de mislukkingen van gisteren, besef ik dat er geen tijd meer te verliezen is. Onderweg naar de studio vraag ik aan de taxichauffeur of hij even langs de McDrive wil rijden, zodat ik mijn bestelling achterin de auto kan opeten, in ruil voor 20 euro. Als ik iets geleerd heb in dit leven, is het dat er maar één ding is dat taxichauffeurs meer haten dan kotsende mensen in hun auto, en dat is stoppen voor snacks.

De chauffeur twijfelt ontzettend lang over mijn voorstel, maar besluit het dan toch te doen. Natuurlijk is mijn Egg-McMuffin vandaag duurder dan normaal, maar hij smaakt ook wel beter, gemarineerd in de trots van mijn eerste succesvolle omkoping.

Na de opnames besluit ik mezelf te belonen met een nieuwe trui van een modemerk dat ik een keer op Instagram voorbij heb zien komen. Helaas is de trui overal uitverkocht. Nog in de ban van mijn vorige corruptiesucces ga ik naar huis. Ik zoek het PR-bureau van het merk op en verstuur het meest beschamende berichtje ooit. In mijn e-mail leg ik uit dat ik een fashion influencer ben – wat niet zo is – met 70.000 volgers – wat wel zo is. Ik vraag of er iets geregeld kan worden, zodat ik die trui kan krijgen. Voor de duidelijkheid: Ik had dit nooit gedaan als ik niet midden in mijn dagen als corrupte omkoper zat.

Een paar minuten later krijg ik antwoord. De trui ligt op me te wachten in hun showroom. En dat niet alleen,. Als ik de trui aanprijs in een Instagram post, krijg ik hem gratis. Een paar uur later sta ik met de trui in mijn handen. Ik voel me een winnaar, maar ik voel me ook heel, heel vies.

Even los van dat ik me er de rest van mijn leven kapot voor zal schamen, werkte de influencer-truc perfect. Het was niet alleen een vorm van corruptie, het heeft me ook nog eens helemaal niets gekost. In een vlaag van opwinding besloot ik dat ik dit nog een keer wilde proberen. Hazel Brugger, een van mijn favoriete stand-up comedians, heeft in november twee uitverkochte shows in mijn stad. Hoewel ik deze week heb geleerd dat ‘uitverkocht’ niet daadwerkelijk betekent dat het ook echt is uitverkocht.

In tegenstelling tot mijn truienplan, besluit ik deze keer om de pers er niet bij te betrekken. Ik skip de tussenpersoon en stap direct naar de dichtstbijzijnde kaartjesverkoper.

“Hallo! Ik wil graag twee tickets voor Hazel Brugger in November.”
“Sorry, maar die tickets zijn niet meer beschikbaar.”
“Weet ik, maar ik ben een influencer met 70.000 volgers op Instagram.”

De vrouw achter het loket kijkt me aan alsof ik de oorzaak ben van alle ellende in haar leven. “Wauw, gefeliciteerd…” antwoordt ze sarcastisch. “Misschien kan een van je volgers je een ticket verkopen?” Ik beschouw haar antwoord als een reden om weg te lopen. Ook om te voorkomen dat ze de kans krijgt om me nog verder kapot te maken.

Eerlijk gezegd ben ik blij om weer mensen te gaan omkopen via de klassieke weg. De omleiding via mijn valse influencerleven voelde toch niet echt goed. Een unieke kans doet zich voor wanneer ik koffie aan het drinken ben met mijn vriendin Laura.

“Ik heb een paar weken geleden de papieren getekend voor een flat hier in de buurt,” zegt ze. “Het wordt nog verbouwd, dus van de manager van het gebouw mag ik niet naar binnen,” voegt ze er wanhopig aan toe. Ik lach schamper. Ik herinner me nog de tijd waarin ook ik dacht dat “nee” het einde van een gesprek betekende en dat onderhandelen geen zin zou hebben.

Ik leg Laura uit dat ik het kan regelen. Ik vraag haar om me naar de bouwplaats te brengen. Bij de bouwplaats zien we een hoop bouwvakkers, die net zitten te lunchen. Ik verzamel weer wat moed en kies er één waarvan ik denk dat hij de zwakste schakel is. Ik leg hem de situatie uit.

“Het zou ons enorm helpen als mijn vriendin en ik even het appartement konden bekijken,” zeg ik terwijl ik subtiel met mijn ogen naar het briefje van 20 in mijn linkerhand verwijs. De bouwvakker pakt het zonder iets te zeggen en maakt een verwelkomend gebaar – als een vriendelijke ober die zijn gasten naar hun favoriete tafel leidt. Terwijl we naar het appartement lopen, kijkt Laura me stomverbaasd aan.

Het is tijd voor de laatste test. Ik heb ‘s middags een afspraak bij de dokter, maar de wachtkamer is zo vol dat je haast zou denken dat er vandaag gratis pijnstillers worden uitgedeeld. Ik loop naar de receptie en kom meteen ter zake. “Het zou mij enorm goed uitkomen als ik vandaag mijn dokter iets eerder te zien krijg,” zeg ik, terwijl ik het gevouwen briefje over de toonbank schuif.

“Gaat u zitten, meneer Buchinger,” zegt de receptioniste met een afkeurende toon in haar stem. Ze accepteert mijn aanbod niet. Sterker nog, ik vermoed dat ik vandaag extra lang op mijn dokter zal moeten wachten.

In de wachtkamer heb ik zeeën van tijd om mijn omkopingsavontuur te analyseren. Was het altijd leuk? Nee, ik was iedere keer extreem nerveus. Is het me gelukt? Ja, dat wel. Mijn eerste dag was een mislukking, maar van de andere zes omkopingen zijn er vier geslaagd.

Maar hey,zou ik in de toekomst vaker mensen omkopen om er voordeel uit te halen? In alle eerlijkheid, waarschijnlijk niet. Los van het feit dat het allemaal zeer ongemakkelijk was, heb ik simpelweg niet genoeg geld om iedereen onbeperkt briefjes van 20 uit te gaan delen. Maar ik weet nu wel dat als het moet, dat het kan. Meneer Rupp zou trots op me zijn.