Ik ging naar het allereerste Belgische Nektapijtfestival

Ah, dat goeie oude nektapijt, een kapsel zo lelijk dat er onlangs een heel festival aan werd gewijd. De eerste editie van het Festival de la Coupe Mulet - volgens de organisatoren het allereerste nektapijtfestijn van heel Europa - werd onverwachts een immens succes. Voor de nektapijtdragers die ik in het Waalse dorpje Boussu - vlak naast Dour - tegenkwam is hun snit trouwens allesbehalve een grap, maar eerder een daad van rebellie tegen eentonigheid en vooroordelen.

Met een dertigtal vrienden wat jointen knallen in een wei in de buurt: dat was het oorspronkelijke idee. Maar dan ging de online teaser voor hun nektapijtfestijn viraal. “Op zo'n moment kan je twee dingen doen”, zegt Sarah Sleiman, één van de vijfentwintig organisatoren, over de gigantische respons die ze kregen. “Je kan het event afblazen, of alles op alles zetten om het te doen slagen. Wij hebben voor dat laatste gekozen.”

En dus konden maar liefst 1.500 liefhebbers van het "business in the front, party in the back"-kapsel zich op 18 mei van hun beste kant laten zien. Met een pintje in de hand en een tapijtje in de nek toont Sarah me het terrein van haar Mullet Festival, waar de aanwezigen spelletjes als ‘Pak de flosh’ spelen, en uiteraard Mule-Frites [frietjes met mosselen, red.] eten.

Samen komen we de zes leden van Gustave Brass Band tegen, die elkaar leerden kennen via hun studies bio-ingenieur. Met hun marginale look trekken nektapijthebbers eerst je aandacht, om die nadien op belangrijkere zaken te vestigen. “We moeten onze verantwoordelijkheid nemen – en dus ook richting kleinschalige landbouw gaan. Het is ons uiteindelijk doel om uit het huidige systeem weg te geraken.” Dat is ook waar het nektapijt voor staat: tegen de stroom inzwemmen en schijt hebben aan alle maatschappelijke verwachtingen.

“Het is niet omdat je bepaalde kleren draagt, slank bent of veel consumeert, dat je iets waard bent”, leggen ze uit. “Als je dit kapsel hebt, laat je zien dat het je niks uitmaakt hoe je eruitziet. Een nektapijt is een eiland van vrijheid in een oceaan van conformisme”. Hun namen? “Laurent”, zegt de een. “Renard”, zegt de ander, “like the fox.” En ze zwaaien af, met hun vossenstaarten.

In de jaren tachtig beleefde het nektapijt wereldwijd haar beste tijden, toen iconen als David Bowie en Andre Agassi ermee rondliepen. “Vandaag is het geen populaire coupe meer”, vertelt één van de kappers van Cut Shop, die vandaag gratis de haren onder handen neemt van festivalgangers die het mulletlicht hebben gezien. “We waren bang dat er niet veel mensen zouden durven”, zegt Sarah. “Maar we hebben ons vergist. De rij wachtenden voor ons kapsalon is niet bij te houden.”

Ik spreek Mathias en Johannes, die een week geleden voor de snit kozen. “We hadden allebei lang haar”, zegt Johannes. “Toen we over het festival hoorden, hebben we de bovenkant van ons haar afgeknipt. Dat ligt nu thuis met een rekkertje rond, want ons nektapijt is een tussenfase. Volgende week knippen we alles af om het te doneren aan Think Pink.

Of onze ex-premier Elio di Rupo ook een non-conformist is, laat ik in het midden. Maar de rode strik begeeft zich vandaag wel tussen de nektapijtjes. Hij houdt een ronselronde in Borinage, de streek rond Boussu. Bij de verkiezingen, die een weekje na het festival plaatsvinden, trekt hij voor de PS de Kamerlijst van Henegouwen. Hij vindt het hier naar eigen zeggen “best gezellig”. Dezelfde dag zal hij ook nog op de Belgian Pride in Brussel opduiken.

Maar de echte ster vandaag is Gauthier Istin – Michel Mulet voor de vrienden – van de band BB Michels. In het dagelijks leven is Michel een timide Bretoen die events organiseert, leder bewerkt en in zijn dagboek schrijft. Maar op een podium in het exotische Wallonië verandert hij in een beest. Met de looks van een Viking bestijgt hij het podium voor de ‘Verkiezing van het mooiste nektapijt’. En met zijn volleerde kickboxmoves verslaat hij met gemak alle 32 andere kandidaten in de hoofdcategorie ‘Lange nektapijten’. De prijs? Een Mariabeeld. Nektapijten zijn hier heilig, quoi.

Een jaar geleden liet de zanger zijn imposante rosse mullet groeien. “Jezelf in diskrediet brengen met je uiterlijk, dat is voor mij de ultieme vorm van vrijheid. Bovendien is het een goede manier om mensen te leren kennen”, vertelt hij tegen mij. “Als ik aangesproken word, hebben we meteen iets leuks om over te praten.”

Wanneer het tijd is voor het optreden van BB Michels, rijdt Michel Mulet op een ronkend brommertje doorheen het publiek naar het podium. Met zijn zelfgemaakte lederen jas, zijn screamstem en dansmoves die Mick Jagger stikjaloers zouden maken, zet hij de hele wei in vuur en vlam. Michel wordt op het podium vergezeld door Agathe, een professionele gymnaste die sexy kunstjes uitvoert in een lederen bh die vuurwerk afschiet. Ze jaagt het publiek de stuipen op het lijf met accessoires zoals een SM-zweep, een pistool en een kettingzaag.

En terwijl Michel Mulet zijn mondharmonica bovenhaalt voor nu eens countrymuziek, dan weer harde rock, toont een man met een Mexicaans worstelmasker en een katoenen slip ons zijn beste dansmoves. Hij lurkt van een whiskyfles en spuwt de drank uit over het publiek. Michel gebiedt de toeschouwers om met hem te komen armworstelen en slaat nadien wat half doorgezaagde planken door met zijn hoofd. Ondertussen speelt de band verder en zingt, danst en blaast Michel op zijn mondharmonica. Festival de la Coupe Mulet: meer rock-'n-roll dan dit wordt het niet.

Krijg elke week onze beste verhalen en fotoreeksen: abonneer je op onze newsletter.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.