Ik vroeg een relatietherapeut om mijn date te analyseren

Ik hoor voortdurend van vrienden en mensen op sociale media dat ik wonderbaarlijk genoeg nog steeds retesingle ben omdat ik dates - blijkbaar - op een totaal verkeerde manier aanpak.

Ik heb geen specifiek type waar ik op val. Maar op de één of andere manier eindigen al mijn pogingen tot een relatie hetzelfde: de guy waarmee ik aan het daten ben laat OPEENS niets meer van zich horen. Dus is het aannemelijk dat ik iets vreselijk verkeerd doe. Maar hoe lang ik er ook over nadenk, ik kan niet bedenken wat het nou precies is. Wat doe ik in hemelsnaam fout?

En het blijft maar knagen. Zoveel zelfs, dat ik heb besloten om mezelf eens te laten onderzoeken, en definitief uit te vinden wie er nou echt verantwoordelijk is voor mijn mislukte liefdesleven: ik, of de schijnbaar eindeloze stroom van emotioneel onbereikbare manjongens die er rondlopen op deze aardkloot.

Aangezien ik mijn eigen gedrag niet objectief kan onderzoeken, heb ik besloten professionele hulp in te schakelen. Ik heb Alan Dybner benaderd, een huwelijks- en familietherapeut in Los Angeles.

Hij stemde ermee in om een opname te beluisteren waarop je mij op mijn eerste date met Johnny Love hoort, een jongen die ik via vrienden had leren kennen. (Maar hij maakte wel duidelijk dat dit geen echte therapie was, en dat ik geen officiële patiënt ben).

Dus, ik had een date. Johnny was vriendelijk, en een fijne gesprekspartner. Een zelfverzekerde gast die het helemaal niks kon schelen dat onze date werd opgenomen. Dat was absoluut een pluspunt. We hebben gedronken, maar niet heel veel. Praten met Johnny ging vanzelf. Ik vond hem heel aantrekkelijk. Hij zag er heel anders uit dan de jongens met wie ik normaal gesproken date. Hij was in topvorm. Als in, hij was gespierd enzo. Hij had geen Simpsons tattoos, geen skateboard, en geen Soundcloudpagina waar ik echt op moest kijken. Hij was geen acteur, of cabaretier, of schrijver. En hij heeft me geen enkele keer om het emailadres van een bepaalde redacteur gevraagd. Punten! We konden het goed met elkaar vinden, maar het voelde niet als een bijzonder flirterige of romantische date. Het leek meer op twee vrienden die gewoon met elkaar aan het hangen waren. Zou de relatietherapeut onze interactie anders interpreteren, dan hoe ik dat deed?

Een aantal dagen later had ik afgesproken met Dybner om samen naar de date te luisteren. Het waren misschien wel de meest ongemakkelijke negentig minuten van mijn leven.

Ik was al veel van de date vergeten, totdat ik er weer naar luisterde. Uiteraard hadden we van die oppervlakkige gesprekken die kenmerkend zijn voor een eerste date, over carrières en hobby's enzo. Maar we hebben het ook uitvoerig gehad over schaamhaar, verschrikkelijke masturbeerverhalen en hoe fijn ik het vind als iemand me uitvoerig beft.

Daarna besproken Dybner en ik de date en mijn overkoepelende vraag: Ben ik zelf het probleem?

Allereerst gaf hij zijn algemene oordeel over de date. "Het klinkt alsof jullie een leuke tijd hebben gehad samen," zei hij. "Jullie hebben allebei veel gelachen, en waren geamuseerd. Het klinkt alsof jullie wel een klik hebben." Hij vroeg me hoe ik over de date dacht, en ik vertelde hem dat ik het wel leuk vond maar dat ik niet die klik voelde waar hij het over had, omdat er maar weinig fysiek contact was, en we nauwelijks met elkaar hadden geflirt. Ik was ervan uitgegaan dat hij me niet leuk vond, en heb me daarom ook niet flirterig gedragen.

"Je ging ervan uit dat hij geen interesse had, dus liet je ook niet aan hem zien dat je interesse had?"

"Klopt."

"Waarom?"

"Hij zette geen eerste stap, en dat heb ik nodig. In ieder geval een hint. Ik heb het eerste signaal nodig, dan ga ik daarmee verder."

"Heb je erover nagedacht dat hij misschien hetzelfde kan voelen?"

"Nee."

"Jij had ook een eerste stap kunnen zetten, in plaats van dat je er meteen vanuit ging dat hij je niet wilde."

Elke single heeft er moeite mee om de eerste stap te zetten, niet alleen ik. "Je schat het risico [van afwijzing] zo hoog in, en je onderschat jezelf," zei Dybner. Zijn advies? "Neem het risico. Als het niet werkt, accepteer dat dan. Het is oké om je gekwetst te voelen. Je komt er wel overheen."

"Dit inzicht is de eerste stap," zei Dybner daarna. "Maar dan moet je actie ondernemen, en dat is lastiger." Om te beginnen, raadt hij aan om tijdens een date een moment te nemen - misschien op het toilet - om even na te gaan hoe je je voelt over de persoon met wie je bent. Vind je hem leuk, of wil je alleen dat hij jou leuk vindt? En als je hem leuk vindt, wat kan je dan doen om hem dat te laten zien?

Ik had me nog nooit gerealiseerd dat iemand met wie ik op een date ben, dezelfde zenuwen en angsten zou kunnen voelen als ik. Ik heb de neiging om aan te nemen dat ik degene ben die hard moet werken om indruk te maken op mijn date. Als we dan geen fysiek contact hebben, of geen tweede date, dan ga ik ervan uit dat die persoon mij niet leuk vond.

Het helpt ook niet mee dat vrouwen er normaal gesproken vanuit gaan dat de man de eerste stap moet zetten en assertief moet zijn. In het heteroseksuele datelandschap zijn de meeste vrouwen nou eenmaal zo geconditioneerd. Ik heb altijd geprobeerd me te verzetten tegen deze overtuiging, en in de meeste andere aspecten van mijn romantische leven gedraag ik me daar ook naar. Maar als ik met iemand ben die ik nog helemaal niet ken, dan heb ik nog niet dezelfde moed als wanneer ik bijvoorbeeld met iemand in bed beland en van hem eis dat hij me eens even grondig beft. Het is moeilijk om de eerste stap te zetten in een datecultuur waarin vrouwen zich al snel 'aanhankelijk' voelen als ze een berichtje sturen. Er bestaat een bepaalde druk om zo min mogelijk te communiceren, omdat je bang bent om over te komen als een vrouw die zich graag meteen wil binden.

Maar weet je wat? Ik wil ook graag met iemand samen zijn. Misschien is het probleem wel mijn drang om te blijven daten met gasten die rustig aan willen doen. Verval ik in patronen, door telkens voor mannen te vallen die liever van hun vrijheid willen genieten, dan zich aan iemand te binden? Als dat zo is, dan ben ik het probleem. Toch?

"Het is niet eerlijk om te zeggen dat het allemaal door jou komt," zei Dybner toen ik dit aan hem voorlegde. Hij was het ermee eens dat Los Angeles een lastige plek is om te daten. "Veel mensen hier zijn meer gefocust op hun carrière dan op relaties," zei hij. Hij suggereerde ook dat ik het misschien wel heel comfortabel vind om single te zijn.

Dat is iets waar ik nog niet helemaal over uit ben. Mijn gevoel zegt me dat ik open sta voor de liefde, maar de keren dat ik een beetje in de buurt kwam van een serieuze relatie, zijn schaars. En daar zitten bovendien lange tijdsperiodes tussen. Het heeft iets comfortabels om op mannen te jagen die emotioneel onbereikbaar zijn. En het feit dat ik in een stad woon waar het bol staat van dit soort mannen, maakt het makkelijker om in die comfortzone te blijven. Misschien ontwijk ik wel de personen met wie ik echt serieus zou kunnen daten en die geen angst hebben om te settelen. Dybner zegt dat dit veel voorkomt, en dat veel mensen snel een reden vinden om het met iemand uit te maken.

Als iets te makkelijk gaat, dan worden we bang. Ons lage zelfvertrouwen komt dan naar boven, en dan denken we zoiets als: er is vast iets mis met die persoon, dat hij me zo snel al zo leuk vindt. Ik bedoel, kent hij me wel? Ik schrijf over mijn pens en mijn haat voor pijpen. Welke freak zou nou met zo'n vrouw willen zijn?

Dit is misschien een stomme conclusie, maar het is er wel eentje die zelfingenomen singles én de mensen die ons proberen te adviseren bijna nooit overwegen: het antwoord is niet zo simpel. Ik doe dingen verkeerd, maar dat doet iedereen. We zijn uiteindelijk allemaal bange droeftoeters die niet weten wat ze met hun angst aanmoeten. Zelfbewustzijn is niet genoeg om dit probleem op te lossen. Er moet ook actie worden ondernomen, en dat is waar het lastig wordt. Ik denk dat dit punt precies is waar ik nu aan moet werken. Iets anders doen, in plaats van elke keer dezelfde handelingen verrichten, en andere resultaten verwachten.

Misschien was ik wel te snel in mijn oordeel dat Johnny mij niet leuk vond, en had ik wat meer moeite moeten doen voor die tweede date. Weetje, dat ga ik gewoon doen. En mochten al die pogingen nou mislukken, dan moet ik misschien maar gewoon naar een andere stad verhuizen.