Sommige mensen reizen naar de locatie van bekende schilderijen om een middelmatige versie van het desbetreffende schilderij te maken. Of alleen een paar selfies. Kunstenaar Hank Schmidt in der Beek en fotograaf Fabian Schubert zijn ook naar de schilderachtigste plekken van Europa gegaan, om daar vervolgens niet meer dan een trui na te schilderen.Hank Schmidt in der Beek en Fabian Schubert ontmoetten elkaar tijdens een bergwandeling in de Zillertaler Alpen in Oostenrijk. Fabian met zijn camera, Hank met wat schilderdoeken en een ezel. Uit deze wandeling ontstond het doorlopende project Self-portrait landscape. Sinds die ene wandeling trekken ze er samen op uit, om op de meest schilderachtige locaties in Europa er keer op keer voor te kiezen om op het doek de print van Hanks shirt na te schilderen. Of trui. Of overhemd. Eigenlijk gewoon precies dat wat hij die ochtend uit zijn koffer trok.
Advertentie
Van Claude Monets Normandië tot Caspar David Friedrichs Reuzengebergte, en van onze eigen Van Goghs Provence tot Ferdinand Hodlers Meer van Genève – Fabian en Hank hebben Europa op haar kunstzinnigst gezien. Na zeven jaar aan het project te hebben gewerkt, bracht het duo hier onlangs een boek van uit met de naam Und im Sommer tu ich malen, ofwel ‘in de zomer schilder ik’. Wij spraken ze daarom over hun vele reisjes, moderne kunst, en de kledingsmaak van Hank.
The Creators Project: Hoi Fabian en Hank. Allereerst de meest voor de hand liggende vraag: waarom schilder je je eigen kleding, als er zo’n bijzondere plek voor je ligt?
Fabian: Het idee om Hanks shirts in plaats van de Alpen te schilderen, kwam tijdens onze eerste wandeling ter plekke in hem op. Hij werd daar geconfronteerd met de enorme grootte van de bergen en de kleinheid van zijn doeken, dus besloot hij te schilderen wat het dichtst bij hem stond. Dat was zijn shirt, in plaats van het gigantische landschap voor hem. Dat ik hem toen vastlegde was natuurlijk geen toeval.
Hank: Dat we juist langs deze plekken trokken, was ook geen toeval. De reden dat we ze bezochten, was allereerst ons vertrouwen in andere schilders die ons voorgingen. Zij hadden vast goede redenen om deze locaties na te schilderen. Maar we deden het ook voor het genot. Het is fantastisch als je het geluid van de wind door de Manneporte in Étretat hoort en om een biertje te drinken na het werk, dat in de schaduw van Murnaus kastanjebomen toch stukken lekkerder smaakt.
Fabian: Het idee om Hanks shirts in plaats van de Alpen te schilderen, kwam tijdens onze eerste wandeling ter plekke in hem op. Hij werd daar geconfronteerd met de enorme grootte van de bergen en de kleinheid van zijn doeken, dus besloot hij te schilderen wat het dichtst bij hem stond. Dat was zijn shirt, in plaats van het gigantische landschap voor hem. Dat ik hem toen vastlegde was natuurlijk geen toeval.
Hank: Dat we juist langs deze plekken trokken, was ook geen toeval. De reden dat we ze bezochten, was allereerst ons vertrouwen in andere schilders die ons voorgingen. Zij hadden vast goede redenen om deze locaties na te schilderen. Maar we deden het ook voor het genot. Het is fantastisch als je het geluid van de wind door de Manneporte in Étretat hoort en om een biertje te drinken na het werk, dat in de schaduw van Murnaus kastanjebomen toch stukken lekkerder smaakt.
Advertentie
Hoe was het om samen naar al deze plekken te reizen? Ging er weleens iets helemaal mis?
Fabian: Samen reizen was leuk. We konden alleen de exacte locatie van Gauguins Christ Jaune in Pont Aven niet vinden. Het duurde even voor we erachter kwamen dat hij het nooit op de plek heeft geschilderd waar het lijkt te zijn.
Op een andere locatie in Beieren regende het, waardoor de kleuren op het doek uit begonnen te lopen en het schilderij niet meer op het shirt leek.
Fabian: Samen reizen was leuk. We konden alleen de exacte locatie van Gauguins Christ Jaune in Pont Aven niet vinden. Het duurde even voor we erachter kwamen dat hij het nooit op de plek heeft geschilderd waar het lijkt te zijn.
Op een andere locatie in Beieren regende het, waardoor de kleuren op het doek uit begonnen te lopen en het schilderij niet meer op het shirt leek.
Hank, had je weleens de neiging om alsnog het landschap na te schilderen, in plaats van je eigen outfit?
Fabian: Ik hoop het niet! Dan zou mijn taak overbodig zijn geweest, en zijn kunst waarschijnlijk ook.
Hank: Ik moet zeggen dat de landschappen die we bezochten zeker schilderachtig waren. Maar gelukkig was de drang om mijn shirts te schilderen sterker.Was het moeilijk om telkens nieuwe overhemden en truien te vinden voor Hank om na te schilderen?
Fabian: In Pont Aven heb ik een trui voor Hank gekocht, voor onze foto in Anse de Rospico. Het is een wollen zeemanstrui met donkerblauwe en rode strepen. Die was niet moeilijk te vinden, want het is een typerend kledingstuk voor die regio.
Hank: Naast die specifieke Anse de Rospico-trui schilderde ik eigenlijk gewoon alles wat ik in mijn kledingkast heb liggen.Hoe reageerden de andere bezoekers op de locatie op jullie fratsen?
Hank: Mensen waren vooral erg nieuwsgierig naar het schilderwerk van een openluchtschilder in de bergen. Soms kwamen kinderen kijken wat we aan het doen waren. Als ze dan zagen dat ik m’n overhemd naschilderde, renden ze naar hun ouders om te vertellen wat ze hadden gezien. Anderen deden met Fabian mee en namen ook foto’s. Maar over het algemeen lieten de meeste mensen me in alle rust verder gaan met mijn werk.
Fabian: Ik kan me nog een kind in Beieren herinneren dat naar ons toe kwam om ons gummiberen aan te bieden. Uiteraard sloegen we dat aanbod af.
Hank: Waren we echt zo onbeschoft dat we gummiberen weigerden? Ik dacht dat we er een paar hebben gegeten.
Fabian: Echt? Hebben we snoep van vreemden aangenomen?
Fabian: Ik hoop het niet! Dan zou mijn taak overbodig zijn geweest, en zijn kunst waarschijnlijk ook.
Hank: Ik moet zeggen dat de landschappen die we bezochten zeker schilderachtig waren. Maar gelukkig was de drang om mijn shirts te schilderen sterker.Was het moeilijk om telkens nieuwe overhemden en truien te vinden voor Hank om na te schilderen?
Fabian: In Pont Aven heb ik een trui voor Hank gekocht, voor onze foto in Anse de Rospico. Het is een wollen zeemanstrui met donkerblauwe en rode strepen. Die was niet moeilijk te vinden, want het is een typerend kledingstuk voor die regio.
Hank: Naast die specifieke Anse de Rospico-trui schilderde ik eigenlijk gewoon alles wat ik in mijn kledingkast heb liggen.Hoe reageerden de andere bezoekers op de locatie op jullie fratsen?
Hank: Mensen waren vooral erg nieuwsgierig naar het schilderwerk van een openluchtschilder in de bergen. Soms kwamen kinderen kijken wat we aan het doen waren. Als ze dan zagen dat ik m’n overhemd naschilderde, renden ze naar hun ouders om te vertellen wat ze hadden gezien. Anderen deden met Fabian mee en namen ook foto’s. Maar over het algemeen lieten de meeste mensen me in alle rust verder gaan met mijn werk.
Fabian: Ik kan me nog een kind in Beieren herinneren dat naar ons toe kwam om ons gummiberen aan te bieden. Uiteraard sloegen we dat aanbod af.
Hank: Waren we echt zo onbeschoft dat we gummiberen weigerden? Ik dacht dat we er een paar hebben gegeten.
Fabian: Echt? Hebben we snoep van vreemden aangenomen?
Advertentie
Wat zegt dit project over het canon van hoge kunst waar jullie je foto’s op baseerden?
Hank: Het idee om te schilderen wat ik droeg in plaats van het landschap, kwam voort uit mijn beperkingen als kunstenaar. Niet zozeer beperkingen wat betreft vaardigheden in het schilderen, maar meer de algemene begrenzingen – maar ook grenzeloosheid – van de schilderkunst. Daarnaast laten de schilderijen en de foto’s ervan ook zien welke weg abstractie, openluchtschilderijen, zelfportretten, en de rol van de kunstenaar door de kunstgeschiedenis heen hebben ingeslagen.Wat denken jullie dat bijvoorbeeld Van Gogh en Monet zouden vinden van dit project, als ze nog hadden geleefd?
Fabian: We bezochten al deze locaties vanwege hen. Ik hoop dus vooral dat ze zouden inzien dat we ze niet belachelijk proberen te maken, maar dat dit project eerder een reflectie op de kunstgeschiedenis is, dan pure satire. Maar misschien zouden ze problemen hebben met de abstractie van Hanks schilderijen, of zijn kledingsmaak [lacht].Tschüss!
Hank: Het idee om te schilderen wat ik droeg in plaats van het landschap, kwam voort uit mijn beperkingen als kunstenaar. Niet zozeer beperkingen wat betreft vaardigheden in het schilderen, maar meer de algemene begrenzingen – maar ook grenzeloosheid – van de schilderkunst. Daarnaast laten de schilderijen en de foto’s ervan ook zien welke weg abstractie, openluchtschilderijen, zelfportretten, en de rol van de kunstenaar door de kunstgeschiedenis heen hebben ingeslagen.Wat denken jullie dat bijvoorbeeld Van Gogh en Monet zouden vinden van dit project, als ze nog hadden geleefd?
Fabian: We bezochten al deze locaties vanwege hen. Ik hoop dus vooral dat ze zouden inzien dat we ze niet belachelijk proberen te maken, maar dat dit project eerder een reflectie op de kunstgeschiedenis is, dan pure satire. Maar misschien zouden ze problemen hebben met de abstractie van Hanks schilderijen, of zijn kledingsmaak [lacht].Tschüss!
