Prachtfoto’s van transgenders uit Quebec

Fotograaf Yannick Fornacciari is geboren in Frankrijk maar werkt in Montreal. Hij is bekend geworden met het vastleggen van de Canadese afdeling van FEMEN, en zijn meest recente serie, Exposed, is een intieme weergave van het dagelijks leven van de transgenders om hem heen.

Vanaf 1 oktober hoeven Canadezen niet langer een medische procedure te ondergaan voordat ze hun geslacht kunnen wijzigen in hun officiële documenten. Deze langverwachte verandering, gebaseerd op een wet die al aangenomen werd in 2013, voelde als een overwinning voor de transgemeenschap. Toch is discriminatie nog aan de orde van de dag, getuige het slome tempo waarmee de wet uiteindelijk van kracht ging. Dit is ook wat de fotoserie van Fornacciari probeert weer te geven.

VICE: Waarom heb je gekozen voor dit project?
Yannick Fornacciari: Een tijd lang keek ik met bewondering naar transgenders. Ik vroeg mij af waar zij allemaal tegenaan lopen. Ik heb veel werk gemaakt over gender, en het voelde daarom gewoon logisch om me te focussen op de realiteit van de transgemeenschap. Ik werd lid van verschillende fora en facebookpagina's, en deelde daar mijn werk. Ik zocht contact met mensen en kreeg veel reacties. In twee dagen zochten dertig mensen contact met me en gaven aan interesse in het project te hebben. Zo begon het.

In de maatschappij, de kunst en de cultuur in het algemeen, horen we niet veel over de identiteit van transgenders, wat ze door moeten maken of wie ze zijn. We behandelen het onderwerp met een heleboel clichés. En in het algemeen wordt de transgemeenschap in de media en films niet vertegenwoordigd door transgenders – ze worden vaak gepersifleerd door cis-genders (mensen met hetzelfde geslacht als waar zij mee geboren zijn.) Dat is erg jammer, maar wat nog veel triester vind ik dat overheden niet echt in dat feit geïnteresseerd zijn. Vooral hier in Canada. Ik vind dat de overheid transgenders op een onwetende en discriminerende manier behandeld.

Ik ben blij dat er dingen veranderen. Laatst was er nog dat Caitlyn Jenner-ding dat aandacht gaf aan transgenders. Ik vind dat geweldig maar het is wel een beetje te laat.

Vertel eens over de mensen in de serie.
Ik heb veel mensen gefotografeerd, maar ik heb me op sommigen meer gefocust dan op anderen omdat er een paar tussen zaten die niet stonden te springen om in de aandacht te staan. Sommigen wilden gewoon één fotoshoot doen en deden niet mee aan deze fotoserie om esthetische redenen, maar om te communiceren. Ik volgde een paar van hen tijdens hun overgang, anderen ontmoette ik maar één keer.

Sommigen bezocht ik na hun operatie, anderen ondergingen geen operaties maar wilden alsnog dat ik ze volgde tijdens hun overgang. Ze hebben allemaal verschillende achtergronden, maar wilden allemaal over hun realiteit vertellen, iets communiceren. Daarom vroeg ik enkele van hun om teksten te schrijven, want ik wilde niet voor hen spreken. Ze gingen akkoord en de resultaten waren erg interessant.

Wat heb je ervan geleerd, en wat hoop je mensen hiermee te leren?
Ik heb geleerd dat de maatschappij zich totaal niet bewust is van de realiteit van sommige mensen. Ik heb veel geleerd over wetgeving, omdat ik veel tijd heb gespendeerd aan het doorlezen van de wet uit 2013, die nu eindelijk van kracht is.

Ik heb ook veel over mezelf geleerd en over het principe van geslacht. Dat de maatschappij bepaalde dingen van mannen, en bepaalde dingen van vrouwen verwacht, en als we van deze normen afwijken we tegen onze wil gemarginaliseerd worden. Wat ik hoop dat mensen opsteken van mijn serie? Ik hoop dat ze de mensen achter welke verschijning dan ook zien. Ik wilde niet focussen op het transgenderaspect, maar op het menselijke aspect. Ik wilde ook ver weg blijven bij voyeurisme. Mensen hebben de neiging om te geloven dat transeksuelen – ik hou niet van dat woord, maar dit wordt gebruikt – een underground gemeenschap vol met stereotypen is, een soort karikatuur. Ik wilde daar ver weg van blijven, zodat het menselijke gezien wordt, en dat men geraakt wordt door de verhalen.

Wat zijn die verhalen?
Ik volgde enkele erg jonge mensen die in verschillende stadia van hun overgang waren. Sommige van hen waren dertig of veertig jaar oud en hadden hele normale levens, normale banen, maar stonden bloot aan ernstige discriminatie op hun werk. Sommigen waren naar de rechtbank gegaan omdat ze te erg gepest werden. En dan zijn er ook nog de afwijzingen van hun families.

Wat vind je van de manier waarop de overheid met de transgemeenschap omgaat?
Ik vind het behoorlijk schandalig dat de overheid pas een paar maanden geleden is gaan luisteren naar transgroepen. De wettelijke verandering begon in 2013, toen werd de wet aangenomen die bepaalde dat mensen niet eerst een operatie hoefden te ondergaan voordat zij hun geslacht konden aanpassen in hun officiële documenten. Maar het duurde heel lang voor die wet eindelijk van kracht ging.

Eindelijk is makkelijker voor mensen om hun geslacht te veranderen op officiële papieren, maar er is nog best wat weerstand. Om van de overheid tegemoetkoming te krijgen voor hormonen en potentiële operaties, moet je eerst een psychiatrische diagnose krijgen voor genderdysforie, wat gezien wordt als een psychiatrisch probleem. Dit betekend dat je moet accepteren "ziek" te zijn voordat je jezelf kan zijn.