lotte van eijk wil de dikke, naakte vrouw normaliseren

De 21-jarige Nederlandse Lotte van Eijk begon als fotograaf aan de kunstacademie en verwierf al snel een grote following op Instagram. Lotte noemt zichzelf dik – een woord dat ze zich opnieuw wil toe-eigenen door het te ontdoen van alle negatieve connotaties. Aan de hand van haar onverbloemde zelfportretten cureert ze een wereld voor alle vrouwen die zich niet herkennen in de traditionele modellen in tijdschriften of op billboards. Zelf is ze model en hangt ze momenteel met een campagne voor Polette Eye door het hele land. Met ons deelt ze haar visie op schoonheid.

Ik ben altijd al dik geweest. Mijn ouders zette me van kinds af aan al op dieet en hoewel ik veertien uur per week danste, elke ochtend naar school fietste en perfect kon gezond was, kon ik niet afvallen. Daardoor had ik snel door dat ik anders was dan de andere kinderen en ik realiseerde me vanaf dat moment ook dat ik er anders uitzag dan al mijn vriendjes. Vooral in mijn puberteit had ik het erg lastig hiermee. Gelukkig had ik wel al die tijd mijn oma. Zij was mijn partner-in-crime, want ook zij was een dikke vrouw. Ze naaide mijn kleren en probeerde samen met mij af te vallen. Samen gingen wij de strijd aan tegen het dik zijn.

Dat veranderde toen ze kanker kreeg. Ik snapte het niet: ze rookte nooit, was altijd ongelooflijk gezond en deed bijna niets anders dan lijnen en toch kreeg ze longkanker. Die laatste maanden voor haar dood, begon haar lichaam zichzelf op te vreten. Ze werd graatmager en vlak voor ze stierf, zei ze: "Nou, Lotte, ben ik eindelijk toch dun geworden.”

Dat was een kantelpunt voor me. Ik wilde niet meer mijn leven laten bepalen door anderen en eindigen zoals mijn oma. Ik besefte dat ik me eigenlijk prima voelde: ik was gezond en vond mijn lichaam eigenlijk mooi hoe het was. Ik besefte snel dat kanker iets was wat iedereen kon overkomen en dat de kanker van mijn oma niets met haar gewicht te maken had. We kunnen allemaal, dik of dun, morgen onder een auto belanden en sterven. Daarbij voelde ik dat ik door al dat diëten problemen kreeg met mijn zelfvertrouwen. Waarom zou ik in godsnaam mijn leven lang verlangen naar een lichaam dat niet het mijne is? Waarom zou ik toelaten dat ik, puur door de mening van anderen, elke dag ongelukkig ben in mijn eigen lichaam? Waarom zou ik niet gewoon genieten van het leven voor zolang als het duurt?

In diezelfde tijd leerde ik Tess Holliday kennen, een plussizemodel. Ik bedacht me: als zij dit kan, kan ik dat ook. Ik besloot op Instagram me enkel te omringen door vrouwen die me inspireerden, en zelf ook alleen maar vrouwen met volle, natuurlijke lichaam te delen. Ik begon toen ook het woord ‘dik’ te gebruiken – en niet meer dat vreselijke woord ‘zwaarlijvig’. Niet als scheldwoord, maar puur als een benaming voor een lichaamstype. Ook zei ik tegen de mensen om me heen dat ze niet langer moesten zeggen dat ik moest afvallen.

Vanaf dat moment stopte ik met proberen te vermageren en dat deed me heel erg goed. Ik besefte snel dat ik dit gevoel moest delen, want in Nederland heerst er nog steeds een gigantische taboe rond dik zijn. Ik zag op billboards en in reclame altijd een bepaald soort type vrouw. Al snel dacht ik: wat als ik, of een andere dikke vrouw, op een billboard zou staan, zou dat iets veranderen in de manier hoe we denken over een vrouwenlichaam? Ik ben een creatief persoon en besloot naar de Willem de Kooning te gaan, om daar fotograaf te worden en dus zelf te beslissen welke beelden we voorgeschoteld krijgen.

Aan de academie maakte ik kunst met mijn eigen lichaam. In een fotoreeks deed ik bijvoorbeeld de poses van Kim Kardashian na, maar dan – natuurlijk– met mijn lichaam. Dat werd erg goed ontvangen, en vanaf dat moment begon ik de camera op mezelf te richten. Ik begon na te denken over wat ik wilde laten zien. Wil ik sensualiteit tonen? Zacht zijn? Of kracht uitstralen? Snel kwam het antwoord: ik wil alle aspecten tonen van het vrouwenlichaam, want als vrouw kan je zowel hard, zacht, stoer én sensueel zijn. Ik wilde dat elke vrouw zich in zowel de zachte als harde kanten van mijn zelfportretten kon herkennen.

Die portretten deel ik allemaal op Instagram. Ik wil namelijk niet enkel de bezoekers van een kunstexpositie bereiken, maar ik wil dat elke vrouw die soms twijfelt over haar lichaam – of dat nu een tiener of een huisvrouw is – mijn foto’s ziet en door die eerlijke portretten beseft dat ook zij mooi is.

Een van die ‘eerlijke’ portretten die ik vaak maak, is een naaktportret. Ik deel geregeld naaktfoto’s van mezelf, omdat ik de dikke, naakte vrouw wil normaliseren. Een dik naakt lichaam zoals het echt is, zien we praktisch nooit. De vetrollen, cellulitis, sproeten, putten en striae worden altijd verborgen of geretoucheerd. Door me niet te verbergen onder lappen stof, wil ik mensen confronteren met mijn lichaam. En anders dan sommige mensen denken, doe ik dit niet voor de aandacht van mannen.

Instagram is een prachtig medium, maar het kan ook erg hard zijn. Ik ben er al een paar keer afgegooid omdat blijkbaar duizenden mensen me gerapporteerd hadden. Er zijn letterlijk pornopagina’s die al drie jaar op Instagram staan en die niet worden verwijderd, dus het ligt niet aan het feit dat je borsten ziet op mijn foto’s. Nee, het ligt aan het feit dat ik naakt en dik ben. Sommigen vinden dit moeilijk te verteren. En ja, ik krijg soms haat, maar die mensen blokkeer ik gelijk. Vervolgens toon ik nog wat attitude, zodat mijn volgers ook beseffen dat je als vrouw niet over je heen mag laten lopen.

Ik denk dat veel van die haat die ik krijg, voortvloeit uit het feit dat mensen denken dat ik ongezond zou zijn. Hetzelfde stigma heerst ook in de medische wereld. Ik geef vijf dagen in de week dansles, moet nooit naar een dokter en voel me fit en fris. Sterker nog: ik ben geboren met dit lichaam en plots extreem vermageren, zou ongezonder zijn.

Mensen rondom me focussen vaak op vermageren, daardoor begin ik soms weer te twijfelen aan mezelf. Soms denk ik dat het zelfs gemakkelijker zou zijn om gewoon te vermageren, omdat ik dan niet een constante strijd moet voeren om mezelf te mogen zijn. Maar toch zou ik het niet anders willen. Ik wil niet zoals mijn oma – en daarbij nog veel andere mensen– volledig verteerd worden door een bekrompen maatschappij. Ik wil fysiek en mentaal gezond blijven.

Ik ben nu model en dat betekent dat ik ook gefotografeerd word door andere fotografen dan mezelf. Dat is ongelooflijk spannend. Zo werd ik onlangs gefotografeerd voor Polette Eyewear. In het begin was ik bang dat ik ze misschien zou teleurstellen, maar snel bedacht ik me dat ik gekozen was voor die shoot omwille van wie ik echt ben. Ik moet niet veranderen, want ik hou van hoe ik eruit zie: ik ben gelukkig met mijn lichaam. Ik toon mezelf aan de wereld, ik heb seks met het licht aan. Niemand zou zichzelf ooit hoeven te verbergen.

Tekst Lotte van Eijk, zoals verteld aan Djanlissa Pringels
Fotografie Ramona Deckers