Hoe ik mijn angst overwon en verliefd werd op een man die hiv-positief is

Ik ontmoette Oliver een week na mijn negentiende verjaardag, op een feestje van een paar vrienden. Ik weet nog wat hij aanhad: een rood flannellen overhemd met jeans, All Stars en hij droeg twee kleine pareloorbellen. Zijn huidskleur was zacht, en zijn gezicht kenmerkte zich door perfecte imperfecties: ogen die ver uit elkaar staan, een spleet tussen zijn tanden en een plekje dat verborgen was in zijn donkerbruine ogen. We hebben wel honderd keer blikken uitgewisseld die avond, maar we waren allebei niet dapper of dronken genoeg om de eerste stap te zetten.

Ik zocht heel het internet af, op zoek naar hem. We hadden geen gemeenschappelijke vrienden en niemand die ik kende op het feestje wist wie hij was. Ik gaf de hoop toen bijna op. Maar een maand later was het raak. Daar was hij, bij een amateurtheaterproductie van Into the Woods, waar hij niemand minder dan Jack speelde, de jonge held van het verhaal die de reus verslaat. Toen ik hem op dat podium zag staan stopte de tijd.

Ik wachtte na de show op hem in de lobby, en minuten later stond hij daar met zijn krullende haar en een stralende glimlach. Nadat de menigte was vertrokken liep ik naar hem toe en zei ik hallo. Hij had me ook gezien op het feestje waar we allebei waren en we lachten erom, gevolgd door een lange, ongemakkelijke pauze. "Ben je morgen vrij?", flapte ik eruit. Hij zei van niet, want hij moest naar school.

Terwijl ik tevreden aan de universiteit van New Mexico studeerde, zat Oliver nog op de middelbare school en bereidde hij zich voor op zijn eindexamens.

Maar een maand later reed ik naar hem toe om koffie te drinken. We kletsten meer dan drie uur, en ondertussen verlieten zijn ogen nooit de mijne. Het was opvallend hoe direct hij was en hoeveel lef hij had voor iemand van achttien. De wervelwind ging nog drie dates door en uiteindelijk, na een dagje rotsklimmen, ontmoette zijn lippen de mijne, tegen de deur van mijn Toyota Tundra. We zoenden wel tien minuten, keken elkaar glimlachend aan, stapten mijn truck in en vertrokken naar mijn appartement op de campus.

Zijn huid was opmerkelijk zacht. Mijn vingertoppen streelde de achterkant van zijn nek. We deden snel onze kleren uit en mijn hartslag ging tekeer.

Zoenen. Bijten. Aanraken. En toen, opeens, trok hij zich los.

"Er is iets wat ik je moet vertellen," zei hij.
"Is alles oké?", vroeg ik, bezorgd dat ik opdringerig was geweest.
"Ik, uhm, ik… Ik heb hiv," zei hij.

Omdat ik opgroeide in het plattelandse New Mexico, waar homoseksualiteit nog steeds taboe was en seksuele voorlichting op zijn sterkst gezegd schamel was, maakte deze drie woorden me doodsbang. Alles wat ik wist over hiv had ik online geleerd, meestal vergezeld met de meest verschrikkelijke weergaven van het virus en haar impact op de homogemeenschap. Toen mijn ouders erachter kwamen dat ik homo was, vatten ze het onwijs goed op, maar kochten ook snel condooms voor me uit angst dat ik het virus zou oplopen. Dit gebeurde voordat PrEP, de medicatie die mannen die hiv-negatief zijn beschermt om het virus te krijgen, gemakkelijk verkrijgbaar werd in de VS.

Mijn erectie verdween snel en met een schuldige blik trok ik hem dichter tegen me aan. We lagen half-slapend, en een beetje verloren.

Oliver vertelde me dat hij op zijn vijftiende, als eerste seksuele ervaring, door een kennis van de familie was verkracht en hiv had opgelopen. Zijn familie vergaf het de man uiteindelijk nadat ze erachter kwamen, vanwege een soort van vreemde familieband, en niemand sprak er ooit nog over. Ik herinner me de met tranen gevulde nacht dat hij me voor het eerst vertelde wat er was gebeurd. Het gesprek eindigde met de realisering dat hij altijd het gevoel had gehad dat zijn moeder ervoor had gekozen minder van hem te houden, om het imago van de familie te beschermen. "Ze heeft me nooit meer hetzelfde aangekeken," zei hij.

Ik herinner me nog goed dat ik me besefte hoe oneerlijk het is dat iemand zoiets overkomt. En dat ik na dat gesprek de ernst van zijn worsteling begon te begrijpen. Hij vertelde me dat zijn hiv-remmende kuur hem juist hielp te herinneren dat hij geïnfecteerd was, alsof zijn lichaam hem afstoot. Daarbij leed hij aan onvoorstelbare emotionele stress, zijn familie ging namelijk nogal raar met de situatie om. We spraken nooit over zijn depressie. Hoewel hij elke week een therapeut zag hadden we nooit een diepgaand gesprek over hoe zijn geest en hart aan het genezen waren.

In de daaropvolgende maanden werden Oliver en ik hechter en hevig verliefd. We hadden nooit seks in die tijd vanwege mijn ongelooflijke angst voor de ziekte, maar ik was niet klaar om hem te verliezen. Ik zag dokters, sprak met andere queer mensen en, het belangrijkst, schreef me in voor een hiv-seminar om er meer over te leren.

Door groepsbesprekingen, verhalen van mensen uit de homogemeenschap en het bezoeken van artsen, leerde ik de concrete feiten over hiv en het overdragen ervan. Alle sterke verhalen die ik had gehoord over het oplopen van het virus door zoenen werden weggenomen. Ik leerde alles over witte bloedcellen, virale ladingen en PrEP en PEP-medicatie om infectie na blootstelling aan het virus te voorkomen. Ik was vastbesloten om mijn angst met kennis te verjagen. Ik hield van Oliver en ik wilde van hem houden zonder bang voor hem te zijn.

Elf maanden nadat we elkaar ontmoetten bedreven we voor het eerst de liefde. We gebruikten een condoom en ik had momenten van paniek, maar het voelde beter dan alle seks die ik daarvoor had ervaren. Seks kan voor zoveel dingen gebruikt worden – manipulatie, jaloezie, woede, een behoefte om los te laten – maar dit was de eerste keer dat ik seks als liefde ervaarde. Al die gesprekken met artsen en alle lessen hadden me voorbereid om seks te hebben met iemand die positief was, maar ze hebben me nooit hoeven leren om te houden van iemand die positief was. Dat gedeelte is aangeboren, want een persoon is een persoon, ongeacht hun hiv-status. Het leren om van andere mensen te houden heeft geen vereisten.

We hebben bijna drie jaar een soort geluk ervaren dat alleen bestaat wanneer twee mensen elkaar volledig vertrouwen en elkaar met open harten benaderen. Maar toen werd Oliver gediagnosticeerd met longontsteking.

Zonder dat ik het wist was Oliver gestopt met het nemen van zijn antiretrovirale middelen. Naar de buitenwereld was hij altijd ongelooflijk aardig en zelfs voor degene die hem het beste kenden leek hij vreselijk gelukkig – ik kan me geen dag herinneren dat er geen glimlach op zijn gezicht te vinden was. Hij was ook erg slim en was zich bewust van de gevolgen die stoppen met de middelen zou hebben. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, maar ik heb hem nooit gevraagd waarom hij was gestopt. De ervaring was enorm traumatisch en ik koos ervoor te focussen op de man waar ik van hield, die nu aan het sterven was.

Misschien kwam het door het trauma dat hij had opgelopen van die wrede manier waarop zijn familie hem behandeld had. Misschien wilde hij ontsnappen aan de fysieke wereld waarin hij zich ziek voelde. Het antwoord was voor mij nooit duidelijk. Ik kende Oliver als een prachtige, sterke, gepassioneerde partner en ik wilde, en zal hem altijd op die manier onthouden.

Maar ik merk wel dat ik vaak boos ben, want ik heb door hem groot risico gelopen. Zonder zijn medicatie kon het virus zich vrij in zijn bloed vermenigvuldigen, wat betekent dat hij zeer besmettelijk zou worden. Ik zal nooit weten wat er in zijn hoofd omging maar ik kan mezelf ook niet straffen voor het feit dat ik het niet wilde weten.

Nadat hij in het ziekenhuis werd opgenomen, gaven de artsen hem een nieuwe mix van medicatie om zijn longontsteking te stabiliseren, maar tegen die tijd was zijn immuunsysteem al te ver afgebroken. Ik moest toekijken hoe zijn longontsteking de overmacht nam en hoe de pijn op zijn borst en zijn ernstige hoest elke dag erger werden, en dat was verschrikkelijk. Zien hoe zijn geest verzwakte was net zo erg – terwijl de weken in het ziekenhuis voorbij gingen, werd het me duidelijk dat zijn gedachten al ergens anders waren, op een verre plek met minder pijn. Ik herinner me dat ik hem zijn favoriete bloemen bracht, namelijk lelies. Hij zei toen tegen me: "Ik hoop dat ik je opnieuw ontmoet in mijn volgende leven, en dat je onthoudt hoe goed je voor me was wanneer ik in de hemel door de bloemenvelden loop."

In slechts drie korte maanden verdween geleidelijk zijn lichaam en verloor ik de eerste liefde van mijn leven.

Op mijn drieëntwintigste had ik de liefde gevonden en verloren. Ik weet dat Oliver nu op een betere plek is en op stille nachten nog naar me kijkt en ik houd nog steeds met heel mijn hart van hem, maar onze relatie deed meer voor me dan 'ze leefden nog lang en gelukkig' ooit zou kunnen. Het leerde me wat liefde is.