Hoe een worstelvereniging mijn nieuwe thuis in Duitsland werd

Dit artikel is onderdeel van Nieuwe Buren, een reeks artikelen op VICE.com geschreven door jonge vluchtelingen in heel Europa. Lees het voorwoord van de editor hier.

Mustafa is 22 jaar oud en komt uit Damascus in Syrië. Hij arriveerde een jaar geleden in Berlijn, waar hij in een hostel voor vluchtelingen woont.

Ik ben vier maanden geleden begonnen met worstelen. Ik heb nooit geworsteld in Syrië, al vocht ik af en toe wel met mijn broer, neven of vrienden – maar dan met minder regels en meer vuile trucjes. Mijn vriend Abdul woont in hetzelfde hostel in Berlijn als ik. Hij was degene die me voor het eerst meenam naar een worstelvereniging.

Nu worstelen we daar samen, drie dagen per week. Ik kan met iedereen opschieten, hoewel we niet dezelfde taal spreken – er zijn Russische, Arabische, Poolse en Duitse jongens hier. We praten niet veel, maar je zou kunnen zeggen dat we met beweging communiceren en op die manier beste vrienden zijn geworden. Mijn vriend Saleh, die beter Duits spreekt dan ik, wilde met plezier dit artikel voor mij van Arabisch naar Duits vertalen.

Ik was vanaf de eerste les al verkocht. Ik raak soms wel gefrustreerd wanneer ik merk dat een ander sterker is, of een bepaalde beweging me niet lukt. Maar als dat gebeurt, doet de trainer de beweging nog een keer voor en laat hij het me nog een keer proberen, maar dan langzamer. Hij motiveert me en steunt me als ik vastloop. Worstelen vergt veel energie. Ik ben wel gewend aan conditietraining omdat ik voetbal, maar na de eerste worsteltraining was ik kapot. Maar ik houd ervan, omdat het je sterker en moediger maakt dan welke andere sport dan ook. Voetbal is voor mij nu meer een vorm van ontspanning geworden dan een sport.

Mijn dag begint om 9 uur 's ochtends. Ik heb taalles tot 1 uur en een integratiecursus tot 2. Tijdens die cursus leer ik veel over de Duitse cultuur en ethiek. We hebben ook al twee uitstapjes gemaakt – een naar het Centrum voor Natuurbescherming en een naar het Egyptische museum. Tot slot ga ik ook één keer per week naar de moskee. Verder ga ik niet veel de deur uit, maar ga ik meestal terug naar het hostel na de lessen en kook ik voor mezelf. Op de dagen dat ik worsteltraining heb, maak ik veel eten klaar – voornamelijk aardappelen en kip. Ik heb Arabische gerechten leren koken op mijn school in Syrië en ik denk dat ik er behoorlijk goed in ben geworden.

De training duurt van 8 uur 's avonds tot half 10. Daarna kom ik uitgeput thuis, maar blijf ik meestal tot 1 uur 's nachts op mijn telefoon chatten. Ik praat vooral met mijn broers en zussen op Facebook en WhatsApp. Mijn ouders zijn in Syrië gestorven, maar mijn broers en zussen wonen er nog. Ik ben momenteel op zoek naar een baan, maar ik wil niet dat het mijn training hindert. Ik wil steeds beter worden in worstelen en aan zoveel mogelijk kampioenschappen meedoen, zodra ik daar klaar voor ben. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb – mijn trainer zegt dat ik misschien over drie maanden aan mijn eerste vriendschappelijk toernooi kan meedoen.

Tot die tijd blijf ik keihard trainen. Ik ben altijd op tijd, schud iedereen de hand en maak een kort praatje met mijn teamgenoten voordat we beginnen. We leggen de matten samen klaar, en leggen ze naderhand terug. De club betekent veel voor me en ik ben heel dankbaar hier te zijn.

Teken hier de petitie van het UNHCR die overheden oproept om alle vluchtelingen een veilige toekomst te garanderen.

Mustafa's worstelvereniging Weddinger Löwen draait op de tien euro contributie die de leden maandelijks betalen. Dat betekent dat ze ongeveer tweehonderd euro per maand binnenkrijgen, maar een worstelmat kost veel meer. "We hebben een stuk minder geld tot onze beschikking dan andere verenigingen, maar onze jongens doen het alsnog beter op toernooien," legt vrijwilliger Tolga uit. "Ze trainen heel hard. Ons doel is om mee te doen aan de nationale competitie." Je kunt de Weddinger Löwen steunen door vijf euro te storten op de clubrekening: IBAN: DE23 1001 0010 0095 7241 03
BIC: PBNKDEFF