Heel België is op Dour. Heel België, behalve jij.

Het is weer zover: die tijd van het jaar is aangebroken. De tijd dat heel België zich samenpakt op een camping, in minishorts achter drugs aan rent en "Dooooureuuuuh!" brult. Je favoriete tafel in je favoriete café staat er eenzaam en verlaten bij. Niemand neemt zijn gsm op. De zeldzame antwoorden die je ontvangt op de noodlijnen die je uitgeworpen hebt op de sociale netwerken zijn allemaal variaties op: "Sorry maat, 'k zit op Dour." Het einde van de week ziet er dodelijk uit. Iedereen zit op Dour. Behalve jij.

Als je logisch nadenkt hoef je je helemaal niet schuldig te voelen, want je hebt ongetwijfeld een goede reden waarom jij op de kade bent blijven staan terwijl iedereen aan boord ging van de feestboot. Zo heeft je baas je verlof misschien niet goedgekeurd, omdat die gluiperige Sandra je op het laatste nippertje voorbij wist te steken met haar vakantie naar Corfu, terwijl jij rustig op het toilet zat en nietsvermoedend een Sudoku aan het oplossen was. Of misschien vond je het verstandiger om die 170 euro niet te spenderen aan immateriële zaken (zoals daar zijn: liefde, muziek, bier, drugs en kots). Of misschien heb je een rib gebroken toen je indruk probeerde te maken op je buurman met je elektrische scooter. Of misschien zit je op dit moment vast in Zuid-Frankrijk met je familie, en zijn jullie tomaat-mozzarella aan het eten. Of misschien heb je de tickets aan je neus voorbij zien gaan en zijn ze zomaar terechtgekomen in de zakken van de stagiairs van de redactie. Of misschien zit je gewoon liever thuis op je luie kont. Er zijn veel mogelijke redenen, de ene al geldiger dan de andere. Maar welke reden jij ook hebt, dat laagje bitterheid dat je proeft op je lippen is onvermijdelijk. Iedereen zit op Dour. Behalve jij.

Die angst - die beter bekendstaat als FOMO (fear of missing out) - lijkt op het eerste gezicht onschadelijk. Maar des te meer uren er voorbijgaan, des te meer de angst zijn grip rond je hals versterkt. Door die angst wordt je hele lichaam ijskoud, en je voelt alle hoop op toekomstige vreugde verdwijnen. Test het maar eens voor jezelf. Wanneer zelfs deze video die gewoonweg overloopt van de schattigheid niet werkt, dan is het hoog tijd om tot actie over te gaan.

Er zijn twee manieren om de confrontatie aan te gaan met dit dodelijke weekend. De eerste manier is natuurlijk de gemakkelijkste: je zwicht voor zelfbeklag. Zwier je Quechua 2 Seconds open in je eigen woonkamer, wikkel jezelf in je slaapzak, zet de Aïki Noodles in de microgolf, doe pintje na pintje open en ontgrendel je smartphone. Instagram zal het vanaf nu overnemen. Wrijf nog een keer goed door je ogen, want ze zullen bloeden.

Een tsunami aan stories van je losgebarsten vrienden die halfnaakt staan te schudden op Disclosure of Mall Grab, amateurreportages over de pijn van het ontwaken in de hitte van een tent, over exhibitionisten die in plooistoeltjes zitten te chillen en alles van zichzelf geven in het midden van de camping. Bier, jointjes, bier, bier, uitzinnige menigtes, jointjes, bier, jointjes, uitzinnige menigtes, LSD-kartonnekes, hedendaagse dans, bier, onbegrijpelijke story, bier. Met tranende ogen kijk je naar deze kilometerslange en oorverdovende stories die nog wat harder duwen op die plek waar het al lang pijn deed. Je eenzaamheid is nu voor iedereen binnen een radius van 50 meter voelbaar geworden. En ook Facebook en Twitter rusten niet. Je vinger die over het scherm zwenkt smacht naar een kleine pauze, maar in je onverzettelijkheid sta je hem geen rust toe. Iedereen zit op Dour. Behalve jij.

Je drijft de ellende zo ver dat je je vrienden opbelt. Zij die opnemen doen dat alleen maar om in je oor te brullen dat ze je niet kunnen horen: "Ciao, maat!! Doooooour." Je stuit op advertenties voor playlists van Dour specials, livestreams, de beste looks, tips om je rugzak in te laden, en dat constante gebabbel van alle media die op hun beurt ook nog eens op Dour zijn.

Totaal uitgeput denk je aan de toekomstige grappen en anekdotes die je niet zal begrijpen wanneer jij en je vrienden in de nabije toekomst opnieuw samen zullen uitgaan. Want zij waren op Dour. En jij niet.

De tweede methode die je kan toepassen in deze duistere tijden is jezelf erbij neerleggen en de dingen relativeren. Jij bent er niet, zij wel. En dan? Glimlach naar je medemens die met een rugzak en een tent je pad kruist in de treinstations, want je glimlach is je beste wapen. Hup, positieve houding aannemen, wat er ook gebeurt.

Ga naar buiten en geniet van de lege straten, ga shoppen in de solden bij een verrassend rustige Weekday of Urban Outfitters, want hun voltallige cliënteel zit op Dour. Slijt je namiddagen voor de Tour de France terwijl je mini Marsijsjes binnenspeelt, bezuip jezelf en schrijf een boek, en beloof jezelf dat je drie euro aan de kant legt voor elke keer dat je het woord Dour tegenkomt in je feed. Nog voordat ze terugkomen zal je rijk zijn.

Bel je moeder op en stel voor om even langs te komen. Wat? Ze zit op Dour in een of andere festihut met een kartonnen wijnvaatje om straks naar Charlotte Adigéry te gaan kijken? Gewoon laten gebeuren, zo erg is dat niet, en zij mag zich toch ook eens amuseren? Bel je kleine broertje op om te gaan voetballen. Hij zit op Dour voor Zwangere Guy en Roméo Elvis? Ook al zijn zijn ballen nog even glad als die van een puppy? Gewoon laten gebeuren, zo erg is dat niet, en hij mag zich toch ook eens amuseren? Heb je het eigenaardige gevoel dat je een jonge oude zak bent of een oude jongeling? Gewoon accepteren. Lanceer de hashtag #notinDour2019. Ga op zoek naar kameraden die ook door de rampspoed getroffen zijn. Organiseer een feestje. Blijf ver weg van je gsm. Ga een luchtje scheppen. Ga naar de zee. Zeg tegen jezelf dat je vijf jaar langer zal leven. Toegegeven, zo bekeken is het niet echt iets om van te gaan dromen. Over dertig jaar praten we nog eens.

Schrijf je in voor onze newsletter, en krijg elke zaterdag onze beste verhalen, video’s en fotoreeksen.

Volg VICE België razendsnel op Instagram: