Ik probeerde de smartdrug Modafinil een paar dagen uit

De smartdrug Modafinil werd oorspronkelijk ontwikkeld als medicijn voor narcolepsie en andere slaapstoornissen, maar tegenwoordig wordt het ook door kerngezonde mensen gebruikt om wakker te blijven en om hun cognitieve prestaties te bevorderen. Studenten en workaholics slikken ook wel medicatie als Adderall en Ritalin om hun hersenfunctie te stimuleren, maar deze medicijnen hebben een andere werking dan Modafinil. In plaats van het verhogen van dopamine en noradrenaline – chemicaliën die het zenuwstelsel stimuleren – vermindert Modafinil de hoeveelheid gamma-animoboterzuur, een stof die de hersenen normaal gesproken vertraagt, in je lichaam. Volgens gebruikers kan je hierdoor als je Modafinil slikt uren achterelkaar geconcentreerd studeren.

Ik besloot Modafinil te nemen om te zien hoe het mijn werk zou beïnvloeden. Ik deed op internet wat research naar de bijwerkingen, en nadat ik redelijk zeker was dat ik er niet dood van zou neervallen, slikte ik de eerste neonoranje capsule door.

Toen ik om negen uur op mijn werk aankwam, bedacht ik dat het wel grappig was dat niemand doorhad dat ik pillen had geslikt die ook door oorlogspiloten, traumachirurgen en techmiljonairs uit Silicon Valley gebruikt worden. Zij nemen het medicijn allemaal voor dezelfde reden: om hun concentratie een schop onder de kont te geven. Na een paar uur achter mijn bureau gezeten te hebben zonder echt iets te merken, begon ik ongeduldig te worden. Zou er wel iets gebeuren? Rond half twaalf realiseerde ik me dat ik nog geen rookpauze had genomen. Ik had genoeg sigaretten bij me en ik wist dat een paar van mijn collega's buiten stonden te roken, maar door de Modafinil had ik er geen trek in.

De pil kickte overduidelijk in rond het middaguur. Ik had opeens superveel zin om te werken en bood zelfs aan om wat extra opdrachten te doen die mijn hoofdredacteur nog had liggen. Ik ging er de uren daarna volledig in op. Ik was zo in mijn werk verdiept dat ik niet eens geïnteresseerd was toen mijn collega's vroegen of ik een pizza wilde voor de lunch, wat behoorlijk uniek is. Uiteindelijk bestelde ik er toch maar één.

Het duurde drie kwartier voordat de bezorger er was en de pizza aan mijn collega Camila had afgegeven, maar dat kon mij niks schelen. De gedachte aan gesmolten kaas en peperoni veroorzaakte in het brein van Camila waarschijnlijk een golf van dopamine, maar mijn hersenen hadden al voldoende dopamine binnen dankzij het vrolijk gekleurde pilletje. Een paar dagen later vroeg ik Camila of ik ze iets aan me had gemerkt tijdens die lunchpauze.

"Je was oké," zei ze.

Toen ik mijn pizza op had, was er geen "stukje wandelen om de lunch te verteren"; geen "laten we een toetje nemen om de peperonismaak weg te spoelen"; niet eens de heilige "na-de-lunch-sigaret". Ik ging gelijk weer terug naar mijn bureau om mijn werk af te maken. Toen de hoofdredacteur terugkwam, had ik al mijn taken gedaan. "Nu al?" vroeg mijn baas met grote ogen. Ik gaf hem een nonchalant knikje, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik een artikel ver voor de deadline af heb.

Het gebruik van smartdrugs brengt allerlei ethische dilemma's met zich mee. Natuurlijk zou ik als redacteur meer artikelen per week schrijven als ik deze pillen dagelijks zou gebruiken. Dat zou dan ook gevolgen hebben voor de andere redacteurs. Misschien zou het ze aanmoedigen om hun productiviteit op te schroeven, vooral als ik niet zou vertellen dat mijn toegenomen productiviteit door de pillen komt. Aan de andere kant zou het ook een vorm van oneerlijke concurrentie kunnen zijn – maar veel van mijn collega's drinken ook de hele dag door energydrankjes, en dat doe ik dan weer niet.

Mijn ongelofelijk productieve werkdag kwam vroegtijdig tot een einde toen ik een kop koffie dronk. Bijna direct nadat ik een slok koffie had genomen, begon mijn hartslag te versnellen en voelde ik druk op mijn borst. De mentale effecten waren nog zorgelijker. Ik begon opeens heel opvliegend te reageren als een collega me vroeg naar een synoniem, me een video toestuurde, of me een meme liet zien. De gewone kantoorgesprekken waar ik normaal van geniet leken ineens een aanval – niet op mij, maar nog erger, op mijn werk. Ik betrapte mezelf erop dat ik me afvroeg waarom zij ook niet allemaal gewoon aan de pillen konden gaan.

Ik kreeg het idee in mijn hoofd dat het bureau, dat ik deel met zes anderen, geen gezonde werkomgeving was en besloot om naar de universiteitsbibliotheek te gaan. Onderweg kreeg ik een lekke band, dus moest ik een omweg maken om langs de fietsenmaker te gaan. Een band plakken leek nog nooit zó lang te duren. Toen de fietsenmaker klaar was, racete ik naar de universiteit alsof mijn leven er vanaf hing. Net voordat ik de bibliotheek binnenliep, rookte ik mijn eerste sigaret van de dag. Mijn hart, het enige object in het universum dat mijn versnelde tempo kon bijhouden, begon opnieuw op hol te slaan. Ik ging achter een computer zitten in een stille ruimte en kreeg het op de een of andere manier voor elkaar om mijn wachtwoord meerdere keren verkeerd in te voeren. Ik zweette en mijn handen trilden, maar zodra ik het startscherm zag laden, kwam er een gevoel van tevredenheid en enthousiasme over me heen, dat ik normaal alleen voel wanneer ik een artikel heb afgerond.

Mijn tweede taak van de dag was het overzetten van data over de effecten van overvallen in Bogotá (op tijd en locatie) van een pdf-bestand naar een Excelsheet. Dat is precies het soort opdracht dat mij over het algemeen – als iemand die snel afgeleid is – rechtstreeks naar Facebook doet afdwalen. Maar deze keer was het anders. Het typen van saaie getallen werd het hoogtepunt van mijn dag en ik voelde me beter en beter terwijl ik cijfers in het spreadsheet zette. Ik voelde dat ik eindelijk even stopte met zweten en de rillingen die ik eerder had gevoeld verdwenen. Ik zal niet liegen: ik logde wel een paar keer in op Facebook, maar elke keer voelde ik toch weer de motivatie om door te gaan met mijn werk en me niet te lang te laten afleiden.

De volgende dag besloot ik nog een pil te nemen. De effecten waren ongeveer hetzelfde: ik voelde me goed toen ik geconcentreerd zat te werken in de bibliotheek, maar daarbuiten voelde ik me opgejaagd en zweterig. Ik was ook weer erg ongeduldig; ik overwoog op een gegeven moment om toch maar niet een flesje water te kopen in de kantine, omdat ik het niet trok om vijf minuten in de rij te staan. Ik had weer pech met mijn fiets: de ketting lag eraf. Daarom liet ik hem deze keer maar thuis en liep ik naar de universiteit. Normaal vind ik lopen leuk, maar door de pillen leek het opeens een enorme tijdverspilling. Thuiskomen na een lange dag, de lichten dimmen, een joint roken en een komedie kijken gaf me ook maar half het plezier dat het normaal doet.

Modafinil is de minst leuke drug die ik ooit heb genomen, maar in de hypercompetitieve wereld waarin we leven, is het eigenlijk wel logisch dat zoveel mensen het slikken. Toch is het ook gek: de generatie die eerst enthousiast liefdesdrugs als mdma en pillen omarmde, zit nu massaal aan de Modafinil – een drug waarvan je, ironisch genoeg, aan alles een hekel krijgt, behalve aan je werk. Lees ook: [Met de smartdrug Modafinil kun je uren achterelkaar geconcentreerd studeren ](http://www.vice.com/nl/read/met-de-smartdrug-modafinil-kun-je-uren-achterelkaar-geconcentreerd-studeren-395)Ik begrijp niet goed wat er mis is met de zesjescultuur

[We worden slimmer van smartdrugs, maar waarschijnlijk ook ongelukkiger ](http://www.vice.com/nl/read/nootropics-smart-drugs)

Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: