Nee, je bent niet verslaafd aan series

FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Nee, je bent niet verslaafd aan series

Bram (26) was dat wel. Hij volgde op het dieptepunt vijftig series tegelijk. Van 'The Wire' tot aan 'Teen Wolf'. Niets, behalve de realiteit, was te gek.

Het zou best kunnen dat je in een spaak lopend kroeggesprek opeens begint over die serie waar je sinds kort hééélemaal verslaafd aan bent. Je hebt laatst een brakke zondag helemaal om deze serie heen ingericht en bleef maar kijken. Ook toen je wist dat je het eigenlijk beter was om te stoppen keek je door. Vooruit, nog eentje dan. De volgende dag versliep je je een beetje.

Tot zover het gedeelte dat iedereen die wel eens een serie kijkt heeft meegemaakt. Het verhaal van Bram (26) gaat stukken verder. Een paar jaar geleden ging ik met wat vrienden op bezoek bij Bram om hem tot de orde te roepen: hij keek dwangmatig series, gemiddeld zo'n acht uur per dag. Hij verloor dingen als studie, familie, vrienden, gezondheid en rekeningen uit het oog. Een serieverslaving is geen officiele verslaving in Nederland, terwijl een gameverslaving dat bijvoorbeeld wel is. Ik besloot Bram op te bellen om te praten over die tijd.

Advertentie

VICE: Hee Bram, waarom keek je in godsnaam zo veel series?
Bram: Ik liep vast bij de opleiding die ik deed. Ik had nooit echt ergens mijn best voor hoeven doen, tot het tijd was om af te studeren. Ik moest voor het eerst in mijn leven echt iets gaan doen, en wel voor een studie waarvoor ik op dat moment geen perspectief zag. Toen dacht ik: fuck deze shit.

Toen ging je dus series kijken, zo veel dat je vrienden je ongeveer van je bed moesten lichten. Waarom series, waarom geen games?
Series zijn toegankelijk, gratis en passief. Ik speelde ook wel eens een rondje FIFA, of suffe strategiespelletjes als online Kolonisten van Catan. Maar dat vond ik veel minder fijn dan het oeverloos wegdrijven in een serie, hoe doorzichtig of geniaal het plot ook was.

Je keek dus ook slechte series?
De hoogstaande dingen uit de IMDB Top 20 en The Simpsons,South Park en Family Guy enzo kon ik al vrij snel van mijn lijstje vinken. Je hebt daarnaast een heleboel andere websites die continu refreshen wat er allemaal uit is gekomen en wat er allemaal nog uit gaat komen. Je kunt er ook profielen op aanmaken zodat je automatisch updates ontvangt, zo hoef je het zelf allemaal niet bij te houden. Als je zeven series tegelijk volgt is het nog wel te overzien, maar ik heb ook rond de vijftig gezeten.

Sorry, vijftig?
Ja, ook van die bullshit als oude Engelse detectiveseries, of Teen Wolf. Het gaat continu door, als de ene serie stopt zijn er weer tien nieuwe seizoenen bezig. Ik vroeg mezelf op die momenten weleens af waar ik mee bezig was, maar beantwoordde die vraag niet. Ik ging gewoon nog meer series kijken. De laatste seizoenen van Dexter, Workaholics, House en The Mentalist werden allemaal steeds slechter, maar ik had geïnvesteerd in het plot en de karakters en dus bleef ik kijken, anders was het zonde. Waarop baseerde je die beslissing om iets te kijken dat eigenlijk niet eens leuk is?
Ik checkte trailers, en als een serie maar enigszins interessant leek downloadde ik de eerste aflevering. Vaak maakt het na een paar afleveringen niet meer uit, dan zit je er in en kijkt het allemaal lekker weg. Series vermenigvuldigen zichzelf. Door de trailer van een serie op Youtube te bekijken, staat de lijst met soortgelijke series – oud en nieuw – meteen voor je klaar. Ik keek ook wel films, maar die halen je veel sneller uit de bubble. Als je een kutfilm kijkt dan komt de teleurstelling na twee uur. Met een kutserie pas na een heel seizoen.

Advertentie

Het licht was sowieso altijd uit, de televisie stond uit het zicht en ik ging dan in een blinde hoek van de kamer zitten tot de deurwaarder weg was.

Wat voor effect had het op je dagelijks leven?
Ik stak mijn hoofd in het zand en vond het ideale excuus voor uitstel. Ik betaalde geen rekeningen, keek überhaupt niet in de brievenbus en nam mijn telefoon niet op als er mensen van school opbelden. Ik bleef mezelf wijsmaken dat ik wel iets ging doen, maar dan steeds van: oké, over een uurtje doe ik het. Over een half uurtje doe ik het. Eerst nog even deze aflevering afkijken. Na deze joint. Ondertussen tilde ik het moment van actie ondernemen steeds na zes uur 's avonds, oftewel het tijdstip waarna je niemand van school, de belastingdienst of andere instanties meer kunt bereiken. Na zessen viel er een enorme last van me af. Uitstellen werd dé oplossing voor alles dat ik moest doen. Daar kwam nog bij dat ik heel veel blowde in die tijd. Iedereen die weleens met regelmaat geblowd heeft weet dat het kan werken als kerosine voor uitstelgedrag. Merkte je dat je jezelf voor het lapje hield?
Continu, en het feit dat ik dat weer pareerde door meer series te kijken was het slopende eraan. Ik vond in series de ideale ontwijking van de werkelijkheid en de dingen die ik moest doen. Van nog even een seizoen afkijken tot mezelf letterlijk verstoppen voor de deurwaarder. Die kwam weleens aan de deur – dat kon ik zien door de camera van de intercom. Het licht was sowieso altijd uit, de televisie stond uit het zicht en ik ging dan in een blinde hoek van de kamer zitten tot hij weg was. Dat is zo ook wel eens met vrienden gegaan.

Advertentie

Hoe kwam het dan toch tot een interventie?
Mijn vrienden wisten dat ik thuis was en belden vaak tien minuten lang aan. Ik had me dan weer verstopt. Totdat ze naar mijn ouders toe gingen om mijn daar een sleutel van mijn voordeur te halen. Toen kwamen ze binnen en werd het heel emotioneel. Ik beloofde om het roer helemaal om te gooien maar ik viel terug in precies hetzelfde patroon.

Was dat echt het dieptepunt?
Eigenlijk wel, samen met het kijken van regelrechte kutseries als The Nine Lives of Chloe King, en het constante besef dat je je jezelf aan het voorliegen bent. Smoesjes verzinnen tegenover een leraar kan iedereen. Smoezen bedenken voor mezelf, dat vrat me op. Als ik even opstond om naar het toilet te gaan, en dus even 'eruit' was, knaagde het schuldgevoel meteen aan me. Als ik weer op play klikte was het weg. Ik haalde ook wel eens een nacht door zonder slaap als iemand speed in mijn huis had laten liggen. Het enige gezonde aan mijn levensstijl was slapen, en toen zelfs dat wegviel was het geen neerwaartse spiraal maar een vrije val.

Hoe kwam er een eind aan?
Na een tweede interventie heb ik de stekker er definitief uitgetrokken. Ik heb de huur van mijn appartement opgezegd, en mocht onder strenge voorwaarden bij mijn ouders wonen. Ik kreeg bijvoorbeeld een bedtijd opgelegd. Ik ging twee keer per dag hardlopen en stopte met blowen. Samen met mijn ouders heb ik openstaande rekeningen, boetes en collegegeld betaald. Bij mijn studie hebben ze me een tweede kans gegeven, en die studie heb ik inmiddels afgerond. Ik heb meteen een baan in de zorg gevonden, en geef soms ook soms hoorcolleges op zorghogescholen. Niet over series, trouwens.

Kijk je nu geen series meer?
Jawel, maar met mate. Net zoals je elke dag een biertje kunt drinken zonder daarbij meteen laveloos te worden. Heel veel blowen werkte het ook in de hand. Ik heb na het stoppen met blowen de gare series die ik keek nog wel eens teruggekeken, en toen heb ik heel hard achter mijn oor moeten krabben. Zonder wiet was er niet doorheen te komen. Zonder series is blowen voor mij trouwens eigenlijk ook te saai voor woorden.

Van welke series heb je wél genoten en kijk je nog steeds?
Game of Thrones, The Walking Dead, Homeland en South Park. Series die afgelopen zijn maar die ik nog steeds geweldig vind zijn The Wire, Breaking Bad, OZ en Cosmos. Iemand vertelde me toen het al stukken beter met me ging over Lost. Dat durf en wil ik nu onder geen beding downloaden, omdat ik weet dat het een tijd van 6 x 20 uur in beslag neemt die, als ik niet oppas, voorrang krijgt op belangrijkere dingen.

Heb je levenslessen gehaald uit de televisieseries, die toch altijd vol wijze levenslessen zitten?
Nee, niet echt. Ik moet alleen niet weten hoe lang een aflevering nog duurt. Tegenwoordig koken we met een groep vrienden elke maandag samen en kijken we een serie of een film. Als iemand met de muis beweegt en ik zie dat de aflevering nog tien of twintig minuten duurt, weet ik precies wat er wel en niet gaat komen, rekening houdend met de hoeveelste aflevering het is in een seizoen van een x-aantal afleveringen. Series volgen over het algemeen dezelfde blauwdruk. Alleen als daarvan wordt afgeweken kan ik een serie nog waarderen, maar dat gebeurt maar zelden. Game of Thrones is er wel een opvallend voorbeeld van, met al die hoofdpersonages die voortdurend doodvallen. Verder heb ik eigenlijk alleen mijn grenzen en verslavingsgevoeligheid leren kennen.

Aan het eind vroeg ik Bram nog om voor de aardigheid eens te kijken hoeveel dagen van zijn leven hij series heeft gekeken. De website tiii.me kan dat voor je uitrekenen. Toen hij op 24 dagen zat liep de pagina vast. Zijn naam is met het oog op zijn nieuwe baan gefingeerd.