​Verhalen van mensen die zo dronken werden dat ze in het buitenland belandden

Mensen worden op zich wel vaker wakker op vreemde plekken na een avondje uit. Twintig jaar geleden waren die vreemde plekken nog het park in de buurt of de schuur van je ouders. Tegenwoordig kan het gebeuren, dankzij goedkope vliegtickets en het gemak waarmee je last-minute een vlucht kan boeken, dat je wat verder van huis je katerige ogen open doet.

Eens in de zoveel maanden lees je wel weer ergens een bericht over een gast die even een klein drankje ging drinken, stomdronken werd en vervolgens besloot een vliegtuig naar een ander land te pakken. Meestal wordt zo'n gast dan de volgende ochtend wakker, schrijft op Facebook wat er is gebeurd, waarna de roddelmedia het oppikken en het verhaal viral gaat. Daarna verdwijnt het weer, tot er een maand of wat later weer een nieuw, soortgelijk verhaal opduikt.

De vraag is: kunnen we officiëel spreken van een trend? Dat is moeilijk te zeggen, maar om aan te tonen hoe normaal het is geworden, sprak ik vier mannen die dit in meer of mindere mate hebben meegemaakt (sommigen kwamen in andere landen terecht, andere in microstaten of eilanden).

Op een nacht besloot ik om met een vriend een kroegentocht te doen in Chelmsford, in het oosten van Engeland. Na een hoop drankjes verloor ik mijn maat en zag ik opeens de X30-bus langsrijden. Die bus bracht je toentertijd voor slechts tien pond naar het vliegveld Stansted. Het leek me opeens een vreselijk goed idee om een vlucht te boeken, zodat ik even ergens anders kon zijn dan het saaie, koude en regenachtige Chelmsford. Ik koos voor Barcelona.

Eenmaal in het vliegtuig viel ik in slaap. Toen ik wakker schrok was ik me meteen bewust van de consequenties van mijn daden; ik had alleen een portemonnee, een telefoon en een lege waterfles bij me.

Toen ik het vliegtuig uitstapte, stonk ik nog steeds naar bier en Jägermeister. Ik belde mijn ouders op. Mijn vader raadde me aan om een paar dagen te blijven, dus boekte ik een retourtje voor drie dagen later en begon ik Barcelona te verkennen. Ik praatte met mensen en genoot van het weer en het eten. Na het avondeten ging ik naar mijn hotel om mijn kleren te wassen, aangezien ik niks anders bij me had dan de kleren die ik al droeg.

Deze reis heeft me geleerd dat ik het prima naar mijn zin kan hebben in mijn eentje en dat ik me niet druk moet maken over wat anderen van me denken. Als je ergens niet dood van gaat, en er niet in de gevangenis door belandt, hoe erg kan het dan zijn? Dit is sindsdien mijn nieuwe levensmotto. - Alex, uit Engeland

Het begon in een Franse haven in het stadje Beaulieu-sur-Mer. Samen met twee collega's was ik op een vrijdagmiddag van werk gevlucht en rechtstreeks naar het strand gegaan, nadat we eerst een kratje bier hadden gehaald. Ik kan me de hele dag op het strand herinneren en zelfs nog het moment waarop we de handdoeken pakten en onze troep in de prullenbak gooiden. We hadden het erover gehad om een nachtje uit te gaan in club La Rascasse, in Monaco, waar we ooit iets over hadden gehoord. Ik dacht natuurlijk niet dat dat echt zou gebeuren, omdat we te dronken waren om daar naartoe te gaan.

Dit was zo'n beetje het laatste wat ik me herinner.

Iets van zes uur later werd ik wakker in een ziekenhuis, op de top van een gigantische klif die over de haven van Monaco heenkeek. De verpleegsters vertelden me dat de politie me had afgezet. Ik bleef maar doordrammen dat ik weg moest, aangezien ik om acht uur 's ochtends weer terug op werk moest zijn. Ik herinner me dat ik probeerde het ziekenhuis te verlaten en dat de verpleegsters de politie dreigden te bellen, omdat ik niet nuchter genoeg was om terug naar Frankrijk te gaan.

Ik voelde me prima, afgezien van mijn geschaafde knieën en een grote bult op mijn voorhoofd. Mijn kleding zat in een plastic tas, maar Joost mag weten waar mijn schoenen waren. Toen de verpleegsters eenmaal weg waren, kleedde ik me aan, klom ik uit het raam en rende ik verward en zonder schoenen de heuvel af op zoek naar een treinstation. Toen ik bij het centraal station aankwam, riep een meisje dat ik van werk kende vanaf de andere kant van de straat iets naar me. Het was een uurtje of zes in de ochtend. Zij was ook de hele nacht uitgeweest en zei dat ze me bij La Rascasse had gezien. Ze vroeg of het wel goed met me ging en wees me de goeie kant op. Ze maakte ook een foto van me en vond het hilarisch dat er nog steeds een infuus uit mijn arm hing. Ik was uiteindelijk wel op tijd voor mijn werk. - Sam, uit Australië

Ik was een jaartje of zeventien en ging uit met mijn beste maatje Daniël. We waren op een gegeven moment aardig gesloopt en de meeste van mijn vrienden waren zo verantwoordelijk geweest om naar huis te gaan. We namen altijd de nachtbus terug naar huis. Eenmaal aangekomen bij de bushalte kwam iemand op het idee om de volgende vlucht naar Melbourne te pakken. Dus, in plaats van naar huis te gaan, namen we de bus naar het vliegveld. Voordat we het wisten landden we op een ijskoud eiland van Tasmanië. Met het kleine beetje geld dat we nog hadden, kochten we onze prachtige petten, gingen we naar een golfbaan en huurden we een golfkarretje. We hadden nog maar tien Australische dollar over voor eten. We hebben uiteindelijk niet eens gegolfd; we reden maar wat rond en hadden het er constant over hoe dom we waren.

We vlogen uiteindelijk compleet uitgeput en uitgedroogd terug. Ik denk niet dat ik ergens ooit zoveel spijt van heb gehad. - Tom, uit Australië

Ik was bij het vrijgezellenfeest van mijn stiefbroer in München. We besloten allemaal twintig euro in te leggen voor een potje. Het hotel gaf ons bovendien een polsbandje met de adresgegevens erop, zodat ik mijn telefoon en portemonnee niet mee hoefde te nemen. Na een hoop drank was ik mijn vrienden kwijt. Ik sprong in de taxi en liet de chauffeur mijn pols zien, waar niet langer een bandje omheen hing. Ook kwam er alleen nog wat gebrabbel uit mijn mond, waardoor ik uit de taxi werd geschopt.

Na twintig minuten van taxi's aanhouden, liep ik naar een tourwagen toe. Ik smeekte de chauffeur om me mee te laten rijden, hopende dat de wagen langs het hotel zou rijden. De chauffeur weigerde, dus liep ik om de bus heen en sprong in de laadbak toen de chauffeur even niet oplette.

Toen de laadbak vijf uur later open ging, sprong ik eruit en probeerde ik uit te vogelen waar ik was. Ik zag een bordje waarop "Zürich" stond. Ik dacht dat dat een plekje in Duitsland was, tot ik de Zwitserse vlag zag wapperen. Na een uurtje rondlopen, besloot ik om naar de politie te gaan. Ik vertelde mijn verhaal aan een agent, die vervolgens het verhaal in het Frans vertaalde aan een Zwitserse collega. Voordat ik het wist, lag het hele politiestation dubbel van het lachen. De agent gaf me een paar broodjes, wat sigaretten en een brief die ik aan de conducteur moest laten zien. Toen ik in München aankwam, had ik geen mobiel, geen geld en geen idee waar ik was. Ik liep uren rond totdat ik het treinstation vond waar ik de dag ervoor arriveerde, de club waar het allemaal begon en uiteindelijk het godverdomde hotel. -Jordan, uit Engeland