Dat ik een schaamlipverkleining heb gehad betekent niet dat ik geen feminist ben

Te lui om te lezen? Beluister dan hieronder de ingesproken versie.

Sinds 21 december 2017 voel ik me een vrijer, gelukkiger mens. Op deze dag liet ik mijn binnenste schaamlippen verkleinen.

Vanaf mijn dertiende was ik doodongelukkig met mijn schaamlippen. Mijn binnenste waren langer dan mijn buitenste – ik vond het net twee kleine biefstukjes. Dagenlang zat ik voor de spiegel, met mijn hand voor mijn schaamlip, me voor te stellen hoe het zou zijn zonder die lapjes vlees. Elke keer als ik naar de wc moest, werd ik ermee geconfronteerd en voelde ik me vies en lelijk. Als mijn onderbroek of bikini-broekje per ongeluk verschoof, floepte m’n schaamlip er soms ineens uit en te strakke broeken kon ik niet aan, omdat dat pijn deed.

Ik spendeerde uren op het internet, op zoek naar foto’s van andere kutten. Ik zocht naar bevestiging dat ik niet raar was – het schijnt dat kijken naar andere vulva’s helpt bij een beter zelfbeeld. Ik kwam niet verder dan een tekening in een biologieboek, of Het Poezenboek, waarover in de LINDA.meiden een artikel verscheen. Het doel daarvan was om de laten zien dat ‘elke vagina uniek is’, maar klasgenoten maakten er grappen over. “Wow, stel je voor dat je déze hebt” zeiden ze, en dan wezen ze op een plaatje waarin ik mijn eigen vulva herkende. Logisch, zij groeiden ook op met het idee dat een ‘pornopoes’ (een spleetje, waar je de binnenste schaamlippen niet of nauwelijks ziet) de ideale vulva is.

Ik heb nooit een nare opmerking van mijn bedpartners gehad. Mijn vriendjes waren juist lief als ik vertelde over mijn onzekerheid. Ook kon ik wel genieten van seks, maar ik was me altijd hyperbewust van mijn schaamlippen, en wilde nooit gebeft worden. Als dat al een keer gebeurde, moest het in het donker onder een dekbed, en voelde ik me rot. Toen ik verliefd werd op een vrouw, werd mijn ‘probleem’ nog groter. Je zou denken dat de schaamte juist minder groot werd, omdat zij er ook een had, maar het werd alleen maar erger – omdat het beffen voor mijn gevoel centraler stond. Ik durfde geen seks met haar te hebben, en verzon telkens smoesjes waarom we het weer niet konden doen. Het merkwaardige is dat uitstekende binnenste schaamlippen bij andere vrouwen me nooit hebben geboeid. Toch kon ik me dat andersom niet voorstellen.

Vriendinnen zeiden dat het echt wel meeviel, dat het normaal was maar ik dacht altijd dat ze dat alleen maar zeiden om mij gerust te stellen. Als het zo normaal was, waarom hadden zij het dan niet? Een vriendin vertelde me dat ze haar hele leven onzeker was geweest over haar kleine borsten, maar dat dat op haar 35e over was. 35!? Bij het idee dat ik nog zo lang moest wachten, kreeg ik buikpijn.

Eerst dacht ik dat die schaamte na mijn puberteit wel zou overwaaien, maar dat was niet zo. Op mijn 21e wist ik zeker dat ik ze weg wilde laten halen. Maar in dat jaar begon ik me ook actief uit te spreken over feministische zaken als slutshaming. Het weerhield me ervan om me over te geven aan aan het westerse schoonheidsideaal. Ik was bang dat ik een ‘nepfeminist’ zou zijn. Hoe kon ik aanmoedigen dat alle soorten vrouwen er mogen zijn en ondertussen zelf aan me laten sleutelen? Het maakte me boos dat wordt ingespeeld op schaamte onder jonge vrouwen; schaamlipcorrectie is niet voor niets de snelst groeiende cosmetische ingreep ter wereld. Maar ondertussen verlangde ik naar zo’n operatie. Ik kon dat moeilijk aan mezelf verantwoorden, laat staan aan iemand anders.

Twee jaar geleden hakte ik mijn schaamlippen… nee grapje, de knoop door. Toen een vriendin vroeg: “Waarom doe je de operatie niet gewoon?” realiseerde ik me voor het eerst dat het ook écht een optie was. Hoewel ik me heel bewust ben dat vrouwen in alle soorten en maten doodnormaal zijn, bleef ik me doodongelukkig voelen met mijn onderkant. Ik wilde van mijn flappen af, omdat ik ervan overtuigd was dat ik er gelukkiger van zou worden.

Mijn huisarts raadde het enorm af, zei dat het normaal was dat binnenste schaamlippen uitsteken, en dat er sprake kon zijn van gevoelsverandering na zo’n operatie. Ook hier op VICE vertelde seksuoloog Ellen Laan dat grote schaamlippen hartstikke normaal zijn en waarschuwde ze voor de mogelijke gevolgen. Bang was ik daar niet voor – ik was banger dat ik mijn hele leven ongelukkig zou zijn met mijn lippen.

Ik googelde en kwam uit bij een kliniek die zichzelf omschreef als ‘de beste en grootste kliniek voor een schaamlipcorrectie.’ Een paar dagen later was ik op consult. “Ze zijn inderdaad wat aan de lange kant, langer dan gemiddeld,” zei de arts tegen me. Ik geloofde hem, omdat hij natuurlijk heel veel kutten ziet. Het was de eerste keer dat iemand dat tegen me zei en dat vond ik een opluchting. Ook al zei hij het misschien omdat hij geld aan me wilde verdienen – ik voelde me eindelijk serieus genomen.

Negen dagen later lag ik op de operatietafel. Mijn moeder was mee, ze was een van de weinigen die ik het had verteld. Ze vond het zielig dat ik hier zolang mee had gezeten en drukte me op het hart dat ‘ik het echt niet voor mannen moest doen, het interesseerde hen geen fuck.’ Ze had het verboden als ik een heel onzeker meisje was geweest, zei ze. Maar zij en ik wisten dat ik dat niet het geval was – ik was juist altijd zelfverzekerd over mezelf, en over mijn lijf.

De operatie kostte in totaal 1500 euro. Duizend euro voor de verkleining van de binnenste schaamlippen, en vijfhonderd euro voor de hood-plastiek, die werd aangeraden om het overtollige weefsel bij mijn clitoris weg te halen. Mijn operatie werd niet vergoed, want dat gebeurt alleen als de schaamlippen ‘ernstig misvormd’ zijn – dat waren die van mij niet. De helft had ik gespaard, de andere helft leende ik van mijn moeder.

Ik kreeg een crème opgesmeerd, waardoor ik de prikjes van de verdoving niet voelde. Gedurende de operatie kon ik gewoon met de arts kletsen, omdat ik plaatselijk verdoofd was. De arts zei dat-ie nog nooit iemand had gezien die zo relaxed was tijdens zo’n ingreep. Voor pijn was ik helemaal niet bang. Op de site stond immers dat ‘de meeste mensen weinig pijn ondervinden na een schaamlipcorrectie.’ Soms keek ik naar beneden en zag ik buisjes bloed, en hoorde ik een geluid van een soort boor. Met een mesje werd de huid verwijderd, de bloedvaatjes werden dichtgebrand en gehecht met oplosbare hechtingen. Na ongeveer veertig minuten was het klaar. “Wil je zien wat er af is?” vroeg de arts. Ik dacht dat hij een grap maakte, maar ik knikte. Hij pakte de twee stukken schaamlip en hield ze voor m’n ogen. Ik kon alleen maar denken: joepie, weg ermee! Ik keek naar beneden met een spiegeltje en het zag er prachtig uit. Precies zoals ik had gewild dat Moeder Natuur me had geschapen.

Dolgelukkig huppelde ik naar buiten. “Nou, appeltje-eitje hè mam?” zei ik. Ze stond erop dat ik voor de zekerheid een nachtje bij haar zou slapen. We waren nog geen half uur thuis of ik kermde het uit van de pijn – de verdoving was uitgewerkt. Het voelde alsof mijn vulva letterlijk in brand stond. Ik viel bijna flauw, smeekte mijn moeder of ze morfine kon halen.

De eerste week was een hel. Om het halfuur verschoonde mijn moeder het bed, omdat ik zoveel bloedde. Ik was wel gewaarschuwd voor ‘zwellingen’, maar hiervoor niet. Ik denk dat ik niet goed reageerde op de hechtingen. Mijn beste vriendin zei later dat het leek ‘alsof er een tennisbal in verstopt zat’. Als ik naar de wc moest, een paar meter van het bed verwijderd, was ik een kwartier onderweg. Op de wc moest ik huilen omdat mijn plas langs de hechtingen ging en dat ontzettend brandde.

Na een week belde ik naar de kliniek of ik langs kon komen. Ik zou een dag later op vakantie gaan. “Zo slecht heb ik het nog nooit zien genezen” zei de arts. Gelukkig stelde hij me gerust en vertelde hij dat het goed zou komen, alleen zou het wat langer duren. Ik zou eigenlijk op vakantie gaan, maar die heb ik afgezegd. Met Oudejaarsdag zat ik op een zwembandje aan tafel tijdens het familiediner. Het heeft een paar weken geduurd voordat ik weer normaal kon leven, maar ik vond het resultaat prachtig en mijn gevoel was nog net zo euforisch als daarvoor.

Na mijn schaamlipverkleining had ik een keer seks met een ex van vroeger. Ik vroeg of hem iets was opgevallen. Hij had geen idee. Toen ik vertelde over mijn schaamlipcorrectie, zei hij: “Oh, was me echt niet opgevallen.” Ik vond het niet vervelend dat hij dat zei, ik vond dat zelfs wel een opluchting. Daarmee werd voor mij bevestigd dat ik het echt voor mezelf heb gedaan en niet voor anderen.

We leven in een tijd van vulva-verering, schreef columnist Loes Reijmer vorige maand in De Volkskrant. Bijna elk vrouwentijdschrift heeft wel een vagina-special gehad. Op de cover van de vorige &C staat ‘dat het tijd is voor een vulva-revolutie’ en op de LINDA. die over een paar dagen in de winkels ligt staat ‘hoera voor de vagina’. Ik vind het goed dat we diversiteit vieren, en tegelijkertijd is het verwarrend: ik heb door porno, een gebrek aan representatie en de schaamtecultuur rondom vulva’s geleerd dat ik me ervoor moet schamen – en nu moet ik mijn schaamlippen ineens eren? Het geeft me het gevoel dat ik me moet schamen voor mijn operatie.

Toen ik laatst een shirt kocht met de tekst ‘Koester je oester’ voelde ik me schijnheilig. Hoe kon ik met zo’n tekst lopen, als ik mijn oorspronkelijke oester niet had gekoesterd? En toen ik een ‘kut-ketting’ kreeg, gemaakt om diversiteit van vulva’s te vieren, vond ik dat ik niet het recht had om deze te dragen.

Nog steeds duw ik soms mijn benen dicht als ik seks heb met mijn vriendin, uit automatisme – die schaamte zit blijkbaar ook onbewust in mijn lijf. En toen ik laatst aan tafel zat met Ellen Laan, die begon over schaamlipcorrecties, durfde ik niks te zeggen.

Eerst wilde ik er door mijn schaamte en feminisme niks over zeggen, maar langzaamaan begon ik het toch aan mensen te vertellen. Ik wilde er open over zijn, en vond het gek om zo’n ‘grote’ beslissing, waar ik zo blij mee was, niet te delen. Mensen reageerden verbaasd op mijn operatie. “Hé, maar jij bent zo feministisch!” Alsof ik niet feminist kon zijn én een cosmetische chirurgie operatie kan laten doen. Ik heb de (geprivilegieerde) keuze kunnen maken om er wel iets aan te doen – een keuze die natuurlijk beïnvloed is door cultuur en schoonheidsidealen, maar zo ver als kan in vrijheid en heel weloverwogen en bewust genomen is – en voel me door die zeggenschap over mijn eigen lichaam niet minder feministisch. Juist meer.

Had ik deze operatie ook gedaan als lange schaamlippen het ideaalbeeld was geweest? Of als ik in Oeganda was geboren waar meisjes en vrouwen aan elkaars schaamlippen hangen, júist om ze op te rekken? Waarschijnlijk niet. Natuurlijk had ik de operatie liever niet gedaan: het had veel pijn en poen gescheeld en ik had geen risico gelopen op gevoelsverandering.

Maar ik maak keuzes waarvan ik denk dat ík er gelukkiger van word, en dat ben ik geworden van mijn schaamlipverkleining. Daar wil ik vrijuit over kunnen spreken. Het is de snelst groeiende cosmetische operatie, maar het is ook de operatie waar een giga groot taboe aan kleeft. Het moet toch niet zo zijn dat ik me eerst jarenlang schaamde voor mijn schaamlippen, en dat ik me nu moet schamen voor de schaamlipcorrectie?

Dat ik een schaamlipverkleining ben ondergaan, maakt me geen mindere feminist. En als je dat wel vindt, zegt dat meer over jou dan over mij.