Ik at een dag precies volgens de rare serveersuggesties op verpakkingen

De verpakkingsindustrie is raar. Vaak kijk ik met verbazing toe in hoeveel onnodig plastic producten zijn verpakt. Maar wat bij mij alle levels van idioterie reset zijn serveersuggesties. Het internet staat vol met voorbeelden van de gekst denkbare tips om voedsel te serveren; zo wordt bij deze abrikozenjam gesuggereerd het te serveren als hele abrikozen. Grote boetseerder die daar nog wat van weet te kleien. Maar mocht je denken dat de mensen in de verpakkingswereld ons culinair willen onderwijzen, dan heb je het mis. Het is namelijk gewoon verplicht te vermelden als er iets op het etiket staat afgebeeld dat niet in de verpakking zit. Dus als er drie tomaten op een ketchup tube staan, maar niet daadwerkelijk in de tube zitten, moet je vertellen dat het een serveersuggestie is.

Ergens in een kamertje zitten mensen serveertips uit hun mouw te schudden omdat het moet. Om deze ijverige werknemers een hart onder de riem te steken en te onderzoeken of de dingen er smakelijker op zouden worden, besloot ik een hele dag te eten zoals de verpakkingsindustrie mij dit aanraadt.

Ontbijt

Wat ik normaal doe: Naar mijn weten staat er niks in de Bijbel over het skippen van je ontbijt, maar het lijkt wel een hoofdzonde. Mensen die ervoor hebben gestudeerd noemen het steevast de belangrijkste maaltijd van de dag. Naast dat ik te karakterloos ben om vroeg genoeg op te staan om 's ochtends een uitgebalanceerde ontbijt te fixen, maakt voedsel in de ochtend me misselijk. Mocht ik toch in de gelegenheid zijn dan neem ik een eetlepel yoghurt of smeer ik uit nostalgie graag een bruine boterham met wat boter en hagelslag.

Wat de verpakking wil: Er is een sneetje brood te zien met perfecte rondingen aan de bovenkant, maar dit is helaas niet het enige onrealistische schoonheidsideaal. Op de verpakking is de helft van het broodje bedekt met een stukje karton met tekeningetjes. Een onnodige toevoeging, zeker als er van boter geen spoor te bekennen is.

Ik bestrooi het sneetje met een dikke laag chocolade. Uit een A4'tje knip ik een vorm die de helft van het broodje bedekt, en ik begin met het overtrekken van de symbolen op het pak hagelslag. Dit blijkt een onmogelijke opgave. Na het verminken van het woord 'melk' probeer ik tevergeefs wat versieringen na te tekenen. Uiteindelijk teken ik uit de losse pols de twee symbolen die ik wel tot in de puntjes beheers (raad zelf maar welke).

Oordeel: Zoals verwacht is het brood zonder boter ongelofelijk droog. Normaal fungeert boter als een soort behanglijm voor de hagelslag, maar nu dondert een aanzienlijk deel van de chocolade al op m'n bordje voor het in de buurt komt van mijn mond komt. Het is ook niet zo dat dit stukje papier m'n smaakpapillen dusdanig prikkelt dat ik zin krijg in nog een hap. Ik zou dit niemand aanraden.

Lunch

Wat ik normaal doe: Ik vind kaas een bijzonder goed idee in bijzonder veel situaties, maar het is vooral m'n favoriet tijdens de lunch. Zeker wanneer het gesmolten is tussen twee krokante broodjes; de behoeftepiramide van Maslow zou net zo goed een tosti-ijzer op de eerste trede kunnen hebben. Maar ook niet gesmolten en met een mosterd is kaas multi-inzetbaar. Het liefst eet ik het terwijl ik rustig met mijn collega's praat over honden of zakken voor theorie-examens.

Wat de verpakking wil: Het is nog een hele uitdaging om dit te ontcijferen. Er is een boterham afgebeeld op dit plastic bakje, maar op de plek waar ieder weldenkend persoon beleg plaatst, is de verpakking doorzichtig om de kaas te kunnen zien. Je kijkt door het weggesneden centrum naar de kaas die er onder ligt, zo blijft er geen plek voor het beleg over. En what the fuck doet dat blaadje sla daar?

Oordeel: Zo eten is enorm omslachtig, maar aan de smaak verandert weinig. Ik voel me wat primitiever dan normaal als ik stukjes kaas en korst afscheur en in m'n mond stop, maar het is helemaal niet erg om af en toe de conversatie aan te gaan met de oermens diep in mij. Hij raadt me wel aan om die blaadjes sla in de gft-bak te deponeren. Vooralsnog hebben de serveersuggesties m'n dag niet beter gemaakt.

Tussendoortje

Wat ik normaal doe: Als ik een hele dag alleen maar koffie en water drink begin ik rond het middaguur uit m'n mond te ruiken naar wiskundeleraar. Hierdoor denk ik constant aan algebra en krijg ik angstaanvalletjes. Meestal spoel ik m'n mond dan met een kop thee of melk. Geheel tegen m'n principes in doe ik dat deze keer met Alpro Cashew Original. Ik weet niet eens wat die shit is, maar de serveersuggestie is te belachelijk om het aan me voorbij te laten gaan.

Wat de verpakking wil: Op het pak is een witte fluwele zee van melk te zien. Deze is niet ontstaan door een hevig romige regenbui, maar het openbreken van een cashewnootje. Ik heb een aantal cashews doormidden gebroken, maar dit zorgde alleen maar voor wat kruimels. De verpakking lijkt een gekke koortsdroom waar ik, fervent zuivelconsument, geen snars van begrijp. Uiteindelijk gooi ik een cashewnootje in een kommetje om de spetters op de verpakking na te bootsen.

Oordeel: Dit voelt een beetje als verraad. Lactose en ik hebben een goede relatie. Als ik een avondje te veel heb gezopen blust een glaasje melk mijn brandende maagzuur als geen ander. Eigenlijk smaakt cashewmelk naar niets, zelfs niet als ik een handjevol cashewnoten in m'n kommetje werp. Het enige verschil is dat er een zoutige smaak in m'n mond achterblijft. Ik gooi de rest in de prullenbak. De overgebleven cashewnoten eet ik, op aanraden van de verpakking, uit een wit schaaltje.

De borrel

Wat ik normaal doe: Rond borreltijd hecht ik vooral waarde aan het drinken zelf. Eten is slechts een vereiste om de borrel zo lang mogelijk te laten gaan. Maar omdat ik toch al vuistdiep in dit experiment zit, ga ik in de supermarkt op zoek naar de meest wanstaltige borrelhap die ik kan vinden. Geheel volgens verwachting vind ik een blikje mosselen bij het schap met de ingeblikte vis waar het altijd een beetje ruikt naar zweterige navel.

Wat de verpakking wil: De verpakking wil dat ik voor deze mosselen volledig in de handarbeidmodus schiet. Deze mosselen hebben een toastje, rucola, tomaat, een zilveruitje en tijm nodig om voor eetbaar door te kunnen gaan. Het kost wat tijd, maar als zo'n unit uiteindelijk netjes gespiest is, ben ik trots. De wijn die ik erbij drink is volgens het etiket het lekkerste tussen de 10 en 12 graden.

Oordeel: Als ik een losse mossel proef schieten de tranen me in de ogen. Het heeft helemaal niets weg van verse mosselen. De structuur is minder stevig en de smaak is muf. Wonder boven wonder is het veel smakelijker volgens de serveersuggestie. Door de tomaat en het zilveruitje valt de muffe smaak weg, en dankzij het toastje kan ik daadwerkelijk ergens op kauwen. Toch heb ik het gevoel dat dit beter geschikt is voor katten of andere middelgrote huisdieren.

Avondeten

Wat ik normaal doe: Het eten van verse pasta is een prima lifehack om je een beetje beter te laten voelen dan de rest van de wereld. Voor een paar euro extra mag je een maaltijd lang denken dat je op de sympathie van snobistische Italianen kunt rekenen. Dit is ook waarom ik netjes geen room door mijn carbonara roer.

Wat de verpakking wil: Dat is wederom een raadsel. Er staat doodleuk op dat dit prima te combineren is met rivierkreeftjes en room, maar op de serveertip zie ik alleen een paar blaadjes basilicum en een flinke schep wit poeder. Het kan met wat fantasie doorgaan voor Parmezaanse kaas, maar ik ga voor een schep bloem. Dat is ook waar verse pasta van wordt gemaakt.

Oordeel: Zonder olijfolie of saus verandert de spaghetti in een stugge homp slierten. De bloem die ik erdoor mix helpt niet echt. Basilicum is voor de geur en de esthetiek prima, maar weet deze treurige verzameling niet tot eetbaar te promoveren. Op televisie zie ik dat de Juventus relatief gemakkelijk met 3-0 Barcelona aan het winnen is. Ik heb net een hap droge pasta in m'n mond als de karakteristieke kop van Italiaanse verdediger Chiellini in beeld komt. Ik besef dat hij mij waarschijnlijk in tweeën breekt als hij ziet met hoe weinig respect ik spaghetti benader. Snel dump ik m'n bord in de vuilnisbak.

Conclusie

Aan het einde van de dag kan ik wel concluderen dat de regeltjes het hier winnen van het gezonde verstand. Alleen bij de mosselen had ik het gevoel dat de serveersuggestie echt iets toevoegde. Ze waren van zichzelf al zo walgelijk dat iedere willekeurige toevoeging de situatie had verbeterd. Dankzij deze regelgeving zijn we nooit meer verrast dat er iets ontbreekt in de verpakking, maar culinair gaat het ons echt niet verder brengen.