Het Londense nachtleven wordt kapotgemaakt door ouwe lullen

De legendarische Londense nachtclub Fabric moet z'n deuren sluiten. In de nacht van dinsdag op woensdag besloot de gemeenteraad van Islington om de vergunning van de club in te trekken, nadat er in de afgelopen maanden twee tieners stierven door drugsgebruik. Een van onze Britse collega's schreef het volgende stuk over die beslissing.

Een paar jaar geleden strompelde ik in de vroege ochtend door het centrum van Londen. Dat was in een tijd dat mijn leven nogal ondraaglijk was vanwege mijn hevige depressies. Het was stil op straat. Ik zat op een bankje langs de Theems, waar ik een paar minuten om me heen keek. Ik liep naar het volgende bankje en ging weer zitten. Toen ik richting het water liep, hoorde ik twee opgewonden stemmen achter me. Twee Ierse gasten van rond de twintig liepen snel langs. Ze stopten een stukje verderop om hun blikken bier op te drinken, een sigaret te roken en naar het water te kijken. Ze praatten met zo veel enthousiasme over hun nacht dat ik er, in mijn verloederde toestand, een beetje vrolijker van werd. "Ik kan niet geloven dat we naar Fabric gaan!" riep een van hen. Ze gooiden hun blikjes op de grond en verdwenen.

Ik weet dat het geen geweldige anekdote is, maar dat moment is me altijd bijgebleven. Ik wenste vaak dat ik met zo'n enthousiasme over dingen kon praten. Maar het zet me vooral aan het denken over Fabric. Het was een plek waar mensen van heinde en verre voor naar Londen kwamen. Hele bussen vol met feestneuzen in felle shirts met neon zonnebrillen gingen er naartoe om te feesten tussen de serieuze in zwart gestoken technoliefhebbers. De club was een doolhof waar je honderden verschillende types tegenkwam. Het was ook een walhalla voor dj's. Als je werd geboekt door Fabric, had je het gemaakt. Dat was een teken dat al je harde werk eindelijk zijn vruchten afwierp. Nu Fabric dicht is, zijn er niet veel prestigieuze nachtclubs over in Londen. Op Sankey's in Manchester en Sub Club in Glasgow na, zijn er in het Verenigd Koninkrijk geen clubs meer die de moeite waard zijn om naartoe te reizen. En het wordt alleen maar erger. Op dinsdagavond, voordat de vergaderingen over het sluiten van de club begonnen, was een van de raadsleden van Islington volgens de berichten in tranen. Hij sprak over de mensen die in de club waren overleden aan een overdosis. Volgens hem moest de vergunning van de club worden ingetrokken. Een woordvoerder van de politie droeg hetzelfde argument aan. Hij zei dat de club "een omgeving was waar drugs en misdaad werden getolereerd." Dit beeld van de club klopt niet. Het wordt tegengesproken door het personeel en de trouwe bezoekers (daar val ik zelf ook onder). Het deurbeleid van Fabric was ontzettend streng, misschien wel het strengste van de hele stad. Er werd flink gefouilleerd, er waren metaaldetectors voor de deuren en de bewakers controleerden de identiteitsbewijzen van iedereen. De club was zich altijd bewust van de kritische blik van de politie, dus hielden ze zich keurig aan de regeltjes. Het naarste van dit hele gedoe is dat mensen van een andere generatie over dit soort plekken beslissen, dat mensen die totaal geen interesse in clubcultuur hebben, die het niet interesseert of het nachtleven bloeit en groeit of überhaupt bestaat, het zwaard van Damocles over dit soort clubs houden. Een suf oud gemeentegebouw vol met mensen met een antieke gedachtegang besluit dat een club als Fabric moet sluiten, mensen die er gedateerde of zelfs xenofobische ideeën op nahouden, maar wel mensen die de macht hebben om de stekker uit een club te trekken onder het mom van de 'drugsdoden'. Een 'drugsdood' is een betekenisloos begrip dat zonder enige context wordt gebruikt door tabloidkranten en politici. Ze gebruiken het als weerwoord om mensen de mond te snoeren die proberen op een positieve manier iets te veranderen. Het is een excuus om niet op een verantwoorde manier naar drugswetten te kijken. Het idee van sterfgevallen – tragische, verschrikkelijke sterfgevallen – is genoeg om continu blind wetten uit te voeren. Deze wetten zijn niet alleen schadelijk voor de veiligheid van clubbers, maar vernietigen ook systematisch alles waar de Britse clubcultuur voor staat. Cultuur kan niet in een vacuüm bestaan. Ik klink misschien een beetje pretentieus, maar je kunt cultuur vergelijken met een bacterie: ze hebben een warm plekje nodig waar ze kunnen vermenigvuldigen en zich verspreiden. Het kan niet bestaan de ijskoude omgeving van wetten, regels en beperkingen. Het moet de ruimte krijgen om te groeien. Clubs zijn de geboortegrond van een hoop mooie dingen. Mensen maken muziek, brengen het naar de club, waar andere mensen er weer naar luisteren en vervolgens de muziek naspelen en hun eigen dingen gaan maken. Enzovoort. Garage en housemuziek zijn allebei vernoemd naar de clubs waar ze zijn ontstaan. Het gaat niet alleen om gentrificatie en vastgoedontwikkeling (al is dat natuurlijk een belangrijke reden), maar ook om de minachting die machthebbers lijken te hebben voor alles wat wij liefhebben. Het maakt hen geen reet uit dat je de avond van je leven had toen je tot drie uur 's ochtends naar Goldie stond te luisteren. Ze zijn zo gedistantieerd geraakt van clubcultuur dat ze de meest belachelijke dingen beweren. Ze zeggen bijvoorbeeld dat het aantal BPM's van de muziek ervoor zorgt dat mensen drugs nemen, en dus naar beneden gebracht moet worden op vrijdagavonden om ervoor te zorgen dat er geen slachtoffers vallen. Juist. "De afgelopen acht jaar heeft Londen de helft van alle nachtclubs en veertig procent van de muziekpodia verloren," zei de Londense burgemeester Sadiq Khan in een verklaring met betrekking tot het sluiten van Fabric. Een van de grootste campagnebeloftes van de burgemeester was om het nachtleven van Londen te beschermen – of wat daar nog van over is. "Deze daling moet stoppen als Londen zijn status van 24-uursstad wil behouden, met een nachtleven van wereldformaat." Het spijt me dat ik het moet zeggen, ouwe lullen, maar net als de vergunning van Fabric is deze status ingetrokken. Londen is allang niet meer de plek die de burgemeester beschrijft. We zouden een wonder moeten verrichten als we die status willen herstellen, vooral zolang een hele rits oude raadsleden, vastgoedontwikkelaars, politieagenten en overheidsmedewerkers liever een gebouw sloopt, dan dat ze een keertje in de spiegel kijken en de manier waarop ze hun werk doen veranderen.