Na haar studie aan Brusselse kunsthogescholen La Cambre en Le Septantecinq, begon Anna Fuji aan een tweejarige wereldreis. Ze was op zoek naar een plek waar ze zich thuis zou voelen, maar bleef uiteindelijk steeds weer verder reizen. Toen ze terugkwam, had ze een heleboel filmrolletjes op zak met foto’s die je een inzicht in haar emoties, nachtmerries en ontmoetingen geeft.Ze wist die herinneringen te vangen in absurde, melancholische zwart-witbeelden. We spraken met Anna over hoe het voelt om alles achter te laten, haar haat-liefdeverhouding met Los Angeles en de terugkeer naar haar Japanse roots.
Advertentie
VICE: Hey Anna, waarom besloot je deze fotoreeks Home te noemen?
Anna: Tijdens die twee jaar was ik op zoek naar een plek waar ik me goed zou voelen, ‘a place that felt like home’. Eigenlijk wou ik gewoon permanent op één plaats gaan wonen, maar ik bleef steeds weer verhuizen, en daardoor ben ik in vijf verschillende landen geweest. Al dat reizen is dus eerder toevallig gebeurd.
Anna: Tijdens die twee jaar was ik op zoek naar een plek waar ik me goed zou voelen, ‘a place that felt like home’. Eigenlijk wou ik gewoon permanent op één plaats gaan wonen, maar ik bleef steeds weer verhuizen, en daardoor ben ik in vijf verschillende landen geweest. Al dat reizen is dus eerder toevallig gebeurd.
Waarom wou je weg uit Brussel?
Ik was twee jaar in Brussel om te studeren, maar ik hield niet van de levensstijl die ik toen had. Student zijn interesseerde me niet. Ik heb veel zelfreflectie gedaan over wat ik echt wou doen en wie ik wou worden. Na mijn studies ging ik eerst ging ik naar Maleisië, daarna naar Thailand. Dan kwam ik terug naar België, omdat ik me in geen van die landen zag wonen.Daarna besloot ik om naar Japan te gaan, omdat ik half Japans ben. Het was altijd al mijn droom om terug te keren naar het land waar mijn roots liggen. Maar uiteindelijk voelde ik me daar ook thuis. Ondertussen leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij is Amerikaans en we zijn in Los Angeles getrouwd, maar ook daar voelde ik me niet op m’n gemak. Dat was een moeilijke tijd voor mij, en deze foto’s hebben me geholpen om dat gevoel uit te drukken.
Ja. Los Angeles is bijvoorbeeld een stad die veel nostalgie bij me oproept. En er is daar heel mooi licht, wat helpt om mooie foto’s te maken. Tegelijk is het door de Hollywood-industrie ook een vrij ellendige stad vol teleurstellingen. L.A. is gigantisch, en alles wat je daar ziet, is dat eigenlijk ook: de wegen, de winkels, de auto’s… En soms ook de straffen. Mijn vriend is een rapper, en via hem kwam ik in contact met de lokale artistieke gemeenschap. Iedereen was daar heel into wat hij of zij aan het doen was, dat was heel inspirerend.
Ik was twee jaar in Brussel om te studeren, maar ik hield niet van de levensstijl die ik toen had. Student zijn interesseerde me niet. Ik heb veel zelfreflectie gedaan over wat ik echt wou doen en wie ik wou worden. Na mijn studies ging ik eerst ging ik naar Maleisië, daarna naar Thailand. Dan kwam ik terug naar België, omdat ik me in geen van die landen zag wonen.Daarna besloot ik om naar Japan te gaan, omdat ik half Japans ben. Het was altijd al mijn droom om terug te keren naar het land waar mijn roots liggen. Maar uiteindelijk voelde ik me daar ook thuis. Ondertussen leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij is Amerikaans en we zijn in Los Angeles getrouwd, maar ook daar voelde ik me niet op m’n gemak. Dat was een moeilijke tijd voor mij, en deze foto’s hebben me geholpen om dat gevoel uit te drukken.
Hebben sommige bestemmingen je meer geïnspireerd dan anderen?"Door te reizen kon ik breken met het alledaagse leven dat ik daarvoor leidde, en mezelf beter leren kennen."
Ja. Los Angeles is bijvoorbeeld een stad die veel nostalgie bij me oproept. En er is daar heel mooi licht, wat helpt om mooie foto’s te maken. Tegelijk is het door de Hollywood-industrie ook een vrij ellendige stad vol teleurstellingen. L.A. is gigantisch, en alles wat je daar ziet, is dat eigenlijk ook: de wegen, de winkels, de auto’s… En soms ook de straffen. Mijn vriend is een rapper, en via hem kwam ik in contact met de lokale artistieke gemeenschap. Iedereen was daar heel into wat hij of zij aan het doen was, dat was heel inspirerend.
Advertentie
dis
Waarom besloot je zo lang te reizen?
Ik wilde vooral Brussel ontvluchten. Ik vind het een stad die te gemakkelijk is: ik kon me er niet in vinden. Door te reizen kon ik breken met het alledaagse leven dat ik daarvoor leidde, en mezelf beter leren kennen.
Op het moment dat je vertrekt, voelt het goed. Dan heb je het gevoel dat je helemaal opnieuw kunt beginnen. Op straat kom je geen mensen meer tegen die je niet kunt uitstaan, en je kom niet meer langs plekken die slechte herinneringen bij je oproepen.Maar uiteindelijk besefte ik dat je toch nooit helemaal opnieuw kunt beginnen. Je verleden achtervolgt je altijd, en beetje bij beetje duiken je nachtmerries weer op. Het is een gevoel dat veel van mijn vrienden ook kennen. Het maakt je gek.In de tekst bij de fotoreeks schrijf je dat “we onze eigen nachtmerries herkennen in de landschappen die we zien en de mensen die we ontmoeten.” Kun je iets meer vertellen over die nachtmerries?
Ik heb nogal ingewikkelde gebeurtenissen meegemaakt die zowel emotioneel als psychologisch moeilijk te verwerken waren. Maar ik ga daar liever niet dieper op in. Tijdens mijn reizen heb ik mensen ontmoet met dezelfde problemen als ik. Het leek alsof ik mijn nachtmerries toch weer aantrok, zonder dat te willen. Ik probeerde een gezonde omgeving te creëren, maar ik bleef mijn angsten herbeleven via de mensen die ik ontmoette. Iedereen maakt tenslotte min of meer traumatische ervaringen mee, en ik wilde dat allemaal ontvluchten. Helaas zijn problemen en angsten universeel, en kom ze je eender waar je bent tegen.
Ik wilde vooral Brussel ontvluchten. Ik vind het een stad die te gemakkelijk is: ik kon me er niet in vinden. Door te reizen kon ik breken met het alledaagse leven dat ik daarvoor leidde, en mezelf beter leren kennen.
Hoe voelde het om een plek die je zo goed kent te verlaten?“Uiteindelijk besefte ik dat je toch nooit helemaal opnieuw kunt beginnen. Je verleden achtervolgt je altijd, en beetje bij beetje duiken je nachtmerries weer op.”
Op het moment dat je vertrekt, voelt het goed. Dan heb je het gevoel dat je helemaal opnieuw kunt beginnen. Op straat kom je geen mensen meer tegen die je niet kunt uitstaan, en je kom niet meer langs plekken die slechte herinneringen bij je oproepen.Maar uiteindelijk besefte ik dat je toch nooit helemaal opnieuw kunt beginnen. Je verleden achtervolgt je altijd, en beetje bij beetje duiken je nachtmerries weer op. Het is een gevoel dat veel van mijn vrienden ook kennen. Het maakt je gek.In de tekst bij de fotoreeks schrijf je dat “we onze eigen nachtmerries herkennen in de landschappen die we zien en de mensen die we ontmoeten.” Kun je iets meer vertellen over die nachtmerries?
Ik heb nogal ingewikkelde gebeurtenissen meegemaakt die zowel emotioneel als psychologisch moeilijk te verwerken waren. Maar ik ga daar liever niet dieper op in. Tijdens mijn reizen heb ik mensen ontmoet met dezelfde problemen als ik. Het leek alsof ik mijn nachtmerries toch weer aantrok, zonder dat te willen. Ik probeerde een gezonde omgeving te creëren, maar ik bleef mijn angsten herbeleven via de mensen die ik ontmoette. Iedereen maakt tenslotte min of meer traumatische ervaringen mee, en ik wilde dat allemaal ontvluchten. Helaas zijn problemen en angsten universeel, en kom ze je eender waar je bent tegen.
Advertentie
Wie is die man met de machete op deze foto?
Dat is mijn vader. Ik heb een heel moeilijke relatie met hem… hij is een speciaal iemand. Tijdens mijn jeugd was het al moeilijk, omdat mijn ouders uiteen gingen en ik hun erg zware echtscheiding meemaakte. Daarna heb ik hem niet meer gezien, maar toen ik twaalf was, stuurde hij me een bericht op Facebook. We begonnen elkaar weer af en toe te zien, maar het ging altijd mis. Dan stelde hij voor om hem te bezoeken in Maleisië, net op het moment dat ik begon te reizen.Uiteindelijk leidde dat bezoek tot een breuk tussen ons: sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Toen ik die foto nam, was hij voor de grap aan het poseren, maar nadien werd dat het beeld dat ik van hem heb: dat van een gewelddadige man.Je werk heeft een vrij melancholische vibe. Komt dat overeen met je persoonlijkheid in het dagelijkse leven?
Ik vind mezelf vrij normaal, maar mensen in mijn omgeving vinden mij wel melancholisch, zelfs als ik gelukkig ben met hen. Ik denk dat die melancholische vibe te maken heeft met het feit dat ik foto’s maak als ik gespannen ben. En dat voel je als je mijn beelden ziet.Home is onderdeel van je tentoonstelling Contemporary Poetry. Wat is volgens jou de link tussen fotografie en poëzie?
Ik zie mezelf als een overgevoelig iemand. Mijn foto’s zijn voor mij een gemakkelijkere manier om andere mensen mij te laten begrijpen. In die zin zijn mijn fotoreeksen net als teksten die ik schrijf, en dan aan het publiek voorlees.
Dat is mijn vader. Ik heb een heel moeilijke relatie met hem… hij is een speciaal iemand. Tijdens mijn jeugd was het al moeilijk, omdat mijn ouders uiteen gingen en ik hun erg zware echtscheiding meemaakte. Daarna heb ik hem niet meer gezien, maar toen ik twaalf was, stuurde hij me een bericht op Facebook. We begonnen elkaar weer af en toe te zien, maar het ging altijd mis. Dan stelde hij voor om hem te bezoeken in Maleisië, net op het moment dat ik begon te reizen.Uiteindelijk leidde dat bezoek tot een breuk tussen ons: sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Toen ik die foto nam, was hij voor de grap aan het poseren, maar nadien werd dat het beeld dat ik van hem heb: dat van een gewelddadige man.Je werk heeft een vrij melancholische vibe. Komt dat overeen met je persoonlijkheid in het dagelijkse leven?
Ik vind mezelf vrij normaal, maar mensen in mijn omgeving vinden mij wel melancholisch, zelfs als ik gelukkig ben met hen. Ik denk dat die melancholische vibe te maken heeft met het feit dat ik foto’s maak als ik gespannen ben. En dat voel je als je mijn beelden ziet.Home is onderdeel van je tentoonstelling Contemporary Poetry. Wat is volgens jou de link tussen fotografie en poëzie?
Ik zie mezelf als een overgevoelig iemand. Mijn foto’s zijn voor mij een gemakkelijkere manier om andere mensen mij te laten begrijpen. In die zin zijn mijn fotoreeksen net als teksten die ik schrijf, en dan aan het publiek voorlees.
Advertentie
Als ik naar je Instagram kijk, zie ik korrelige, analoge zwart-witfoto’s, maar ook beelden die heel kleurrijk gesatureerd zijn. In welke stijl fotografeer je het liefst?"In Japan moest ik al het geld dat ik verdiende aan mijn grootouders geven, omdat ik bij hen woonde, en dat daar traditie is. Voor mij voelde dat als onderdanigheid."
Het hangt allemaal af van de boodschap die ik wil meegeven. Zwart-wit gebruik ik wanneer ik serieus wil worden genomen of wanneer ik transparant wil zijn. In die meer glitch-achtige foto’s zie je mijn liefde voor visuele kunsten. Soms wil ik dat mijn foto’s gewoon vet zijn.Ben je van plan om voor je volgende projecten weer op reis te gaan?
Ja. Ik voel me niet zo geïnspireerd in Brussel. Ik vind het leuk om hier tot rust te komen en mijn foto’s te archiveren, maar mijn basisidee was: naar Japan verhuizen. De eerste keer dat ik daar was, had ik een echte cultuurschok. Ik moest me gedragen als een ‘echte’ Japanner: zo moest ik al het geld dat ik verdiende aan mijn grootouders geven, omdat ik bij hen woonde, en dat daar traditie is. Voor mij voelde dat als onderdanigheid.
Nu ik Japan beter ken, zou ik psychologisch beter voorbereid zijn. Ik zou op het platteland gaan wonen, omdat ik niet akkoord ben met al die regels die je moet volgen als je in Tokio wilt leven. Het tempo is er extreem hoog, en als je wilt overleven moet je minstens 60 uur per week werken. Maar ik kom er vandaan, dus wil ik op termijn toch weer terug naar Japan.
Advertentie
De volgende tentoonstelling van Anna Fuji is van 10 tot 31 oktober 2019 te zien in GC De Maalbeek, Hoornstraat 97, 1040 Etterbeek.Meer van Anna vind je op haar Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
Wil je elk weekend een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen?Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.Volg VICE België ook op Instagram.