Dit kleine Portugese dorpje heeft een obsessie met fallusvormige banketstaven

Het slaperige stadje Amarante, in het noorden van Portugal, staat bekend om zijn schilderachtige uitzicht op de rivier, zwaar religieuze inwoners en enorme penistaarten.

Elk jaar wordt beschermheilige São Gonçaloin in juni geëerd, met allerlei feesten. Je ziet dan overal vrome katholieken met fallusvormige banketstaven naar elkaar zwaaien. Maar ook als de feeststemming over is, zijn de etalages van de bakkerijen nog steeds een lust voor het oog. De doces fálicos (letterlijk fallusvormige zoetigheden) zijn zo beroemd geworden, dat banketbakkers ze nu het hele jaar door verkopen.

Het feest van São Gonçalo. Foto via Pedro Costa.

De heerlijke piemels hebben een topping van wit glazuur (alsof het nog niet erg genoeg was) en zijn soms ook gevuld met een zoete crèmevulling om het er nog even extra dik bovenop te leggen. In januari zijn de taarten ook enorm populair. Mensen geven ze dan aan vrienden en familie, om een “vruchtbaar en gelukkig” nieuw jaar in te luiden.

Foto via Confeitaria O Moinho.

Maar tijdens Festa de São Gonçalo vindt de meeste penisactie plaats. Kinderen lopen rond met suikerspinnen, bewoners tikken mee met de muziek die overal klinkt, en de papieren leutervlaggen wapperen vrolijk in de wind. De dorpsvrouwen met geblokte schorten en serieuze gezichten laten me pieten in alle soorten en maten proeven: van monsters van een halve meter lang, tot mini’s in een zakje.

Onder invloed van grote hoeveelheden sangria geven jonge mannen peniskoeken aan de meisjes waar ze een oogje op hebben. Oude vrijsters (in principe iedere vrijgezelle vrouwe van midden twintig die nog geen kind heeft) krijgen ook wat tampeloeresen in de hoop dat de lieve heer haar helpt met het voortplanten. Nee, subtiel is het allemaal niet.

Foto via Confeitaria O Moinho.

Maar hoe raakte zo’n traditionele stad zo geobsedeerd door gebak dat eruitziet als een lul? En wat heeft de heilige Gonçalo hiermee te maken? Was zijn puddingbuks echt zo gigantisch?

Hoe de banketlullen precies ontstaan zijn, is niet helemaal duidelijk. Maar van de heilige Gonçalo – een priester die in de dertiende eeuw in Amarante woonde – werd wel gezegd dat hij de beste matchmaker ooit was. Dus dat verklaart het romantische deel van deze traditie. En die ondeugende baksels? Dat is hoogstwaarschijnlijk een overblijfsel van in een pre-katholiek tijdperk.

Sonia Files van het toeristenbureau van Amarante legt uit dat “het uitdelen van de penisvormige koeken waarschijnlijk teruggaat naar de Romeinse tijd of zelfs naar de prehistorie. Traditioneel worden de fallusvormige koeken op 10 januari gegeten samen met gedroogde vijgen. Allemaal om onze beschermheilige te eren.”

Foto via Confeitaria O Moinho.

Volgens Felipe Soares van Padaria Pardal (een van de vele bakkerijen in Amarante die de lullen het hele jaar door verkoopt) werden ze eind jaren twintig tijdens de dictatuur verboden, omdat ze obsceen zouden zijn. Maar de lokale bevolking bleef ze in het geheim maken. De ambachtelijke koeken maakten in de jaren zeventig een comeback na de Anjerrevolutie en ze zijn sindsdien niet meer weg te denken.

Foto via Confeitaria O Moinho.

Gonçalo Azevedo groeide op met de tempeloeristradititie. “Penisvormige gebakjes uitdelen lijkt misschien een vreemde gewoonte, maar er is echt niets obsceens aan,” vertelt hij. “Het is waarschijnlijk geen goed idee om ze aan meisjes in Lissabon te geven – ze zijn waarschijnlijk blijer met een drankje – maar in Amarante is het de normaalste zaak van de wereld. De Fransen hebben hun rozen en de Portugezen hebben hun piemelgebak. Dat gaat niet veranderen.”

Dit artikel verscheen eerder op MUNCHIES NL