Harde foto's van Belgische betogingen die uit de hand liepen

Bang dat je onze beste verhalen en fotoreeksen mist? Schrijf je in voor onze wekelijkse newsletter en volg VICE België op Instagram.

Met meer dan duizend betogingen in 2018 is Brussel waarschijnlijk de populairste betogingsstad van de wereld. Voor Aurélien Ernst (28) betekent dat al vier jaar de gedroomde omstandigheden om foto’s te schieten met de tragiek van een renaissance schilderij. Door de spanning op te zoeken wil Aurélien tonen hoe de protesten er van binnenuit uitzien. “Op tv krijg je te horen dat er een demonstratie zal zijn. Maar niet veel mensen weten hoe het er echt aan toe gaat”, vertelt de Luxemburgse fotograaf, die in Brussel leeft. Je zou bijna denken van niet, maar zijn beelden vol rook, waterkanonnen en paarden zijn in de piekfijne kantoorwijk in het hart van Europa geschoten.

Ik sprak met Aurélien over spanning, traangas en neergeknuppeld worden door de politie.

VICE: Hey Aurélien, waarom fotografeer je protesten?
Aurélien: Ik hou van het menselijke aspect ervan. In al mijn projecten probeer ik de interactie tussen mensen in beeld te brengen. De grote meerderheid van mijn foto’s gaan over de favela’s in Zuid-Amerika. De sfeer zit daar vol spanning en onstabiliteit. Het was voor mij een natuurlijke reactie om diezelfde vibe op te zoeken in Brussel. Die vond ik terug in protesten.

Hoeveel protesten heb je al gefotografeerd?
Ongeveer tien. Inhoudelijk zijn ze altijd verschillend. Politieke of sociale onderwerpen, het maakt mij eerlijk gezegd niets uit. Het gebeurt zelfs dat ik het oneens ben met de manifestanten.

Ik kan me inbeelden dat je als fotograaf niet bepaald welkom bent op een protest.
Dat klopt. Iedereen haat de fotograaf op een protest. Zeker als je ervoor kiest neutraal te blijven. Langs de ene kant moet je oppassen voor pepperspray en politiegeweld en langs de andere kant moet je de manifestanten ook in de gaten houden. Zij kunnen soms agressief reageren. Een keer ben ik in elkaar geslagen door agenten. Het gebeurt ook regelmatig dat ik met pepperspray en bommetjes bekogeld word.

Waarom werd je in elkaar geslagen?
Tijdens het protest van de landbouwers, vier jaar geleden, begonnen de landbouwers te gooien met alles wat ze konden vinden. De politie heeft toen ingegrepen met traangas. Ik stond op dat moment in de leegte tussen de politie en de betogers. Dan kwamen de agenten op me af en begonnen ze me te slaan met hun matrakken. Nochtans hadden ze daarvoor al gezien dat ik geen manifestant was, maar fotograaf. Soms moet je de agenten gewoon laten doen en niet terugvechten. En als het kan, moet je weglopen. Maar dat is lang niet op elk protest mogelijk. Ik heb ook altijd mijn eigen wapens mee: mijn glimlach en mijn objectiviteit.

Wat voor protesten fotografeer je het liefst?
Ik sta open voor alles, maar ik ben het gewend om in gevaarlijke situaties te fotograferen. Mijn voorkeur gaat naar agressieve en actieve protesten in plaats van een passieve mars. Dat vind ik persoonlijk ook mooier op beeld. Het protest dat me het meest is bijgebleven is die tegen het Marrakeshpact twee maanden geleden. Het was een hallucinante chaos in het hart van Europa. De extreemrechtse manifestanten maakten alles kapot wat ze konden vinden.

Is er een verband tussen je werk in Zuid-Amerika en deze protestfoto’s?
Ik denk dat beide projecten geweld bevatten. En geweld is internationaal. We hebben in België het prachtige privilege om mogen protesteren voor welke reden dan ook. In Zuid-Amerika ligt alles wat gevoeliger: protesteerders hebben daar niet de mogelijkheid om agressief te zijn, dan worden ze neergeschoten. We hebben het hier goed, dus laat ons daar zoveel mogelijk gebruik van maken. Protest is waar democratie om draait. Ik hoop dat mensen over heel de wereld blijven protesteren.

Meer van Aurélien vind je op zijn website en Instagram.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen . Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com