Ik ging oesters en kaaskroketten eten met Zwangere Guy

Bang dat je onze beste verhalen mist? Schrijf je in voor onze wekelijkse newsletter en volg ons op Instagram.

Geen idee hoe jouw middagpauze eruit ziet, maar ik zit meestal oud brood met jonge kaas te eten terwijl ik het liever andersom heb. Op die elf minuten break die ik mezelf gun, klik ik wegens een te korte aandachtsspanne dan op mijn laptop van het ene YouTube-filmpje naar het andere, zodat ik uiteindelijk niets ‘bewust’ heb gekeken, laat staan gegeten. Nee, het leven is geen ponykamp.

Vorige week was echter een goede uitzondering op die regel. Dat kwam omdat Zwangere Guy zijn debuut Wie is Guy had uitgebracht en voorstelde om hem daarover te interviewen in een chique restaurant. Goed idee, dus reserveerde ik een tafeltje, leerde de code van onze kredietkaart van buiten - 1994, het jaar dat VICE werd opgericht - en maakte me op voor een feestelijke maaltijd.

Wanneer ik arriveer zit Gorik van Oudheusden - de echte naam van Zwangere Guy - me al op te wachten aan een van de tafels achterin het bekende Brusselse restaurant Le Vismet. Hij staat recht om me te begroeten en slaat in een trek praatjes met de plagerige ober en twee goed in het vlees zittende grijsaards. We schuiven aan, Gorik schenkt bruiswater in en klinkt ergens op. “Het is wel maar water, maar bon.”

Tien minuten voor onze afspraak had zijn manager Dis Huyghe me nog opgebeld. “Gorik is een beetje ziek”, zei hij. “Allee, niet echt ziek, maar wat moe. Hij heeft echt heel zware weken achter de rug met veel voorbereidingen op zijn shows en veel interviews.” Ik begreep niet echt waar hij heen wilde en vroeg of het interview nog doorging. “Ja, ja, maar ik denk dat Gorik gewoon gezellig wil gaan eten en over iets anders wil praten dan zijn ma.” Sinds de release van de heftige clip bij ‘Gorik Pt. 1’ eind november heeft de rapper in zowat elk interview uitgebreid verteld over hoe zijn moeder mishandeld en misbruikt werd door zijn stiefvader. Het begon met zijn getuigenis in De afspraak vorig jaar en duurt tot vandaag verder. Hij vertelde zijn verhaal zo rauw en direct dat het bijna de rest van zijn debuutalbum overstemde. Bijna, want de plaat is zo belachelijk goed dat iedereen er al drie weken over jubelt. Daar klinken we dus op.

“Ik denk dat ik de sol ga nemen. Of de tonijntartaar die hier ook heel lekker is. Hoewel, die heb ik vorige keer al gegeten. Eet jij eigenlijk alles?” vraagt hij zonder het antwoord af te wachten. “Ik lust alles behalve een ding: bananen.” Ik vertel hem dat ik elke dag een banaan eet en dat bananen volgens mij de OG superfood zijn. “Ik heb een trauma van bananen”, zegt Gorik. “Een juf heeft ooit een banaan in mijn muil geduwd en ik moest daarvan kosten.” Ik vertel hem dat mijn bomma dat ook heeft. Dat ze moet kokhalzen van bananen. “Ik heb onlangs wel een banaan gegeten in Afrika, maar die zijn anders.”

De twee oudere mannen waarmee Gorik eerder stond te praten zijn geen lukrake fans op leeftijd. Gorik kent hen. “Zie je die twee vaders daar?” vraagt Gorik. “Die ene is de Christian, dat is de pa van een van mijn beste copains, de Mathijs. Nadat ik op mijn veertien thuis weg was gelopen, at ik elke week twee keer bij hen en bleef ik er een keer slapen. Dat vier jaar lang. Toen heb ik alles leren eten. Tot mijn veertiende was ik een moeilijke eter, maar vanaf toen schoof ik elke avond ergens anders aan, bij de Mathijs, bij den Ian, bij Dorien, Arno, Laurence, Thomas, den Bert, … Dan kun je moeilijk ‘nee, merci’ zeggen als je iets voor je neus krijgt. Ik werkte toen overdag op een werf, dus ik had super veel honger ‘s avonds en at ook nog eens dubbele porties.”

Wanneer de wijn er is, proosten we nog een keer. “Ik ga geen voorgerecht nemen, dat is te veel. Wat neem jij, de lunch? Wat is de lunch?” Gorik schakelt voortdurend van Nederlands met mij naar Frans met de ober, die hem in het passeren af en toe een por geeft. Op het handgeschreven dagmenu staan fondu fromage maison als voorgerecht en drie gegrilde Oostendse sliptongetjes als hoofd. “Drie? Wauw, ik ga dat ook nemen, man. En willen jullie al iets brengen voor de foto’s? Een garnaalkroketje of zo. Merci!”

Gorik komt hier vaak. “Op de middag is het wat saaier, maar ‘s avonds is het hier altijd dikke feest. Charlotte, de bazin, is echt een beest. En Tom, de eigenaar, hij is hier nu niet, maar dat is een echte muziekliefhebber die plaatjes draait.” Hoewel Wie is Guy al gestreamd kan worden en uit is op cd, is de vinyl nog onderweg. “Dat wordt het beste moment. Daar kijk ik echt naar uit, naar die plaat vasthouden. Al ben ik eerlijk gezegd al twee weken aan het feesten. Al twee weken als een verjaardag. Ik ben echt overdonderd door de ontvangst.”

Na Goriks passage bij De afspraak werkte hij zijn debuutalbum helemaal af. Op 1 december was die klaar. Na twee jaar schrijven en sleutelen wist hij zelf niet meer wat hij ervan moest vinden. Had hij niet te veel over zichzelf verteld? Stonden er niet te veel nummers op? Gorik ging vervolgens drie weken op vakantie naar Malawi, waar zijn beste vriend Ian woont. “Het was mijn vierde keer daar. De eerste twee keren heb ik rondgetrokken, nu was het gewoon vakantie. Je hebt daar een meer dat twee keer zo groot is als België. Je kan er vissen, duiken, wiet paffen.” En bananen eten dus.

Toen hij terugkwam luisterde Zwangere Guy opnieuw naar de plaat. Op een paar foutjes na was hij tevreden. Het eerste deel van Wie is Guy is erg zwaar en emotioneel. “Ik wil dat je het einde niet haalt, omdat het zo heavy is. Je moet eerst afhaken en daarna moet je mij een tweede kans geven. In het eerste deel zit je bij mij thuis, in het tweede deel ga je met mij naar buiten. Dat is het funky stuk, dat is cruisen. En op het einde, deel drie van de plaat, is het feesten geblazen. Zoals in het echte leven. En omdat ik alleen niet kan feesten, alleen niet funky genoeg ben, zitten er in dat deel ook veel features, met Selah Sue, Darrell Cole - da's een G van mij, Nag, Blu Samu, …”

Bij de fondu fromage maison, wat blijkbaar kaaskroketten zijn, vertel ik Gorik dat ik onder de indruk was van de cd-collectie die hij onlangs in een filmpje op Instagram toonde. Blijkbaar was dat maar een vierde van zijn verzameling. Een groot deel is hij kwijt gespeeld door als tiener thuis weg te lopen en in die tijd daarna vaak te verhuizen. Geld dat hij verdiende op de werf of door wiet te dealen ging naar muziek. En als kind kreeg hij soms vijftig euro per week van zijn moeder, zodat hij voor zichzelf kon zorgen.

“Ik heb op driehonderd meter van de eerste Mediamarkt in België gewoond. Daar ging ik muziek kopen met de Frederik Daem - dat is een schrijver. Bleek de Steve daar te werken, een gast uit de wijk waarmee ik nog had gesmoord. Die plakte voor ons dan stickertjes op cd’s die wij wilden hebben. ‘4,99 euro’ op een cd van twintig ballen. Daar heb ik echt veel gekocht. En daarvoor ook bij Lefto in de Music Mania, maar die platenbakken waren te hoog voor mij. De Frederik die een kop groter was moest de cd’s er toen voor mij uithalen: Franse hiphop, Nas, 2Pac, …”

De avond voordien heeft Gorik nog tien nummers van 2Pac achter elkaar opgezet. “Om af te sluiten in de Daringman, waar Mercedes achter de toog staat, da’s een vriendin van mij.” Het lijkt alsof hij iedereen in elk Brussels café persoonlijk kent. “Dat nu ook weer niet. Maar op de plekken waar ik kom, daar wil ik mij thuis voelen. In een restaurant ga ik dag zeggen in de keuken en aan een toog kan ik geen tien keer doen alsof ik je niet ken. Je gaat op café om sociaal te zijn. Mijn pa had een café dat hij zelf failliet heeft gezopen. Ik ben daar een paar keer geweest en weet je, een goede toog is heilig. Vroeger had je in de Marollen aan elke toog een koord hangen, waar ze zich aan vasthielden. Op het einde van de avond knipten ze dat door, en dan viel iedereen K.O. achterover en sleepten ze hen naar buiten. In sommige cafés vind je die koorden nu nog."

Gorik houdt van goede pintjes, goed eten en sociaal contact. Dus heeft hij met iedereen op de plaat goed gedronken, goed gegeten en goed gepraat. Met Peet van Le 77 duurde dat drie dagen en huilden ze samen bij het maken van ‘Mec Man Bro’, onder andere om Peets overleden moeder. “Dat was echt intens”, vertelt Gorik daarover.

Ook toen Gorik zijn platencontract versierde kwam het ritueel van eten en drinken eraan te pas. “Ik zei tegen de Patrick van Universal - de Patte noem ik hem - na onze eerste ontmoeting: met een américain-frites ga je mij niet binnenhalen.” De volgende ontmoeting vond plaats in Sensa Nome, een Italiaans sterrenrestaurant in de chique wijk Zavel. “Toen dacht ik: oké, hier kunnen we babbelen. Maar die platenfirma’s, die stralen gewoon dollartekens uit. Dus zei ik dat ik, wanneer de deal rond was, wilde gaan eten in de Comme Chez Soi met mijn manager, mijn vriendin en mijn advocaat. Het is alleen met mijn manager geworden, maar toch … Ben jij daar al eens geweest?” Uiteraard niet. “Ik dacht dat het er super stijf ging zijn, maar ik ben gewoon in mijn trainingspak gegaan en die vonden dat goed.”

Al sinds de garnaalkroketten wil Gorik me zijn nieuwe clip tonen, die voor het titelnummer ‘Wie is Guy’, maar door al het eten komt het er maar niet van. Wanneer de drie visjes op zijn, krijg ik hem eindelijk te zien. Terwijl ik meer dan zes minuten lang kijk hoe Zwangere Guy paffend, kotsend en moordend door de hemel en de hel trekt, maakt Gorik van het intermezzo gebruik om babbeltjes te slaan met zowat iedereen in Le Vismet.

Ik zeg hem dat ik dit weer een zware clip bij een zwaar nummer vind. “Er zit een duivel in mij. Ik zou elke dag super veel dope willen pakken, maar ik weet dat ik dan zot zou worden. Dus ik focus mij echt op mijn mentale gezondheid. Mijn vriendin is kinderpsycholoog en ze volgt ook een extra opleiding tot therapeut. Zonder Ella zou mijn plaat niet hetzelfde zijn geweest. Zij heeft mij geholpen mijn verhaal te vertellen.”

Dan vertelt hij dat ‘Gorik Pt. 1’ effectief nog maar het eerste van drie delen is. In het volgende stuk wil hij vanuit het perspectief van zijn misbruikte moeder rappen. Het laatste en derde deel is gebaseerd op een verhaal dat later door Zwangere Guy zelf zal worden verteld, maar zo gewelddadig is dat ik het nauwelijks kan geloven. Om een of andere reden zie ik Gorik al Eminem-gewijs de hoofdrol spelen in zijn eigen biopic. “Ik heb echt moeten leren dat ik een verhaal had en hoe ik dat moest vertellen. Dat is het enige dat ik kan. School was voor mij de hel. Toen ik veertien was, is mijn pa daarom met mij gaan rondrijden door Brussel om te zoeken wat ik wilde doen. ‘Kijk, dat is een werf, zei hij. ‘En dat is de VRT, hier maken ze televisie.’ We reden helemaal van Schaarbeek naar Halle en terug. Ik mocht zelfs een joint opsteken en mijn pa wilde wel mee paffen. Ik was veertien en hij is maar achttien jaar ouder, dus hij was zelf nog jong. We reden langs een kazerne, maar het leger vond hij niets voor mij. Op het einde van de dag zei hij dat hij mij twee dingen zag doen: in de bouw of op een podium. Beenhouwer mocht niet, want dat hij was hij zelf. Ik ben dan eerst maar in de bouw gaan werken.”

We zeggen de ober dat we geen dessert hoeven, dus brengt hij uit zichzelf twee espresso’s. Voordeel van kind aan huis zijn. Of gewoon karma: Gorik geeft en Gorik neemt. Hij wil delen en puur zijn. Het enige waarover hij waakt is geen sell-out worden. “Ik krijg nu voorstellen, man … Gaan rappen in een H&M voor een bedrag waar ik vroeger een jaar voor moest werken. Gelukkig wijst Dis, mijn manager, dat af zonder dat hij mij iets moet vragen.” Ik zeg dat ik dat zelf niet zou weigeren.

Maakt hij zich dan geen zorgen over de toekomst? “Mensen waarschuwen mij dat ik in een zwart gat ga vallen, maar ik kom al uit de miserie. Het wordt alleen maar beter. Ik wil gewoon genieten nu.” Misschien moet hij later een restaurant openen, stel ik voor. “Daar heb ik lang aan gedacht, maar ik heb nu een beter plan. Over tien of twaalf jaar word ik baas van de AB. Niet artistiek directeur of zo, hé. Nee, echt baas. CEO. Moest ik een restaurant hebben, dan zou ik moddervet worden en kei veel zuipen. Maar anderzijds, dat doe ik nu ook al.”