Deze vrouwen maken de weg vrij voor zwarte ondernemers in New York

Eind vorig jaar waren in de VS retorische vragen als “Heb je vandaag al een zwarte vrouw bedankt?” overal op social media te vinden. Deze ogenschijnlijk vreugdevolle statements doken op tijdens de senaatsverkiezingen van Alabama. In tegenstelling tot 34 procent van de witte vrouwen die een vermeende kindermisbruiker wilden verkiezen, stemde 98 procent van de zwarte vrouwen op een kandidaat die zich inzet voor goedkope zorgverzekering en die in het verleden racistische terroristen vervolgde.

Ik zal je een geheim verklappen. We doen dit niet zomaar, of voor de voldoening, of dankbaarheid. We doen wat nodig is om onszelf en onze gemeenschap te beschermen.

In 1971 schreef Toni Morrison het volgende over zwarte vrouwen: “I suppose at bottom we are all beautiful queens, but for the moment it is perhaps just as well to remain useful women.” Hiermee refereert ze aan de desillusie die vrouwen van kleur voelden bij de ontluikende feministische beweging in die tijd. Want, toen de witte vrouwen uit de middenklasse en elite ontwaakten uit de huishoudelijke sleur en hun plek opeisten in het werkveld, ervaarden zwarte vrouwen allang en nog altijd racisme en seksisme in het Noorden en Westen van Amerika, en gingen ze gebukt onder brute arbeidsomstandigheden in het Zuiden.

Zwarte vrouwen zijn de snelst groeiende groep van vrouwelijke ondernemers in de VS. Misschien komt dat wel omdat ons motto altijd is geweest: “Fuck it, ik doe het zelf wel.”

We zijn geen martelaren. We lossen problemen juist op. We zullen onszelf niet opofferen om wit Amerika te redden van zichzelf. In plaats daarvan strijden we voor arbeidsrechten, proberen we geld voor belangrijke maatschappelijke programma’s los te wrikken, en schijnen we licht op ondervertegenwoordigde mensen in de kunsten. We beschouwen dit als essentiële maatregelen die we moeten nemen om te overleven.

Het blog Maroon World, dat is opgericht door Travis Gumbs en Cynthia Cervantes, heeft zwarte vrouwen gefotografeerd die dit soort maatschappelijk werk doen in New York. Deze vrouwen creëren kansen en maken de weg vrij voor andere zwarte vrouwen in de media, kunsten, wetenschap, technologie en dans.

Dus, luister naar ons, vertrouw ons, daag ons uit, en respecteer ons. Maar het allerbelangrijkste: zie ons. Want als zwarte vrouwen winnen, dan winnen we allemaal.

Sherrel Dorsey is een dertigjarige data-journalist die The Plug oprichtte, de eerste dagelijkse tech-nieuwsbrief die verslag doet van zwarte investeerders, ondernemers en innovators. Ze groeide op in Seattle, maar noemt Harlem haar thuis.

“Ik denk dat zwarte, vrouwelijke entrepreneurs in de toekomst beter vertegenwoordigd worden. Ik zie het eerlijk gezegd niet meer zo zitten om te werken voor witte mensen, hoe vreselijk dat ook klinkt. Maar ik heb daarin een keuze. Ik mag mijn eigen pad bewandelen. En ik denk dat ik de verhalen over “dat ik de eerste zwarte persoon in de boardroom ben,” of “dat ik moest dealen met dit of dat” op een gegeven moment niet meer hoef te horen. Ik denk dat we ook meer autonomie en samenwerking van zwarte vrouwen gaan zien. Zwarte vrouwen ondernemen en zetten de boel naar hun eigen hand, en dat is zó essentieel op dit moment. Het is mooi hoe we tegelijkertijd dope, cool, slim en in een ruimte kunnen zijn, en dat mensen dat erkennen.”

Ashley Baccus-Clark is een neurowetenschapper en creative director bij Hyphen Labs, een interactieve studio in kunst en technologie. Hyphen Labs’ recente virtual reality-installatie Neurospeculative Afrofeminism draait om de ervaringen van zwarte vrouwen. Je wordt letterlijk in het lichaam van een zwarte vrouw geplaatst. De 31-jarige komt uit Pasadena, in Californië, maar woont op dit moment in Brooklyn.

“Virtual reality wordt veelal gebruikt als een soort van machine om empathie te creëren. Maar ik probeer mensen juist weg te drijven van de empathie-discussie. Als ik het woord ‘empathie’ hoor, dan is het alsof de kijker op een vliegtuig wordt gezet dat hen niet alleen verwijderd van iets, maar ook erboven plaatst. Ik wil liever dat mensen mijn werk in de context van bewustzijn plaatsen. Dat je mensen op een mindful of bewuste manier benadert, als zijnde een ervaring, en er geen product van probeert te maken.”

Het gebrek aan bewustzijn laat zien hoe mensen van zwarte cultuur kunnen houden, terwijl ze totaal niet opkomen voor zwarte mensen. De commodificatie van onze cultuur is een soort barometer geworden van wat cool is en wat niet. Dus je kan onze cultuur consumeren, en de manier waarop we praten en de wereld zien, zonder ooit maar een keer met een zwart persoon te hoeven spreken.”

Mona Marie is een 31-jarige danseres en dansdocent, geboren en getogen in de Bronx. Ze is eigenaar van Poletic Justice, een paaldansstudio waar vanuit New York’s recente “stripper strike” werd geïnitieerd. Dat was een protest tegen racisme in stripclubs.

“Mijn vak is als ieder ander vak. Hoewel we onderdeel uitmaken van de seksindustrie, hebben wij ook regels. We hebben ervoor gekozen om seksueel vrij te zijn en onze lichamen te laten zien. Maar dat betekent nog niet dat we geen respect verdienen, of niet professioneel zijn.

Veel mensen hebben het idee dat ze ons op een bepaalde manier mogen behandelen, omdat we dit werk doen. Maar we willen gewoon ons werk doen, zonder gediscrimineerd te worden, of ontslagen zonder reden. Wat de vrouwen van het stripperprotest gewoon willen is een paar goede regels en regulaties, en dat mensen zich professioneel gedragen.”

Christina Long is een kunstenaar en oprichter van #BLKGRLSWURLD, een zine die de verhalen van zwarte vrouwen in metal en punk vertelt. De 30-jarige groeide op in Chicago en Detroit, maar woont tegenwoordig in Harlem.

“Er is een specifiek ding waar ik beledigd door ben, met name in de muziekscene, en dat is wanneer iemand zegt dat er geen diversiteit is. En dan denk ik: wat de fuck? Ik was er toch? En zij was er. Kijk, het kan altijd beter, maar wanneer mensen zoiets zeggen voel ik me alsof ik word vergeten.

Ik hoop dat ik met mijn zine die mensen kan vertegenwoordigen. Je ziet dat je niet de enige bent, en dat kan een goed gevoel opleveren. Je bent niet gek en alleen, en je kan wat erkenning vinden in het feit dat anderen dezelfde interesses hebben en er hetzelfde uitzien.”

Joeonna Bellorado-Samuels is directeur van de Jack Shainman Galerie en oprichter van We Buy Gold, een pop-up kunstgalerie die nieuwe en nooit eerder vertoond werk tentoonstelt. De 38-jarige komt uit San Francisco, maar woont in Brooklyn.

“We Buy Gold kreeg aandacht als een ‘show voor zwarte kunstenaars’. En dat klopt in zekere zin, want het is een galerie die het werk van veel zwarte kunstenaars exposeert. En ik vind ook dat hier iets over gezegd mag worden. Maar ik ben voorzichtig met het beperkt beschrijven van een ruimte op zo’n distinctieve manier. Het is zo makkelijk. Andere ruimtes, ook al zijn ze ongeveer hetzelfde in wat ze laten zien, worden nooit op die manier gecategoriseerd of benoemd.

Het gaat niet zozeer over het expliciet willen praten over ras – elke show die we deden ging in principe over ras. Maar ik wil wel praten over de nuance die je in die discussies kan vinden. Ik ben niet zo geïnteresseerd in shows waarin ras het enige is dat hen verbindt. Er kan zoveel nuance worden aangebracht, en het is zoveel complexer dan dat. Ik vind het lui. Niet van de zwarte kunstenaars, maar van de mensen die ons in de gaten houden, of bekijken.”

Fotografie door Maroon World
Stylist: Chasidy Billups
Make-up: Wanthy Rayos
Haar: Illy Lussiano
Nagelkunst: Eda Levenson of Lady Fancy Nails