Deze gothic burlesquedanser blijft ondanks de negativiteit, altijd zichzelf

Dit artikel verscheen eerder op i-D Nederland.

i-D spreekt en documenteert de pioniers in de Lage Landen die onze ideeën over schoonheid verbreden.

Ik was zes jaar en zag voor het eerst films als The Adams Family, Beetlejuice en Batman Returns met Michelle Pfeiffer als catwoman. Ik was meteen gefascineerd door de rare esthetiek van die donkere, ietwat grimmige films waarin iedereen veel te veel zwart draagt. Van zodra ik mijn eigen kleding mocht kopen, droeg ik vooral zwarte kleren en voelde ik me aangetrokken tot een donkere, witchy stijl. Toen ik zestien jaar was keek ik naar de Rocky Horror Picture Show en Hedwig and the Angry Inch., twee films over personages die veel tegenkanting kregen omwille van wie ze waren, maar daar geen fuck om geven. Die films waren een enorme bron van inspiratie voor mijn stijl, maar ook mijn identiteit. Ik besefte dat het oké is als man om vrouwelijke elementen in je uiterlijk te hebben en dat ik me niets moest aantrekken van wat anderen denken. Ik besefte dat ik in de spiegel moet kijken en zelf blij moet zijn met wat ik zie.

Vanaf dat moment ging ik ook naar typische New Wave Gothic-feestjes en omringde ik me met excentriekelingen. Daar was het normaal om nagellak te dragen, en een lijntje onder je ogen te doen. Ik begon ook te experimenteren met make-up en werd alsmaar extremer in mijn eigen stijl. Mijn moeder vond dat eerst erg heftig. Ze was bang wat de buren hiervan zouden vinden en door programma’s als Jerry Springer dacht ze dat hoe ik me kleedde vooral erg problematisch was. Tot ze op een dag twee vriendinnen van me ontmoette toen we aan het winkelen waren. Ze waren allebei excentriek gekleed, met lange zwarte gewaden en lang haar. Ze groette me uitbundig, gaven vervolgens een hand aan mijn moeder en vroegen haar beleefd hoe het met haar ging. Vervolgens zeiden ze dat ze naar huis moesten, om te studeren. Vanaf dat moment was alles oké voor mijn moeder, want ze besefte dat ik omringd werd door deftige mensen die vooral een goede invloed op mij hadden. Een jaar later ging ze zelfs verkleed mee naar een galabal en nu nog steeds staat ze achter de bar als ik een gothic feestje organiseer. Als nu iemand een opmerking durft te maken over mijn stijl, hoop ik dat ze snel kunnen rennen, want mijn moeder tolereert dit gedrag niet.

Bekijk ook: Why I am a Lolita.

Nu voel ik me alsmaar comfortabeler in mijn stijl. Ik kleed me altijd afhankelijk van hoe ik me voel. De ene dag ben ik Marlene Dietrich, de andere dag David Bowie. En als ik een slechte dag heb, kleed ik me als een heks. Ik draag wat ik mooi vind, en waar ik me comfortabel in voel. Ook doe ik soms een gothic burlesque-show, waarbij ik mezelf kleed in zwarte vuilniszakken. Ik scheur die van mijn lijf, laat nepbloed uit mijn mond stromen en lik iemand op de eerste rij tot zijn of haar gezicht onder het bloed hangt. Het is niet voor doetjes, maar is wel een erg esthetische gebeurtenis.

Ik werk nu in een ijsjeswinkel en word geregeld gefotografeerd door toeristen. Op zich vind ik dat niet storend, zolang mensen me met een positieve houding benaderen. Wel merk ik dat ik soms omringd word door mensen die geen moeite doen om door mijn uiterlijk heen te prikken. Ze hebben het gevoel dat ze zelf een boeiender persoon worden als ze zich omringen met mensen die er excentriek uitzien. Gelukkig beschermen mijn echte vrienden me voor die soort personen. Maar het raakt me natuurlijk wel als ik merk dat mensen me meteen in een hokje plaatsen.

Maar vooral op vlak van daten is mijn uiterlijk niet altijd even gemakkelijk. Op datingapps word je altijd snel geswipet, gebaseerd op een simpele foto. Voor Tinder zie ik er sowieso niet heteroseksueel genoeg uit, zelfs voor de homoseksuelen die op de app zitten. Maar op Grinder is het eigenlijk nog erger. Daar kunnen de mensen extreem brutaal zijn. In de bio staat een zinnetje als 'no femmes, no fats, no asians' en soms krijg ik berichten van mensen die vragen ‘what the fuck er mis is met me’. Ik schrik mensen af met mijn uiterlijk, waardoor veel mensen me helemaal niet leren kennen. Ik vind het jammer dat mensen er niet van uitgaan dat ik veel meer te bieden heb dan puur een opvallend uiterlijk. Ik wil praten over jazz, opera en boeiende literatuur, niet altijd over mijn vreemde stijl. Soms krijg ik dan berichten van vijftigjarige mannen die de New Wave-periode hebben meegemaakt, en die me boeiend vinden omdat ik op Boy George lijk. Het is frustrerend en soms pijnlijk, maar ik kan hier tegen, hoor. Ik ga naar buiten als ik mensen wil leren kennen. Door mijn uiterlijk scheid ik op die manier het kaf van het koren, en omring ik me met mensen die veel verder kunnen kijken dan mijn stijl.

De term ‘gothic’ komt van een journalist die de muziek van Joy Division beschreef en verwees naar de gothic novels. In het begin van de jaren tachtig was er een nachtclub in Londen, de batcave, waar gothics de hele nacht konden feesten in die donkere gothic novel-stijl. Nu is de term ‘gothic’ soms een beetje een uniform geworden. Daardoor voel ik me soms nog dubbel over mijn stijl. Toen ik 17 was, had ik de nood om te horen bij een groep en dus een ‘uniform’ te dragen. Nu ben ik 29 jaar en heb ik die nood helemaal niet meer, maar word ik wel nog steeds door mijn stijl in een bepaald hokje geplaatst. Ik kan nu naar een feestje gaan en de avond erna op een jazzconcert zitten en er even goth uitzien. Identiteit is dus een complex gegeven, en ik ben altijd op zoek naar wie ik ben, wie ik wil zijn en hoe ik wil dat de buitenwereld me ziet. Maar een ding heb ik geleerd, en draag ik altijd met me mee: eenmaal je zelfvertrouwen uitstraalt, appreciëren mensen ook meer wat ze zien. En vooral wil ik me altijd goed voelen in mijn vel, los van wat mensen van me denken.