Hoe het voelt om de wereld af te reizen op een containerschip, bijna gratis

Vorige zomer hebben de superboeven aan het hoofd van United Airlines iets nieuws verzonnen: “basic economy.” Het is een manier om vliegen nog ellendiger te maken door zelfs basiscomfort betalend te maken, zoals pakweg een stoel naast je vrienden of plek voor je handbagage als die groter is dan een handtas. De dag zit eraan te komen dat je op het vliegtuig verplicht een bril aangesnoerd krijgt die heel de vlucht Kruidvatreclames toont. En iedere keer als je met de ogen knippert, betaal je een upgrade.

Maar goed, als je bijvoorbeeld een oceaan over moet, dan is er nu eenmaal geen andere optie dan de vlieger. Toch?

Misschien niet. Je kunt bijvoorbeeld eens een containerschip proberen – een van die joekels van joekels van 400m lang, die volgestapeld staan met wat eigenlijk gewoon treinwagons zijn. Reizen per containerschap is een optie voor reizigers die bijzonder flexibel zijn over, goh ja, zowat alles. Bijvoorbeeld: om over iets oneindigs als de Stille Oceaan te geraken, zit je twaalf uur op het vliegtuig, maar twee weken op een containerschip. En de gespendeerde tijd is nog maar het begin.

Thor Pederson zit nu aan twee derde van zijn poging om in elk land ter wereld te komen zonder een voet op een vliegtuig te zetten, en dat betekent dat hij niets anders kan dan zichzelf van continent naar continent te laten verschepen zoals een pallet afgeprijsde kantoorwaren. Vanuit Cyprus liet hij me weten dat containerschepen écht geen plek zijn voor landrotten en dat het een heel gedoe is om er zelfs gewoon op te geraken. Maar er zijn ook een paar plezante voordelen, zeker voor Pederson: het prijskaartje van bijna al zijn trajecten — normaal gezien vergelijkbaar met vliegen of zelfs duurder — bedraagt nul cent.

Waarom reis je per containerschip?
Thor Pedersen: Er zijn nog geen 200 mensen die in alle landen ter wereld geraakt zijn en ze hebben allemaal hier of daar wel eens moeten vliegen. Ik ben al vier jaar bezig en zit aan 142 landen. Tot nu toe ben ik nog niet één keer naar huis teruggekeerd en ik heb nog niet gevlogen. Als ik een oceaan zoals de Atlantische over moet, kan ik dus enkel varen. Dan moet ik dus een containerschip nemen.

Maar zijn die lange reizen niet onnoemelijk saai?
Zolang dit project loopt, heb ik nooit rust. Ik moet altijd een visum regelen of een grensovergang fiksen, of ik ontmoet mensen, gasten van het Rode Kruis of de pers. Op zo’n boot voel ik mij eindelijk op mijn gemak. Ik kan nog twee tot vier dagen werken zonder internet, en daarna valt het stil. Dus ik pers er nog even alles uit, en dan heb ik tijd om uit te blazen.

Wat doe je dan?
Op zo’n boot wordt het water ontzout tot zoet water, waarna het langs de gloeiend hete motor passeert. Je krijgt dus warm water voor niets en je kan een uur of twee, drie onder de douche staan zonder je zorgen te maken over het milieu. Je kan uitslapen. Je leest boeken. Ik spendeer veel tijd op de commandobrug, want als je op de brug staat, dan weet je alles. Dat is waar het nieuws circuleert.

Is er ook wat luxe?
Ik heb al op een schip gezeten met een sauna en een binnenzwembad. Soms is er wifi. Op een ander schip heb ik het Noorderlicht gezien en walvissen en dolfijnen. Soms is het allemaal redelijk spectaculair, maar meestal zie je gewoon water.

Wordt het soms griezelig?
Eén traject over de Atlantische Oceaan moest normaal maar acht dagen duren, maar we zijn serieus zwaar stormweer binnengevaren en ik was zeker dat ik eraan ging. Het schip hotste alle kanten op en de golven sloegen keihard tegen de containers en de boeg. We moesten vertragen tot vier knopen. Als ik me niet ergens aan vastklampte, vloog ik de kajuit rond. Ik vroeg dus “Is dit normaal?” en die gasten lachten zich een breuk. Ze keken mij aan, zo van: “Dit is peanuts, makker.” Vanaf dan was ik op mijn gemak. “OK, ze zeggen dat het niks is. Ik moet de rit gewoon uitzitten.” Dat heeft zo nog vier dagen geduurd.

Kan je dan slapen, in zo’n storm?
Je ligt in het stapelbed en je probeert te slapen, maar dat is quasi onmogelijk. Je rolt er gewoon uit. Er stond een stoel op de vloer die voortdurend omviel. Echt, tik eens tegen een stoel en kijk wat ervoor nodig is om hem te doen kantelen… En dan probeer je iets te eten terwijl je met één hand de tafel vasthoudt om niet van je stoel te schuiven en met de andere je bord zodat het niet van de tafel klettert. Je handen zijn dan ongeveer op, dus eten is echt wel een uitdaging.

Hoe geraak je aan boord van een containerschip?
Daar komt veel bij kijken. Er zijn op de wereld een paar containerdiensten die kajuiten verhuren. Je kan hen gewoon bellen of online checken en zo je plek aan boord verzekeren. Maar dat doe ik niet, want ik wil het goedkoper. Containerschepen hebben natuurlijk geen enkele reden om een passagier toe te laten als ze er niet op kunnen cashen. De dagen dat je een reis kon terugverdienen met werken zijn al lang vervlogen. Tegenwoordig heb je allerlei vergunningen en bewijzen nodig om op zo’n schip te mógen werken. De meeste havens zijn trouwens zo zwaar beveiligd dat je er niet makkelijk binnen geraakt. Je bent gewoon een risico aan boord, en ze zijn je dus liever kwijt dan rijk. Het leven aan boord komt neer op werken, eten, slapen, ontspannen. Een passagier zonder werk hindert die routine eigenlijk alleen maar.

Wat maakt jou dan anders?
Ik reis als goodwill ambassadeur van het Deense Rode Kruis en dat opent deuren, zeker bij de kapiteins en andere officiers aan boord. Die hebben daar nog wel iets mee. Die mensen varen al 40 jaar en hebben hun eigen verhalen. Ze zijn ook wel geïnteresseerd in die van mij, een halve gare die de wereld rond wil zonder vliegtuig. Dus ze ontvangen mij royaal. Ik dineer vaak bij de kapitein.

Wat kost het?
Ik heb eens 15 dollar per dag moeten betalen voor slaapplek en eten, plus een verzekering van 60 dollar. Voor hen moest ik ook een verhaal schrijven over hoe fantastisch het is om op een containerschip te reizen.

Heb je voor de rest nog moeten betalen?
Nee, al de andere ritjes waren gratis.

Op het einde van je trip staat een hele resem kleine eilandstaatjes in de Stille Oceaan op het programma. Ga je dan met iets anders varen dan containerschepen?
Tja, ik ga in ieder geval niet aan zeilboten en dat soort onzin beginnen. Die eilanden moeten uiteindelijk ook allemaal wel eens goederen in een container laten komen. Maar inderdaad, misschien niet elke dag, dus wie weet? Wanneer zo’n schip aanmeert moeten ze eerst lossen, om daarna weer lege containers te laden en dan te vertrekken. Volgens mijn regels moet ik minstens 24 uur in elk land geweest zijn, dus als ze de hele zwik kunnen laden en lossen in 8 uur tijd en dan direct weer vertrekken, zit ik wel met een probleempje als er daarna pas na een maand weer een boot arriveert. Dus we zien wel.

Dit interview is een beknopte weergave.

Volg de reis van Pederson op zijn website .

Volg Mike Pearl op Twitter .