Mijn vader zei vaak dat hij een einde aan zijn leven wilde maken. Hij voelde zich gevangen op aarde, in zijn lichaam maar vooral in zijn geest. Mijn relatie met hem liep niet altijd van een leien dakje, maar ik was vastbesloten om zijn verbeten gevecht te begrijpen.Ik ging de uitdaging aan om mijn vader en zijn ziekte te bestuderen, door foto’s te maken van zijn dagelijkse strijd. De intimiteit die de foto’s laten zien, toont aan dat mijn vader bereid was om zijn leven te delen met een publiek. Hij leed enorm onder zijn emotionele instabiliteit en gaf ons de kans om geconfronteerd te worden met het leven van iemand met een geestesziekte.
Advertentie
Mijn vader leerde het Project Semicolon kennen, een “non-profitbeweging die hoop en liefde probeert te voorzien voor hen die worstelen met geestesziekten, zelfmoord, verslaving en zelfverwonding.” We sloten ons aan bij de beweging en ik hield zijn hand vast toen hij zijn eerste tatoeage kreeg, een semicolon (puntkomma) op zijn linkerarm. Ik twijfel er niet aan dat mijn vader zelfs tijdens zijn zwaarste dagen dapper vocht voor zijn leven. Toch kwam zijn einde onverwacht en was het traumatisch.Na orkaan Maria leefde Puerto Rico maandenlang in onzekerheid. De regering was niet in staat om haar mensen te helpen en de chaos duurde veel langer dan zou moeten. Tijdens deze periode werd er steeds vaker gebeld naar Linea PAS, de enige telefoonlijn voor zelfmoordpreventie van Puerto Rico. Er ontstond aandacht voor de ernstige geestelijke gezondheidscrisis op het eiland. Tijdens diezelfde periode merkte ik dat het steeds slechter ging met mijn vader, doordat hij niet op hulp kon rekenen van artsen en medicijnen die hij nodig had om te overleven.Toen ik werd geïnformeerd dat mijn vader in het ziekenhuis lag met brandwonden, vroeg ik me af of hij dat zichzelf had aangedaan. Later kwam ik erachter dat de oorzaak bij een onvoorzien ongeluk lag. Hij had een sigaret aangestoken in de auto terwijl hij een tank met propaangas vervoerde – die bleek te lekken, waardoor zijn auto ontvlamde. Getuigen zeiden dat ze hem uit het raam zagen springen, schreeuwend om hulp, maar op dat moment was 64 procent van zijn lichaam al derdegraads verbrand. Ik wist dat mijn vader het niet zou overleven. Niet omdat hij niet sterk genoeg was om te genezen, maar omdat dit de perfecte kans voor hem was om de rust te krijgen waar hij al zo lang naar verlangde. Met een gebroken hart zei ik dat hij zijn vrijheid moest vinden, en hij gaf zichzelf de toestemming om te gaan.
Advertentie
Kort daarna reisde ik naar Ecuador, zijn favoriete land, met zijn as in mijn koffer. Ik droeg zijn gewicht op mijn schouders tijdens een slopende wandeling naar een vulkanische krater in de Ecuadoriaanse Andes. Ik strooide zijn as uit met uitzicht op het meer van Quilota. Het was een adembenemend moment, ik heb me nog nooit zo voldaan en vredig gevoeld. Ik heb de mogelijkheid gekregen om mijn vader, door mijn kunst, te leren kennen, en het is het mooiste geschenk dat ik kan bedenken.
Volg Gabi Perez op Instagram.Dit artikel verscheen eerder op VICE US.