Waar ligt de grens tussen positieve aandacht voor transgenders en sensatiezucht van de media?

Deze maand zal Andreja Pejic, een transgender model uit Joegoslavië en Australië twee mijlpalen in haar carrière bereiken. De eerste is iets wat je steeds vaker ziet in de grote modetijdschriften: bij het verschijnen van dit nummer van Harper's Bazaar Serbia, zal Pejic het eerste transgender model worden dat verschijnt op een Harper's Bazaar-cover .

De tweede werpt echter een licht op een groeiende discussie binnen de transgemeenschap over de voor- en nadelen van de aandacht die transgenders krijgen: Pejic' aankomende cover van Glamour Spain zal niet verwijzen naar haar seksuele identiteit en beschrijft haar in plaats daarvan simpelweg als "La Balleza Valiente" (De Moedige Schoonheid).

Het is een beslissing die Pejic zelf waardeert. "Ik wil Glamour Spain een pluim geven omdat ze niet de behoefte voelen mijn gender of medische geschiedenis op de cover te zetten, om zo beter te verkopen", schreef ze op Instagram. "Can I get an amen?"

Gezien de lange, treurige geschiedenis van transgender-sensationalisme in de media, en de veel voorkomende neiging om zoveel op de genderidentiteit te focussen dat de individualiteit verloren gaat, is de subtiliteit van de cover van Glamour Spain zowel opmerkelijk als verfrissend. En hoewel het niet de eerste modecover is voor het transgender model, maken alle andere covers referenties naar die specifieke identiteit.

Maar hierin ligt de paradox: om het proces waarmee transgender individuen "net als iedereen" worden op gang te krijgen, moet er minder aandacht besteed worden aan het feit dat ze transgender zijn. En dat in een tijd waarin trans-zichtbaarheid ook belangrijker dan ooit lijkt, om een stem te geven aan een gemeenschap die nog steeds bijna elke dag in de media wordt gedemoniseerd, en die nog vaak onbegrepen en gekarikaturiseerd wordt.

Het vinden van de juiste balans tussen gelijkheid en zichtbaarheid is iets waar bijna elke transgender persoon in de schijnwerpers moeite mee heeft gehad. En terwijl de bredere LHBTQ-gemeenschap worstelt met de onmogelijke dialectiek tussen assimilatie en weerstand tegen de waarden van de mainstream, dient Pejic' cover op Glamour Spain als blauwdruk voor waar de transgender gemeenschap zich drie jaar na het "transgender tipping point" bevindt.

Verschillende prominente transmodellen, beroemdheden en activisten sloten zich aan bij Pejic en omarmen de Glamour Spain-cover als een teken van vooruitgang.

"Merken moeten niet onze gendergeschiedenis op de voorgrond te zetten, maar ons talent," vertelt model Geena Rocero me. "Andreja is een model dat zeer open haar verhaal heeft verteld, Glamour Spain's keuze om haar transidentiteit niet te vermelden, neemt het feit dat ze trans is op geen enkele manier weg. De wereld weet wie ze is."

Finalist van seizoen negen van RuPaul's Drag Race Peppermint is het daarmee eens: "Hoewel ik denk dat het belangrijk is om de prestaties van onze LHBTQ-pioniers te benadrukken, is het meest revolutionaire gebaar dat de maatschappij kan maken in onze strijd voor gelijkheid om ons als ware gelijken te behandelen", zegt ze. "dat ze [Pejic] op de cover zetten op dezelfde manier als andere prachtige, bekwame covermodellen, geeft aan dat we stappen maken."

Pejic zelf heeft geen invloed heeft gehad op de beslissing. "Ik ben heel open geweest over mijn ervaringen en ik ben er blij mee dat te benadrukken", zei ze me. "Maar je zet iemands ras ook niet op de cover, of dat soort persoonlijke details. Ik had gewoon het gevoel dat ik een goed model ben en een goede foto kan produceren, net als elk ander succesvol model."

"Maar ik ben niet op een punt waarop ik kan zeggen: 'dat kan je niet doen'", vervolgt ze. "Omdat ik niet denk dat je mensen tot zulke vooruitgang kan dwingen – je hoopt gewoon dat het natuurlijk en met de tijd gebeurt. Het was een aangename verrassing toen ik het zag, ik googelde de titel, de vertaling was 'De moedige schoonheid' – ik dacht: ik kan me hierin vinden."

"Het is prachtig als je erkenning krijgt voor je werk of je authentieke bestaan," zegt muzikant Mila Jam. "We worden overladen met labels en hokjes en soms is het verfrissend om gewoon op een manier gezien te worden die jouw beeld van jezelf weerspiegelt. Ik zou zeggen dat de meeste transgender vrouwen gewoon als 'vrouwen' gezien zouden willen worden, zonder het bijvoeglijk naamwoord."

Belangenbehartiger voor transgender jeugd Aidan Key hoopt ook dat Pejic' cover een teken is dat de media, en misschien ook de maatschappij, de goede kant op gaan. "Het is een hoopvol licht aan het einde van een lange tunnel dat aangeeft dat we verder kunnen… en laat zien dat we gewoon mensen zijn die onze levens leiden", zegt hij, om daaraan toe te voegen dat de cover de inspanningen van sommigen van de transgemeenschap reflecteert om "het grote publiek minder gevoelig te maken voor iets dat zo lang gesensationaliseerd is."

Maar het is belangrijk om op te merken, zoals Key doet, dat activisme meerdere gezicht heeft en niet iedereen geschikt is om een politiek rolmodel zijn. "Het is heel moeilijk om een woordvoerder voor de gemeenschap te zijn", zegt hij. "Iedereen die door een gendertransitie is gegaan weet hoe moeilijk het is om je weg proberen te vinden, terwijl je in die heel publieke rol worden gestoken. We leren gaandeweg. We leren om te stoppen onze persoonlijke verhalen op het algemene transgender publiek te projecteren. Onze ervaringen zijn zo enorm verschillend – alsof je een enkel persoon vraagt om voor de algemene ervaring van de mensheid te spreken." Hoewel hij zijn wens om zichtbaarheid (en diversiteit binnen die zichtbaarheid) te vergroten benadrukt, zegt Key ook dat het "een individuele keuze" is om activist te worden. "Ik denk dat het heel belangrijk is dat aspect te respecteren. Ik wil dat leden van de transgemeenschap een keuze hebben. Veel van ons hebben nooit die keuze gehad, we werden ertoe gedwongen."

De hoop die spreekt uit de Glamour Spain-cover is dat-ie een wereld vertegenwoordigt waarin transindividuen zelf bepalen hoe ze zichtbaarheid en activisme definiëren, vrij om uit te drukken wie ze zijn en hoe ze met de wereld willen communiceren. Dat bereiken is een duidelijk teken van vooruitgang.

"Assimilatie is een belangrijk onderdeel van wie we allemaal denken te zijn", vertelt Jam me. "Ik geloof in het eren van de authentieke vrouw en de vrouwelijke geest die ik altijd vanbinnen heb gedragen, en ik geloof dat het belangrijk is om de mensen om me heen toe te staan hun eigen weg te kiezen. Laat mensen zichzelf zijn! Luister naar je hart en doe wat je ook doet met liefde."

"Ik spreek niet voor de hele gemeenschap, ik spreek voor mezelf", vertelt Pejic me. "Ik ben geen activist, ik ben geen politicus, ik ben een model. Ik ben een politieke wereldburger, maar ik heb niet de ambitie een politicus te zijn. Voor mij zijn gelijkheid en gelijke rechten zoveel belangrijker dan me speciaal of anders voelen. We staan nog niet op een punt waarop we gelijke behandeling krijgen, evenveel respect, gelijke kansen. En dat is wel wat ik zou willen stimuleren en zou willen zien."