Zo zag de laatste avond eruit van de meest beruchte dancing in België

Lees onze beste verhalen van 2018 op deze pagina met een superoriginele titel.

In Lier staat een discotheek die even iconisch als berucht is: de La Rocca. Het Ibiza van Vlaanderen. Tempel der Steenwegdancings. En een boite waar veel veertigplussers met nostalgie aan terugdenken. Als ze überhaupt nog herinneringen over hebben na alle blauwe Mitsubishi’s en flessen Dom Pérignon. Maar deze belangrijke plek voor de vaderlandse dancegeschiedenis houdt ermee op. Een stukje Belgische cultuur verdwijnt straks naar de passé composé als een zoete herinnering aan een tijdperk van decadentie en een vleugje marginaliteit.

Ik was er nog nooit geweest, maar uit de gazetten kende ik genoeg verhalen over La Rocca. Die gingen dan meestal over fraude, steekpartijen, razzia’s en drugsmisbruik. Toch staat de club ook bekend om weelde en wilde afterparty’s. Omdat dit de laatste kans was om dit mee te maken, moest ik erheen. Afgelopen zondag trok ik mijn beste schoenen aan en trok ik naar Lier voor een avond vertier op Sunday – The Final Curtain, de allerlaatste zondagavond in de meest beruchte club van België.

Vol energie en bronzer stap ik een wereld binnen die ik het best kan omschrijven als het superlatief van cava. De discotheek staat sinds de jaren negentig te daveren langs de Antwerpse Steenweg, tussen Brussel en Antwerpen. Het interieur vormt een schril contrast met de ligging van de club. Aan de ingang staan de peperdure sportwagens als paradepaardjes geparkeerd naast de rode loper. Bij de entree krijg ik een handvol condooms toegestopt. Ik voel me meteen thuis.

I Feel Love van Donna Summer galmt door de speakers terwijl de eventmanager van La Rocca, Ricardo, me naar de backstage escorteert . We zoeken Wim, de eigenaar, die ik graag wat vragen wil stellen over de geschiedenis van zijn discotheek. Onderweg passeren we een groep flamboyante BV’s. Tanja Dexters, Alex Callier, Peter Goossens en Sergio Herman wagen voorzichtig een eerste dansje. Ik zie mensen in leer en danseressen gehuld in niet veel meer dan wat glitter. Volgens Ricardo blijft hij jong omdat hij al twintig jaar naast zulke dames loopt. Ik voel me ook jong, maar dat heeft meer te maken met de penetrante geur van wodka-Red Bull.

Ik vraag Ricardo naar het geheim van La Rocca. “Dat is eigenlijk heel simpel: housemuziek en extravagantie. Wij waren daar de eersten mee. Vroeger wist niemand zelfs wat travestie was. Er was geen plek voor homo’s en lesbiennes. In plaats van dingen te verbieden, lieten wij mensen zichzelf zijn. Je mocht in reguliere discotheken niet op je basketsloefen naar binnen. Hier wel. Wij juichten dat toe, ook de gescheurde jeansbroeken. Als je je anders kleedde, kreeg je een VIP-kaart. Excentriekelingen waren alles voor ons.”

Daar is hij dan eindelijk: de geestelijk vader van de club. Wim van Ouystel viert vanavond zijn 55e verjaardag. Hij is een beetje zenuwachtig, want er kloppen continu mensen op zijn deur, de telefoon gaat non-stop en hij moet tegen iedereen hallo zeggen. Zijn agenda is stampvol net als de club zelf.

Van Ouytsel heeft geen tijd om te genieten vanavond. Dat is niet erg, hij heeft er dertig jaar feest op zitten, en houdt de party-jetlags en plafonddiensten tegenwoordig voor wat ze zijn.

Voor ik hem wat vragen kan stellen, steekt hij eerst een sigaret op. Dan trekt hij een fles champagne open. “De duurste is hier de Dom Pérignon van 290 euro. Niemand drinkt hier bier. Ik ben er zelf geen fan van, ook niet van die VIP-tafels. Maar onze klanten houden van extravagantie en uitpakken, dus dan zorgen we daarvoor.”

Ik ben benieuwd naar de reputatie van La Rocca en Van Ouystel begint over vroeger: “Begin jaren negentig was het hier een en al liefde. Dat kwam natuurlijk deels door de xtc. Het werd niet voor niets de Age of Love genoemd. Ik heb alle kleuren en vormen drugs zien passeren. De feesten gingen door tot maandagmiddag. Er kwamen vooral kappers en mensen uit de horeca, die wisten niet van ophouden. Tegenwoordig is het anders, nu wordt er veel cocaïne gebruikt.”

La Rocca werd helaas ook gezien als een gevaar voor de openbare veiligheid en dat vond de burgemeester van Lier niet zo chill. Zo kon je tijdens de zomermaanden, toen het ’s middags al licht en zonnig was, de zweterige meesters aan de overkant van de autosnelweg zien zonnen – “de meesten ook monokini,” vertelt Wim.

“Is het echt gedaan met La Rocca?” wil ik weten. Van Ouystel schudt met zijn hoofd. Hij is bezig met een nieuw concept in Ibiza-stijl: een nieuw gebouw met een rooftop-club. “We blijven trouw aan de toegankelijke luxe. De naam ‘La Rocca’ verwijst ook naar de Zuiderse levensstijl. En ook naar de diamanstreek in Lier, waar we zitten.”

Na een half litertje champagne ben ik aangeschoten. Tijd om een rondje door de club te lopen. Ik spuit nog wat mierzoet parfum op dat ik op het toilet in de backstage vind en dan ben ik er klaar voor. Ik besluit op zoek te gaan naar het echte La Rocca-volk dat me meer kan vertellen over deze mythische dancing. De house beats van DJ Tofke, een van de residents, knallen ondertussen snoeihard door heel de Kempen. Liereke pleziereke, ik ben klaar voor u.

Als eerste ontmoet ik de 31-jarige Christine. Ze deelt glazen champagne uit. “Ik kom al tien jaar elk weekend van Hasselt naar hier om te feesten. Vanavond help ik mee als hostess. Ik heb speciaal vrij genomen maandag om extra lang door te kunnen gaan.”

Bij de toiletten zit Monique. Ze biedt me een lolly aan. De 50-jarig vouw werkt al elf jaar als toiletjuffrouw bij La Rocca. “Het heeft een speciaal plekje in mijn hart. De mensen die hier komen zijn familie geworden. Ze zeggen altijd gedag. Sinds mijn man is overleden, haal ik hier alle liefde die ik nodig heb. De mensen die ervan weten, komen me altijd kussen en knuffelen.”

Ik moet niet plassen en Monique heeft het druk, dus ik besluit een rondje te lopen. Verderop zie ik twee mensen afwisselend met bijtrekpasjes dansen en wild zoenen. Ze blijken Manu en Elke te heten en hebben elkaar hier, in La Rocca, veertien jaar geleden ontmoet. “We werden zo verliefd dat we nog altijd samen zijn. Vroeger gingen we door tot maandagmiddag, maar nu hebben we twee kindjes, dus dat gaat niet meer.”

Dan zie ik vanuit mijn ooghoek een figuur in een glitterjas die zeker voor tachtig procent van de verlichting in de club zorgt. De drager van de jas heet Stijn en volgens hem is er geen alternatief voor La Rocca. “Als het hier sluit, verdwijnt de Belgische clubcultuur. De extravagantie en de openheid tegenover de LGBT-gemeenschap is uniek voor België. Ik ga echt janken als het straks weg is.”

Op een stoel zit Dieter. Hij vertelt dat hij in de mode werkt. “Vroeger kwam ik vooral voor de fashion, maar nu is het vergane glorie. Tijdens de feestjes vroeger werden er standaard triootjes gedaan. Mannen namen groepjes vrouwen mee naar huis. Ik heb zelf ook aardig wat harten gebroken.” Het valt me op dat telkens als er een vrouw passeert, ze zich omdraait voor een korte rendez-vous met Dieter.

Iedereen die ik spreek is vol lof over La Rocca. Ja, het is een decadente plek, maar de gasten zijn aardig en niet zo hautain als ik had gevreesd. Het is een plek waar mensen liefdevol zijn en over elkaar spreken als ‘feestfamilie’. Al komt dat misschien ook doordat de gemiddelde bezoeker hier vroeger in een vat met xtc is gevallen.

En voor wie de sfeer nog een keer wil opsnuiven, hier een mix van DJ Tofke en de sappigste sfeerbeelden van de nacht.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.